Την λένε Εύα κι ήταν αγόρι

Την λένε Εύα κι ήταν αγόρι. Ένα αγόρι που λεγόταν Κώστας, γεννήθηκε στις φτωχογειτονιές του Πειραιά, δε γνώρισε πατέρα, αλλά ούτε και την αγάπη της μάνας του. Ο Κώστας μεγάλωσε με ένα δικό του τρόπο. Ξεχωριστό, διαφορετικό, ανεξάρτητο. Στην Τρούμπα, στα γιαπιά και στο αναμορφωτήριο. Ήταν ένα αλητάκι, ένα χαμίνι του δρόμου, με μια ψυχή καλή, αγνή και πληγωμένη..

Μεγαλώνοντας, πέρασε στον κόσμο του θεάματος, έγινε χορευτής και εμφανίστηκε στον κινηματογράφο. Εκεί πλέον, μετά τα 24 του χρόνια όπως έχει δηλώσει η ίδια, ο Κώστας έγινε η Εύα. Για τα επόμενα τριάντα χρόνια, έκανε πεζοδρόμιο στη λεωφόρο Συγγρού. Εξελίχθηκε σε μια από τις πιο αναγνωρίσιμες προσωπικότητες της ελληνικής LGBTQ+ κοινότητας. Άρχισε να κάνει show στο περίφημο κλαμπ «Κούκλες», να χορεύει, να τραγουδάει και να κάνει μιμήσεις. Σήμερα, διανύει την έκτη δεκαετία της ζωής της και, με την καθοδήγηση του Αντώνη Μποσκοϊτη, εξιστορεί τις αναμνήσεις της μπροστά στο κοινό καταθέτοντας την ψυχή της.

Μέσα από μια συγκλονιστική παράσταση- προσωπική εξομολόγηση- μιλά για περιπέτειες της ζωής της με κάθε λεπτομέρεια. Στη δική της ζωή, έζησε τόσα όσα δεν έχουν ζήσει άλλοι χίλιοι άνθρωποι μαζί. Πέρασε πολλά βάσανα, έζησε βία, εγκατάλειψη, φυλακή, πείνα, απόρριψη, πορνεία κι όμως είναι ακόμη ένα χαμογελαστό πλάσμα που το μόνο που μπορεί να διδάξει είναι η αγάπη για τη ζωή. Τη λένε Εύα. Πώς να πεθάνει;

Ύστερα από μια επιτυχημένη θεατρική σεζόν έρχεται μια δεύτερη σε μεγαλύτερο θέατρο και περισσότερα αβαντάζ. Τι πιστεύεις ότι αγάπησε το κοινό στο έργο και πως αισθάνεσαι εσύ μετά από το βάπτισμα σου στην υποκριτική; Νομίζω πως αγάπησε την ειλικρίνεια μου, εφόσον και το γέλιο και το δάκρυ μου είναι πηγαία και ειλικρινά σε κάθε παράσταση. Με αγκάλιασαν άνθρωποι που, όπως μας είπαν χαρακτηριστικά, δεν θα πήγαιναν ποτέ να δουν στο θέατρο «τραβεστί», από φόβο ίσως ή και άγνοια. Δεν είναι τυχαίο ότι ενώ η παράσταση στηρίχτηκε εξ αρχής από το LOAT κοινό της Αθήνας, σύντομα ανοίχτηκε και σε άλλες κοινωνικές ομάδες. Απ’ την άλλη, θα έλεγα ότι αυτό που αποκόμισα εγώ, τόσο μέσα από τις πρόβες με το σκηνοθέτη μου, όσο και με τις παραστάσεις που δώσαμε σε Αθήνα και Κύπρο, είναι πάνω απ’ όλα η γνωριμία με τον ίδιο μου τον εαυτό. Με πτυχές του εαυτού μου που έπρεπε να μπω στην έκτη δεκαετία της ζωής μου για να τις ανακαλύψω!

Ποια ήταν η πιο δύσκολη, ποιά η πιο συγκινητική και ποιά η πιο αστεία στιγμή κατά τη διάρκεια των παραστάσεων; Η πιο δύσκολη στιγμή ήταν όταν ξεκινήσαμε να κάνουμε πρόβες. Θυμάμαι πως αντιμετώπιζα με ελαφρότητα το γεγονός της απόπειρας βιασμού από τον δάσκαλο στο δημοτικό. Ο Αντώνης και μία φίλη μας δημοσιογράφος, η Λιάνα Μαλανδρενιώτη, με έκαναν να συνειδητοποιήσω την τραγικότητα της στιγμής εκείνης, πηγαίνοντας με μέσα από το κείμενο πολλές δεκαετίες πίσω. Κανονική ψυχανάλυση δηλαδή (γελάει).

