Το The Idol ήταν κάτι σαν το γιοφύρι της Άρτας. Ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ γκρεμιζόταν για σχεδόν δύο χρόνια. Με φήμες και ένα άρθρο κόλαφο στο Rolling Stone τον περασμένο Μάρτιο για κακές συνθήκες στα γυρίσματα, καυγάδες, αλλαγές, ένα χάος. Και όλοι περιμέναμε πώς και πώς να δούμε τι είναι αυτό το τόσο φοβερό που ετοιμάζει ο Abel “The Weeknd” Tesfaye μαζί με τον Sam Levinson και τον Reza Fahim και… μπουμ! Κι άλλη κατεδάφιση και μάλιστα στο Φεστιβάλ Καννών όπου προβλήθηκαν τα δύο πρώτα επεισόδια.
Δηλώνω μεγάλη φαν του μουσικού The Weeknd. Τρελή. Και από τη στιγμή που το The Idol έκανε την κανονική του πρεμιέρα στο HBO και άρχισαν από το πρώτο κιόλας επεισόδιο να πετάγονται στο newsfeed μου τίτλοι άρθρων που το χαντάκωναν, αρνήθηκα να μπω στον πειρασμό να τα διαβάσω. Όχι μόνο ήθελα να κρίνω ανεπηρέαστη, αλλά πιστεύω ότι μία σειρά, όπως και μια ταινία φυσικά, για να την κρίνεις, θα πρέπει πρώτα να την ολοκληρώσεις. Έτσι περίμενα εβδομάδα με την εβδομάδα να προβληθούν και τα 5 επεισόδια.
Και τώρα πρέπει να παραδεχτώ ότι πιο πολύ νόημα έβγαλα στα πρώτα δύο παρά φτάνοντας στο τέλος. Διάβασα και τα άρθρα που είχα βάλει στον πάγο, αλλά φυσικά δεν με βοήθησαν αφού αναφέρονταν μόνο στο πρώτο επεισόδιο. Τώρα θα μου πείτε, ήρθες να μας πεις ότι δεν κατάλαβες τίποτα; Περίπου, αφού υπάρχουν και πολλά στοιχεία τα οποία είναι άκρως ενδιαφέροντα και αξίζουν την προσοχή. Είτε θετικά, είτε αρνητικά. Και αν δεν έχετε δει τη σειρά, να ξέρετε ότι το κείμενο είναι γεμάτο spoilers.
Lily-Rose Depp και Abel ‘The Weeknd’ Tesfaye στο The Idol
Δεν ξέρω αν δεν έφευγε η Amy Seimetz από τη σκηνοθεσία και δεν αναλάμβανε εξ’ ολοκλήρου ο Sam Levinson, διαγράφοντας ολόκληρη τη δουλειά που είχε κάνει εκείνη και ακολουθωντας εντελώς διαφορετική τροχιά σκηνοθετικά, ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα. Ίσως να μιλούσαμε για άλλη σειρά. Πάντως οι προσδοκίες από τον Levinson, ειδικά μετά το συγκλονιστικό Euphoria, ήταν τεράστιες. Αλλά μάλλον χαώθηκε και ο ίδιος μέσα στη φήμη του, αν κρίνω από το αποτέλεσμα.
Το καστ είναι όντως πολύ relative με το θέμα αφού η υπόθεση πραγματεύεται μία περίοδο της ζωής μιας σούπερ σταρ τραγουδίστριας, της Jocelyn (σα να λέμε Britney Spears και έχω λόγο που αναφέρω συγκεκριμένα αυτή, την οποία υποδύεται η Lily-Rose Depp), που έχει χάσει τη μητέρα της, περνάει δύσκολα, δείχνει ευάλωτη και ψάχνει να βρει έμπνευση. Κοντά της έχει ολόκληρο το crew της δισκογραφικής της, τον promoter των συναυλιών της, την κολλητή της Leia που είναι και βοηθός της και τον παιδικό της φίλο Xander, ο οποίος είναι και ο creative director της και έχει υπέροχη φωνή αλλά έχει βάλει στην άκρη τις προσωπικές του φιλοδοξίες στη μουσική για χάρη της. Είναι και η Destiny που μαζί με τον Chaim είναι οι μάνατζέρ της και όλοι αυτή την πιέζουν να επανέλθει στα πράγματα γιατί θα χάσουν πολλά λεφτά αν συνεχίσει να βυθίζεται στη μελαγχολία.
