Για τους The Kills όλη η μουσική είναι μαύρη

Το ντουέτο της Alison “VV” Mosshart και του Jamie Hince που πατά με το ένα πόδι στην Αμερική και το άλλο στην Βρετανία, διανύει εδώ και σχεδόν 20 χρόνια μία συνεπή και σταθερή δισκογραφική πορεία, με αφετηρία έναν «αλήτικο» garage-rock ήχο. Ένα ατύχημα που στοίχισε ένα δάχτυλο στον Jamie δεν στάθηκε αρκετό για να το βάλουν κάτω, αλλά ήταν μία αναγέννηση για το παίξιμο του. Με την “VV” στο μεταξύ να έχει καταπιαστεί και με τους The Dead Weather σε πιο blues μονοπάτια (Jack White είναι αυτός) αλλά και με την ζωγραφική, οι The Kills κυκλοφόρησαν πέρυσι το Ash & Ice και έρχονται το Σάββατο 24 Ιουνίου στην σκηνή του Ejekt Festival για να προϋπαντήσουν τους Killers. Να πούμε ότι δεν ανυπομονούμε; Ψέματα θα πούμε…

https://www.youtube.com/watch?v=lXB5VrDDDxo

Πόσο εύκολο είναι να είστε μόνο δύο στην μπάντα; Πώς συνδυάζονται δημιουργικά τα «εγώ» σας; Υπάρχουν στιγμές που δυσκολεύεστε να τα πάτε καλά;
Jamie Hince: Το ότι είμαστε ντουέτο μετατρέπει την δημιουργική διαδικασία είτε σε ένα «εμείς εναντίον όλων» ή σε μία μάχη μέχρι θανάτου. Σε κάθε περίπτωση, προκύπτει παθιασμένη μουσική.

Jamie, μετά το ατύχημα και τον τραυματισμό του χεριού σου, σκεφτήκατε ποτέ να σταματήσετε;
J.Η.: Δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό να σταματήσω, αλλά ήταν μία πρόκληση για εμάς να σκεφτούμε πώς θα μπορούσαν οι Kills να εξελιχθούν χωρίς εμένα να παίζω κιθάρα. Ποτέ δεν έχω υπάρξει ο πιο «ορθόδοξος» κιθαρίστας, οπότε ήμουν τυχερός με την έννοια ότι ήταν πολύ εύκολο για μένα να δω πώς μπορούσα να προσαρμόσω το στυλ μου και να γράψω νέα κομμάτια με ένα δάχτυλο λιγότερο. Το να παίξω τα παλιά κομμάτια ήταν το δύσκολο. Τότε άρχισα να σκέφτομαι ότι, ίσως, δεν θα μπορούσα να παίζω live πια. Ότι η συμβολή μου θα ήταν περισσότερο στην παραγωγή και το γράψιμο. Όλο αυτό με ώθησε να μάθω να παίζω κιθάρα ξανά.

Διασκευάσατε το “Desperado” της Rihanna. Πώς προέκυψε η ιδέα; Υπάρχουν άλλα “hot” ονόματα της μουσικής βιομηχανίας αυτή τη στιγμή που θα θέλατε να δοκιμάσετε κάποιο cover;
J.Η.: Βρήκα το Anti έναν φοβερό δίσκο από την πρώτη στιγμή που τον άκουσα. Κάθε φορά που τελείωνε τον έβαζα ξανά, στο repeat. Υπάρχουν πολλές ιδέες, επιρροές και φιλοδοξίες πίσω από κάθε κομμάτι που δεν είναι πάντα εμφανείς στον ακροατή. Ειδικά για μια μπάντα με δύο κιθάρες όπως οι Kills. Δεν «κουβαλάω» πάντα τις επιρροές μου, αλλά υπάρχουν κάπου στα τραγούδια μου: Lee Scratch Perry, Charley Patton, Michael Nyman, Pusha T… Όταν βγήκε το “Desperado” ήταν λες και όλες μου οι επιρροές είχαν μαζευτεί σε ένα κομμάτι. Ακουγόταν σαν ένα κομμάτι των Kills στο κεφάλι μου.

