Για καλή μου τύχη η παράσταση που έχει ξεσηκώσει το Broadway ανέβηκε στο Λονδίνο λίγες ημέρες πριν από το ταξίδι μου εκεί και βρέθηκαν και εισιτήρια μετά από κάποια ακύρωση. Πραγματικά για καλή μου τύχη, γιατί μετά από 2-3 μέρες πολλά μέλη του θιάσου βρέθηκαν θετικά στον κορωνοϊό και ακυρώθηκαν πολλές παραστάσεις. Ήταν το σωστό timing. Έχω μία αδυναμία στα μιούζικαλ αλλά αυτό που αντίκρισαν τα ματάκια μου και άκουσαν τα αυτάκια μου στο Piccadilly Theatre εκείνο το βράδυ του Νοεμβρίου, δεν το περίμενα.
Έχετε δει την ταινία του 2001, που σκηνοθέτησε ο Baz Luhrmann και έγραψε το σενάριο μαζί με τον Craig Pierce; Στην οποία πρωταγωνιστούν η Nicole Kidman ως το sparkling diamond Σατίν και ο Ewan McGregor ως Κριστιάν; Αν όχι, ξεκινήστε από εκεί. Αν ναι, τότε σίγουρα είστε μεγάλοι φαν και θα παθιαστείτε με όσα θα σας περιγράψω.
Piccadilly Theatre London
Ο όρος Jukebox Musical αναφέρεται στα μιούζικαλ που δεν έχουν πρωτότυπα τραγούδια αλλά γνωστά τραγούδια διασκευασμένα για μια παράσταση. Επάνω σε αυτόν τον όρο πατάει και η παράσταση Moulin Rouge και αυτό ήταν και ένα από τα στοιχεία που είχαν κάνει την ταινία να ξεχωρίσει (μαζί με τα συγκλονιστικά σκηνικά, τα κοστούμια και τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών). Μόνο που εδώ τα τραγούδια δεν είναι μόνο αυτά που συνόδευαν την ταινία, είναι πολλά περισσότερα (συν κάποια πρωτότυπα) και μάλιστα δεμένα με τόση ευφυΐα που ένα θέατρο ολόκληρο τραγουδάει και κουνιέται στις καρέκλες του σχεδόν τρεις ώρες. Αλλά οι εκπλήξεις ξεκινούν πολύ πριν ακουστεί το πρώτο “Gitchie, gitchie, ya-ya, da-da” του Lady Marmalade.
Δεν θυμάμαι να έχω ακούσει τόσα πολλά “Oh my god” και “Bloody Hell” μπαίνοντας σε μια θεατρική αίθουσα. Και οι φωτογραφίες ειλικρινά δεν μπορούν να αποτυπώσουν την ατμόσφαιρα αυτού του κυριολεκτικά Spectacular 360° σκηνικού. Βαθύ κόκκινο βελούδο παντού τριγύρω, μια σκηνή σαν παραμύθι, με τον γνωστό μύλο του αυθεντικού Moulin Rouge της Μονμάρτης να ορθώνεται από τη μία πλευρά, τον γιγάντιο μπλε ελέφαντα (καμαρίνι της Σατίν) από την άλλη, αστραφτερά πολύχρωμα φώτα, κρυστάλλινοι πολυέλαιοι, αισθητική γαλλικού καμπαρέ σε ολόκληρο τον χώρο με ένα μικρό μπαρ στην άκρη και τραπέζια τοποθετημένα χαμηλά μέσα στη σκηνή (στα οποία κάθεται το κοινό!) και ενώ ακόμα η παράσταση έχει μισή ώρα για να αρχίσει, οι ηθοποιοί που πλαισιώνουν τους πρωταγωνιστές εμφανίζονται στον χώρο και περιφέρονται ανάμεσά μας νωχελικά σαν κομπάρσοι στη δική μας παράσταση. Οι ταξιθέτες μας προτρέπουν να κάνουμε τις δικές μας βόλτες στον χώρο για να βγάλουμε φωτογραφίες και χάρη στην τεχνολογία του QR Code, κάνουμε παραγγελίες από το μπαρ μέσω του κινητού μας, τις οποίες μας φέρνουν στη θέση μας. Ακόμα και σαμπάνια μπορεί να παραγγείλει κάποιος. Με λίγα λόγια έχουν κάνει ακριβώς αυτά που πρέπει για να νιώσουμε ότι όντως βρισκόμαστε μέσα στο αυθεντικό καμπαρέ.