Ο Abel ‘The Weeknd’ Tesfaye υποδύεται τον Tedros
Κάπου εκεί, μία από τις χορεύτριες της Jocelyn, η Dyanne, τη συστήνει σε έναν τύπο, τον Tedros (Abel ‘The Weeknd’ Tesfaye) που έχει ένα κλαμπ, φαίνεται παράξενος και λαμόγιο, έχει μαζί του μια ομάδα ανθρώπων που τον ακολουθούν και ονομάζει “οικογένεια” ενώ στην πραγματικότητα είναι κάτι σαν αίρεση και αυτός δεν χάνει ευκαιρία να ασκήσει επιρροή επάνω της αλλά και να εγκατασταθεί στην έπαυλή της με όλη του την “οικογένεια”. Τα μέλη αυτής της ομάδας είναι όλοι μουσικοί και ο Tedros προσπαθεί να τους βάλει στο παιχνίδι της δισκογραφίας.
Αυτό λοιπόν που έχει μεγάλο ενδιαφέρον είναι ότι πράγματι το καστ της σειράς είναι διαλεγμένο πολύ προσεκτικά, αφού μιλάμε για ονόματα που έχουν κάνει ήδη κάποια επιτυχία στα μουσικά πράγματα ή έχουν κάτι ιδιαίτερο και δεν υποδύονται απλώς τους μουσικούς/ερμηνευτές. Και όταν μιλάμε για σειρά που έχει να κάνει με τη μουσική βιομηχανία, αυτό είναι ένα plus. Ακόμα και ο σπουδαίος παραγωγός της hip-hop σκηνής -και του ίδιου του The Weeknd-, ο Mike Dean κάνει ένα πέρασμα ως ο εαυτός του σε ένα επεισόδιο.
Έπεσαν να φάνε τον Abel για την ερμηνεία του. Θα βάλω στην άκρη το γεγονός ότι είμαι τρελή για αυτόν και θα τα γράψω αντικειμενικά. Παίζει έναν πολύπλευρο ρόλο που από τη μία πρέπει να φαίνεται σαγηνευτικός και charming και από την άλλη παρανοϊκός, κάπως λίγο σαν τον Τσαρλς Μάνσον, για να καταλήξει κακομοίρης. Εμένα με έπεισε. Και όχι μόνο με έπεισε, υπήρχαν στιγμές που ένιωσα και αποστροφή αλλά και λύπηση. Άρα κάτι έκανε καλά. Και αναφέρομαι ακόμα και στη στάση του σώματός του και στο βλέμμα του.
Η Lily-Rose Depp έκανε ακριβώς αυτό που έπρεπε. Ορκίζομαι ότι θυμήθηκα τη Britney Spears την περίοδο του Gimme More, που περνούσε πραγματικά δύσκολα και έχανε ακόμα και τα βήματά της στη σκηνή.
Στα πρώτα τρία επεισόδια, μεταξύ τους όντως κάτι ήταν άβολο όπως όταν βλέπαμε τον Jamie Dornan και τη Dakota Johnson στην ταινία 50 Shades of Grey. Κάτι δεν έδενε στη χημεία τους και δεν έχει να κάνει με το BDSM της υπόθεσης. Σίγουρα έχει να κάνει με τη σκηνοθεσία που ήθελε κάτι τόσο σκοτεινό, προσωπικό, το οποίο κρύβει εσωτερική οδύνη (στη Jocelyn) και manipulation από τον Tedros, να παρουσιάζεται σαν στυλιζαρισμένο βίντεο κλιπ και όχι σαν μια twisted σχέση, που πραγματικά ήταν.
Το συρφετό της δισκογραφικής και των μανατζαρέων στην αρχή μου φάνηκε γραφικό και loud αλλά μετά θυμήθηκα τα χρόνια που δούλευα σε δισκογραφική και, ναι, όσο και αν φαίνετα υπερβολικό, έχουν υπάρξει χειρότερες ατάκες, κατευθύνσεις και γλοιώδεις συμπεριφορές σε αυτόν τον χώρο, πιστέψτε με. Οπότε κάθε είδους υπερβολή, είναι to the point.
