Εκτός απ’ το να γυρίσει τη μισή υφήλιο με την ταινία του, ο σκηνοθέτης του ελληνικού νεο-western Να Κάθεσαι και να Κοιτάς, αποστασιοποιείται απ’ το ενοχικό ύφος του ελληνικού σινεμά και καταπιάνεται με την κίβδηλη υπόσχεση της αειφόρου ανάπτυξης.
Συζητώντας με τη σημαντική ποιήτρια για το ταξίδι της στον κόσμο των γραμμάτων που διαρκεί μισό αιώνα. Και γιατί είναι άνω ποταμών το να μην διδάσκεται πια ποίηση στα ελληνικά σχολεία.
Μιλήσαμε με τον κύριο Μάσαψ, τον τύπο που υπογράφει το πιο αστείο πράγμα αυτή την στιγμή στο ελληνικό ίντερνετ. Ναι, αυτόν που απορεί αν αισθάνεσαι tipsy.
Η γραφή του Μπολάνιο αντλεί από την παράδοση της ισπανόφωνης λογοτεχνίας, από τον Θερβάντες και τον Μάρκες έως τον Κορτάσαρ και τον Μπόρχες για να δημιουργήσει το δικό του αποκαλυπτικό ύφος.
Η Barbie σε κονσέρβα, ο φερετζές της Lady D, γλειφιτζούρια με έντομα, τραπεζικoi λογαριασμoi για σκύλους και μερικά ακόμα από τα πιο περίεργα αντικείμενα καθημερινής χρήσης που έχουν φτιαχτεί ποτέ.
Η πιο νεοϋορκέζικη ταινία του πιο νεϋορκέζου σκηνοθέτη που έχει περάσει απ’ τον πλανήτη Γη, κλείνει τρεισήμισι δεκαετίες απ’ τη μέρα που βγήκε στις αίθουσες. Παρ’ ότι ο Woody Allen προτιμούσε να μην βγει ποτέ.
Είχαμε μια γεμάτη εβδομάδα. Είδαμε σειρές και ταινίες, πήγαμε βόλτες στην πόλη, διαβάσαμε παλιά και καινούρια βιβλία, ακούσαμε μουσική. Παράπονο δεν έχουμε.