Τι τύπος είσαι με βάση την αγαπημένη σου ταινία cartoon;

Πρόσφατα συνειδητοποίησα ότι υπάρχει άνθρωπος στο κοντινό μου περιβάλλον (που δεν είναι 98 χρονών) και δεν έχει δει ολόκληρο το Lion King. Δε μπορώ να το ξεπεράσω, αλλά, σε κάθε περίπτωση, η ζωή συνεχίζεται. Τα πρωινά του Σαββάτου μου λείπουν πολύ τα «παιδικά» που έπαιζε η τηλεόραση, πριν τα αντικαταστήσει με τα «πρωινάδικα» ποικίλης ύλης. Nickelodeon (πώς-τη-λένε) δεν πιάνουμε εμείς στο κέντρο της Αθήνας. Οπότε θα μαζέψω υπογραφές για την επαναφορά των «παιδικών» στα υπόλοιπα κανάλια, σε κάποια φάση. Θα σας ενημερώσω όταν είναι.

Lion King

Τριαντάρης, που σε πήγε για πρώτη φορά ο θείος σου στο σινεμά της γειτονιάς (δηλαδή σε πάσαρε διακριτικά η μάνα σου στον αδελφό της) για να δεις την ταινία για την οποία είχε διαβάσει στον «Ταχυδρόμο» και γινόταν μεγάλος ντόρος. Ήταν η πρώτη σου ταινία κινουμένων σχεδίων στο σινεμά, οπότε κατέστη και η πρώτη σου αγάπη και παντοτινή./ Δυσθυμικός άνθρωπος με σοβαρά daddy issues, που κλαίει ακόμα και σήμερα στη σκηνή που ο Simba βλέπει τον Mufasa νεκρό, παρότι ξέρει ότι στο τέλος ο μικρός αποκαθιστά την τάξη στη mighty jungle./ Μέλος της Greenpeace που «έπιασε» αμέσως την αναφορά στο τί εστί μπάρμπας Scar (κακές πολυεθνικές που καταστρέφουν τη φύση, κ.λπ.). Δεν ξέρω, βέβαια, αν αυτή ήταν η πρόθεση του σεναριογράφου, όποιος τον πετύχει στο L.A. ας τον ρωτήσει, μη μείνουμε με την απορία.

Toy Story

Όποιος ακόμα πιστεύει ότι τα παιχνίδια του, που τώρα είναι στο πατάρι ή χαρισμένα σε κάποιο ανίψι, μπορούσαν πράγματι να μιλάνε και να περπατάνε και είχαν τη δική τους ζωή, όταν όλοι έλειπαν από το σπίτι ή κοιμόταν./ Όποια είναι ακόμα τσαντισμένη με την αδερφή της, που είχε σπάσει το κεφάλι της Μπάρμπι Μπένετον και όταν της το σφήνωνε, η Μπάρμπι είχε τον καφά του μακαρίτη του Σουγκλάκου, αντί για τον κλασικό κύκνειο λαιμό της./ Πρώην ονειροπαρμένοι για οποιουσδήποτε λόγους (εξωτερική εμφάνιση, υψηλό εβδομαδιαίο ποσοστό καρφωμάτων στη μπασκέτα του γυμνασίου, κ.λπ.) που διδάχτηκαν αρκετά πράγματα από τη συμπεριφορά του Μπαζ Λαϊτγίαρ./ Όσοι είχαν ως αγαπημένη ταινία καρτούν κάποια άλλη, μέχρι τη στιγμή που είδαν το Toy Story 3, οπότε κατανάλωσαν τρία κουτιά ζέβασοφτ κι έτσι όλες οι υπόλοιπες ταινίες σβήστηκαν από τη μνήμη τους.

Up

Μοναχικοί μουρτζούφληδες και μουρτζούφλες που βλέπουν το μελλοντικό εαυτό τους στο πρόσωπο του κυρίου Καρλ «Χατζηφωτίου» Φρέντρικσεν./ Όσοι κάνουν αιματηρή αποταμίευση για εξωτικά ταξίδια και στο τέλος καταλήγουν για 8η φορά σερί στη Λισαβόνα, γιατί κωλώνουν να κάνουν τα εμβόλια για τον κίτρινο πυρετό./ Αυτοί που είχαν ως αγαπημένο μάθημα στο δημοτικό το «Εμείς και ο κόσμος» (πιο πολύ για τον «κόσμο», λιγότερο για το «εμείς»).

Monsters Inc.

Τερατολάγνοι (με την καλή έννοια)./ Όσοι ξεπέρασαν ως ενήλικοι το πρόβλημα του ύπνου χωρίς φωτάκι και του φόβου από τους απροσδιόριστους βραδινούς ήχους, που τελικά προερχόταν από τα πλυντήρια που έβαζε η μάνα τους στις 2 το πρωί, επειδή είχε αϋπνίες.

