Η άβολη στιγμή που η Βρετάνη του 18ου αιώνα αποδεικνύεται ιδανικό σκηνικό για την εξερεύνηση ιδεών του 21ου: στη νέα ταινία της Σελίν Σιαμά Το Πορτρέτο Μιας Γυναίκας Που Φλέγεται, που κέρδισε τον Queer Χρυσό Φοίνικα και το βραβείο σεναρίου στο τελευταίο Φεστιβάλ Καννών, δύο νεαρές γυναίκες ερωτεύονται και δημιουργούν τέχνη στο πλαίσιο ενός ασφυκτικού κοινωνικού πλαισίου που καταπιέζει τη θέση, το πνεύμα και τις επιθυμίες τους. Όμως πέρα από την όποια πολιτική της, η Σιαμά, της οποίας το όνομα βρίσκεται στα χείλη της παγκόσμιας κριτικής μετά τη θριαμβευτική πρεμιέρα της ταινίας στις Κάννες, έφτιαξε ένα γνήσιο ρομαντικό love story, που χτίζεται μέσα από κλεμμένα βλέμματα και διακριτικές εκφράσεις, για να απογειωθεί σε ένα πανίσχυρο συναισθηματικά φινάλε, σχεδιασμένο για να μείνει για πολύ καιρό χαραγμένο στη μνήμη.
Η ταινία ξεκινά με την άφιξη της ζωγράφου Μαριάν (Νοεμί Μερλάν) σε μια απομονωμένη παραθαλάσσια κατοικία, όπου μια αριστοκράτισσα (Βαλέρια Γκολίνο) την έχει προσλάβει για να ολοκληρώσει το γαμήλιο πορτρέτο της κόρης της, Ελοΐζ (Αντέλ Ενέλ) που αντιτίθεται στο προξενιό με έναν άγνωστο Μιλανέζο κι αρνείται να ποζάρει. Η Μαριάν δεν αποκαλύπτει την αληθινή της ιδιότητα και παριστάνει τη συνοδό της στους περιπάτους της, κατά τη διάρκεια των οποίων παρατηρεί στενά τις λεπτομέρειες του προσώπου, τις χειρονομίες και την παρουσία της Ελοΐζ προσπαθώντας να τις απομνημονεύσει και να τις αποτυπώσει στον καμβά της αργότερα. Σταδιακά η Ελοΐζ ανταποδίδει τα βλέμματα, και, ανάμεσα σε συζητήσεις για τη ζωή και την τέχνη, ο δεσμός μεταξύ των δύο γυναικών μεγαλώνει και γίνεται ερωτικός.
Γυρισμένο σαν να ζωντανεύει ένας λιτός αλλά πανέμορφος πίνακας, με έμφαση στην ατμόσφαιρα και τις λεπτομέρειες, το με-το-ζόρι-δεν-το-λέμε-βραδυφλεγές Πορτρέτο Μιας Γυναίκας Που Φλέγεται αναδεικνύει την ερωτική επιθυμία μέσα από το γυναικείο βλέμμα, μια σπάνια συνθήκη για το σινεμά, που πέρασε τον πρώτο αιώνα ζωής του θεωρώντας το ανδρικό βλέμμα ως μοναδικό δεδομένο. (Το 1975, η βρετανίδα θεωρητικός του κινηματογράφου, Λόρα Μάλβεϊ, έκανε λόγο για το «ανδρικό βλέμμα» στο επαναστατικό της κείμενο Visual Pleasure and Narrative Cinema, παρατηρώντας πως στη συντριπτική τους πλειοψηφία, οι ταινίες -και τα media γενικώς- χρησιμοποιούν τις γυναίκες ως σεξουαλικά αντικείμενα, ιδωμένες μόνο από την αρσενική οπτική γωνία.)
Σε ένα περιβάλλον όπου οι άντρες είναι ανώνυμοι και εμφανίζονται ελάχιστα μόνο στην αρχή και το τέλος της ταινίας, η Σιαμά καταδικάζει τον παραγκωνισμό των γυναικών καλλιτεχνών και διαγράφει τις ταξικές διαφορές (με τις δύο κοπέλες να διασκεδάζουν παρέα με την υπηρέτρια του σπιτιού, και να τη βοηθούν σε μια δύσκολη στιγμή) ενώ ταυτόχρονα ξεδιπλώνει την ερωτική ιστορία με τη φυσικότητα, την αμηχανία και τα μικρά ορόσημα που χαρακτηρίζουν κάθε αρχή σχέσης. Η συγκεκριμένη έχει προδιαγεγραμμένη πορεία, αλλά όχι πριν η Σιαμά επιτρέψει ένα συγκλονιστικό, συγκινητικό επίλογο, με ένα μονοπλάνο που ζουμάρει αργά και αναγκάζει τον θεατή να πιάσει φωτιά σαν τις δύο καταραμένες ηρωίδες.
Το Πορτρέτο Μιας Γυναίκας Που Φλέγεται κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Σπέντζος Φιλμ
