Με τους Bonnie Nettles το Madchester είναι πιο κοντά από ό,τι νομίζεις

Εάν βρισκόμασταν σε βρετανικό έδαφος, κατά πάσα πιθανότητα το ΝΜΕ θα τους χάριζε απλόχερα το βραβείο του Best New Act. Κι αυτό γιατί τιμούν ισόποσα τη νεοψυχεδέλεια που προσκυνά τους Brian Jonestown Massacre αλλά και το 60s revival που έγινε επί Manchester εδάφους στα τέλη των 80s και τις αρχές των 90s με μπάντες όπως οι Stone Roses και οι Happy Mondays. Τα live τους σε πιάνουν εξαπίνης, με το σκηνικό ντουέτο του Διονύση (Dennis Lounges), frontman της μπάντας με attitude που ακροβατεί μεταξύ «κωλοπαιδισμού» αλά Liam Gallagher και Pete Doherty με το σουλούπι του Iggy Pop και του Βαγγέλη Καράμπελα στα κρουστά που θυμίζει μία πιο ινδιάνικη εκδοχή του Bez των Happy Mondays.

Τώρα ετοιμάζουν βαλίτσες για να «περιφέρουν» το παραπάνω πακέτο σε Θεσσαλονίκη (28/11), Σπάρτη (29/11) και Πάτρα (30/11) με την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά στα σκαριά. Στο μεταξύ, εκτός σκηνής οι Bonnie Nettles ζουν μία φυσιολογική καθημερινότητα. Για του λόγου το αληθές, συναντήσαμε τον Διονύση και τον Βαγγέλη ένα απόγευμα στο περίπτερο που δουλεύει ο πρώτος και «μαζί μας» ήταν και ο Ανέστης Νίνε (κιθάρα), για να μιλήσουμε για το τι σημαίνουν για αυτή τη μπάντα πράγματα όπως «live εμπειρία», ενώ τους «στριμώξαμε» και με μερικά διλήμματα. Εσείς πάντως, μην μπείτε σε δίλημμα: να τους δείτε ζωντανά.

Διονύσης (Dennis Lounges).

Βαγγέλης Καράμπελας.

Υπόθεση Bonnie Nettles. Ποιά ήταν η στιγμή που λέτε «Ναι, το κάνουμε»;
Ανέστης Νίνε: Δεν θυμάμαι ποια είναι αλλά η στιγμή που είπαμε «το ζούμε» πρώτη φορά ήταν στο περσινό τουρ όταν ξεκίνησε η διαδρομή αλλά και κατά την διάρκεια του live στη Θεσσαλονίκη.

Πέρα από μπάντα είστε και φίλοι. Πότε είναι καλό και πότε δυσχεραίνει τα πράγματα; Επίσης, θα μπορούσατε να φανταστείτε τους εαυτούς σας ως αμιγώς επαγγελματική μπάντα; 
Α.Ν.: Δεν είναι κάτι που δυσκολεύει τα πράγματα. Ίσα ίσα. Οι στιγμές που αυτό είναι καλό είναι όταν θες να εξηγήσεις κάτι με τον τρόπο σου και αυτοί το πιάνουν, ενώ αν το έλεγες σε άλλους δέκα άκυρους θα νόμιζαν ότι μιλάς άλλη γλώσσα. Θα μπορούσαμε να φανταστούμε τους Bonnies ως επαγγελματική μπάντα και μόνο, αν και εγώ προσωπικά αν το έκανα μόνο επαγγελματικά, τότε θα άρχιζα να ψάχνω παράλληλα την επόμενη καύλα μου.

Κάνατε και πέρυσι μία περιοδεία στην Ελλάδα. Περιγράψτε ένα τυπικό 24ωρο στο δρόμο.
Α.Ν.: Τυπικό δεν ήταν κανένα. Αν θυμηθώ ένα, θα ήταν από το στιγμή που ανεβήκαμε στο stage στα Τρίκαλα με 3 ανθρώπους για κοινό και γουστάραμε λες κι ήταν 300 και θα τελείωνε την ίδια ακριβώς ώρα της επόμενης ημέρας που ανεβήκαμε στο stage του 8ball και ήταν όντως 300 από κάτω. Στην ημέρα αυτή υπήρχαν σκηνικά όπως το να ψάχνουμε Διονύση και να έχει πάει βόλτα μέχρι την Λάρισα και τον ξαναβρήκαμε στο soundcheck στο 8ball.
Βαγγέλης Καράμπελας: Πολλή πείνα, πολύ βαν και «ήπιαμε» πολύ Νικόλα Σταυριανουδάκη, τον ηχολήπτη μας. Λατρεία μεγάλη.

https://www.youtube.com/watch?v=pHekwpDi0u0

Πείτε μου μία φράση για κάθε σταθμό της φετινής σας περιοδείας.
Dennis Lounges: Θεσσαλονίκη: Alien Mustangs. 
Β.Κ.: Θεσσαλονίκη: Mustangs. Πάτρα: Κάρτας. Σπάρτη: Μπελεχοχώρια. 
Α.Ν.: Θεσσαλονίκη: Φυσικά πάλι με Mustangs. Πάτρα: Χμ, cool μέρος, πέρυσι μας έριξαν άκυρο. Σπάρτη: Ασφυκτικά γεμάτο Retro. Μήπως φέτος όντως ανεβάσουμε μπάρα τον Βαγγέλη;

Εάν έπρεπε να διαλέξετε την πιο έντονη έως τώρα στιγμή των Bonnie, ποιά θα ήταν αυτή;
D.L.: Το hallucigenic κοινό του μεταμεσονύκτιου Indie Free Festival.
Β.Κ.: Θέατρο Εμπρός, γιατί ήταν κάτι εντελώς δικό μας και βγάλαμε γούστα.

