Δεν είναι καθόλου εύκολο να βρεθείς στη θέση του Dan Snaith, όταν μπήκε για πρώτη φορά στο στούντιο για να γράψει τη συνέχεια του Swim, ενός πραγματικά σπουδαίου δίσκου που έχει χαρακτηρίσει, όσο ελάχιστοι άλλοι, την τρέχουσα δεκαετία. Η αξιοζήλευτη δισκογραφική πορεία του είναι άλλωστε γεμάτη τέτοιες δύσκολες επιλογές. Όπως η αναγκαστική μετονομασία του σε Caribou, αφήνοντας το moniker Manitoba που συνόδευε την α λά Boards of Canada λογική της αρχής της καριέρας του στον τρελαμένο πάνκη με το ίδιο όνομα ή την μετάβασή του απ’ τη λεπτεπίλεπτη ψυχεδέλεια τωνThe Milk of Human Kindness και Andorra, στο πολυεπίπεδο Swim,όπου ταίριαξε με ιδιοφυή τρόπο την κοφτερή ποπ με την Four Tet-ική ματιά στη χορευτική μουσική. Η βασική του διαφορά με τον μέντορά του, Kieran Hebden, έγκειται στην εντυπωσιακή ικανότητα του Snaith να περιβάλλει τη μουσική του με μια ειλικρινή ευαισθησία, όπως διαλαλεί με εκκωφαντικό τρόπο το μαγικό κλείσιμο εκείνου του δίσκου με την αξέχαστη “Jamelia”. Το αποτέλεσμα είναι πως τέσσερα χρόνια μετά την κυκλοφορία του, τα τραγούδια παραμένουν το ίδιο όμορφα ακόμα κι αν παίχτηκαν χιλιάδες φορές απ’ τα μπαρ του θηναϊκού ιστορικού κέντρου μέχρι τα house parties της Ιμπίθα. Εκτός κι αν ακούτε το στιχάκι «Oh Jamelia, you got to go away”, το “Odessa”, το “Sun” ή το “Leave House” από κάποιον DJ και σκέφτεστε «όχι πάλι». Σωστά, ούτε κι εγώ.
Εξαρχής λοιπόν, είναι κάπως δύσκολο να αποφευχθούν οι συγκρίσεις του Our Love με τον προκάτοχό του, αλλά ταυτόχρονα θα ήταν κάπως τεμπέλικο να τον κρίνεις με αυτό ως μοναδικό κριτήριο, γιατί δεν είναι μόνο ο Caribou αυτός που αδυνατεί να επαναλάβει την δική του επιτυχία (ή τουλάχιστον επιλέγει να μην το κάνει). Είναι γενικότερα πολύ δύσκολο να εντοπίσεις οποιονδήποτε μουσικό τα τελευταία χρόνια που να έχει βρει το καλούπι της τέλειας ποπ που μας παρουσίασε ο καναδός μαθηματικός. Μια μάλλον χρήσιμη αναφορά είναι οι Moderat, οι οποίοι πέρα απ’ τις προφανείς ηχητικές διαφορές έχουν αποπειραθεί με αρκετά παρόμοια αισθητική να προσεγγίσουν την ποπ μουσική, προτείνοντας επίσης την τετραετία ως το απαραίτητο διάστημα προετοιμασίας μεταξύ δύο τέτοιων δίσκων. Μπορεί αυτό το supergroup να μην έχει καταφέρει να αποκτήσει έναν τόσο δικό του ήχο όπως ο Snaith, αλλά στη δική τους περίπτωση ο τελευταίος τους δίσκος, με το αίσθημα της έκπληξης να απουσιάζει κι εκεί, αντιμετωπίστηκε πολύ πιο ψύχραιμα απ’τους κριτικούς, τουλάχιστον συγκριτικά με τις διθυραμβικές κριτικές που λαμβάνει το Our Love (κυρίως, κι όχι τυχαία,απ’τα πιο indie-orientated έντυπα). Ας ξεκαθαρίσουμε, λοιπόν, πως το Our Love δεν μπορεί να σταθεί σε καμία συγκρίση με το Swim και, ξεμπερδεύοντας με αυτόν τον βραχνά, ας πάμε παρακάτω.
