Θέατρο Λυκαβηττού: Ο λόφος των αναμνήσεων

Το θέατρο που έχει καταγράψει μεγάλες στιγμές με θέα την Αθήνα, έχει μεγάλη ιστορία και ευτυχώς, πλέον, και μέλλον. Ύστερα λοιπόν από 15 χρόνια «σιωπής», επιστρέφει στις 15 Σεπτέμβρη πλήρως αναμορφωμένο και με το νέο του καλλιτεχνικό πρόγραμμα.

Η πρώτη συναυλία που θυμάμαι ήταν εκείνη της Joan Baez το 1980 στον Λυκαβηττό. Μικρό κοριτσάκι τότε, μόλις 7 χρονών, έβλεπα γύρω μου τον αμέτρητο κόσμο και τις αμφιθεατρικές θέσεις που μου έμοιαζαν να φτάνουν ως τον ουρανό και είχα εντυπωσιαστεί. Το θέατρο αυτό έγινε το αγαπημένο μου σημείο συνάντησης με τους καλλιτέχνες που αγάπησα όλα τα χρόνια που ακολούθησαν.

B.B. King, Mark Almond, Ray Charles, Tito Puente, Al Di Meola, Violent Femmes, David Byrne, John Lurie, Bob Dylan, Vaya Con Dios, Gipsy Kings, Shirley Bassey, Siouxsie & the Banshees, Primal Scream, Beautiful South, Bryan Ferry, Tindersticks, Μanu Dibango, Dead can Dance, Νίκος Παπάζογλου, Massive Attack, Dr. John, Smashing Pumpkins, James Brown, Radiohead, Pet Shop Boys, Lou Reed, James, Placebo, Moby, Dandy Warhols, PJ Harvey, Archive, Slipknot, Faithless, Blackfield, Nick Cave, είναι κάποια μόνο από τα ονόματα που για χάρη τους ανηφόριζα κάθε καλοκαίρι τον λόφο μέχρι αυτός να κλείσει ξαφνικά.

Και ήταν μοναδικές οι στιγμές που ζήσαμε εκεί όλοι εμείς που τον τιμήσαμε ανελλιπώς. Γιατί μας τίμησε και αυτός. Με την υπέροχη Lucille, την κιθάρα του B.B. King, με τους ξέφρενους χορούς επάνω στις θέσεις ακούγοντας τον ‘Υδροχόο’ του Νίκου Παπάζογλου, τις ανατριχίλες από το πρωτόγνωρο και ασύλληπτο θέαμα των Massive Attack, τις δονήσεις από τη “βρωμιά” των Smashing Pumpkins, τις αγκαλιές κάτω από το φεγγάρι όταν ο Brian Molko των Placebo τραγουδούσε ‘Without you I’m nothing’ ή με τα δάκρυα χαρμολύπης τη στιγμή που μας έλουσε ένα μπλε φως και οι Radiohead μας συγκλόνισαν με το ‘Exit Music’. Είναι αυτές οι μικρές, αλλά ταυτόχρονα τόσο μεγάλες και σημαντικές στιγμές που έκαναν το θέατρο του Λυκαβηττού κομμάτι της ζωής μας. Και βέβαια μην ξεχνάμε και τις αμέτρητες παραστάσεις χορού και θεάτρου.

Η ιστορία του θεάτρου

Ο χώρος που φτιάχτηκε το θέατρο ήταν κάποτε λατομείο, το οποίο έκλεισε στις αρχές της δεκαετίας του ‘60. Για κάποια χρόνια, από το 1936, είχε φτιαχτεί ένα μικρό θεατράκι το οποίο λειτουργούσε παράλληλα με το νταμάρι στο οποίο η Εθνική Οργάνωση Νεολαίας (ΕΟΝ) του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά, με την παραίνεση της κόρης του Λουκίας Μαντζούφα (ή Λουλού), ύστερα από πρόταση του σκηνοθέτη Τάκη Μουζενίδη, ανέβαζε θεατρικές παραστάσεις με επίκεντρο την αρχαία Ελλάδα για τόνωση του εθνικού φρονήματος. Τότε ανοίχτηκε και ένας χωματόδρομος για να υπάρχει πρόσβαση στο “Θέατρο της ΕΟΝ”.

Με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ήρθε και το τέλος του θεάτρου αλλά τη δεκαετία του ‘60, η σπουδαία ηθοποιός Άννα Συνοδινού αποφάσισε να κάνει ό,τι μπορεί για να πραγματοποιήσει το μεγάλο της όνειρο, να φέρει δηλαδή κοντά στο ελληνικό κοινό παραστάσεις αρχαίου δράματος. Και κάπως έτσι, σκέφτηκε μαζί με τον άντρα της να φτιάξουν το θέατρο του Λυκαβηττού.

