Βράδυ Κυριακής δεν θεωρείται βράδυ Κυριακής, όταν δεν υπάρχει έστω ένα κανάλι να παίζει ελληνική ταινία, για να έχεις να χαζεύεις, μέχρι να ξεπεράσεις το γεγονός ότι η επόμενη μέρα είναι εργάσιμη.
Είδαμε την έκθεση-ρετροσπεκτίβα που διοργανώθηκε προς τιμήν της, με αφορμή τη συμπλήρωση εκατό χρόνων από τη γέννηση της σπουδαίας εικαστικού που έζησε τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια της ζωής της στο αρχοντικό νησί του Αιγαίου.
Είχαμε μια γεμάτη εβδομάδα. Είδαμε σειρές και ταινίες, πήγαμε βόλτες στην πόλη, διαβάσαμε παλιά και καινούρια βιβλία, ακούσαμε μουσική. Παράπονο δεν έχουμε.
Εκτός απ’ το να γυρίσει τη μισή υφήλιο με την ταινία του, ο σκηνοθέτης του ελληνικού νεο-western Να Κάθεσαι και να Κοιτάς, αποστασιοποιείται απ’ το ενοχικό ύφος του ελληνικού σινεμά και καταπιάνεται με την κίβδηλη υπόσχεση της αειφόρου ανάπτυξης.
Συζητώντας με τη σημαντική ποιήτρια για το ταξίδι της στον κόσμο των γραμμάτων που διαρκεί μισό αιώνα. Και γιατί είναι άνω ποταμών το να μην διδάσκεται πια ποίηση στα ελληνικά σχολεία.
Μιλήσαμε με τον κύριο Μάσαψ, τον τύπο που υπογράφει το πιο αστείο πράγμα αυτή την στιγμή στο ελληνικό ίντερνετ. Ναι, αυτόν που απορεί αν αισθάνεσαι tipsy.