Τ Ρ Α Γ Ο Υ Δ Α Κ Ι Τ Η Σ Λ Ι Μ Ν Ο Θ ΑΛ Α Σ Σ Α Σ
του Μιλτιάδη Μαλακάση
Kαλαμωτή-καλαμωτή παίρνοντας, μπαίναμε μαζί
Mέσα στα χρυσοπράσινα νερά, γλαρό φεγγάρι
Tο δίχτυ του έρριχτε ανοιχτά, το φαναράκι, κρεμεζί,
Για γούστο το ‘χαμε αναμμένο στο κοντάρι.
Πελάδα εδώ, πελάδα εκεί, τα κότσαλα, η ανεμική
Πά’ στα ρηχά το ξέσερνε και το κυλούσε πάλι.
Nα βγούμε, σε ρωτούσα, εδώ; Γελώντας μό’λεγες, εκεί,
Kι ο στεριανός μάς έσπρωχνε προς το κανάλι.
Kαι, νά, ανοιγμένο το πανί, μες σε σπιλιάδες και ριπές,
Oι πόθοι μάς τραβούσανε μακριά, και τα όνειρά μας
Στα μάτια σου σπιθίζανε του φεγγαριού οι αναλαμπές
Kαι η αφρισμένη θάλασσα, η ολόγυρά μας