Το νεοσύστατο, τότε, Φεστιβάλ Αθηνών έψαχνε να βρει νέους χώρους εκτός των αρχαίων θεάτρων και αυτές οι δύο επιθυμίες βρήκαν κοινό σημείο συνάντησης. Το εγχείρημα ανέλαβε να ολοκληρώσει ο αρχιτέκτονας Τάκης Ζενέτος, αλλά το πρόβλημα ήταν με ποιον τρόπο θα γινόταν η χωροθέτηση, ώστε να υπάρχει η καλύτερη δυνατή ακουστική στον χώρο.

Υπάρχει ένας αστικός μύθος που λέει ότι για να το καταφέρουν, αφού τότε δεν υπήρχε η εξελιγμένη τεχνολογία, η Άννα Συνοδινού ανέβαινε κάθε μέρα και ερμήνευε με την επιβλητική της φωνή ρόλους από διάφορες τραγωδίες, μέχρι να πετύχουν την καλύτερη ακουστική.

Αποφάσισαν να φτιάξουν το θέατρο στο σημείο που βρίσκεται και σήμερα, με την προοπτική να φιλοξενεί στις κερκίδες του 5.000 άτομα. Κατέφυγαν στη λύση της σιδεριάς που τελικά μπορούσε να φιλοξενεί μόλις 3.000 θεατές επειδή θα ήταν χρονοβόρο και κοστοβόρο να επιλέξουν το τσιμέντο ή την πέτρα. Η πρώτη παράσταση δόθηκε τον Ιούνιο του 1965, με πρωταγωνίστρια την ίδια την εμπνεύστρια του θεάτρου ως «Αντιγόνη» του Σοφοκλή.

Το 1998 το θέατρο χαρακτηρίστηκε «ιστορικό διατηρητέο μνημείο και σύγχρονη κατασκευή άριστα ενταγμένη στο φυσικό περιβάλλον». Το 2003, υπογράφηκε μνημόνιο συνεργασίας της Εταιρείας Τουριστικής Ανάπτυξης (ΕΤΑ) – στην οποία περιήλθε το θέατρο – και του Δήμου Αθηναίων για αναβάθμιση. Το 2008, επί δημαρχίας Κακλαμάνη, δημιουργήθηκε ένα τεράστιο θέμα για τη στατικότητα. Το θέατρο σφραγίστηκε πριν δώσει ο James Blunt την πρώτη από τις δύο sold out συναυλίες και όλες οι υπόλοιπες προγραμματισμένες συναυλίες ακυρώθηκαν. Παρ’ όλα αυτά, χωρίς να γίνουν οι απαραίτητες επιδιορθωτικές ενέργειες, προέκυψε μια προσπάθεια επαναλειτουργίας του το 2013 αλλά και αυτή ανακλήθηκε σύντομα αφού οι ειδικοί επισήμαναν ότι το θέατρο είναι κατάλληλο για χρήση και όχι για κατάχρηση, και για λόγους ασφαλείας δεν μπορεί να αντέξει πάνω από 3.200 θεατές.

Η νέα εποχή

Ύστερα λοιπόν από 15 χρόνια «σιωπής», ένα από τα σημαντικότερα τοπόσημα της Αθήνας, το Δημοτικό Θέατρο Λυκαβηττού όπως πλέον ονομάζεται από τον Δήμο Αθηναίων, επιστρέφει πλήρως αναμορφωμένο με το νέο του καλλιτεχνικό πρόγραμμα.

Εγκαινιάζοντας τη νέα εποχή του θεάτρου, την Παρασκευή 15 Σεπτεμβρίου, ο Σταύρος Ξαρχάκος παρουσιάζει -ύστερα από 45 ολόκληρα χρόνια- μια ανθολογία του ανεκτίμητου έργου του στην πρώτη μεγάλη «Γιορτή στον Λυκαβηττό». Στο αφιέρωμα στον μεγάλο συνθέτη συμμετέχουν οι: Μανώλης Μητσιάς, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Ηρώ Σαΐα και Ζαχαρίας Καρούνης, καθώς και ακόμη 12 σπουδαίοι μουσικοί.

Σταύρος Ξαρχάκος

Με αναμνήσεις από τις θρυλικές συναυλίες τους στο Θέατρο Λυκαβηττού, οι Πυξ Λαξ ανεβαίνουν στον λόφο το Σάββατο 16 και την Πέμπτη 21 Σεπτεμβρίου, ενώ την Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου θα βρεθεί εκεί ο Κωνσταντίνος Αργυρός μαζί με τους Ανδρομάχη, Playmen, Klavdia και Rack.

