Η Σύρμω Κεκέ πιστεύει πως πρέπει να νιώθουμε ευγνωμοσύνη για τα πράγματα που δεν μας αρρωσταίνουν

Το έργο της Ιρλανδής Μέγκαν Τάιλερ, Ο τρόμος του κροκόδειλου, που ανεβαίνει στην κεντρική σκηνή του Θέατρου του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, είναι «μια σουρεαλιστική μαύρη κωμωδία εκδίκησης, φτιαγμένη με τα υλικά ενός δράματος, που βάζει στο στόχαστρο την πατριαρχία. Ταυτόχρονα είναι και ένας ύμνος στους γυναικείους δεσμούς και την αδελφική αγάπη, όταν η Αλάννα και η Φιάννα, τα θύματα του κακοποιητή πατέρα, θα πάρουν στα χέρια τους την τύχη τους». Την Αλάννα ερμηνεύει η Σύρμω Κεκέ. Μια ηθοποιός που όσο πιο εξοικειωμένος είσαι με το θέατρο τόσο πιο πολύ την ξέρεις. Και την αγαπάς. Γιατί η αφοσίωση της σε αυτό, από την day one της καριέρας της, έχει αποδώσει καρπούς πολύτιμους, ερμηνείες ξεχωριστές και συνεργασίες με τους πιο σημαντικούς σκηνοθέτες των τελευταίων δεκαετιών.

Εσχάτως την απολαμβάνουμε και στην τηλεόραση. Η Βελγίδα Μπέρτα της Παραλίας είναι ένας από τους πιο αυθεντικούς villain γυναικείους χαρακτήρες της ελληνικής τηλεόρασης. Σύντομα θα την δούμε και στον κινηματογράφο, στην πιο αναμενόμενη ταινία της επόμενης χρονιάς, «Το αγόρι με τα γαλάζια μάτια» του Θανάση Νεοφώτιστου έχει κλείσει στην καρδιά του μια σημαντική γι’ αυτήν αγκαλιά.

Συναντιόμαστε έξω από το θέατρο, με ξεναγεί, χαζεύω τον μεγάλο κροκόδειλο του σκηνικού της παράστασης, καθόμαστε στην αυλή, πίνουμε καφέ, καπνίζει. Είναι νωρίς ακόμη, σε λίγο το θέατρο θα γεμίσει με φωνές, έχουμε χρόνο όμως. Πρώτα θέλω να τη γνωρίσω. Να μάθω πώς αντέχεται τόση αφοσίωση, πώς όλα αυτά τα χρόνια έκλεισε τα αυτιά της στις σειρήνες των άλλων επιλογών, τι είναι αυτό που τώρα την «απελευθέρωσε» και την καθοδηγεί σε νέους δρόμους. 

Όταν τελείωσε τη σχολή Βεάκη, πήγε στη Θεσσαλονίκη για ακρόαση στο ΚΘΒΕ κι έμεινε εκεί για τρία χρόνια. Μου λέει πως όλοι θεώρησαν από τότε ότι είναι Θεσσαλονικιά. Δεν είναι. Εξάλλου αυτό το ιδιαίτερο όνομα (βάλε και το επίθετο μαζί) παραπέμπει σε πιο ανατολικές τοπογραφίες. Υποψιάζομαι. Οπότε ξεκινάω από αυτό.  

Θα σκάσω αν δεν σε ρωτήσω. Το όνομα σου είναι πολίτικο; Ο παππούς μου από την πλευρά της μητέρας μου ήταν Μικρασιάτης, από το Δικελί στη Σμύρνη. Ο πατέρας μου γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ελληνοχώρι, έξω από το Διδυμότειχο. Πάνω σχεδόν στα σύνορα. Εγώ μεγάλωσα στο Αιγάλεω, στα λεγόμενα «Μικρασιάτικα». Το Σύρμω ήταν από την πλευρά του πατέρα μου, είναι της γιαγιάς μου.

Νομίζω πως ο συνδυασμός με το επίθετο είναι απλά τέλειος. Όταν πρωτομπήκα στη σχολή, είχα έναν καθηγητή που μου είπε «πρέπει να το αλλάξεις». Σιγά μην το άλλαζα. Εδώ έβγαλα ολόκληρο δημοτικό με αυτό (γελάει).

