Σάββατο βράδυ, η Αθήνα βράζει. Τα νωχελικά βήματα των νέων κατευθύνονται προς την Τεχνόπολη. Οι νότες περιπλανιώνται στον αέρα και ελπίζεις να σε δροσίσουν. Καταφθάνοντας στο χώρο που έχει φιλοξενήσει τόσες και τόσες συναυλίες, ψάχνουμε τις θέσεις μας μπροστά στη σκηνή, καθώς ο αιώνιος έφηβος, Solmeister, καταθέτει ψυχή τε και σώματι, με κινησιολογία που μένει χαραγμένη στο μυαλό σου, ακριβώς όπως και το χιούμορ του, κάθε φορά που πιάνει το μικρόφωνο για να μιλήσει στο κοινό, όχι ακροβατώντας πάνω σε νότες.
«”Με λένε Σελήνη”, μου είπε‚ την ιστορία θα πιάσω από’κει», τραγουδούσε ατμοσφαιρικά και οι μπλούζες που φορούσε όλη η μπάντα έγραφαν πάνω: «Τα λέμε στην κόλαση». Είναι ο τίτλος του τελευταίου του δίσκου. Έχει χαρακτηριστεί ως emo raper και γράφει νουβέλες, πέρα από στίχους και μουσική. Τα τραγούδια του, αλλά και οι ιστορίες που μας αφηγείται ανάμεσα στα κομμάτια του, είναι σαν μικρά, τρυφερά, αλλά και άγρια παραμύθια. Το βράδυ εκείνο μπορεί να μην έβρεχε κρύσταλλα, ωστόσο ο Μανώλης Σολιδάκης, μας έδωσε μια πολύ ακριβή γεύση του «κέμικαλ ρόμανς» του.
Μετά την «οδυνήρη μελαγχολία» του βλέμματος και της μουσικής του Solmeister, ανέβηκε στη σκηνή το παιδί με τα μπλε μαλλιά. Ο καλλιτέχνης για τον οποίο γίνεται πολύς λόγος τελευταία. Ο γιος του Γιάννη Πάριου και της Σοφίας Αλιμπέρτη. Ακούγονται οι δείκτες του ρολογιού. Με το που ξεκινάει να τραγουδάει, το κοινό ξεσπάει σε κραυγές και έντονα χειροκροτήματα. Η επαφή ήταν στιγμιαία. Ο ενθουσιασμός αμοιβαίος.
Ο Good Job Nicky έδειχνε άφωνος από την αγάπη του κοινού και ταυτόχρονα, τόσο άνετος στο να δημιουργήσει έναν ξεχωριστό δίαυλο επικοινωνίας με τους θαυμαστές του, ανταποκρινόμενος σε όλα όσα προέρχονταν κάτω από τη σκηνή. Λες και ήθελε να κάνει πράξη τον στίχο από το πρώτο του τραγούδι “January 8th”: “Come and I’ll come too. Stand your ground and let me stand there too”. Σαν να ήθελε να τρυπώσει με τις μουσικές του στην καθημερινότητά μας και το κοινό σαν να έλεγε σε απάντηση: “I’m already there”. Ξεχώρισαν οι ερμηνείες του σε τραγούδια ξένων καλλιτεχνών, όπως το “Call out my name” του Weeknd και το “Wicked Game” του Chris Isaak. Πολύ καλή δουλειά έκανες, Nicky. Πόσο καιρό είχαμε να δούμε χέρια υψωμένα με αναμμένα βλέμματα κι αναμμένους φακούς, σαν άλλους αναπτήρες;
Για τρίτη συνεχή χρονιά ολοκληρώθηκε με μεγάλη επιτυχία το Athens Music Week. Ένα φεστιβάλ με ξεχωριστή βαρύτητα για την εγχώρια μουσική βιομηχανία που φέτος, στην «hybrid» εκδοχή του, συνδύασε ένα πλούσιο on-line συνεδριακό και μουσικό πρόγραμμα με ένα δυνατό encore, μια μεγάλη – sold out- συναυλία στην κεντρική σκηνή της Τεχνόπολης και όλα αυτά με δωρεάν συμμετοχή.
Στις πέντε ημέρες του προγράμματός του, ανέδειξε τις σημαντικότερες τάσεις της εγχώριας και διεθνούς αγοράς δίνοντας παράλληλα το στίγμα όσων βιώνει σήμερα ο κλάδος της μουσικής βιομηχανίας.
Πολύ ενδιαφέροντα panels και συζητήσεις γύρω από τις μέλλον της μουσικής, των φεστιβάλ και την ψηφιακή επανάσταση, το music synchronization και το entertainment marketing. Webinars και workshops για την blockchain τεχνολογία, τα πνευματικά δικαιώματα, την ψηφιακή διανομή και προώθηση, και όλα όσο πρέπει να ξέρει κανείς για να φτάσει στα μεγάλα φεστιβάλ του εξωτερικού, με τη συμμετοχή κορυφαίων επαγγελματιών της μουσικής βιομηχανίας, γνωστών καλλιτεχνών και αναγνωρισμένων εκπροσώπων διεθνών δικτύων και οργανισμών.
Βέβαια, θα πρέπει αποδώσουμε τα εύσημα και στο καλλιτεχνικό πρόγραμμα του φεστιβάλ καθώς οι προτάσεις του ανέδειξαν ένα ευρύ φάσμα του σύγχρονου Ευρωπαϊκού ήχου με 19 ανερχόμενους καλλιτέχνες από 10 χώρες. Ψυχεδελική Τούρκικη techno, πολυφωνικά από την Γεωργία, Εσθονικό neo-zombie folk, garage funk από τη Ρουμανία αλλά και πολύ ενδιαφέρουσες Ελληνικές προτάσεις όπως ο Good job Nicky, ο Saske, οι Orgazma, οι Baildsa, oι Dysanatolia, οι Oceandust και πολλοί άλλοι.