https://www.youtube.com/watch?v=BuXvi58amJo

Μιας και πιάσαμε την Rihanna, πώς σας φαίνεται το τρέχον hype της μαύρης μουσικής; Φαίνεται να έχει πλέον κριτική αποδοχή και από μέσα όπως το Pitchfork…
J.Η.: Όλη η μουσική είναι μαύρη μουσική, δεν είναι;

Τί ήχο θα έχει το επερχόμενο ep σας, Echo Home;
J.Η.: Ηχογραφήσαμε μερικά ακουστικά κομμάτια ζωντανά στα Electric Lady Studios στην Νέα Υόρκη. Φέτος ήταν η 15η επέτειος της μπάντας οπότε σκεφτήκαμε ότι θα ήταν ταιριαστό να ηχογραφήσουμε με τον τρόπο που γράφαμε όλα αυτά τα χρόνια.

Πώς βλέπεις τις πολιτικές εξελίξεις στις ΗΠΑ μετά την εκλογή του Donald Trump;
J.Η.: Είναι απλά μια μικρογραφία του αμερικανικού ονείρου: ισότητα ευκαιριών, ανεξαρτήτως πόσο ηλίθιες, ακατάλληλες ή φανατισμένες είναι. Το πραγματικά τρομακτικό κομμάτι δεν είναι ο ίδιος ο «κλόουν» αλλά το τσίρκο γύρω του που κρατά την ισχύ του με κάθε κόστος. Εκεί βρίσκεται η πραγματική διαφθορά. Τείνω να σκέφτομαι ότι αν κάτι μοιάζει να μη μπορεί να συνεχιστεί έτσι, συνήθως δεν θα συνεχιστεί. Μου φαίνεται ότι όσο περισσότερο απαρχαιωμένο, ακατάλληλο και άδικο μοιάζει αυτό το πολιτικό μοντέλο, τόσο πιο κοντά βρισκόμαστε στο να εκθρονιστεί.

Alison, έχεις υπάρξει και μέλος των The Dead Weather, πώς ήταν να δουλεύεις με τον Jack White;
Α.Μ.: Υπέροχο. Είναι μία υπολογίσιμη δύναμη στο στούντιο, μία πηγή έμπνευσης, οι ιδέες του μοιάζουν λες και ξεχύνονται ατελείωτα. Και στην σκηνή είναι σαν κεραυνός.

Έχεις συμμετάσχει σε μία εικαστική έκθεση το 2014. Πόσο διαφορετικά εκφράζεσαι μέσα από την μουσική και μέσα από την τέχνη;
Α.Μ.: Πιστεύω πραγματικά ότι όλα προέρχονται από το ίδιο σημείο. Ότι η μουσική και η τέχνη είναι έκφραση του κόσμου και της καρδιάς και του μυαλού του ατόμου από το οποίο προέρχονται. Παίρνω πολύ ενέργεια όταν ζωγραφίζω. Δεν έχει την ίδια αδρεναλίνη με το να είσαι στην σκηνή, αλλά υπάρχει κάτι σε αυτό, κάτι πραγματικά ξέφρενα «ανεβαστικό». Προσπαθώ να μπαίνω πάντα σε αυτή την κατάσταση όπου τα χρώματα και οι ήχοι αναλαμβάνουν έναν τελείως καινούργιο ρόλο.

Έχεις εμπλακεί και με την μόδα, ποιά είναι η σχέση σου με αυτή;
Α.Μ.: Είναι η ίδια με την ζωγραφική ή οποιαδήποτε μορφή οπτικού ταξιδιού. Εκτιμώ τα ρούχα και κυρίως αυτό που ξεχωρίζει, την μοναδικότητα και το προσωπικό στυλ. Με ενδιαφέρει σαν μορφή τέχνης η οποία υφίσταται μόνο όταν κάποιος φοράει ένα κομμάτι και βγαίνει στον δρόμο κάνοντάς το δικό του.