Πόσο εύκολο είναι να έχετε full time δουλειές και παράλληλα να προσπαθείτε να βρείτε ώρες για πρόβες;
Β.Κ.: Καθόλου. Ε, θα σας τα πει ο περιπτεράς από κει.
Α.Ν.: Αυτή τη στιγμή που γράφω την απάντηση η ώρα είναι 01:22 και έχουμε 26/11. Στις 28/11 παίζουμε Θεσσαλονίκη και η πρώτη πρόβα είναι σήμερα στις 6:00. Δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο.

Τι ακριβώς συμβαίνει μέσα σας (αλλά και μεταξύ σας) τα τελευταία 5 λεπτά πριν βγείτε στη σκηνή; Και τι συμβαίνει το πρώτο λεπτό που ανεβαίνετε on stage;
D.L.: Μείνετε, μείνετε…Πάμε πάνω τους!
Α.Ν.: Θυμάμαι 5 λεπτά πριν ανέβουμε στο ΡΟΜΑΝΤΣΟ έκανα διατάσεις λες και θα έτρεχα 100άρι, αλλά χαλαρώνω όντως έτσι. Φουλ ένταση. Γενικά, 5 λεπτά πριν έχει πολύ καπνό πίσω από το stage όπως ακριβώς ένα λεπτό μετά αφού ανέβουμε.
Β.Κ.: Κάθε φορά είναι σαν να είναι η πρώτη που ανεβαίνεις να παίξεις, για μένα τουλάχιστον. Οπότε με πιάνουν λίγο τα διαόλια μου. Βέβαια έχουμε τον μπαμπά μας τον περιπτερά που μας συντονίζει. Ε, μόλις ανεβαίνουμε πάνω, μπαίνει ένας άλλος αέρας, πολύ χαλαρός και μέχρι να αρχίσεις να νιώθεις, έχεις κατέβει.

Ακούγονται φήμες για δίσκο σύντομα. Tο επαληθεύετε; Και αν θέλετε δώστε και ένα μικρό hint.
Α.Ν.: Ο δίσκος γράφτηκε. Μια μέρα απλά τον σβήσαμε για διάφορους λόγους και θα γραφτεί πάλι με τέσσερα καινούργια κομμάτια. Όσο πιο σύντομα βρούμε την ενέργεια που χρειάζεται, τότε θα το ολοκληρώσουμε.

Βαγγέλης Καράμπελας.

Πώς βλέπετε την όλη φάση του αγγλόφωνου κιθαριστικού ήχου τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα; Πιστεύετε πως πρόκειται όντως για κάτι που μετά απο μερικά χρόνια θα θεωρείται «σκηνή»; Και ποιές μπάντες ξεχωρίζετε ο καθένας; 
Β.Κ.: Σίγουρα υπάρχει «σκηνή» ήδη, απλά αυτό που την κρατάει λίγο στην αφάνεια είναι ότι οι μπάντες που την αποτελούν δεν είναι δεμένες μεταξύ τους. Είμαστε σε καλό δρόμο όμως. Ξεχωρίζω Echo train, Vagina Lips και Devamp Javu. 
D.L.: Acid Baby Jesus , Alien Mustangs, Monochromatic Visions. 
Α.Ν.: Η σκηνή εντός συνόρων θα έλεγα πως δεν υπάρχει ακόμα και πως η φάση χτίζεται από λίγους που νιώθουν και γράφουν καλή μουσική και από πολλούς που τρώνε τη «λέζα».

Διονύσης (Dennis Lounges).

Κάποιος δεν έχει ακούσει ούτε νότα από την μουσική σας. Πρέπει να τον πείσετε να έρθει σε ένα live σας. Τι του λέτε;
Α.Ν.: Να πείσω κάποιον να έρθει να δει εμένα;!

Να μην είχαν υπάρξει ποτέ οι Brian Jonestown Massacre ή οι Stone Roses;
D.L.: Να μην υπήρχαμε εμείς.
Α.Ν.: Θα υπήρχαμε εμείς.

Διονύση, Anton Newcombe ή Liam Gallagher; Sam France.

Ανέστη, να συμμετείχε ο John Frusciante σε ένα δίσκο σου σε ένα πολύ μέτριο κομμάτι και να αναφερόταν το όνομά του ή να συμμετείχες εσύ σε έναν δικό του σε ένα πολύ δυνατό κομμάτι αλλά το όνομά σου να μην αναφερόταν ποτέ; Έχω να πω πως ο Frusciante «μου έμαθε» την κιθαριστική νοοτροπία που έχω γιατί αυτόν και κάνα δύο ακόμα άκουγα, αλλά δεν ξέρω αν θα έγραφα και δίσκο μαζί του ακόμα κ αν είχα την δυνατότητα. Αλλά από τα δύο, θα διάλεγα το δεύτερο.

Βαγγέλη, είσαι τελικά ο Bez της μπάντας; Θα έλεγα πως είμαι η Χατζηκωλόγρια των Bonnie.

https://www.youtube.com/watch?v=ekhiHRWvhfs