Μπαίνει στο δωμάτιο μ’ έναν αέρα περίεργο: όχι ακριβώς του ανθρώπου της πασαρέλας. Σίγουρα όχι με την ανασφαλή εγκράτεια του σκηνοθέτη. Ίσως με τον αέρα ενός executive, αλλά μάλλον, και πιο σωστά, μ’ αυτόν του super star. Του super star όμως, που μέσα σε μια στιγμή μπορεί να αρχίσει να αναδιακοσμεί το δωμάτιο, αρχίζοντας από τους παριστάμενους: «εσύ κάτσε λίγο πιο ίσια, εσύ βγάλε το πουλόβερ δεν ταιριάζει με τον διάκοσμο, εσύ κάνε πιο δεξιά και κράτα και τη λάμπα» τον φαντάζεσαι να λέει, και να σου φαίνεται τελείως φυσικό. Κι όμως απ’ τη στιγμή που κάθεται, κι ανεβάζει τη φωτεινότητα στο δωμάτιο κάνα-δυο σκάλες απλά και μόνο χαμογελώντας, φαίνεται ευπροσήγορος, οικείος, κι ομιλητικός, άνετος και καταδεκτικός, σα να ‘ναι ο πιο προσβάσιμος άνθρωπος στη Γη. Λογικό: δεν γίνεσαι ο πιο επιδραστικός άνθρωπος της πιο επιδραστικής βιομηχανίας του κόσμου, έτσι απλά επειδή φόρεσες ένα Tom Ford κοστούμι.
Τα διαπιστευτήρια του Tom Ford στον κόσμο της υψηλής μόδας, είναι τόσα πολλά που λίγη θέση έχουν σε μια συνέντευξη για την δουλειά του ως σκηνοθέτης. Για τον άνθρωπο που επανεφηύρε το πρόσωπο της Gucci όμως, κάνοντας hip το γερασμένο brand πριν φτάσει στην κορυφή της ιεραρχίας του, κι ύστερα απλά παρατώντας το γιατί δεν γούσταρε τον νέο διευθυντή, τα διαπιστευτήρα του Tom Ford στον κόσμο της υψηλής μόδας, τον ακολουθούν και στη δουλειά του ως σκηνοθέτης. Δεν είναι απλώς η κοφτερή φινέτσα κι αισθητική των κάδρων του, ούτε η αδιαπραγμάτευτη σαφήνεια με την οποία αποδίδει τους κόσμους του. Είναι τα ίδια τα θέματα των δυο ταινιών του, που αντιλαμβάνεσαι ότι στοιχειώνουν έναν άνθρωπο στοιχειωμένο απ’ τη δουλειά του. «Κατασκευάζω έναν ατέλειωτο χείμαρρο από πράγματα που ο κόσμος απλά θέλει να αγοράσει», λέει, περιγράφοντας την ιδιότητά του «και μην νομίζετε ότι αυτό δεν με κάνει συνεχώς να αμφισβητώ το τι κάνω».
Στη νέα του ταινία, το Nocturnal Animals, η Amy Adams παίζει τη Susan. Μια σαραντάρα γκαλερίστρια, που βγάζει το παντεσπάνι της απ’ τον ιδρώτα των καλλιτεχνών που μανατζάρει, και ζει κάτι που μοιάζει με τέλεια ζωή: το αμάξι της βρυχάται σα να έχει καταπιεί δυο Lamborghini και μια Porsche, το σπίτι της στο τέρμα της Mulholland Drive είναι βγαλμένο απ’ τους πιο πολυτελείς εφιάλτες του David Lynch, και στην αυλή της χάσκουν τεράστια γυαλιστερά δωράκια απ’ τον Jeff Koonz. Ο άντρας της φοράει blazer Σάββατο πρωί, για τ’ όνομα του Θεού. Κι όμως, ως είναι φυσικό, μέσα της βράζει μια απύθμενη θλίψη και μια βάρβαρη σιωπή. «Υπάρχει μεγάλο κομμάτι της Susan που είναι μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου», λέει ο Ford για την ηρωίδα του, «ή τουλάχιστον ένα κομμάτι του παλιού εαυτού μου. Και αυτή, όπως κι ο χαρακτήρας του Colin [Firth] στο A Single Man (σσ: η προηγούμενη ταινία του Ford), δεν είναι απλώς άνθρωποι που νιώθουν μοναξιά, αλλά άνθρωποι που είχαν συνδεθεί στο παρελθόν, είχαν βιώσει την εγγύτητα με κάποιον, και την έχασαν».
