—
Τ Ι Σ Κ Υ Ρ Ι Α Κ Ε Σ Τ Ο Α Π Ο Γ Ε Υ Μ Α
του Γιώργου Μαρκόπουλου
—
Τις Κυριακές το απόγευμα, οι πόρτες των πολυκατοικιών
μου θυμίζουν κάτι παλιά αρχοντικά μαυσωλεία
που τα ξέχασαν.
Αν τύχει και έχουν είσοδο και κανέναν κισσό
ή κανένα άλλο αναρριχώμενο, τότε πια είναι που είναι.
Εδώ κοιμήθηκαν οι φίλες μας, ανώνυμες και ξένες.
Δεν άντεξαν να διαλέξουν
ούτε και την τελευταία ευκαιρία που τους απόμενε:
να παραμείνουν συναισθηματικές.
Ανάβεις το φως. Σβήνεις το φως.
Θέλω να σε αγαπήσω όσο τίποτε άλλο.
Ανάβεις το φως. Σβήνεις το φως.
Μια γριά θρήσκα ταΐζει τα γατιά της στο φωταγωγό.
Παίζεις ανυποψίαστη. Μαλλιά μακριά, πόδια μακριά, γυμνά.
Παίρνει ο αγέρας το φουστάνι σου.
Από τη συλλογή Ποιήματα 1968-2010 (Επιλογή), εκδόσεις Κέδρος
