—
Τ Α Ξ Ι Δ Ι Ω Τ Ι Κ Α
του Φώτη Γερασίμου
—
Από πού έρχονται όλοι αυτοί, αναρωτιόμουν;
Απ’ το ίδιο αεροπλάνο, δεν κατέβηκαν;
Δεν ξεκίνησαν απ’ το ίδιο μέρος;
Πώς γίνεται και δεν είναι γελαστοί ή λυπημένοι;
Ανέκφραστοι, ναι, μάλλον αυτό είναι…
Τι τους τυχαίνει στο ταξίδι;
Κατέβαιναν την σκάλα, ανέκφραστοι και άκαμπτοι
άλλοι με ελάχιστες αποσκευές, άλλοι χωρίς καθόλου
ένας με μπαούλο σαν κι αυτό που έψαχνα
κάποτε στο Μοναστηράκι, κάποιοι με τεράστιες
βαλίτσες –πού πάτε, ρε παιδιά; – που τους υποχρέωναν
να τ’ ακουμπήσουν στο έδαφος πριν προχωρήσουν.
Το παράξενο ήταν ότι άλλοι φορούσαν καλοκαιρινά
κι’ άλλοι χειμωνιάτικα, μερικοί τα καπέλα τους
κάποιοι κατέβηκαν με μαγιώ. Μα το πιο παράξενο
ήταν το ζευγάρι που το κατέβασαν ενωμένο και γυμνό
και τ’ ακούμπησαν προσεχτικά σαν για να μην
σπάσει ή ξεκολλήσουν. Δεν έβλεπα παιδιά
μα θα πρέπει να υπήρχαν γιατί, άκουγα φωνές…
Κι’ ύστερα… σταμάτησα να τους παρατηρώ
και προχώρησα κι’ εγώ μαζί τους, με βήμα
κάπως βιαστικό, κάπως κουρασμένος, άντε, να
τελειώνει κι’ αυτό, στην Αίθουσα Αφίξεων
όπου ο έλεγχος διαβατηρίων ήταν τυπικός
αφού
όλα είχαν κανονιστεί
πολύ καιρό πριν.
Από την ποιητική συλλογή του Φώτη Γερασίμου «γεύμα στη χλόη» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κουκούτσι.