Σου πάει το όνομα. Δε νομίζω ότι θα μπορούσες να είσαι κάτι άλλο. Στην πρώτη κριτική που είχα πάρει, και ήταν και καλή, με είχαν γράψει «Σύρμω Τεκέ». Και είχα χαρεί τόσο πολύ (γελάει). Μου έχει τύχει σε παράσταση στη Θεσσαλονίκη, μπροστά μου, να κάθεται ένα νεαρό ζευγάρι και να ξεφυλλίζει το πρόγραμμα με τις επόμενες παραστάσεις, Και λέει το αγόρι: «Όχι, δεν θα το πιστέψεις». «Τι, τι», του λέει η άλλη. «Υπάρχει ηθοποιός που λέγεται Σύρμω Κεκέ!» λέει και ξεκαρδίστηκαν στα γέλια. Μισή ώρα. Εγώ καθόμουν πίσω τους. Δεν είπα τίποτα γιατί ντρεπόμουν, ήμουν πολύ μικρή.

Άρα είχες θέμα τελικά με το όνομά σου.  Να σου πω την αλήθεια;  Ναι, είχα γιατί αν ακουγόταν το όνομα μου πίστευα ότι θα γελάσουν. Κάνεις δεν έδινε σημασία όμως, προφανώς. Όλοι πάντως με φώναζαν Μίνα όταν ήμουν μικρή, γιατί ήταν να με βγάλουν Ασημίνα. Ιστορίες για αγρίους. Όταν μπήκα στη σχολή, είπα ότι τώρα θα χρησιμοποιώ το βαφτιστικό μου. Πολύς κόσμος που με ξέρει πριν τη σχολή με φωνάζει ακόμη Μίνα.

Και μετά μπήκες στο θέατρο, δούλεψες πολύ και έμεινες σε αυτό, ταγμένη. Με έχει απασχολήσει αυτό, ειδικά τα τελευταία χρόνια που είπα να κάνω τηλεόραση. Και πολύ χαίρομαι που έκανα. Μεγαλώνοντας, προσπαθείς να κατανοήσεις καλύτερα τις επιλογές σου και να νιώσεις ότι πλέον αυτές γίνονται πιο συνειδητές. Το ξέρω, το αναγνωρίζω. Φέρω απολύτως την ευθύνη για το σημείο που βρίσκομαι, είμαι οι επιλογές μου. Απλά νιώθω πλέον ότι είμαι πολύ πιο κοντά στο να ακούω και το ένστικτο μου.

Αυτές οι επιλογές που κάνουμε, πιστεύεις πως είναι τελικά τελείως δικές μας ή επηρεάζονται και από τον ανθρώπινο μικρόκοσμο μας; Εγώ καταλαβαίνω πια πως η δική μου πορεία ήταν κομμάτι και από τις επιλογές παρέας και ανθρώπων που με επηρέαζαν. Οι φιλίες που έχτισα επίσης  – η ανάγκη μου και η χαρά μου να είμαι μαζί τους ήταν και αυτό που επίσης με κατηύθυνε. Επειδή πολλοί από αυτούς είναι ακόμα στη ζωή μου, και θέλω να πιστεύω ότι θα συνεχίσουν να είναι, εν τέλει είμαι πολύ ευχαριστημένη.

Ήσουν περισσότερο ό,τι έβλεπαν αυτοί; Κι αυτό που έβλεπαν τελικά είχε διαφορά από αυτό που πραγματικά ήσουν; Δεν ξέρω στ’ αλήθεια. Αυτό που μπορώ να πω είναι πως καταλήγεις κάποια στιγμή και ενηλικιώνεσαι περισσότερο. Και νιώθεις ότι μια επιλογή, με την οποία οι άνθρωποι που θαυμάζεις δεν συμφωνούν, δεν θα σε κάνει κάτι άλλο στα μάτια τους – είσαι ελεύθερη πέρα από το “καλό” ή το “σωστό”.

