Σε αντίθεση με τις σικέ φωτογραφίες που έχουμε συνηθίσει στους γάμους, ο Ίαν Γουέλντον απαθανατίζει τους γάμους με μια ντοκιμαντερίστικη προσέγγιση, καταγράφοντας τον αληθινό χαρακτήρα της «μεγάλης ημέρας».
Γαμήλιες φωτογραφίες του θα εκτίθενται στο Martin Parr Foundation στο Μπρίστολ έως τις 10 Αυγούστου ενώ κυκλοφορεί επίσης το βιβλίο I Am Not A Wedding Photographer σε συνεργασία με τις εκδόσεις RRB PhotoBooks.
Παρακάτω 12 φωτογραφίες του Ίαν Γουέλντον που δείχνουν «την άλλη πλευρά» ενός γάμου…
Παραδόξως, οι φωτογραφίες γάμου είναι επίσημες και γεμάτες κλισέ -σε αντίθεση με την ίδια την περίσταση του γάμου που είναι πάντα μοναδική και πολύ συναισθηματική.
Οι φωτογραφίες του Γουέλντον αφήνουν στην άκρη τα κλισέ και απαθανατίζουν τον αληθινό χαρακτήρα της μεγάλης ημέρας με ασέβεια, ζεστασιά και τρυφερότητα.
Ο Γουέλντον γράφει: «Όσο θα αγαπούσα να στέκομαι για ώρες βάζοντας ανθρώπους στη σειρά και να φωτογραφίζω κάθε πιθανό συνδυασμό των μελών της οικογένειας και των καλεσμένων, έχω σημαντικότερα πράγματα να κάνω. Και, ειλικρινά, κι εσείς το ίδιο.»
Αντί να ακολουθεί μια λίστα επιθυμητών λήψεων, ο Γουέλντον απαθανατίζει όσα ενδεχομένως το αγαπημένο ζευγάρι και οι υπόλοιποι θα έχαναν.
Ο Γουέλντον χαρακτηρίζει την προσέγγισή του ως «φωτογραφική δημοκρατία». Καμία φωτογραφία δεν είναι πιο σημαντική από κάποια άλλη. Όλα είναι ίσα και οι άνθρωποι είναι το ίδιο σημαντικοί με τα αντικείμενα.
Ο Γουέλντον φωτογραφίζει όλες τις μικρολεπτομέρειες της τελετής -το σιδέρωμα της τελευταίας στιγμής, τα σκισμένα παντελόνια, την αναμονή, τους μπαμπάδες που χορεύουν.
Ο φωτογράφος Μάρτιν Παρρ: «Εδώ έχουμε έναν φωτογράφο που φωτογραφίζει τους γάμους όπως όντως είναι: κωμικές οικογενειακές περιστάσεις, με υπερβολικά πολύ ποτό και άγριες καταστάσεις. Οι βραβευμένοι φωτογράφοι γάμων σχεδόν πάντα ικανοποιούν το μελόδραμα που είναι τόσο διαδεδομένο στη βιομηχανία. Πιστεύουμε πως αυτή είναι η πρώτη φορά που ένας φωτογράφος γάμου εκτίθεται σε μια “σωστή” γκαλερύ».
«Συμβαίνουν πράγματα στους γάμους», λέει ο Γουέλντον. «Τα πόδια σου θα κουραστούν από την ορθοστασία, το πρόσωπό σου θα πονάει από το πολύ χαμόγελο και θα έχεις χάσει άλλα πράγματα. Στο τέλος, κοιτάς πίσω, κι αυτό που έχει μείνει έτσι είναι εικόνες ανθρώπων με εξαναγκασμένα χαμόγελα».
«Δεν έχω καμία προκαθορισμένη ιδέα του τι θα πρέπει να φωτογραφίσω», λέει ο Γουέλντον. Κάθε εικόνα είναι αυθόρμητη.
«Αν ερχόμουν στο γάμο σας με οποιαδήποτε ιδέα του πως θα έπρεπε να είναι οι φωτογραφίες, τότε αυτός δεν θα ήταν ο γάμος σας -ή τουλάχιστον, δεν θα ήταν ο σωστός τρόπος του πως αυτός θα καταγραφόταν. Συναισθήματα, μορφασμοί, χορός, κρασί, πόμολα, παπούτσια, εντυπωσιακοί φωτισμοί και αστεία πρόσωπα, όλα έχουν την ίδια αντιμετώπιση».
«Συμβαίνουν πράγματα στους γάμους που τους κάνουν μοναδικούς και αν δίνω εντολές στους ανθρώπους θα τα χάσω όλα αυτά».
Εδώ, ο Γουέλντον ήταν έτοιμος να τραβήξει ένα παραδοσιακό ομαδικό πορτραίτο. Η οικογένεια ήταν στο πόδι όλη μέρα και δεν είχε φάει τίποτα. Οπότε όταν ένας σερβιτόρος πέρασε κρατώντας έναν δίσκο με καναπεδάκια, όρμησαν. «Είναι αυτό που προσπαθώ να κάνω με όλες τις φωτογραφίες μου», εξηγεί ο Γουέλντον. «Είναι αυτή η σοβαρή περίσταση που αντιπαραβάλλεται σε μια γελοία πλευρά.»
Πηγή: The Guardian
