Θα ήταν άραγε γνωστή στην εγχώρια εναλλακτική κοινότητα μια μπάντα που στήθηκε στο βόρειο Λονδίνο το 2000 με βρετανογαλλογερμανική σύσταση, αντιεμπορική στάση και ήχο που η ίδια προσδιορίζει ως pre-post-everything pop; Πιθανότατα όχι, αν δεν ήταν ιδρυτικό μέλος της ο Πάνος Γκίκας που υπήρξε επίσης ιδρυτικό μέλος και των Raining Pleasure (ήταν στο γκρουπ από το 1991-1996). Θυμηθείτε τις πρώτες μέρες μετά το μιλένιουμ που το συγκρότημα από την Πάτρα ήταν «η δική μας μεγάλη indie ελπίδα» κι έπαιζε παντού από διαφημιστικά σποτ και κινηματογραφικές ταινίες ως τις πρώιμες μουσικές ακαδημίες στην τηλεόραση.
Θα έπρεπε να είναι γνωστοί οι The Chap; Ασφαλώς. Ελάχιστες μπάντες κατάφεραν να πιάσουν το υβριδικό zeitgeist του 21ου αιώνα με τέτοια ακρίβεια (συνδυάζοντας kraut επιρροές, ηλεκτρονικά ξεσπάσματα και ποπ ευαισθησία) κι ακόμα λιγότερες μπορούν να τοποθετήσουν την καλλιτεχνική τους παραγωγή σε πολιτικό, κοινωνικό, φιλοσοφικό πλαίσιο (διαβάστε εδώ τις επιρροές του τελευταίου τους άλμπουμ The Show Must Go για να το διαπιστώσετε).
Στην Αθήνα επιστρέφουν την επόμενη Πέμπτη 6/7 στο six d.o.g.s. και σας καλούν να μην το χάσετε. Γιατί: «Θα παίξουν όλα τα χιτς. Κάποιοι θα φοράνε σορτς και κάποιοι θα κρατάνε σήματα. Και ως συνήθως, θα εκραγούν επί σκηνής». Επειδή είναι απολαυστικοί αφηγητές της ποπ ιστορίας τους ζητήσαμε να διαλέξουν ένα αγαπημένο μουσικό σημείο αναφοράς για κάθε δεκαετία από τα 50s μέχρι σήμερα.
Κι εκείνοι το πήραν πολύ στα σοβαρά και μας αποκάλυψαν Το Μυστικό της Αποτυχίας τους, το Βάθος…
Είναι γνωστό, σε γνώστες και μη, ότι η σύνθεση και η παραγωγή ορίζουν εξίσου το πόσο ποπ είναι μια ποπ δημιουργία. Πρόσφατα αποδείχθηκε επιστημονικά ότι το μυστικό της αποτυχίας των The Chap είναι η, επι το πλείστο, άρνησή τους να χρησιμοποιήσουν reverb στην παραγωγή των άλμπουμ τους. Reverb (βάθος) είναι οι αντανακλάσεις ενός ήχου ή αλλιώς ο ήχος ενός χώρου. Και για διάφορους λόγους έχει έναν νοσταλγικό συμβολισμό, που αρέσει σε πολλούς, αλλά όχι στους The Chap. Υπάρχει όμως μουσική με βάθος που βρίσκει τους The Chap σύμφωνους. Με άλματα δεκαετιών, παρουσιάζουμε:
Αυτοσχεδιασμένο ζωντανά από την μπάντα, παρουσία της Jean Moreau, το soundtrack είναι αποτέλεσμα μοντάζ κι απλόχερης χρήσης reverb. Σκοτεινό, αστικό και διαχρονικό.
Μια γυναικεία φωνή, ηχογραφημένη στο μπάνιο του θρυλικού παραγωγού Joe Meek καλεί τον Johnny από τον κάτω κόσμο… που εννοείται έχει πολύ βάθος.
Η καλύτερη ηχογράφηση εγχόρδων στην ιστορία της ποπ παραγωγής. Η ενορχήστρωση του Jean-Claude Vannier εξίσου σημαντική με την έντεχνη κουβερτούρα libidinal βάθους.
Η επαναφορά της Γιαπωνέζας συνθέτριας είναι ένα από τα απρόβλεπτα καλά του you tube. Φυσικοί ήχοι κρουστών, φυσικοί χώροι και Zen reverb που αγγίζει ακόμα και τους αντι-Zen The Chap.
Από τους Αδερφούς Quay, η ιστορία εκτυλίσσεται μέσα σε μια σχολή για υπηρέτες. Ο Jankowski πετυχαίνει έναν στοιχειωμένα κλειστοφοβικό ήχο, δανειζόμενος από το Ascenseur του Miles Davis.
Μέσα στον κόπρο του Αυγεία των υπο-μοντέρνων late 00s το reverb έγινε ψευδο-οντολογική θεωρία. Υπεράνω αυτών, ο Maus δανείστηκε από τον Joe Meek κι έγραψε ειρωνικά διαμαντάκια.
Τείνοντας χείρα συμφιλίωσης με το βάθος, οι The Chap κυκλοφόρησαν τον πιο ποπ δίσκο τους το 2012. Με υψηλότερο μέσο όρο streaming από άλλες δουλειές τους, η φόρμουλα δυστυχώς δουλεύει.
Κι αυτό είναι το “Guitar Messiah” από το τελευταίο τους άλμπουμ…
![[Ταξίδι στο αστικό τοπίο], του Ευάγγελου Ρουσάκη](https://popaganda.gr/wp-content/uploads/2019/10/Noites-Apoikies-Euaggelos-Rousakis-300x200.jpg)
