Ο David Eugene Edwards δεν είναι εύκολος άνθρωπος. Όχι, δεν είναι πως έχει ψωνιστεί – αν και η δόξα των 16 Horsepower, αλλά και των διαδόχων τους Wovenhand που θα έχουμε την τύχη να χαρούμε ξανά στην Ελλάδα, θα δικαιολογούσαν απολύτως κάτι τέτοιο. Απλώς είναι ένας άνθρωπος που απαιτεί – και αξίζει – μια προσέγγιση διαφορετική από τις συνήθεις, τυποποιημένες συνεντεύξεις με μουσικούς, καθώς δεν κρύβει την πλήξη ή την απαρέσκειά του όταν καλείται να επαναλάβει χιλιοειπωμένα πράγματα και να απαντήσει σε ερωτήσεις προκάτ. Με την Popaganda, πάντως, ήταν λαλίστατος…
Πότε καταλάβατε για πρώτη φορά πως η ζωή σας θα είχε να κάνει με τη μουσική; Όταν ήμουν παιδί προσπάθησα να έχω άλλα ενδιαφέροντα, αλλά αυτό τελικά ήταν το μόνο που μπορούσα να ασκήσω με οποιαδήποτε επιτυχία. Επίσης με έκανε χαρούμενο. Έπαιζα λοιπόν μουσική ως παιδί, τραγουδούσα στη χορωδία, κι αυτό συνέχιζε. Κι εξελίχτηκε σε αυτό που κάνω τώρα.
Υπήρχε μουσική στην οικογένειά σας; Ναι. Η μητέρα μου είναι πραγματικά πολύ καλή τραγουδίστρια, κι η αδελφή μου το ίδιο. Η μητέρα μου παίζει επίσης κιθάρα, και λίγο πιάνο. Αλλά στο σπίτι ακουγόταν κυρίως θρησκευτική μουσική, από την εκκλησία. Και λίγη country επίσης. Johnny Cash, λίγη bluegrass… Και πολύ gospel. Αυτές ήταν οι απαρχές, και μετά μεγαλώνοντας άκουσα κάθε είδους μουσική από όλο τον κόσμο, και επηρεάστηκα από πολλά πράγματα.
Υπήρξε κάποια στιγμή που κάτι σας έκανε «κλικ», και είπατε «ΟΚ, αυτό είναι που θα κάνω στη ζωή μου»; Στην αρχή έπαιζα ντραμς, αυτό ήταν το πρώτο μου όργανο. Και την εποχή που έπαιζα ντραμς άκουγα κυρίως πανκ της δυτικής ακτής. Δεν μπορώ όμως να θυμηθώ κάποια στιγμή που να το σκέφτηκα. Υποθέτω πως ανέκαθεν ήταν αυτό που επρόκειτο να κάνω.