Η πιο συγκινητική ήταν σε μία από τις δύο παραστάσεις που δώσαμε στη Λευκωσία. Ήρθε στην παράσταση ένα τρανς αγόρι με τη μητέρα του. Προηγουμένως, στο q & a με το κοινό, είχα βροντοφωνάξει «να αγαπάτε τα παιδιά σας, να τα δέχεστε όπως είναι». Βρεθήκαμε να κλαίμε και οι τρεις και να μη μπορούμε να μιλήσουμε απ’ τη συγκίνηση. Τώρα βέβαια δεν ξέρω αν είναι μόνο αυτή η πιο συγκινητική στιγμή, στη Λευκωσία. Να μην πω και για την ώρα που η Τσανακλίδου προλόγισε το τραγούδι από την παράσταση μας στη δική της παράσταση στη Μικρή Επίδαυρο; Είπε το όνομα μου και χειροκρότησε το μισό αρχαίο θέατρο. Κι εγώ να κλαίω, να κλαίω από συγκίνηση. Αυτή ήταν ίσως όχι απ’ τις πιο συγκινητικές στιγμές που έφερε το έργο «Την λένε Εύα», αλλά στη ζωή τους λίγοι άνθρωποι έχουν ζήσει κάτι τέτοιο!

Όσο για την πιο αστεία στιγμή, θα θυμηθώ δύο: Η πρώτη ήταν όταν έσπασε η πολυθρόνα που καθόμουν και μάλιστα την ίδια μέρα που είχαν έρθει οι άνθρωποι της επιτροπής των Κορφιάτικων βραβείων. Εγώ, τίποτα. Βράχος. Σηκώθηκα η δικιά σου και τους είπα «Τα υπόλοιπα θα σας τα πω όρθια». Έπεσε χειροκρότημα και κανείς δε γέλασε, πόσο μάλλον όταν βρισκόμουν και στο πιο δραματικό σημείο της αφήγησης. Η άλλη αστεία στιγμή ήταν όταν άνοιξε η πόρτα που οδηγούσε στα καμαρίνια και που πάντα την κλείναμε προσεχτικά. Πήγα κατά κει, την έκλεισα και γύρισα κι είπα στον κόσμο: «Τι έγινε; Λέτε να μας την έπεσε η Διαβάτη με καμιά αστυνομία θεάτρου;» Φαντάζεστε τι γέλιο έπεσε!

Θα ήθελες να μας δώσεις μερικές πληροφορίες σχετικά με τις αλλαγές που θα γίνουν κατά τη δεύτερη χρονιά που θα ανέβει το έργο; Τι καινούριο επιφυλάσσει σε κάποιον που το έχει ήδη δει; Καταρχάς το ρόλο του δημοσιογράφου θα τον κάνει ο ίδιος ο Μποσκοΐτης που έγραψε και σκηνοθέτησε το έργο. Γνωρίζουμε πλέον καλά κι οι δυο το κείμενο και επιπλέον αισθάνομαι ασφάλεια μαζί του επί σκηνής. Επειδή όμως κάνει και πολλά άλλα πράγματα, αντικαταστάστης του ορίστηκε ο ηθοποιός Γιώργος Τσάμης, ο οποίος εντάχθηκε με την πρώτη στην παρέα και θα εμφανιστεί δίπλα μου σε περιορισμένο αριθμό παραστάσεων. Ο Αναστάσιος Στέλλος, ο άλλος αγαπημένος μας, θα είναι και πάλι κοντά μας στο ρόλο του τενόρου – «πελάτη» μου. Τώρα, σαφώς και θα υπάρξουν αλλαγές που δεν μου επιτρέπεται όμως να ανακοινώσω. Μπαίνοντας στο Αγγέλων Βήμα, πού είναι ένας καταπληκτικός χώρος, ο Αντώνης είχε κάποιες σκηνοθετικές ιδέες που άρεσαν σε όλο το team. Γενικά, το έργο έχει εμπλουτιστεί αρκετά από σκηνοθετικής άποψης. Ίσως το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι θα υπάρχει και μια μικρή διάδραση μεταξύ των ηθοποιών και του κοινού.

Επί σειρά ετών τραγουδάς, χορεύεις, κανεις Show, τώρα πλέον και θέατρο. Υπάρχει κάτι σε αυτόν τον μονόλογο του “Την λένε Ευα” που μίλησε διαφορετικά στην ψυχή σου; Φυσικά. Η ίδια η τέχνη του θεάτρου που σε μένα λειτουργεί εντελώς ψυχοθεραπευτικά. Οι σπουδαίοι άνθρωποι που γνώρισα και που με τίμησαν, η Λένα Πλάτωνος, η Τάνια Τσανακλίδου, η Ελένη Φωτάκη, οι πολλοί καλλιτέχνες που πέρασαν και που θα περάσουν ξανά από το θέατρο. Στην τελική, η αποδοχή και η αγάπη του κόσμου. Δεν είναι και λίγα όταν έχεις ζήσει μια ζωή μεσα στο ρατσισμό και τη γιούχα.