Βασισμένο στο βιβλίο του Austin Wright, το σενάριο του Nocturnal Animals, για το οποίο ο 55χρονος Τεξανός απέσπασε το Μέγα Βραβείο της Επιτροπής στο περασμένο Φεστιβάλ Βενετίας, έχει τη δομή της ταινίας μέσα στην ταινία. Η Susan, δυστυχισμένη στα πλούτη, την προδοσία και τη μοναξιά της, λαμβάνει στο ταχυδρομείο, το πρώτο βιβλίο του πρώην άντρα της. Ενός φιλόδοξου συγγραφέα με τον οποίο είχε ερωτευτεί και παντρευτεί χάρη στο πάθος του για τη συγγραφή και την πίστη του στην ικανότητά του, πριν τον χωρίσει ακριβώς γι’ αυτούς τους λόγους. Μέσα στο βιβλίο, ξεδιπλώνεται η δεύτερη ιστορία. Αυτή ενός άνδρα του οποίου η ζωή καταστρέφεται με τρόπο βίαιο και ματωμένο αρκετά, για να κάνει τη Susan να χάσει τον ύπνο της για καμιά βδομάδα. Μόνο που, στο βιβλίο, ο άνδρας εκδικείται. Στη ζωή, η Susan ελπίζει τα πράγματα να είναι κάπως πιο γλυκά.
Η πρωταγωνίστρια του Nocturnal Animals, Amy Adams, στο κόκκινο χαλί του London Film Festival.
«Για μένα, το βιβλίο έχει να κάνει με το να μην πετάς στα σκουπίδια ανθρώπους που έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στη ζωή σου», λέει ο Ford, μιλώντας για το τριπάκι μεταμέλειας στο οποίο μπαίνει η ηρωίδα του. «Είμαι ένας άνθρωπος πολύ πιστός, είμαι με τον ίδιο άνθρωπο εδώ και 30 χρόνια, και κρατάω κοντά μου όσους έχουν υπάρξει σημαντικοί για ‘μένα. Και στον σημερινό κόσμο, όπου πετάμε τους ανθρώπους με την ίδια ευκολία που πετάμε παλιά αντικείμενα, αυτό ήταν κάτι για το οποίο ήθελα να μιλήσω».
Αν βάλεις αυτήν την δεύτερη ταινία του δίπλα-δίπλα με την πρώτη του, θα δεις μια σύνδεση να αναδύεται ανάμεσα στους δυο ήρωές του, σαν μια αφήγηση που συνεχίζεται από τη μια στην άλλη: ένας άνδρας έτοιμος να παρατήσει τα εγκόσμια, ανακαλύπτει πως η ζωή είναι πολύ πιο ευχάριστη απ’ όσο του φαινόταν (στο A Single Man ο χαρακτήρας του Colin Firth περνά τις πιο χαρούμενες και τρυφερές στιγμές του κουβαλώντας στην τσάντα το πιστόλι της αυτοχειρίας του), κι επανέρχεται στον κόσμο των ζωντανών με λαιμαργία κι εκδικητικότητα (στο Nocturnal Animals ο ήρωας που υποδύεται ο Jake Gylenhaal επιστρέφει στο προσκήνιο με ένα ιδιοφυές και ματωμένο βιβλίο, αποτέλεσμα της ευαισθησίας για την οποία η γυναίκα του τον εγκατέλειψε). Κάπως σαν και τον ίδιο τον Ford, που μετά την αποχώρησή του από τη Gucci, κι αφού πάλεψε με τους δαίμονες της κατάθλιψης στον πάτο όποιου μπουκαλιού έβρισκε μπροστά του, άπλωσε φτερά φοίνικα και μετέτρεψε το ονοματεπώνυμό του σε ένα απ’ τα πιο ακλόνητα brands υψηλής αισθητικής, κατακτώντας την Αμερική με πάνω από 122 καταστήματα λιανικής, και συνεχείς εμφανίσεις στην αφρόκρεμα των σαλονιών της μόδας και της πρωτοπορίας της υψηλής ραπτικής.
«Αν με ρωτούσες πριν κάνω τη δεύτερη ταινία “Tom, τι είδους σκηνοθέτης είσαι, ποια είναι τα θέματα που σε απασχολούν, ποια εργαλεία σε εκφράζουν;”, δεν θα ήξερα να σου το πω, γιατί δρούσα εντελώς ενστικτωδώς», σημειώνει ο Τεξανός σκηνοθέτης, όταν τον ρωτάω αν το παραπάνω αφήγημα που συνδέει τις δυο ταινίες μεταξύ τους, τις συνδέει και με τον ίδιο. «Αυτό που έχω ανακαλύψει με τη δεύτερη ταινία, είναι πως κάνοντας σινεμά, μαθαίνεις πράγματα για τον εαυτό σου: ναι, σίγουρα με ενδιαφέρουν αυτά τα θέματα που αναφέρεις, και ναι, σίγουρα είναι προσωπικές οι ταινίες μου. Κυρίως όμως, αυτό που με συνδέει [με το Nocturnal Animals] είναι αυτό το θέμα της αρρενωπότητας. Που ειδικά σε τόπους σαν το Τέξας, είναι δεμένη με την κουλτούρα του ότι πρέπει να είσαι δυνατός, να παίζεις football, να ξέρεις από όπλα, να φροντίζεις τους πάντες. Σ’ αυτό το Τέξας λοιπόν, μπαίνει αυτός ο τύπος [ο χαρακτήρας του Jake Gylenhaal], ο οποίος όμως έχει ένα άλλο είδος δύναμης: είναι ευαίσθητος και εύθραυστος, αλλά πιστεύει στον εαυτό του, πιστεύει στη γυναίκα που αγάπησε, κι αυτή του η πίστη, τον κάνει τελικά να είναι ο ισχυρότερος χαρακτήρας απ’ όλους. Και ναι, αυτό είναι κάτι το πολύ οικείο για ‘μένα».