Προσωπικά, στα πρώτα δύο επεισόδια ειλικρινά είπα “ώπα, κάτι καλό έχουμε εδώ, επιτέλους μας δείχνουν όλη τη σαπίλα της βιομηχανίας της δισκογραφίας». Ανέφερα προηγουμένως τη Britney Spears. Υπάρχει μία σκηνή στη σειρά που η σταρ τραγουδίστρια Jocelyn καταρρέει στα γυρίσματα ενός βίντεο κλιπ και κανείς δεν δείχνει έλεος. Τα πόδια της αιμορραγούν, η ίδια είναι ένα ράκος και όμως όλους τους νοιάζει να βγει η δουλειά. Να μη χάσουν χρήματα. Μια σκηνή όντως αφιερωμένη στη Britney που έφτασε στην απόλυτη κατάρρευση.
Μετά ξεκίνησε το στιλιζαρισμένο σεξ με BDSM όρους. Το οποίο και αυτό δεν με ξένισε, δεδομένου ότι υπήρχε το συναισθηματικό υπόβαθρο της πρωταγωνίστριας για παιχνίδι ελέγχου. Στην πραγματικότητα όμως, όλη η ουσία χάθηκε και έγινε και αρκετά disturbing, όταν δόθηκε βάση στην glossy εικόνα και όχι στα συναισθήματα. Οι σκηνές του “στραγγαλισμού”, του αυτοτραυματισμού, του αυνανισμού, θα ήταν πιο πιστευτές και θα είχαν λογική αν δεν είχαν γυριστεί με αυτόν τον τρόπο. Και αυτό έχει σίγουρα να κάνει με τη σκηνοθετική ματιά του Levinson.
O filthy τύπος που κοιτάει να εκμεταλλευτεί τη διάσημη τραγουδίστρια και να αποκτήσει έλεγχο επάνω της προς όφελός του, επίσης υπάρχει σε αυτόν τον χώρο και ο Abel σωστά τον φωτογράφισε, ακόμα και όταν έχασε τον έλεγχο στο τέλος και προσπάθησε να κρατηθεί στη ζωή της σαν ένα καημένο ανθρωπάκι μέσα στη ζήλια και τον πανικό.
Αλλά τελικά από εκεί που νομίζαμε ότι η σειρά προσπαθεί να μας δείξει τον βρώμικο κόσμο της μουσικής βιομηχανίας που εκμεταλλεύεται μια νέα γυναίκα και τη βλέπει σαν σάκο με λεφτά και εκείνη προσπαθεί να βρει τον δρόμο της, ξαφνικά έγινε ένα τρελό plot twist (whaaaaaat?) και μέσα σε ένα λεπτό, η Jocelyn μετατράπηκε σε χειριστική σκύλα που ξαφνικά άρχισε να τους παίζει όλους στα δάχτυλα. Και έγινε κάπως απότομα όλο αυτό και χωρίς πολλές εξηγήσεις και με πολλά ερωτηματικά στο κεφάλι μας και από εκεί που πιστεύαμε ότι η μάνα της ήταν κακιά και τη χτυπούσε και γι’ αυτό είχε όλα αυτά τα προσωπικά issues, όλα ανατράπηκαν αλλά δεν καταλάβαμε και τι ακριβώς τελικά είχε γίνει και ποιος έλεγε αλήθεια και ποιος ψέματα. Ο κολλητός της ήταν τελικά το κωλόπαιδο της ιστορίας ή ήταν η ίδια; Και γιατί ο Tedros από εκεί που ήθελε να την εκμεταλλευτεί, αντί να πάρει τα λεφτά και να φύγει, έγινε τελικά το πιόνι της; Και αυτή τον κράτησε για να τον έχει σκυλάκι; Δεν ξέρω, αν με μερικά ακόμα επεισόδια, ίσως, μπορούσε να εμβαθύνει περισσότερο στους χαρακτήρες η σειρά, ή απλώς θα συνέχιζε να μας μπερδεύει κι άλλο. Ας πούμε απλώς ότι ήθελε να δείξει πώς μια γυναίκα που φαίνεται έρμαιο μπορεί να κρύβει άλλο πρόσωπο, χρειαζόταν σίγουρα λίγη ακόμα υπόθεση να το στηρίξει.