Τι θα έλεγες στις νεαρές trans που διαβάζουν αυτή τη συνέντευξη; Υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος για να την παρακολουθήσουν; Οι νέες τρανς έχουν άλλα μυαλά, ίσως καλύτερα από τα πιο παλιά, τα δικά μας. Θα τους έλεγα και με τη συνέντευξη αυτή και με την παράσταση μας, να έχουν πίστη στους ανθρώπους. Για όλους υπάρχει ένα καλύτερο αύριο, αν το σήμερα και περισσότερο το χθες είναι γαμημένα. Αγάπη, παιδιά, δεν υπάρχει κάτι άλλο, τι να λέμε τώρα…

Αρκετές στιγμές στην παράσταση συγκινείσαι, οργίζεσαι, παθιάζεσαι. Τι είναι αυτό στη ζωή σου που σε πληγώνει περισσότερο από όλα; Όσο και να κάνω ότι το προσπερνάω στην ιδιωτική μου ζωή, σίγουρα η σχέση με τη μάνα μου και το ότι δεν με αποδέχτηκε ποτέ της. Δε μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτό… Χαίρομαι μόνο που πλέον οικογένεια μου είναι ο Αντώνης και τα παιδιά της παράστασης, όπως εδώ και χρόνια είναι επίσης η Μαριλού Φραγκιαδάκη και όλα τα κορίτσια στις ”Κούκλες”.

Οι περισσότερες trans είναι σαν αστέρια με σύντομη λάμψη. Περνούν και χάνονται γρήγορα. Τι πιστεύεις ότι τις κάνει τόσο αναλώσιμες και σε τι διαφέρεις εσύ που αντέχεις στο πέρασμα του χρόνου; Όταν ένα κράτος και ένα ολόκληρο σύστημα σε θέλει μόνο στο πεζοδρόμιο, πως να την παλέψεις στη ζωή αυτή; Όταν δε μπορείς να πιάσεις μια καθαρή δουλειά ή να νοικιάσεις ένα σπίτι άνετα, όπως όλος ο κόσμος, πως θα τη βγάλεις; Πιστεύω πως η ενασχόληση μου με το θέαμα και τελευταία με την παράσταση αυτή, είναι οι άμυνες μου απέναντι στη δύσκολη πραγματικότητα.

Σε ποιόν αφιερώνεις αυτό το θεατρικό έργο; Σε κάθε καραβοτσακισμένο και κυνηγημένο συνάνθρωπό μου επί της γης αυτής.

Φέτος αλλάξατε θέατρο και παραγωγή. Συνήθως όταν «πάει» μια παράσταση, δεν αλλάζει χώρο και συντελεστές. Εσείς γιατί; Αυτό ήταν απόφαση του σκηνοθέτη και εγώ δε θα μπορούσα παρά να τον ακολουθήσω. Εκείνος μου πήρε τότε εκείνη τη συνέντευξη, εκείνος μου ζήτησε μετά να συμμετάσχω με ένα ποίημα στο ντοκιμαντέρ του για την Κατερίνα Γώγου, εκείνος – αν θες – πήρε το καλλιτεχνικό ρίσκο να ασχοληθεί μαζί μου με μία θεατρική παράσταση για τη ζωή μου. Από κει και πέρα, ας πούμε ότι και στους δυο μας αρέσει να δουλεύουμε με ανθρώπους με θετική ενέργεια και αύρα γύρω μας και δίπλα μας. Το ατού σε σχέση με την πρώτη μας έξοδο στο θέατρο είναι ότι τώρα, στο Αγγέλων Βήμα, θα ξεκινάμε στις 9 το βράδυ, συνθήκη που ελπίζουμε να φέρει κοντά μας πολύ περισσότερο κόσμο.

ΤΗΝ ΛΕΝΕ ΕΥΑ – Με την Εύα Κουμαριανού και τους Αναστάσιο Στέλλα, Γιώργο Τσάμη
Κείμενο – Σκηνοθεσία: Αντώνης Μποσκοΐτης
Μουσική: Στέφανος Χυτήρης
Τραγούδι: Τάνια Τσανακλίδου, Λένα Πλάτωνος, Ελένη Φωτάκη
Βοηθός σκηνοθέτη: Θρασύβουλος Καλαϊτζίδης
Φωτισμοί: Δημήτρης Θεοδωρόπουλος