Το TRANSATLANTIC είναι ένα μεταφεμινιστικό ποπ ρέκβιεμ

Με αφορμή την σημερινή ποπ κουλτούρα και την βία που επικρατεί στην κρυφή μας καθημερινότητα, οι november (a.k.a. eekuipoiz), επιστρέφουν στην Αθήνα και παρουσιάζουν το TRANSATLANTIC, μια άκρως εικαστική trans-disciplinary performance που κινείται μεταξύ παραμυθιού και ονείρου.

Χρησιμοποιώντας διαφορετικά μέσα όπως το τσίρκο, το σύγχρονο χορό, το χειρισμό αντικειμένων και το θέατρο μαριονέτας, συνθέτουν έντονες, διαυγείς και αισθητικά ακέραιες εικόνες – άλλοτε κωμικές και άλλοτε δραματικές, ωμές και συγχρόνως ποιητικές, που κρύβουν ένα βίαιο περιεχόμενο και σχολιάζουν τα μυστικά της «επίσημης» ωριμότητάς μας.

Ερωτισμός, φοβίες, μοναξιά, αναμνήσεις, επιθυμίες και όνειρα, επικαλυμμένα με ένα είδος μετά-φεμινισμού, δημιουργούν μια παράσταση που μπορεί κανείς να την δει σαν μια ειρωνική και υπόκωφη ανάγκη για ύπαρξη ή μια αντίσταση στην σύγχρονη παράνοια και νευρωτισμό.

Η νέα παραγωγή TRANSATLANTIC συνθέτει ένα δυναμικό τοπίο στο οποίο ο σωματικός χειρισμός των αντικειμένων, αλλά και οι συμβολισμοί που προκύπτουν, μεταμορφώνουν τις προφανείς έννοιες με σκοπό τη δημιουργία ενός επιπλέον δραματικού επίπεδου έντασης.

Οι november απαντούν στις ερωτήσεις της Popaganda για το νέο τους έργο που θα παρουσιαστεί στο θέατρο Ροές στις 2, 3 και 4 Μαρτίου.

«Προσπαθήσαμε να ανατρέψουμε τη κινησιολογική αφαίρεση του χορού, την κωμικότητα του κλόουν και το virtuosite του τσίρκου χρησιμοποιώντας τις τεχνικές περισσότερο για να εξυπηρετήσουν την αφήγηση».

Γιατί επιλέξατε να παρουσιάσετε το συγκεκριμένο έργο; Το TRΑNSATLANTIC είναι μια ποιητική «βιογραφία» μια εποχής όπου διαταράσσονται οι υπαρξιακές μας ανησυχίες. Ένα μεταφεμινιστικό ποπ ρέκβιεμ, με ηρωίδα μια γυναίκα, καλλιτέχνιδα, μητέρα, σύζυγο, 43 ετών που σχολιάζει τα κοινότυπα μυστικά, τις φιλοδοξίες, τις ανησυχίες, τους φόβους και τις επιθυμίες. Μια σειρά από τις καθημερινές σκέψεις που προκύπτουν από την επίσημη ωριμότητά της. Είναι μια trans-disciplinary performance χορού που κινείται μεταξύ παραμυθιού και ονείρου. Εκτυλίσσεται στο διαχρονικό παρόν, συνθέτει έντονες, διαυγείς και αισθητικά ακέραιες εικόνες – κωμικές και δραματικές, ωμές και ποιητικές, που κρύβουν ένα ευγενικά βίαιο περιεχόμενο, όλα αυτά που προστατεύουμε «κάτω από τα παπλώματα μας» σήμερα.

Ποια η σκηνοθετική προσέγγιση και πώς αναπτύχθηκε στις πρόβες; Με στοιχεία τσίρκου, χορού και θεάτρου αντικειμένων, αναπτύξαμε την σημειολογία των μικρών καθημερινών χειρισμών με αντικείμενα, μια διαδικασία που δημιούργησε ένα έντονα κινησιολογικό και εικαστικό σύμπαν.  Σε επίπεδο εικαστικής δραματουργίας -γιατί πρόκειται για ένα εικαστικό θέαμα- αντλήσαμε «τοπία» από διαχρονικά γυναικεία σύμβολα στην τέχνη,  όπως την ανάληψη της παρθένου, την Αφροδίτη του Μποτιτσέλι, την διαχρονική νύφη, την Ιωάννα της Λωρραίνης, την Σταχτοπούτα, την Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων, μέχρι την σύγχρονη μορφή των γυναικείων σούπερ ηρώων. Όλα με μια επικαλυμμένη λεπτότητα και με έντονες ρυθμικές εναλλαγές με σκοπό να αποδομούμε την καθαρότητα των εικόνων, δημιουργώντας έτσι ένα επιπλέον επίπεδο ανάγνωσης.

