Λίγα λόγια για το Killing in the name of___ στο υπόγειο του Bios : το κείμενο προκύπτει μέσα από μια ιδιαίτερη σύνθεση αποσπασμάτων από πέντε διαφορετικές τραγωδίες, την Ιφιγένεια στην Αυλίδα, τις Τρωάδες, την Ορέστεια, την Ηλέκτρα και την Ελένη. Μέσα από την αφήγηση που δημιουργείται με τα επιλεγμένα αποσπάσματα, παρουσιάζεται τελικά ο μύθος των Ατρειδών.
Η πρώτη σκέψη ήταν: Τι θέση έχει μια αναφορά στο ομώνυμο τραγούδι των Rage Against the Machine, η οποία κοντεύει να γίνει μπανάλ (αν δεν έχει γίνει ήδη), σε έναν μονόλογο αρχαίων τραγωδιών;
Το έργο του Γιάννη Κουρκουμέλη πραγματοποιεί ένα μικρό ταξίδι μέσα από τις πέντε τραγωδίες. Συναντάει τον φόβο, τον θάνατο, την απώλεια, την αδικία και τον πόνο του ανθρώπου απέναντι σε καταστάσεις που δεν καταλαβαίνει γιατί πρέπει να τις υπομένει. Οι γυναικείες φιγούρες βρίσκονται στο προσκήνιο και φέρουν μαζί τους μια πλευρά της πραγματικότητας ευαίσθητη και παράλληλα δυναμική απέναντι σε αυτά τα ανθρώπινα πάθη.
Η Έλλη Δαδήρα προσπάθησε να εκφράσει και να εξωτερικεύσει αυτά τα συναισθήματα με την ερμηνεία της. Η αρχαία τραγωδία είναι πάντα από τα πιο δύσκολα κείμενα που μπορεί να ερμηνεύσει ένας ηθοποιός, και η ερμηνεία της Έλλης μπορεί να μην μας έπεισε εξ ολοκλήρου, σίγουρα όμως δεν μας άφησε με αρνητικές εντυπώσεις.
Την εντύπωση του θεατή κερδίζουν η live μουσική του Γιάννη Αναστασάκη, η οποία εκφράζει πλήρως το σκεπτικό πίσω από την παράσταση, και που, συνδυάζοντας αρχαϊκά ακούσματα με τον σύγχρονο ηλεκτρονικό ήχο, αποτελεί ευχάριστη έκπληξη και δομικό στοιχείο της αφήγησης.
Επίσης πολύ ιδιαίτερη ήτανε η χρήση των visuals στη παράσταση, τα οποία επιμελήθηκε η Θωμαΐς Τριανταφυλλίδη. Τα visuals δίνουν μια αφήγηση στο έργο η οποία λειτουργεί συνδυαστικά και αυτόνομα, ενισχύοντας το σύγχρονο βλέμμα που πέφτει πάνω στις τραγωδίες αλλά και προσδίδοντας ιδιαίτερες στιγμές χιούμορ και αυτοσαρκασμού τις οποίες κάθε θεατής μπορεί να εκτιμήσει.
Ένα τελευταίο στοιχείο ιδιαιτέρως εντυπωσιακό στοιχείο ήταν η έξυπνη διαχείριση του χώρου. Το υπόγειο του Bios μεταμορφώθηκε σε μια μικρή φωλιά στην οποία όλοι οι συντελεστές μαζί, ο κάθε ένας από τη δική του γωνία του χώρου, έδινε το δικό του κομμάτι για να γίνει το ολόκληρο. Καμία γωνία δεν έμεινε αχρησιμοποίητη, καμία κολώνα, και εμείς ως θεατές, μπορέσαμε να αισθανθούμε μέλη αυτής της μικρής ομάδας.
Ο Γιάννης Κουρκουμέλης, αποπειράθηκε ένα δύσκολο εγχείρημα: να ερμηνεύσει τις τραγωδίες με σύγχρονο τρόπο. Καταφέραμε να ταυτιστούμε με κάποια από τα μηνύματα που ήθελε να μας περάσει, και σίγουρα απολαύσαμε ιδιαίτερα το μουσικό-οπτικό θέαμα. Καλή η προσπάθεια του σκηνοθέτη λοιπόν, ο οποίος αν μη τι άλλο, κατάφερε να δώσει το δικό του βλέμμα επάνω στο έργο και να στέκεται στον χώρο.
Η επιλογή του τίτλου «Killing in the name of__» τελικά δεν ήταν και τόσο άστοχη παρεπιπτόντως.