Άρα όλα αυτά τα χρόνια δεν είχες πάει κόντρα στην εικόνα που ήθελε να έχει ο κόσμος γύρω σου για σένα; Είναι ένας συνδυασμός πραγμάτων. Όταν βγήκα από τη σχολή, είχα πολύ μεγάλη αποδοχή και άκουγα καλά πράγματα που μου έδιναν αυτοπεποίθηση. Έφαγα πολλές κατραπακιές όμως μετά. Ήταν μαραθώνιος αγώνας. Αυτές οι επιλογές δεν ήταν μόνο σε σχέση με το τι περίμεναν οι άλλοι από μένα ή πώς είχα πει στον εαυτό μου πως θέλω να είμαι. Υπήρξαν και επιλογές για κάποια πράγματα που, ενώ δεν ένιωθα πολύ καλά σε αυτά, έπρεπε να μείνω γιατί έπρεπε να ζήσω. Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια μπορώ να μην έχω τόσο το άγχος για το τι θα κάνω μετά. Μπορώ να πω όχι χωρίς να μου κοστίσει. Ούτε θα με πετάξει έξω. Αυτό, στη δουλειά μας, είναι μια τεράστια πολυτέλεια. Σου δίνει δύναμη. Και σε πιο προσωπικό επίπεδο, για να είμαι ειλικρινής, αυτό σχετίζεται με την απώλεια της μητέρας μου διότι η περίοδος της ασθένειας της ήταν πολύ έντονη περίοδος. Ζύγισα πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Αξιολόγησα πολύ διαφορετικά τις λύπες μου, το τι κοστίζει στ’ αλήθεια και τι όχι. Η απώλεια αυτή παραδόξως σου δίνει τεράστια δύναμη. Έχω σοκαριστεί με τη «μετακίνηση» που σου συμβαίνει. Είναι ένα κύμα που σε πάει κάπου αλλού.

Σε επηρέασε, λογικό. Αυτή η μετατόπιση έχει πολύ συχνά στο κέντρο της την οικονομία δυνάμεων και το πώς βυθίζεσαι στη στεναχώρια. Αποφάσισα κάποια στιγμή ότι θα κάνω αυτό που μου προσφέρει ξεκούραση. Κάτι που παλιά το κουβαλούσα ενοχικά, ένοιωθα πως έφευγα από το δρόμο μου.

Έχει να κάνει με το γεγονός ότι ένιωθες ότι δεν είχες δικαίωμα στην απόλαυση; Μπορεί πράγματι να είναι τόσο βαθύτερο. Δεν ξέρω.

Οπότε πώς είναι αυτή η νέα ζωή; Είναι πιο συνειδητή, είμαι πιο ήσυχη και πιο ευχαριστημένη. Δεν τρώγομαι τόσο πολύ και δεν έχω πολλές προσδοκίες. Ποτέ μου δεν ήμουν ιδιαίτερα φιλόδοξη. Τώρα, όταν έχω μια φιλοδοξία, λέω «Καλώς». Τι να κάνουμε; Δεν είμαι αγία. Έχω καταφέρει τουλάχιστον να έχω μια ανεξάρτητη καθημερινότητα, που και αυτό καταλαβαίνω απόλυτα ότι ήταν ο δρόμος μου, η τάση του χαρακτήρα μου. Είμαι ήσυχη αυτή τη στιγμή.

Μιλάμε τόση ώρα γι’ αυτά και σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να σε δω σε μια ταινία που να μιλάει για τέτοιες αλλαγές. Και μετά αναρωτιέμαι ποιες ταινίες έχεις κάνει. Έχω κάνει κάποιες μικρού μήκους. Είχα παίξει κάτι πολύ μικρό στην ταινία του Γαβρά, στο «Ενήλικοι στο δωμάτιο». Έκανα τώρα όμως μια ταινία που αγάπησα πολύ. Με τον Θανάση Νεοφώτιστο. «Το αγόρι με τα γαλάζια μάτια». Κάνω τη Λεμονιά, τη μαμά του αγοριού. Δουλέψαμε τόσο ωραία. Τον Θανάση και τον Γρηγόρη (Σκαράκη), που έγραψαν το σενάριο, τους θεωρώ φίλους μου πια. Έχω μεγάλη αγωνία γι’ αυτή την ταινία, την περιμένω πώς και πώς. Άφησα δύο δουλειές στο θέατρο γι’ αυτήν.

Παλιά θα το έκανες αυτό; Δεν θα το έκανα, όχι. Τώρα είπα απλά πως οι άνθρωποι που έκανα πίσω για αυτή την δουλειά, και τους αγαπώ, πρέπει να το αποδεχτούν. Και το αποδέχτηκαν. Γιατί ένιωθα ότι έπρεπε να το κάνω. Ήταν κάτι καινούργιο και ήθελα πολύ να το δοκιμάσω. Τα γυρίσματα έγιναν στη Δημητσάνα και στο Μαίναλο. Επενδύσαμε όλοι ψυχικά σε αυτή την ταινία και την καταφέραμε. Πριν λίγες ημέρες συμμετείχα και σε μια γερμανική. Νιώθω κάπως ότι έχει ανοίξει ο χώρος του σινεμά. Και η συμμετοχή στην τηλεόραση μου έδωσε πάλι όρεξη. Επειδή ήμουν ενάμισι χρόνο εκτός θεάτρου, λόγω της ασθένειας της μητέρας μου, πήρα απόσταση μετά την απώλεια και επέστρεψα πιο ορεξάτα.

Πώς σου φαίνεται η διαφορά, ειδικά εσένα που έχεις κάνει τόσο πολύ θέατρο; Είναι άλλα τα εργαλεία τελικά; Είναι πάρα πολύ δύσκολο, αν δεν το ξέρεις και το μαθαίνεις, υπό την έννοια ότι πρέπει να συντονίσεις πάρα πολλά πράγματα σε τόσο λίγο χρόνο. Το βασικό πρόβλημα στην τηλεόραση είναι τα χρήματα, που πιέζουν. Πρέπει να είσαι πάρα πολύ αποτελεσματικός σε πρώτο χρόνο. Τώρα, έχοντας κάνει τρία χρόνια τηλεόραση, βλέπω με πολλή συμπάθεια αυτούς που το κάνουν συστηματικά. Δεν είναι εύκολο. Το θέατρο είναι πολύ πιο δύσκολο με άλλον τρόπο. Θέλει άλλο τάξιμο, άλλη μελέτη, άλλη εντατικότητα. Η τηλεόραση θέλει να είσαι κόμπακτ στη στιγμή.

Προσπαθώ να καταλάβω πώς ένας άνθρωπος που είναι σε αδράνεια σε σχέση με ένα μέσο ξαφνικά μπαίνει σε αυτό. Είναι σαν να βγήκα από τη σπηλιά και πήγα στο πρώτο γύρισμα και έκανα ότι ξέρω. Αποφάσισα να κάνω τηλεόραση στη φάση που μπήκε πολύς κόσμος από το θέατρο. Οπότε υπήρχε μια σιγουριά και μια ασφάλεια, ότι ξέρουν ποιους παίρνουν και γιατί. Και υπήρχε φροντίδα-  σε αυτό που έζησα εγώ έστω. Με πλησίασαν εξαρχής άνθρωποι, τεχνικοί και συνάδελφοι, και μου είπαν «Πρόσεξε αυτό, κάνε αυτό…». Τεχνικά, άμα μάθεις πέντε πράγματα, μπορείς μετά να το συντονίσεις. Βαθύτερες είναι οι δυσκολίες. Γιατί οι ρυθμοί είναι τόσο γρήγοροι που πρέπει να έχεις έναν συναγερμό μέσα σου και να τον αναζητείς σταθερά ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες.

Σε απολαμβάνω στην «Παραλία». Πας στα Μάταλα; Ναι, όπως βγαίνεις από Λαύριο και πας για Σούνιο, στο αριστερό σου χέρι υπάρχει ένας όρμος που λέγεται Πορτ Άρθουρ. Εκεί (γελάει).

Θα το ομολογήσω, πέρσι ειδικά από τη μέση και μετά βαριόμουν πολύ. Φέτος όμως σαν να τρέχει με χίλια. Μου αρέσουν πολύ τα καινούργια πρόσωπα, το twist του θησαυρού, της κατοχής. Γουστάρω και τον χαρακτήρα σου, με τρομάζεις… Σε ευχαριστώ (γελάει). Μου αρέσει πάρα πολύ. Όταν ήμουν μικρή έβλεπα τον «Θησαυρό της Βαγίας» και πάντα πίστευα όταν πηγαίναμε βόλτα στην εξοχή ότι θα βρω κάποιον. Μου αρέσει το κλίμα στη σειρά, οι άνθρωποι που δουλεύω μαζί τους… Μου αρέσει πολύ η αισθητική της σειράς.  Εντάξει, και ο ρόλος μου. Περνάω καλά και είναι όλοι φίλοι. Ωραία συνθήκη.

Άρα το τέρας της τηλεόρασης δεν ήταν και τόσο τέρας… Όχι καθόλου (γελάει). Κοίτα, όταν ήμουν πιτσιρίκα μου είχαν κάνει κάνα δυο προτάσεις, αλλά τότε μου φαινόταν πολύ έξω από εμένα. Τα επόμενα χρόνια, η τηλεόραση ήταν ένας χώρος που δεν τον ενοχλούσα και δεν με ενοχλούσε. Δεν είχαμε καμία επαφή. Προέκυψε τη συγκεκριμένη στιγμή που ήθελα να το κάνω και κάπως έδεσε – και όσο κρατήσει.

Και εδώ τώρα, στον Τρόμο του Κροκόδειλου; Κάνω την Αλάννα που έχει πολλά θεματάκια (χαμογελάει). Όταν με πήρε ο Βαγγέλης εγώ συζητούσα ήδη κάτι άλλο και μου λέει «Θα σου στείλω το έργο και μου λες». Κι ενθουσιάστηκα. Είναι τόσο καλογραμμένο. Το ευχαριστιέται το μέσα σου. Είναι καινούργιο, η Μέγκαν Τάιλερ που το έχει γράψει είναι στα 30 της. Επίσης για μένα είναι μια συνθήκη πολύ ωραία, γιατί δουλεύω με την Άννα (Καλαϊτζίδου), η οποία είναι φίλη μου και συνεργαζόμαστε πολύ όμορφα. Είναι σημαντικό να συνεννοείσαι.

Με τι κριτήρια επιλέγεις να συνεργαστείς; Τι προηγείται; Οι άνθρωποι πάντα. Και πλέον, όταν μπορώ και έχω τη δυνατότητα, ο ρόλος. Νιώθω ότι μεγαλώνω και τα πράγματα που θα παίζω από εδώ και πέρα θα πρέπει να τα γουστάρω. Νιώθω ότι το σώμα μου κουράζεται, δεν είμαι πια πιτσιρίκα. Θέλω τώρα να γίνουν τα πράγματα που με ευχαριστούν. Δεν έχω χρόνο για πράγματα που δεν μου αρέσουν.

Οπότε το έργο αυτό σου άρεσε… Μου άρεσε πάρα πολύ. Γιατί μιλάει για πράγματα που μας αφορούν καθημερινά και τα αγγίζει με ένα βαθύ και μαύρο χιούμορ. Νομίζω ότι μόνο έτσι μπορείς να μιλήσεις για αυτά. Αλλιώς περνάς σε ένα πράγμα που, επειδή είναι τόσο επίκαιρο και της μόδας, μπορεί εύκολα να γίνει καταγγελτικό. Η συγγραφέας το τοποθετεί και το διαχειρίζεται με χιούμορ αλλά και με ειλικρίνεια και σκληρότητα. Χρησιμοποιεί περιοχές σουρεαλιστικές που το πάνε όλο σε άλλο επίπεδο. Δεν έχει κανέναν νατουραλισμό, ούτε καν ρεαλισμό για να το γειώσει. Επίσης, μου αρέσει πάρα πολύ γιατί προτείνει σαν θεραπεία να βγουν όλα στο φως και να ειπωθούν. Όταν δύο τραύματα πάνε μαζί, είναι καλύτερα. Με ενδιαφέρει, ταυτόχρονα, αυτή η γυναικεία ενέργεια που φέρει το έργο. Τη νιώθω και την καταλαβαίνω.

Ποια είναι τα στοιχεία του χαρακτήρα της Αλάννας που ακούμπησες; Με ενδιέφερε πολύ το τραύμα που γίνεται OCD, ένας αυτισμός. Προσωπικά, όχι μόνο σαν ηθοποιός. Όταν το διάβασα την κατάλαβα, ένιωσα ότι θα φερθώ καλά σε αυτό το πλάσμα.

Η Αλάννα είναι βαθιά θρησκόληπτη. Πώς αγκαλιάζεις εσύ το θέμα της θρησκείας; Με γοητεύουν τρομερά οι τελετές, υπάρχει μια πνευματικότητα στον καθένα μας, αν την αναζητήσει. Αλλά δεν είναι κάτι που το έχω μελετήσει. Είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν καταπληκτικά κείμενα αλλά δεν τα έχω αναζητήσει. Δεν έχω αυτή την ανάγκη.

Άρα πώς την προσέγγισες; Τι σκέφτεσαι για τους ανθρώπους που το έχουν ανάγκη; Η αλήθεια είναι πως ένας Ορθόδοξος δεν μπορεί να καταλάβει πώς μεγαλώνει ένας Καθολικός. Το να πιστεύεις πραγματικά ότι αν κάνεις κάτι άσχημο θα τιμωρηθείς ή ότι αν κάνεις κάτι καλό και θα πας στον Παράδεισο. Δεν ξέρω πώς είναι πραγματικά να νιώθει ένας άνθρωπος ότι αν κάνει κάτι κακό θα τιμωρηθεί επειδή του το λέει η θρησκεία. Αυτό που προσπάθησα να κάνω, είναι να νιώσω ότι αυτή η γυναίκα πιστεύει πραγματικά ότι αυτό θα συμβεί. Είναι μικρές φράσεις που μου χτυπάνε καμπανάκια και λέω μέσα μου: «Α, ναι, αυτή πραγματικά το πιστεύει». Ο καθένας όταν υποφέρει ψάχνει ένα απάγκιο. Εγώ εκεί μπορώ να πω: «Όπως μπορείς να το παλέψεις, πάλεψέ το, αρκεί να κάνεις καλό». Το ότι καταφεύγεις στη θρησκεία και βοηθάς κόσμο, το προσκυνάω και μπράβο.

Ο δρόμος προς το καλό πάντα νικά; Το χρήσιμο είναι να πας προς το καλό και όχι προς την καταστροφή. Με όποιον τρόπο επιλέξεις. Από την άλλη, πολλά πράγματα είναι δύσκολο να ξεπεραστούν, ειδικά όταν αυτά γίνονται σε παιδιά. Μια κακή σχέση συμβαίνει στη ζωή μας και κάνουμε αμάν να ορθοποδήσουμε, πόσο μάλλον όταν σου συμβαίνει όντας παιδί. Ξέρω ανθρώπους που έχουν περάσει από τα θηρία και προσπαθούν ακόμη. Το σημαντικό είναι να μπορέσεις να γιατρέψεις ό,τι γιατρεύεται για να πας παρακάτω. Δεν μπορώ, φυσικά, να κρίνω έναν άνθρωπο όταν δεν τα καταφέρνει, αλλά μπορώ να κρίνω έναν άνθρωπο ο οποίος επιλέγει να πάει στην πλευρά της βίας.

Ποιο ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που έχεις αντιμετωπίσει στην παράσταση; Είναι πολύ δύσκολη σωματικά. Έχει έντονους ρυθμούς και υψηλή ενέργεια. Υπάρχουν περιοχές που αναδύονται ακόμη πράγματα. Αλλά για να είμαι ειλικρινής, δεν έκανα ακραία προσωπική σύνδεση. Όταν κάτι το έχεις βιώσει, αυτόματα χτυπάει ένα καμπανάκι. Αυτά είναι πολύ ανοιχτά και δεν ξέρεις πότε και πώς θα σου σκάσει. Αυτό μπορεί να συμβεί στις πρόβες, οι οποίες είναι και ένα οχυρό όπου τσεκάρεις τα όρια. Είναι τρομερά αποκαλυπτικός και θεραπευτικός αυτός ο δρόμος. Αλλά δεν είναι ακριβώς η δουλειά μας αυτή, είναι ένα κομμάτι της. Θέλει οικονομία και υγεία.

Πες μου κάτι που ήθελα να σε ρωτήσω εξαρχής. Θυμάσαι την πρώτη παράστασή σου;  Ήμουν σε ερασιτεχνική ομάδα. Γύρω στα 18-19 και παίζαμε μονόπρακτα του Κοκτώ. Θυμάμαι ότι έκανα έναν μονόλογο και ήμουν κάθιδρη. Είχα πάθει σοκ και εκεί κατάλαβα ότι μου αρέσει πολύ αυτό που έκανα. Θυμάμαι, όταν έπαιζα έσταζα. Θυμάμαι πως πέρασε και μια γάτα από τη σκηνή (γελάει). Είναι τεράστια ευλογία να κάνεις τη δουλειά που διαλέγεις. Όσο και αν έχεις αμφιβάλει, όσο κι αν έχεις αμφισβητήσει τον εαυτό σου. Έκανα αυτή την επιλογή και βρίσκομαι ακόμη στον χώρο. Είναι φανταστικό. Πρέπει να νιώθουμε ευγνωμοσύνη για τα πράγματα που δεν μας αρρωσταίνουν.