«Λατρεύω να κάνω ταινίες, το παίρνω πολύ στα σοβαρά, και πίστεψέ με, είμαι σχεδιαστής 30 χρόνια τώρα, νομίζω ότι σχεδιάζω πολύ καλύτερα όταν την ίδια ώρα ετοιμάζω και μια ταινία»
Με τρεις υποψηφιότητες για ερμηνείες και μουσική στις Χρυσές Σφαίρες, μία ερμηνευτική υποψηφιότητα για Όσκαρ, αλλά κι ένα BAFTA για την ερμηνεία του Colin Firth, το A Single Man είχε αποδειχθεί πολύ δυνατό μπάσιμο στην κινηματογραφική βιομηχανία για τον Tom Ford. Eτούτη τη φορά όμως, με πεντάστερες κριτικές από Toronto και Βενετία, μακρόσυρτα χειροκροτήματα στο τέλος κάθε φεστιβαλικής προβολής της ταινίας, και ένα μεγαλόσχημο βραβείο ήδη στην αφίσα του, το Nocturnal Animals φαίνεται να ξεκινά ακόμη πιο δυναμικά την πορεία του, που πιθανά θα οδηγήσει τον σκηνοθέτη στο πιο κόκκινο απ’ τα κόκκινα χαλιά τον ερχόμενο Φλεβάρη. Θα υπέθετε κανείς πως άλλο hint δεν χρειάζεται ένας άνθρωπος, για να καταλάβει πως ίσως πρέπει να δει το σινεμά σε full time βάση. «Θα τρελαινόμουν αν το έκανα full time» λέει και γελάει, κι αυτό το γέλιο του είναι σαν ν’ ακούς ποτάμι να κοχλάζει.
«Λατρεύω να κάνω ταινίες, το παίρνω πολύ στα σοβαρά, και πίστεψέ με, είμαι σχεδιαστής 30 χρόνια τώρα, νομίζω ότι σχεδιάζω πολύ καλύτερα όταν την ίδια ώρα ετοιμάζω και μια ταινία», συνεχίζει. «Όταν κάνω κάτι που με εξιτάρει, όλα τριγύρω μου γίνονται πιο συναρπαστικά, και διασκέδασα πάρα πολύ ετοιμάζοντας το Nocturnal Animals: είχα φτιάξει μια αίθουσα μοντάζ στο γραφείο μου, έκοβα την ταινία για κάνα τετράωρο, μετά έβγαινα και δούλευα στην κολεξιόν μου, μετά ξανάμπαινα στο μοντάζ, και πάλι στην κολεξιόν, και πραγματικά, είχα τόσο καλή διάθεση, το διασκέδαζα τόσο, που ειλικρινά σχεδίαζα πολύ καλύτερα! Πέρα απ’ αυτό όμως, μου πήρε επτά χρόνια να τελειώσω την ταινία. Επτά χρόνια! Θα έχανα τα λογικά μου αν δεν είχα και τις κολεξιόν μου να ετοιμάζω παράλληλα, γιατί μ’ αρέσει πολύ η ταχύτητα που έχει η μόδα. Το σινεμά όμως… Το σινεμά κρατάει για πάντα. Και τα πράγματα που μπορείς να πεις στο σινεμά, δεν μπορείς με τίποτα να τα πεις με τη μόδα: απλά δεν γίνεται. Όταν γύριζα το A Single Man, είχα τρομοκρατηθεί γιατί πήγαινε τόσο μα τόσο αργά, που φοβόμουν πως θα πεθάνω πριν καν προλάβω να το τελειώσω! Κι ήθελα οπωσδήποτε να το τελειώσω, γιατί ήταν πολύ σημαντική ταινία για μένα: ήταν απόλυτα αυτοβιογραφική. Ένιωθα πως, αν κάποτε θα ήθελε κάποιος να μάθει κάτι για μένα, το μόνο που θα χρειαζόταν να κάνει, θα ήταν να δει αυτήν την ταινία. Κι αυτό είναι κάτι που σίγουρα δεν μπορείς να κάνεις με τη μόδα…».