Προσπαθήσαμε να ανατρέψουμε τη κινησιολογική αφαίρεση του χορού, την κωμικότητα του κλόουν και το virtuosite του τσίρκου χρησιμοποιώντας τις τεχνικές περισσότερο για να εξυπηρετήσουν την αφήγηση. Πιο απλά  «η σωστή τεχνική την σωστή στιγμή» ή με άλλα λόγια την κινησιολογική “ατάκα” πράγμα που ανέπτυξε μια ενδιαφέρουσα θεωρητική μελέτη που αντλεί πολύ υλικό από την εκ βαθέων σχέση μας με το τσίρκο.

Ποιο είναι το πιο δυνατό σημείο της παράστασης για εσάς; Η απλότητα της εικόνας και η ακρίβεια στον χειρισμό των αντικειμένων που μαζί συνθέτουν μια διαφορετική ποιητική. Κύριο μέλημά μας πάντα είναι να προτρέπουμε τον θεατή να πρέπει να πάρει μια απόφαση για να αιτιολογήσει αυτό που βιώνει που άλλωστε αυτό αποτελεί το πρώτο επίπεδο συμμετοχικότητας.

«Σημαντικό για εμάς είναι ο διάλογος, να μπορούμε να σκεφτόμαστε και ως δημιουργοί και ως θεατές. Σκοπός μας δεν είναι η ψυχαγωγία ή μια κλειστή παρουσίαση, αλλά η εκκίνηση νέων ανταλλαγών».

Αν θέλατε με πέντε γραμμές να πείσετε έναν θεατή να επιλέξει τη δική σας παράσταση -ανάμεσα στην πληθώρα έργων που ανεβαίνουν στις θεατρικές σκηνές- τι θα του λέγατε; Να ακολουθούμε το ένστικτό μας και να παίρνουμε ρίσκα και ως θεατές και ως δημιουργοί. Σημαντικό για εμάς είναι ο διάλογος, να μπορούμε να σκεφτόμαστε και ως δημιουργοί και ως θεατές. Σκοπός μας δεν είναι η ψυχαγωγία ή μια κλειστή παρουσίαση, αλλά η εκκίνηση νέων ανταλλαγών. Και για αυτόν τον λόγο ανυπομονούμε στην ανοιχτή συζήτηση με το κοινό στις 4 Μαρτίου μετά την παράσταση.

Είναι εύκολο για μια ομάδα ή έναν σκηνοθέτη να βρει στέγη και να παρουσιάσει τη δουλειά της/του; Εσείς ποιες δυσκολίες τυχόν αντιμετωπίσατε στο παρελθόν;  Προτιμώ να σταθώ στις ευκολίες, και να παρατηρήσω πως η τέχνη ενεργεί εκτός πλαισίου και δημιουργεί τις συνθήκες της.  Πολύ πιο εύκολα σήμερα, όπου η πολυτομεακή της ανάπτυξη θα μπορούσε να διευκολύνει και να πολλαπλασιάσει την δράση της και επομένως την επίδρασή της. Έχουμε παρουσιάσει σε πολλούς χώρους, δημόσιους, ημιδημόσιους, θεατρικούς, δρόμους, μουσεία, σε κινούμενα πλαίσια, σε αυτοκίνητα, σε φορτηγά, έχουμε κάνει θέατρο για έναν θεατή, αόρατο θέατρο και παρεμβάσεις σε μουσικά δρώμενα, εικαστικά και παρεμβάσεις σε κοινωνικοπολιτικές συνευρέσεις.

Σαν ομάδα συστηθήκαμε σε πολυτομεακούς άξονες και δημιουργήσαμε ένα είδος λεξιλογίου σαν κολεκτίβα. Αυτό εκτός ότι ανέπτυξε τους καλλιτεχνικούς μας ορίζοντες, δημιούργησε παραπάνω ανοίγματα και ευκαιρίες. Άλλωστε η εποχή της εξειδίκευσης είναι παρελθόν.