Λίγο πιο σκοτεινά σήμερα. Weeknd, Rykarda Parasol και PINS αλλά και δυνατές ψυχεδελικές κιθάρες από τους Growlers και τον King Khan&The Shrines.
Οι Growlers στην Αθήνα.
Rhye – Woman
” Οι Rhye μπορεί να αγνοήθηκαν σχεδόν από όλα τα περιοδικά/sites που έχουν δημοσιεύσει τη λίστα τους για το 2013 μέχρι στιγμής, όμως κάτι μας λέει ότι το “Woman” δεν θα ξεχαστεί έτσι εύκολα. Δεν είναι μόνο η ποιότητά του που θα του εξασφαλίσει τη διαχρονικότητα, είναι και το γεγονός ότι βρίσκεται στην εποχή του, αν όχι μπροστά από αυτήν. Η μουσική των Rhye ακούγεται σαν την ιδανική new soul, σαν το μελωδικό, ηλεκτρονικό R&B που θα θέλαμε να είναι mainstream. Αυτό, δηλαδή που πατάει με σεβασμό στις ρίζες του και συγχρόνως ακούγεται ολόφρεσκο. Δείτε για παράδειγμα, τα ατμοσφαιρικά, πάντα σκοτεινά live τους, με τα υπέροχα αυτοσχεδιαστικά μέρη, που ξεφεύγουν από την ηχογράφηση. Ο δίσκος θα μπορούσε να είναι εύκολα future classic, αν είχε λίγη περισσότερη προώθηση. Για το Indiego Sound, πάντως, είναι πολύ πιο ουσιαστικός από οτιδήποτε έχει κάνει π.χ. ο The Weeknd, που κινείται λίγο πολύ στο ίδιο ύφος και έχει πουλήσει σαφώς περισσότερο. Μακάρι ο χρόνος να τους δικαιώσει…”
The Weeknd – Kissland
“Μπορεί ο δίσκος να μην έχει τόσο quotable στίχους και το όραμα που είχε ο Abel Tesfaye για αυτόν ως concept album ίσως να χάθηκε κάπου στην πορεία. Παρόλα αυτά το Kiss Land έχει σίγουρα έναν κοινό παρονομαστή, κι αυτός είναι η διαδρομή του Weeknd, από τα 21 χρόνια στο Toronto, από τη σκιά του Drake, στο φόβο, την αποστασιοποίηση και στα ναρκωτικά.”
Tropic Of Cancer – Restless Idylls
” Δισκάρα – Μαυρίλα!”
Rykarda Parasol – Against
” Η Rykarda Parasol μας είχε κάνει εντύπωση πριν από 3 χρόνια με αφορμή την πρόσκλησή της στο Plissken το Δεκέμβρη του 2010, στο οποίο τελικά δεν καταφέραμε να πάμε. Με την κυκλοφορία του νέου της άλμπουμ “Against The Sun“, βρήκαμε την ευκαιρία ν’ασχοληθούμε πιο ζεστά με την παρουσία της. Εμπείριες από ταξίδια, προσωπικές αφηγήσεις μπορούν να συνδεθούν με την ποίηση και τη μουσική και να δημιουργήσουν το τέλειο αποτέλεσμα. Σου έρχονται στιγμές που η PJ Harvey συναντά την Patti Smith.”
Deafheaven – Sunbather
” Εγώ δεν ακούω μέταλ κι άλλα τέτοια του σατανά, αλλά το συγκεκριμένο με το που πατάς το πλέι σε πιάνει απ’το λαιμό και δεν σ’αφήνει να πάρεις ανάσα μέχρι να τελειώσει. Δεν τον λες και ακριβώς μέταλ δίσκο, καθώς κάποια κομμάτια έχουν αρκετά μελωδικά μέρη, που θυμίζουν κάπως πιο post-rock μελωδίες· μετά αρχίζουν οι κραυγές. Επικός δίσκος, με επικά κομμάτια και επικές εναλλαγές κατά τη διάρκεια των κομματιών.”
PINS – Girls Like Us
gravityneverfailed.wordpress.com
Summer Camp – Summer Camp
Iron And Wine – Ghost On Ghost
The Growlers – Hung At Heart
” Πώς θα ακουγόταν η ειρωνία της απόγνωσης; Πώς θα ηχούσε ένα ποιητικό μεθύσι; Το surf και η ψυχεδέλεια των ’60s ήταν και είναι μαγνήτες που τραβάνε το αυτί μου (από τη μύτη). Αν και μουσικά είδη που σε ταξιδεύουν, ο συνδυασμός τους με το απόκοσμο της φωνής του Nielsen σε δένουν σε μία βαλτώδη στασιμότητα. Αυτό βιώνεται καλύτερα σε ζωντανή τους εμφάνιση, παρ’ όλ’ αυτά από τα albums τους μαθαίνουμε. Α ναι και ο Scott, ο ντράμμερ έχει την πιο ζεστή αγκαλιά. Κυρίες και κύριοι ας καλωσορίσουμε, έστω και καθυστερημένα το Beach Goth τωνGrowlers. Η μουσική για το ξημέρωμα στην παραλία.”
King Khan & The Shrines – Idle No More
” Tι παλικάρι κι αυτό..Φόρεσε πουπουλένιο πηλήκιο και χρυσοποίκιλτη μπέρτα. ‘Έκανε σαματά στ’ αποδυτήρια με όποιον διασταύρωνε το βλέμμα του.Δε σταμάτησε να τρώει ντολμαδάκια. Δεν άφησε σε ησυχία την Peaches μέχρι που την προλόγισε στο κοινό πριν την εμφάνισή της. Οι Notwist δεν τον κατάλαβαν. Οι Τriggerfiger πάλι τον λάτρεψαν. Τοποθετήθηκε από μικροφώνου και μέσω πλακάτ κατά του ρατσισμού και της Χρυσής Aυγής. Έδωσε το για πολλούς καλύτερο live μέχρι σήμερα στην ιστορία του Plisskën. A, φέτος κυκλοφόρησε και μία δισκάρα με τους Shrines.”