Η ματιά του Levinson είναι όπως πάντα ηδονοβλεπτική, κάτι που τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος της σειράς προσφέρει κάποιες υπέροχες εικόνες. Επίσης η χορευτική σκηνή στον κήπο, έχει κάτι από Gaspar Noe και Climax. Γενικά υπάρχει ένας άκρατος σεξουαλισμός, το οποίο ωραίο είναι αλλά υπάρχει ακόμα και εκεί που δεν χρειάζεται και λίγο λες “τι έγινε ρε παιδιά, να αγγιζόμαστε κι εμείς διαρκώς έτσι”;
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Νομίζω πως όλο αυτό το πρότζεκτ τελικά είχε να κάνει με τη μουσική. Σαν να είχε ο The Weeknd έτοιμο ένα άλμπουμ στο κεφάλι του, που ήθελε να το βάλει σε κάποια ταινία ή σειρά για να το κάνει πιο κινηματογραφικό. Σαν να του ξύπνησε από όταν όντως έγραψε κομμάτι για το soundtrack του 50 Shades of Grey και σεξουαλιζόταν στο βίντεο κλιπ του. Αναφέρομαι στο Earned it.
Γιατί πραγματικά τα τραγούδια είναι ένα κι ένα. Ακόμα και οι διασκευές, όπως αυτή του Jealous Guy του John Lennon, είναι λες και το ακούς το κομμάτι πρώτη φορά και μάλιστα απόλυτα ταιριαστό με το σήμερα.
Και είναι πολλά ακόμα. Κάποια τραγουδάει ο ίδιος, κάποια με τη Lily, κάποια εκείνη μόνη της, υπάρχουν συμμετοχές και από άλλους καλλιτέχνες (όπως η Madonna) αλλά και από τους μουσικούς που ανέφερα πριν και υποδύονται τα μέλη της αίρεσης του Tedros. Ήδη τα περισσότερα έχουν σημειώσει τεράστια επιτυχία στις ΗΠΑ. Ο ίδιος, μιλώντας για την έμπνευσή του να κυκλοφορήσει μία τηλεοπτική σειρά που θα είναι και άλμπουμ, είχε δηλώσει πριν βγει: «Έχω εμπνευστεί από το The Wall και το Purple Rain αλλά και από όταν το έκανε ο Bowie ή ακόμα και από ταινίες όπως το Shaft, όπου η μουσική λέει κυριολεκτικά την ιστορία της ταινίας. Αλλά θέλω να την πάω στο επόμενο επίπεδο». Τουλάχιστον μουσικά, όντως έφτιαξε ένα ποπ διαμάντι.
Και είναι τόσο συνδεδεμένη η σειρά με τη μουσική του καριέρα, που σχεδόν ολόκληρο το τελευταίο επεισόδιο διαδραματίζεται μέσα στο στάδιο της πρώτης του συναυλίας για την τωρινή του παγκόσμια τουρνέ, όπου υποτίθεται ότι δίνει τη συναυλία της επιστροφής της η Jocelyn. Βλέπουμε το τεράστιο φεγγάρι πάνω από τον διάδρομο στη μέση της αρένας, τα σκηνικά που θυμίζουν τα κτίρια της Νέας Υόρκης, επάνω στη σκηνή. Ακριβώς αυτό που συμβαίνει τώρα στην After Hours ‘Till Dawn Tour. Και ίσως είναι και ο καλύτερος τρόπος να τελειώσει η σειρά, για να την αφήσουμε πίσω μας -δε βαριέσαι- και να ασχοληθούμε πάλι με τη μουσική του διάνοια και τα συγκλονιστικά σόου που δίνει φέτος. Πάντως ο ίδιος σε δήλωσή του, είπε ότι υπάρχει ανοιχτό ενδεχόμενο η σειρά να συνεχιστεί.
![[Ταξίδι στο αστικό τοπίο], του Ευάγγελου Ρουσάκη](https://popaganda.gr/wp-content/uploads/2019/10/Noites-Apoikies-Euaggelos-Rousakis-300x200.jpg)