Έχουν βάλει κατά καιρούς πολλές ετικέτες στη μουσική σας. Φυσικά, αυτά συνήθως αφορούν μόνο τους δημοσιογράφους και τους μουσικοκριτικούς, και δεν σημαίνουν απαραίτητα κάτι. Εσείς ο ίδιος όμως πώς θα την περιγράφατε; Συνήθως λέω στον κόσμο ποιες είναι οι επιρροές μου, από μουσικής ή άλλης πλευράς, που με κάποιο τρόπο διαμόρφωσαν αυτό που βγαίνει από μέσα μου. Ποια είναι τα πράγματα που μου έμαθαν πώς να παίζω, ποια είναι η μουσική που μου αρέσει… Και καθώς δεν είμαι ικανός να αναπαραγάγω ή να παίξω τη μουσική που μου αρέσει, εφηύρα τη δική μου! Έχει αυτή την ψευδαίσθηση της αυθεντικότητας, αλλά βασικά πρόκειται για αποτυχία! (Γέλια)
Επειδή είμαι fan των Wovenhand δεν θα την περιέγραφα ακριβώς έτσι, αλλά τέλος πάντων! Θυμάμαι πως πριν από πολλά χρόνια έτυχε να δω σε ένα φεστιβάλ ένα ντοκιμαντέρ για τον αμερικάνικο Νότο που λεγόταν Searching for the wrong–eyed Jesus (2003), στην οποία εμφανιζόσασταν ενώ είχατε γράψει και τη μουσική. Βλέποντας την ταινία, αναρωτήθηκα πώς είναι να ζει κανείς σε αυτά τα μέρη; Πώς είναι οι άνθρωποι εκεί, τι πράγματα τους ενδιαφέρουν; Δεν ζω απαραιτήτως σε εκείνα τα μέρη, αλλά μέλη της οικογένειάς μου ζουν σε τέτοιες περιοχές. Τους ενδιαφέρουν τα ίδια πράγματα όπως και όλους τους άλλους. Ανάλογα με το τι βρίσκεται γύρω σου, ανάλογα με αυτά που σε περιβάλλουν, αντιδράς. Και νομίζω πως παγκοσμίως οι άνθρωποι αντιδρούν με τον ίδιο τρόπο. Στη φύση, στην οικογένεια… Στη Νέα Υόρκη, βέβαια, υπάρχουν περισσότερα πράγματα να σου αποσπούν τη προσοχή, αλλά στη ρίζα των πραγμάτων οι άνθρωποι συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο, παίρνουν τις ίδιες αποφάσεις. Είναι λίγο δύσκολο να το εκφράσω…
Τώρα που είστε κάπως μεγαλύτερος, μπορείτε να επιλέξετε τι θα σας περιβάλλει; Τι σας αρέσει τώρα να έχετε γύρω σας; Επιλέγω όλο και λιγότερο όσο περνάει ο καιρός… (Γέλια). Όταν ήμουν νεώτερος, απομονωνόμουν περισσότερο, γιατί παθιαζόμουν με κάποια πράγματα, ενώ κάποια άλλα απλώς δεν με ενδιέφεραν, ή ίσως δεν αποτελούσαν κομμάτι αυτών που τότε νόμιζα πως έχουν ενδιαφέρον. Τώρα όμως είμαι λιγότερο έτσι, μάλλον κοιτάζω τα πάντα παρά αποκλείω πράγματα.
Μιας και τυχαίνει να έχουμε ακριβώς την ίδια ηλικία, έχουμε δει τη μουσική να αλλάζει με τα χρόνια, αλλά έχουμε δει να αλλάζει κι ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι ακούνε μουσική. Τι νομίζετε πως είναι διαφορετικό, και πώς βλέπετε αυτή τη διαφορά στο κοινό σας; Η κύρια διαφορά που βλέπω είναι πως υπήρξε μια σταθερή αύξηση του ελέγχου των μεγάλων εταιριών πάνω σε ό,τι κι αν είναι αυτό που οι άνθρωποι θέλουν να αποκαλούν τέχνη, ή και ανεξάρτητη τέχνη, ή τέχνη που αντιδρά στην κοινωνία, στη θρησκεία, σε οτιδήποτε. Αυτή την έχει σφετεριστεί βασικά το επιχειρηματικό συμφέρον. Όλα λοιπόν είναι μπίζνες αυτή τη στιγμή, κι ακόμα κι αν θέλεις να κάνεις το σωστό, απλά ζώντας στην κοινωνία, οι αποφάσεις που παίρνεις, τα πράγματα που αγοράζεις, τα πράγματα που τρως, όλα αυτά ελέγχονται από μεγάλες επιχειρήσεις. Σε κάνουν όμως να νιώθεις πως είναι δικές σου αυτές οι επιλογές, και πως έτσι είσαι καλός άνθρωπος ή πως είσαι ενδιαφέρων, δημιουργικός άνθρωπος. Το διαδίκτυο, που είναι παγκόσμιο, δίνει πλέον αυτή την δυνατότητα. Όλοι είναι σταρ! Όλοι έχουν την ευκαιρία να κάνουν οτιδήποτε θελήσουν, να παίξουν ό,τι μουσική θέλουν με το πάτημα ενός κουμπιού. Κι εγώ αυτό το βλέπω ως απολύτως… ζοφερό και ως απολύτως ελεγχόμενο! Απλώς έχουν συνειδητοποιήσει τις διάφορες τάσεις με τις οποίες οι άνθρωποι προσπαθούν να εξεγερθούν ενάντια σε αυτά που τους επιβάλλονται, και έχουν διευρύνει τόσο το πεδίο τους, που δεν έχει σημασία πού θα πας ή πόσο θα προσπαθήσεις να κάνεις κάτι διαφορετικό – αυτοί βρίσκονται ήδη εκεί! Έτοιμοι να σου πουλήσουν κάτι που θα σε βοηθήσει να το κάνεις! Κι αυτό είναι πραγματικά ενοχλητικό…
Όταν γεννιόμασταν εμείς, το 1968, όλα έμοιαζαν να αλλάζουν. Ναι, ήταν μεγάλη χρονιά το 1968! Πολλές αλλαγές!