Το λονδρέζικο Moulin Rouge! The Musical. Φωτογραφία: Matt Crockett
Jason Pennycooke (Toulouse-Lautrec), Jamie Bogyo (Christian) και Elia Lo Tauro (Santiago). Φωτογραφία: Matt Crockett
Μόλις χτυπήσει το τρίτο καμπανάκι ξεκινά το απόλυτο θέαμα. Σέξι χορεύτριες με ανατριχιαστικές φωνές (η Arabia, η Nini και η ζουμερή La Chocolat), can-can, γκλίτερ, γιγάντιες καρδιές, πούπουλα, μια κούνια που κατεβαίνει από τον θεό, ένας κούκλος Κριστιάν (Jamie Bogyo) που κάνει τα κορίτσια να αναστενάζουν και μια Σατίν (Liisi LaFontaine) με φωνάρα που κάνει τις καρέκλες να τρίζουν. Τα μποά φεύγουν στον αέρα, οι φούστες τινάζονται ψηλά, τα γαλλικά φιλιά έχουν την τιμητική τους και τα σκηνικά όσο περνάει η ώρα γίνονται όλο και πιο εντυπωσιακά, με ένα φινάλε γεμάτο ροδοπέταλα και πυροτεχνήματα. Ξέρω ακούγεται ακραία κιτς αλλά αυτό δεν ήταν άλλωστε το Moulin Rouge; Μια κιτς εξτραβαγκάνζα; Αυτό δεν έχουμε λατρέψει;
Η Sophie Carmen Jones (Nini) και ο Elia Lo Tauro (Santiago). Φωτογραφία: Matt Crockett
Η ιστορία παραμένει σχεδόν η ίδια όπως και στην ταινία (με μερικές εκπλήξεις) που διαδραματίζεται το 1899, με τον φτωχό πλην τίμιο και παθιασμένο Κριστιάν να ερωτεύεται το διαμάντι του καμπαρέ της Place Pigalle, Σατίν και να περνούν τα πάνδεινα για τον έρωτά τους, τον κακό πλούσιο αντίζηλο που τη θέλει δική του και ένα τραγικό φινάλε που όμως μέσα στο Moulin Rouge μετατρέπεται σε μια τεράστια γιορτή με όλο το καστ να τραγουδάει και να χορεύει ξεσηκωτικά και φεύγεις από το θέατρο κάνοντας κι εσύ χορευτικά στο Soho και τη Regent Street, τραγουδώντας στους περαστικούς “Voulez-vous coucher avec moi, ce soir?” (αλήθεια).
Ο Clive Carter (Zidler) και το καστ του λονδρέζικου Moulin Rouge! The Musical. Φωτογραφία: Matt Crockett
Φινάλε με το καστ του Λονδρέζικου Moulin Rouge! The Musical. Φωτογραφία: Matt Crockett
Το υπόλοιπο καστ είναι διαλεγμένο ολόσωστα με τον θεατρικό ηθοποιό Clive Carter να ξεχωρίζει στον ρόλο του οικοδεσπότη Harold Zidler. Στο τέλος της παράστασης (πριν τον χορό στη Regent Street) περιμέναμε τους ηθοποιούς έξω από τη Stage Door και ο πρωταγωνιστής Jamie Bogyo, ο οποίος κάνει την πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση σε θεατρική σκηνή (οι προηγούμενες παραστάσεις ήταν από σχολές υποκριτικής) δεν μπορούσε να πιστέψει ότι υπήρχαν άνθρωποι που ήθελαν να τον γνωρίσουν, έκανε σαν μικρό παιδάκι από τη χαρά του. Είμαι σίγουρη ότι σε λίγους μήνες θα περιμένουν πολλοί περισσότεροι, άλλωστε μόλις ξεκίνησε να παίζεται.
Mε τον Jamie Bogyo μετά το τέλος της παράστασης
Το διασκευασμένο σενάριο υπογράφει ο John Logan, τη σκηνοθεσία ο Alex Timbers, τις χορογραφίες η Sonya Tayeh, ενώ η μουσική επίβλεψη, οι ενορχηστρώσεις, τα arrangements και οι εναλλακτικοί στίχοι ανήκουν στον Justin Levine, ο οποίος κατάφερε να χωρέσει 71 τραγούδια μέσα σε ένα μιούζικαλ (αργότερα πρόσθεσε ακόμη τέσσερα). Έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δείτε πώς το κατάφερε αυτό, στο βίντεο που ακολουθεί.
https://www.youtube.com/watch?v=sxUua_LkPtU&ab_channel=Playbill
Πραγματικά το να χωρέσεις 75 τραγούδια (από Lady Gaga, The Queen, Katy Perry, Talking Heads και Adele, μέχρι Sia, Rihanna, Beyoncé, The Rolling Stones και πολλούς ακόμα δημιουργούς) είναι μια μεγάλη πρόκληση. Ο λόγος που έγινε αυτό είναι επειδή έπρεπε να λειτουργήσουν όπως ο κινηματογραφικός φακός που έκανε ζουμ στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών στην ταινία. Το ζουμ στα συναισθήματα των ηθοποιών που βρίσκονται επάνω στη θεατρική σκηνή, γίνεται μέσα από κάθε τραγούδι. Medleys και mashups, απότομα περάσματα από ένα τραγούδι σε άλλο ή ακόμα και το άκουσμα δύο διαφορετικών τραγουδιών ταυτόχρονα, είναι το τρικ που χρησιμοποίησε ο Levine για να δημιουργήσει την ξέφρενη έκρηξη συναισθημάτων που στην ταινία βλέπουμε μέσα από τον φακό ο οποίος ζουμάρει συνεχώς σε διαφορετικά σημεία.
Δείτε το βίντεο του BBC για την παράσταση του Λονδίνου:
Η παράσταση του Broadway έχει αποσπάσει 10 Tony Awards. Δεν ξέρω αν μια τόσο ακριβή παραγωγή θα μπορούσε να ανέβει στην Αθήνα, σίγουρα θα ήταν κρίμα να προσπαθήσει κάποιος θεατρικός παραγωγός να το κάνει ρίχνοντας τα στάνταρ της (από κάθε άποψη, σκηνική, μουσική, χορευτική κτλ). Γι΄αυτό σας λέω και πάλι, αν καταφέρετε να ταξιδέψετε σε κάποια από τις πόλεις που παίζεται αυτή τη στιγμή (Λονδίνο, Νέα Υόρκη, Μελβούρνη και απ’ ότι ακούγεται σύντομα και στη Γερμανία), κλείστε εισιτήριο έγκαιρα.
Ακούστε στο Spotify όλα τα τραγούδια της παράστασης από το καστ του Broadway:
