Είδαμε τον Βαπτιστικό και επεράσαμε όμορφα

«Η Οπερέτα είναι ένα διεθνές θεατρικό είδος όπερας σε μικρότερη, απλούστερη και ελαφριά απόδοση με περισσότερο κωμικό χαρακτήρα, της οποίας ένα μεγάλο μέρος είναι πρόζα. Ως θεατρικό είδος πρωτοεμφανίσθηκε στη Γαλλία και ως δημιουργός της φέρεται ο Ιάκωβος Όφενμπαχ . Από την Γαλλική οπερέτα δημιουργήθηκε η Βιεννέζικη (Γερμανική) που αναδείχθηκε ιδιαίτερα από τον Γιόχαν Στράους τον νεότερο, κύριο χαρακτηριστικό της οποίας πλέον είναι το Βαλς. Σημαντικότερες από τις οπερέτες του Γιόχαν Στράους Β΄ είναι ο «Βαρώνος αθίγγανος» και η «Νυχτερίδα».»

Αν θα ψάξεις για τα μυστικά της Οπερέτας, την αιτία του ανάλαφρου σαν πούπουλο χαρακτήρα της αλλά και την ελληνική «εκτροπή» της θα βρεις αυτά (τα παραπάνω) κι άλλα τόσα. Όπως για παράδειγμα πως στην ελληνική αποδόθηκε με τον όρο «Μελοδραμάτιο» (υποκοριστικό του Μελοδράματος), που όμως τελικά δεν άρεσε και δεν καθιερώθηκε. Και πως σημαντικότεροι συνθέτες και δημιουργοί του είδους εδώ στα δικά μας  υπήρξαν δύο, ο Θεόφραστος Σακελλαρίδης με το έργο του « Ο Βαπτιστικός» και ο Νίκος Χατζηαποστόλου με το έργο του «Απάχηδες των Αθηνών».

Κρατάω το πρώτο. Το οποίο ακούει και στο «Ο Βαφτιστικός της Κυρίας». Οπερέτα σε τρείς πράξεις.  Η οποία βασίζεται σε μια γαλλική φάρσα με το όνομα «Madame et son filleul» των Μωρίς Ενεκέν, Πιέρ Βεμπέρ και Ανρί ντε Γκόρς. Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στις 18 Ιουλίου του 1918 από το θίασο Παπαϊωάννου. Ο συνθέτης, εκτός από τη μουσική, έγραψε το λιμπρέτο (πεζό κείμενο) και τους στίχους και άφησε την ελαφρότητα της εποχής στις ερωτικές σχέσεις να τυλίξουν μια ιστορία, που παραδόξως, άντεξε μέσα στο χρόνο.

Η υπόθεση του έργου, που τοποθετείται χρονικά στην περίοδο της επιστράτευσης του 1918, είναι πάνω κάτω αυτή που ίσως φαντάζεσαι:  Υπάρχει ένα ζεύγος με το όνομα Ζαχαρούλη, που ζει στην Αθήνα, και γιορτάζει τη δεύτερη επέτειο των γάμων του. Ο Ζαχαρούλης, επιστρατευμένος λόγω του πολέμου, έχει κατορθώσει να βγει βοηθητικός και να τοποθετηθεί στο τάγμα αυτοκινήτων. Η γυναίκα του Βιβίκα, όταν ήταν ακόμα παιδί, είχε βαφτίσει κάποιον στη Λειβαδιά και ο βαφτιστικός της αυτός, βρίσκεται τώρα στρατιώτης στο μέτωπο. Η Βιβίκα κατηγορεί τον άντρα της πως είναι δειλός, και «κουραμπιές». Το μόνο που την παρηγορεί, είναι ο βαπτιστικός της που βρίσκεται στο μέτωπο και πολεμά σαν ήρωας.

Ξάφνου ένας στρατιώτης παρουσιάζεται βρώμικος και αξύριστος και αυτοσυστήνεται ως ο βαπτιστικός. Η Βιβίκα ενθουσιάζεται, ο Ζαχαρούλης χάνει το κέφι του. Αργότερα μαθαίνουμε ότι αυτός που παρουσιάστηκε ως βαπτιστικός είναι ένας άλλος που πήρε την θέση του. Και μετά όπως συμβαίνει στα «ελαφριά» έργα εποχής, το σεμνό «πέσιμο», τα ξελογιάσματα και οι ερωτικές παρεξηγήσεις αναλαμβάνουν να στήσουν το παιχνίδι και να απογειώσουν την διάθεση.

Ήταν πολύ ωραία η ατμόσφαιρα στην κατάμεστη από θεατές παλιά Λυρική στην Ακαδημίας. Εκεί δηλαδή που θα περίμενες λόγω του συγκεκριμένου θεατρικού μουσικού είδους ο μέσος όρος να είναι «ανεβασμένος», έκπληξη, τα γέλια από θεατές κάθε ηλικίας που βρήκαν στην εύθυμη σκηνοθεσία και μουσική διεύθυνση του Γιώργου Πέτρου κάτι γνώριμο δικό τους, έκαναν την ανατροπή.   

Ο Γιώργος Πέτρου σημειώνει για το έργο: «Μια Ελλάδα πλούσια, χαρούμενη, ερωτεύσιμη… μια Αθήνα πανέμορφη, ολοζώντανη με ήχους και αρώματα από τις ωραιότερες μουσικές του κόσμου: βιεννέζικα βαλς, πόλκες, μαζούρκες και τανγκό που στροβιλίζονται σε ήχο ελληνικό. Ο Βαπτιστικός είναι ένα έργο “σύγχρονο” που δείχνει ανοιχτά τις ομορφιές και τις παθογένειες της χώρας μας. Το παλιό γίνεται νέο γιατί η αγάπη μας για την Ελλάδα κοιτάζει μπροστά. Γιατί η πόλη μας είναι πανέμορφη. Γιατί η μουσική μας, μας ανήκει και οφείλουμε να την φροντίζουμε. Και γιατί το γέλιο είναι αντίδοτο σε όλες τις δυσκολίες…». 

Η ελληνική οπερέτα του Βαπιστικού, με την ανάλαφρη σάτιρα της, τις κεφάτες ερμηνείες, τις απρόσμενες σκηνικές ανατροπές και τις ξεκαρδιστικές φυσικά μικρές ιστορίες έρωτα και ξελογιάσματος, κυλά γρήγορα και ανάλαφρα στην σχεδόν τρίωρη διάσταση της και αυτό είναι κάτι που αν δεν το βιώσεις δεν το πιστεύεις εύκολα. Τουλάχιστον για όσους δεν είναι και τόσο εξοικειωμένοι με το ιδιαίτερο αυτό είδος.

Το καστ αποτελείται από σπουδαίους Έλληνες λυρικούς πρωταγωνιστές, την Άννα Στυλιανάκη, τη Χρύσα Μαλιαμάνη, τη Μαρισία Παπαλεξίου, τη Μάρθα Σωτηρίου, τον Δημήτρη Παξόγλου, τον Χάρη Ανδριανό, και τον Τάση Χριστογιαννόπουλο, αλλά και τον δημοφιλή ηθοποιό, Θανάση Τσαλταμπάση.