Wall-E

Ρομαντικά αγόρια που ακούνε πάνω από δυο φορές τη βδομάδα Belle and Sebastian./ Ρομαντικά κορίτσια που η αγαπημένη τους γαλλική ταινία είναι το Jeux d’ Enfants./ Νέρντουλες και των δυο φύλων, που τους συγκίνησε το ειδύλλιο ανάμεσα Wall-E και Eva./ Όσοι είδαν στον Wall-E τον σκύλο τους κι αυτό όχι λόγω των puppy goggles που κάνει στη μισή ταινία το χαριτωμένο γενναίο ρομπότ./ Vegetarians, κάτοχοι όλων των επεισοδίων από το «Μικρό σπίτι στο λιβάδι» (γραμμένων σε VHS, φυσικά)./ Όσοι πιστεύουν πως, αν το έπαιζαν κάθε καλοκαίρι τα σινεμά, ο κόσμος μπορεί να ήταν καλύτερος (ευχαριστώ, Εύη, δε θα μπορούσα να το θέσω πιο εύστοχα από εσένα).

Γιαπωνέζικα – κορεάτικα

Όσοι κατάλαβαν νωρίς ότι «παιδικά» δεν είναι μόνο η Disney και το ‘ψαξαν λίγο παραπάνω στο βίντεο κλαμπ./ Κομιξάδες που σιχαίνονται τον Σπάιντερμαν./ Γραφίστες που έχουν πάει ήδη τρεις φορές στην Ιαπωνία και προετοιμάζονται για την τέταρτη (όχι πια άνοιξη, γκώσανε με τις ανθισμένες κερασιές)./ Όσοι την είχαμε φάει στη φτερούγα με τη γιαπωνέζικη «Λίμνη των Κύκνων», που έδειχνε η ΕΤ2 κάθε δυο βδομάδες και μάθαμε πολύ πολύ αργότερα ότι η ορίτζιναλ ιστορία είχε κακό τέλος.

Ratatouille

Όσοι τελειοποιούν τη συνταγή «βραστά μακαρόνια ν. 6, όχι λασπωμένα» εδώ και 10 χρόνια./ Γλυκούλες συμμαθήτριες που έχουν λυσσάξει ν’ αρραβωνιαστούν (τουλάχιστον) και σε κάθε τραπέζι της μάνας τους κοκκινίζουν, όταν αυτή αναφέρει με κάθε ευκαιρία πως «η Βαγγελίτσα τα ‘φτιαξε όλα, να, σας ορκίζομαι, εγώ ούτε το κρεμμύδι δεν ψιλόκοψα»./ «Λάτρεις» του Παρισιού, που νομίζουν, όμως, ότι Παρίσι είναι κατά βάση ο Πύργος του Άιφελ και ο καβγάς με το γκαρσόνι στην brasserie, επειδή η μπριζόλα δε βγήκε medium rare, αλλά σόλα Sebago δεκαετίας.

Pocahondas – Hercules

Εικοσιπεντάρηδες που μεγάλωσαν με αυτές τις ταινίες σε DVD (δώρο του νονού τους) και δεν τους ένοιαζε καθόλου η διαστρέβλωση της πραγματικής ιστορίας πίσω από τα σενάριά τους. Και γιατί να τους νοιάξει, εδώ που τα λέμε, σινεμά είναι, όχι βιβλίο ιστορίας.

Dumbo – Bambi  

Όσοι φέρουν παιδικά τραύματα από συγκεκριμένες σκηνές των ταινιών αυτών, αλλά γουστάρουν να τις βλέπουν και να τις ξαναβλέπουν, γιατί είναι κλασικές και ρομαντικές όσο πρέπει./ Όσοι δεν τρελαίνονται με «νεωτερισμούς» ως προς το animation και γενικά δεν ακολουθούν την ποπ κουλτούρα εδώ και χρόνια.

Fantasia

Καλλιτέχνες της electropop με σπουδές στο design./ Αυτοί που επιθυμούν διακαώς να δουν τον Walt Disney παγωμένο, με τα ίδια τους τα μάτια, για ν’ αποτίσουν τον αναγκαίο φόρο τιμής στον μεγάλο δημιουργό.

Finding Nemo

Γονείς που ταυτίστηκαν με τον πατέρα του Nemo στην προσπάθειά του να βρει το σκασμένο (που μου ‘θελε και περιπέτειες) στον απέραντο ωκεανό./ Οδοντίατροι με καρδιά, που, βλέποντας την ταινία, κατάλαβαν πόσα δεινά προκαλεί το ιατρείο τους/ο τροχός τους/ η ύπαρξή τους στην ανθρωπότητα κι από τότε σταμάτησαν να σου κοπανάνε τα σαγόνια με τα εργαλεία σε κάθε σφράγισμα κι άρχισαν να σου κόβουν απόδειξη χωρίς καν να το ζητήσεις./ Αφηρημένοι άνθρωποι που αγάπησαν τη Ντόρι (ειδικά στη μεταγλωττισμένη βερσιόν, που έχει τη φωνή της Δήμητρας Παπαδοπούλου) και που ξεχνάνε γενικώς. Τί ξεχνάνε; Είπα εγώ «ξεχνάνε»; Νέμο σε λένε; Ωραίο όνομα!