Ιδρυτικό μέλος του μουσικού διδύμου των 2Cellos, ο βιρτουόζος και ανατρεπτικός τσελίστας Hauser, επισκέπτεται για δύο βραδιές, την Τρίτη 19 και την Τετάρτη 20 Σεπτεμβρίου, το Δημοτικό Θέατρο Λυκαβηττού στο πλαίσιο της περιοδείας του με τίτλο «Rebel with a Cello», έχοντας στη μουσική του φαρέτρα ένα πολυμορφικό, απροσδόκητο ρεπερτόριο.

Την Παρασκευή 22 Σεπτεμβρίου, λίγο πριν από την έναρξη της μεγάλης τους ευρωπαϊκής περιοδείας, οι Villagers of Ioannina City ολοκληρώνουν τον κύκλο συναυλιών τους γύρω από την «εποχή του Υδροχόου» στο Δημοτικό Θέατρο Λυκαβηττού, με πολλούς καλεσμένους επί σκηνής, ενώ το Σάββατο 23 Σεπτεμβρίου ο Γιώργος Μαζωνάκης θα γιορτάσει τα 30 χρόνια παρουσίας του στη δισκογραφία, με μια μεγάλη συναυλία.

Villagers of Ioannina City

Την Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου ακολουθεί ο Γιάννης Πλούταρχος, ένας από τους πιο σημαντικούς λαϊκούς ερμηνευτές της γενιάς του, για μια μοναδική λαϊκή βραδιά με τον Γιώργο Κακοσαίο και την Κατερίνα.

Τη Δευτέρα 25 Σεπτεμβρίου ο Λουκιανός Κηλαηδόνης «συναντιέται» ξανά με το αγαπημένο του θέατρο, σε ένα μοναδικό μουσικό θέαμα-αφιέρωμα με τίτλο «Σ’ ευχαριστώ Λουκιανέ», με τη συμμετοχή των Θέμη Ανδρεάδη, Σπύρου Γραμμένου, Δώρου Δημοσθένους, Γιασεμί Κηλαηδόνη, Μαρία Κηλαηδόνη, Νάντια Κοντογεώργη, Πάνου Μουζουράκη, Πέννυ Μπαλτατζή, Γιάννη Μπέζου, Αλέξανδρου Μπουρδούμη, Μανώλη Φάμελλου.

Λουκιανός Κηλαηδόνης

Την επόμενη βραδιά, Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου, ο Μιχάλης Χατζηγιάννης επιστρέφει στην κορυφή του λόφου, στο σκηνικό των σημαντικότερων συναυλιών της 24χρονης μουσικής του πορείας. Επιστροφή στον Λυκαβηττό ετοιμάζει και ο Γιάννης Χαρούλης, ο οποίος δίνει στο κοινό διπλό ραντεβού την Πέμπτη 28 και την Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου, ενώ την Τρίτη 3 Οκτωβρίου τη σκυτάλη παίρνουν οι Melisses, με special guest την Αναστασία.

Το «Κάψε το Σενάριο» κλείνει «10 χρόνια αποτυχίες» και οι Λάμπρος Φισφής, Δημήτρης Μακαλιάς και Ζήσης Ρούμπος το γιορτάζουν το Σάββατο 7 Οκτωβρίου με ένα καταιγιστικό comedy show – κλασικά χωρίς σενάριο και πρόβες, αλλά με μπόλικη διάδραση και αυτοσχεδιασμό.

Η Δήμητρα Γαλάνη και Μάρθα Φριντζήλα ακολουθούν τη Δευτέρα 9 Οκτωβρίου πάνω «Σ’ ένα κύμα του Νότου» με παραδοσιακά, έντεχνα, ρεμπέτικα και σύγχρονα τραγούδια, αλλά και λαϊκά με τη συμμετοχή της Ελένης Τσαλιγοπούλου.

Arte Povera

Το φινάλε της πρώτης σεζόν έρχεται το Σάββατο 14 Οκτωβρίου με ένα οπτικοακουστικό υπερθέαμα, όπου ο Beats Pliz θα παρουσιάσει για πρώτη φορά live τον δίσκο του, «Arte Povera». Ζωντανή ορχήστρα, beatmaking, θεατρικά σκηνικά, video art και rap performances από μερικούς από τους δημοφιλέστερους rap artists στην Ελλάδα ενώνονται πρωτοποριακά σε μία ζωντανή επίδειξη του πώς ο πλούτος της συμφωνικής μουσικής μπορεί να συνδυαστεί με την ωμή ενέργεια και την πηγαία ευθύτητα της ραπ.