Βρέθηκα χτες στο Gagarin 205 για τη συναυλία των Fall με την ιδιότητα όχι μόνο του θεατή αλλά και του ενός εκ των δύο dj που θα αναλάμβαναν να ζεστάνουν μουσικά το κοινό, γεγονός που με οδήγησε στο κτίριο της Λιοσίων 205, πιο νωρίς από ποτέ, γύρω στις 21.00.
Εντύπωση μου προκάλεσε ότι υπήρχαν άτομα που είχαν έρθει κι αυτά από τόσο νωρίς και περίμεναν ν’ ανοίξουν οι πόρτες για να μπουν, κάτι που αποδεικνύει πως η μπογιά των Fall περνάει ακόμα. Όχι ότι δεν υπάρχουν πολλοί λόγοι να συμβαίνει αυτό, απλά τα τελευταία άλμπουμ δε συμπεριλαμβάνονται στα καλύτερα της δισκογραφίας τους. Κάτι τέτοιο όμως δεν εμπόδισε το κοινό να γεμίσει τελικά τον κάτω χώρο του Gagarin 205.
Ό,τι ακολούθησε με τον Mark E. Smith, σίγουρα το περίμεναν πολλοί καθώς σε μια συναυλία των Fall όλα μπορεί να συμβούν. Ανάμεσα σ’ αυτούς δε βρισκόμουν εγώ, βλακωδώς απ’ ό,τι αποδείχτηκε, λόγω της αφελούς πεποίθησής μου ότι αφού την τελευταία φορά όλα πήγαν καλά, έτσι θα πάνε και τώρα.
Πριν φτάσουμε όμως στα καπρίτσια του Mark E. Smith, να ασχοληθούμε και με τους Rattler Proxy, το δίδυμο που άνοιξε τη βραδιά. Με νέα σύνθεση και διαφοροποιημένη ηχητική κατεύθυνση απ’ ό,τι την τελευταία φορά που τους είχα δει στο Second Skin, δοκίμασαν για 40 περίπου λεπτά την αντοχή του κοινού με τον απαιτητικό και δύστροπο για το αυτί ήχο τους. Drone, παραμορφωμένοι ήχοι και φωνητικά μέσα από αναλογικά εφέ, πετάλια, sampler, σαφείς αναφορές σε Suicide αλλά και Cramps, συγγένεια με σύγχρονα σχήματα όπως αυτά της Pharmakon και της Puce Mary, έντονη και ιδιαίτερη σκηνική παρουσία με τον Μάκη Παπασημακόπουλο να κυλιέται στη σκηνή, οι Rattler Proxy σίγουρα αποτελούν μια τολμηρή και άκρως ενδιαφέρουσα πρόταση που καλά θα κάνει να τραβήξει τα όρια και να προκαλέσει ακόμα περισσότερο. Στις στιγμές που ξεχώρισαν το cover στο “Love Buzz” που έγινε γνωστό από τη διασκευή των Nirvana.
Μετά απ’ όλα αυτά λοιπόν, άπαντες στην θέση τους, έτοιμοι για το show των Fall και ό,τι αυτό θα επιφυλάξει.
Δυναμική έναρξη με το καλύτερο κομμάτι του τελευταίου άλμπουμ, το “Victrola Time” και όλα δείχνουν ότι ο Mark E. Smith είναι σε μεγάλα κέφια, φτύνει ένα “We are The Fall” στους μπροστά, το οποίο εκείνη τη στιγμή περισσότερο ενθουσιάζει παρά ανησυχεί, πειράζει τους ενισχυτές ως συνήθως, βαράει τα πιατίνια των δύο ντράμερ, συμπαρασύρει με τα καλώδια και ρίχνει κάτω τα stands των μικροφώνων, διασκευάζει όχι και πολύ επιτυχημένα το “Strychnine” των Sonics, δίνει το μικρόφωνο στο κοινό, το οποίο πλην ενός πολύ τίμιου θεατή δεν δείχνει και μεγάλη ανταπόκριση, πάει και κάθεται για ένα ολόκληρο τραγούδι πίσω από ένα μεγάλο ηχείο διαβάζοντας, αν είδα καλά, από χαρτί τους στίχους και μετά από λίγο αποχωρεί οριστικά όπως αποδείχτηκε αργότερα, με την μπάντα να τον ακολουθεί. Όλα αυτά μέσα σε μισή ώρα και φυσικά το τι ακολούθησε με την Πούλου και έναν εκ των ντράμερ να αναλαμβάνουν τα φωνητικά, προκειμένου να ολοκληρωθεί όπως-όπως το σετ, δεν έχουν και πολλή σημασία.
Βαρέθηκε; Ξενέρωσε από το κοινό; Τον πόναγε το πόδι του, σύμφωνα με φήμη που διέρρευσε από έγκυρα χείλη; Μάλλον ποτέ δεν θα το μάθουμε. Αυτός είναι ο Mark E. Smith, δεν είναι η πρώτη φορά που μια συναυλία του είχε τέτοια κατάληξη και σίγουρα όχι η τελευταία, take it or leave it που λένε και οι συμπατριώτες του. Προσωπικά, εκτιμώ απεριόριστα τη μουσική των Fall αλλά θα προτιμούσα να μπορώ να την απολαμβάνω και ζωντανά.
Ένα live που δεν τελείωσε ποτέ