Στον τέταρτο δίσκο του ως Caribou, ο Snaith συνεχίζει το μοτίβο που τον θέλει να αφιερώνει από δύο κυκλοφορίες του σε κάθε φόρμα που τον ενδιαφέρει, παρουσιάζοντας τον πιο προσιτό δίσκο της καριέρας του και ταυτόχρονα ικανοποιώντας τη μερίδα των οπαδών που απέκτησε απ’το Swim και μετά. Απ’τη μία, δεν μπορείς παρά να θαυμάσεις την ευκολία με την οποία γράφει κομμάτια όπως τα “Can’t Do Without You”και απ’ τηνάλλη δεν γίνεται να προσπεράσεις το γεγονός ότι η συνταγή επαναλαμβάνεται με χαρακτηριστική ευκολία και με μόνη καινούργια πρόταση, τη δική του ματιά στο σύγχρονο R’n’B όπως καταγράφεται στο “Second Chance” με τη συμμετοχή της Jessy Lanza, στην κατά τ’άλλα πιο άτυχη στιγμή του δίσκου. Κι αν στο περιβόητο “Can’t Do Without You” (μαζί με το “Seasons” των Future Islands τα δύο ποπ σινγκλ της χρονιάς;) υπάρχει η χαρακτηριστική υπογραφή του Caribou με τα πανέμορφα synths στο βάθος να οδηγούν το κομμάτι στην κολληματική κορύφωση του φινάλε, το “All I Need” που προκρίνεται ως το έτερο highlight, δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα ακόμα single λαμπερού deep house, όπως άπειρα και τελείως παρόμοια κομμάτια αυτής της κατηγορίας. Αν προσθέσεις σε αυτά, τα απλώς λειτουργικά αλλά και (σωστά) σύντομα “Dive” και “Julia Brightly”, έχεις μαζέψει όσα χρειάζεσαι για να μην ενθουσιαστείς με το Our Love και να δυσκολευτείς να απολαύσεις όσα αρκούντως εντυπωσιακά συμβαίνουν στον υπόλοιπο δίσκο κι ειδικότερα στο τελευταίο του τρίτο.
Ξεκινώντας απ’το“Mars”, που λειτουργεί εδώ με τον ίδιο τρόπο που λειτουργούσε το “Bowls” στο Swim–δηλαδή ως η τρανταχτή απόδειξη της συναισθηματικής ευφυΐας που μπορεί να χαρακτηρίσει τη χορευτική μουσική- ο Caribou παίρνει τη ρυθμική προσέγγιση της Daphni πλευράς του και επιδεικνύει τόση σιγουριά ώστε να αφήσει την καλύτερη μελωδία του δίσκου για το τελευταίο λεπτό του κομματιού, σα να μην είναι κάτι γι’αυτόν, σα να ισχυρίζεται πως αυτός ήταν ο μοναδικός τρόπος να ολοκληρώσει τη σύνθεση και τίποτα παραπάνω. Ίσως δεν είναι τυχαίο πως ακολουθεί το “Back Home”- η καινούργια“Jamelia” για ορκισμένους φαν όπως εγώ- που καταφέρνει με μοναδικό τρόπο να μην ακουστεί γλυκερό, ακόμα κι αν ασχολείται πάλι με το ερωτικό αδιέξοδο κάθε σχέσης, όπως κάνει και στο εξίσου ρομαντικό, αλλά και άψογο, “Our Love Will Set You Free” που κλείνει το δίσκο και ολοκληρώνει την σχεδόν τέλεια τριάδα που ξεκινάει απ’ το “Mars”.
Τελικά, όσες φορές και να ακούσω τον καινούργιο δίσκο του Caribou (σε κλισέ καλοκαιρινές ή σπιτικές συνθήκες) αδυνατώ να περιγράψω με ακρίβεια την πολύ εύθραυστη ισορροπία ανάμεσα στα δύο μέρη του. Το δευτερο μισό που βρίσκει σε υψηλό – ή το υψηλότερο- επίπεδο και τα τέσσερα προαναφερθέντα κομμάτια που μοιάζουν ως τα πιο αδιάφορα κομμάτια που έχει υπογράψει ποτέ ο Caribou (με κάποια απ’αυτά να μην ακούγονται σαν κάτι παραπάνω από fillers). Οι δηλώσεις του ίδιου του Snaith πως το Our Love είναι ο δίσκος-δώρο στους πιστούς οπαδούς του δεν φθάνει να δικαιολογήσει την ύπαρξή τους, η οποία όμως με την σειρά της δεν διαγράφει το γεγονός πως το Our Love περιέχει μερικά απ’ταhighlights της φετινής μουσικής χρονιάς.Ή αλλιώς αυτός είναι ο τρόπος που επιλέγω να κρύψω την όχι-τόσο-αμελητέα-όχι-τόσο-μεγάλη απογοήτευσή μου.
