Τ Α Β Α Σ Α Ν Α Τ Η Σ Α Γ Α Π Η Σ
του Νίκου Εγγονόπουλου
καθώς ανέμισαν
τα μαλλάκια της
έτσι μπροστά στα μάτια
μου
λες και σαν ξαφνικά να ξύπνησα
και για πρώτη φορά
την είδα
– και την επρόσεξα –
την ωραία
νεαρή
κόρη
με συνεκίνησε
η αρμονία
των κινήσεών της
η ραδινότης των μελών
του κορμιού της
η γοητεία του βλέμματός
της
η απαλή στρογγυλάδα
των μαστών της
η όλη χάρη τέλος
που ανεδίδετο
από το
κομψό
ολόδροσο
πλάσμα
κι’ αμέσως σκέφτηκα
– και “φιλοσόφησα” –
ο νους μου πήγε
στον αγαθό εκείνον
που μπορεί κάποτε
– μα είμαι βέβαιος –
να υποφέρη
μαρτυρικά
να δυστυχήση
σα θα φαντάζεται
πως έχει σκέψη
κι’ έχει ψυχή
το τρυφερό
το αιθέριο
το
πλασματάκι
και να ματώνη η καρδιά του
ν’ απελπίζεται
ως θ’ αποδίδη
έστω και
κόκκο νου
στ’ ολότελα
άδειο
μικρό
κρανίο