Αναρωτιέμαι αν θα μπορούσε κανείς να έχει προβλέψει αυτά που συμβαίνουν σήμερα. Αυτό που έγινε είναι στην ουσία το αντίθετο από αυτό που τότε έδειχνε πως θα συμβεί, στα τέλη της δεκαετίας του 60. Πράγματι, έτσι είναι. Θα ήθελα όμως να σας πω πως οι άνθρωποι κουράζονται. Κουράζονται να πολεμούν ένα σύστημα που ποτέ δεν θα τους αφήσει να νικήσουν. Και κάποιοι άνθρωποι εξαντλούνται γρήγορα, ίσως επειδή είναι οργισμένοι, ενώ άλλοι απλώς επειδή για να επιβιώσεις πρέπει να υποκύψεις σε αυτό το καταιγιστικό κύμα της προόδου – ας το πούμε έτσι ελλείψει καλύτερης λέξης, γιατί προφανώς δεν πιστεύω στ’ αλήθεια ότι πρόκειται για πρόοδο, απλώς έτσι έχουν πάει τα πράγματα. Νομίζω λοιπόν πως ο ιδεαλισμός των δικών μας χρόνων είναι πολύ διαφορετικός από τον ιδεαλισμό του σήμερα.
Κάποιοι από τους πυλώνες που διακρίνω στη μουσική σας είναι πιθανότατα η θρησκεία, και κάτι που θα το ονόμαζα αμερικάνικη μουσική, διαφόρων ειδών, είτε πρόκειται για country, είτε για μουσική των αυτοχθόνων κατοίκων της Αμερικής. Τι άλλο βλέπετε εσείς να βρίσκεται εκεί; Έχω μέσα μου αρκετές μουσικές σχολές, επειδή άκουγα συγκροτήματα όπως οι Joy Division ή οι Birthday Party, ξέρετε, τον Roland Howard. Αυτό είναι το «σχολείο» όπου πήγα. Όταν μάθαινα να παίζω μουσική, κι ενδιαφερόμουν να το κάνω στα σοβαρά, αυτά άκουγα, κι αυτοί είναι οι άνθρωποι που με επηρέασαν.
Βλέπω μετά χαράς πως όχι μόνο έχουμε γεννηθεί την ίδια χρονιά, αλλά έχουμε πάει και στο ίδιο «σχολείο»! Σας ευχαριστώ που δεχτήκατε να μου μιλήσετε, και θα χαρώ πολύ να τα πούμε κι από κοντά μετά τη συναυλία. Εκεί θα είμαι. Ελάτε!
Τρίτη 7 Οκτωβρίου, Fix Factory Of Sound (Θεσσαλονίκη) και Τετάρτη 8 Οκτωβρίου, Fuzz Live Music Club (Αθήνα).
