Τα πουλιά δεν πετάνε στη Γάζα

«Γεννήθηκα και μεγάλωσα εδώ, η Rafah είναι μια πόλη αγροτών και ψαράδων. Χιλιάδες Παλαιστίνιοι ζουν ακόμη σε καταυλισμούς. Μετανάστες, διωγμένοι από τα σπίτια τους εξ’αιτίας του Ισραήλ. Θυμάμαι τη μέρα που οι ισραηλινές μπουλντόζες ήρθαν, χωρίς προειδοποίηση. Ελπίζαμε ότι η λευκή σημαία της ειρήνης θα τους έκανε να σταματήσουν. Αλλά στις επόμενες 6 ώρες κατεδάφισαν 60 σπίτια στη γειτονιά μας. Λίγα χρόνια αφού αφήσαμε το σπίτι μας, έμαθα πώς να χρησιμοποιώ την κάμερα και έγινα κινηματογραφίστρια για τους Human Rights Observers. Συχνά συνοδεύαμε αγρότες που προσπαθούσαν να δουλέψουν στα χωράφια τους. Ακόμη κι η παρουσία των International Observers δεν αποτρέπει τους καθημερινούς , τυχαίους ισραηλινούς πυροβολισμούς. Οι Ισραηλινοί φαίνεται πως παίζουν ένα θανάσιμο παιχνίδι με Παλαιστινίους που απλά προσπαθούν να δουλέψουν και να ζήσουν. Παρά τον κίνδυνο των πυροβολισμών, οι ψαράδες συνεχίζουν να βγαίνουν στη θάλασσα. Σκοπεύουν συνειδητά να τους στερήσουν τη δυνατότητα να βγάλουν τα προς το ζην και να ταΐσουν τις οικογένειές τους;» αφηγείται η Fida Qishta στην ταινία.

Η 24χρονή σκηνοθέτις γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Rafah, παλαιστινιακή πόλη στη νότια πλευρά της Λωρίδας της Γάζας. Όταν αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Al – Aqsa της Γάζας, ξεκίνησε το έργο της αρχικά ως δημοσιογράφος, ενώ παράλληλα με τις σπουδές της, το 2004, ήταν συνιδρυτής και διδάσκουσα του Life-Maker’s Centre, ενός κέντρου που προσφέρει ένα ασφαλές μέρος σε παιδιά για παιχνίδι, ψυχολογική υποστήριξη και εκπαίδευση σε μαθηματικά και γλώσσες. Το διάστημα μεταξύ του 2008 και του 2010, η νεαρή Παλαιστίνια πήρε την κάμερά της στο χέρι και μαγνητοσκόπησε την κατάσταση στη Γάζα. Από τον Σεπτέμβρη του 2007 το ισραηλινό κράτος είχε ανακηρύξει πως η Λωρίδα της Γάζας αποτελούσε «εχθρική οντότητα». Το 2008 τα πράγματα αγριεύουν. Το τείχος που το Ισραήλ επέμενε να χτίζει από το 1994 δεν του ήταν πια αρκετό. Ήδη από τον πρώτο μήνα του 2008 το Ισραήλ είχε υπό την αυστηρό έλεγχό του την μετακίνηση κατοίκων και την είσοδο εμπορευμάτων στη Λωρίδα της Γάζας, ενώ απέτρεπε μεθοδικά τον εφοδιασμό της Γάζας σε πετρέλαιο με στόχο να προκαλέσει ενεργειακό έλλειμμα, όπως κι έγινε. Σε αυτό το κλίμα, η Qishta δημιούργησε το θαρραλέο ντοκιμαντέρ της, «Πού να πετάξουν τα πουλιά», για την ολοκλήρωση του οποίου έπρεπε να μεταβεί στην Αμερική.

Η ταινία «Where should the birds fly» γυρίζεται έχοντας ως ραχοκοκαλιά της τις ζωές δύο νεαρών Παλαιστινίων γυναικών, αφενός της ίδιας της σκηνοθέτιδας κι αφετέρου της δεκάχρονης τότε Mona Samouni, επιζώντων της μαζικής επίθεσης των 23 ημερών του Ισραήλ στη Γάζα, το Δεκέμβρη του 2008. Με αφορμή τις ζωές τους, η Qishta δεν εικονογραφεί απλώς αλλά περιγράφει με τα δικά της λόγια την μανιχαϊκή κατάσταση εν μέσω τις οποίας βρέθηκαν άνθρωποι απλοί, ψαράδες, αγρότες, έμποροι, γονείς και παιδιά. Με την συνεχή υπόκρουση των ισραηλινών πυροβολισμών και κάτω από τον απόηχο των πολεμικών αεροσκαφών, οι κοινότητες της Γάζας προσπαθούν να συνεχίσουν τις ζωές τους με μια επίφαση ομαλότητας. Ένα ντοκιμαντέρ γυρισμένο με ωμή ειλικρίνεια και προορισμένο για γερά στομάχια, για αυτούς που αντέχουν τις εικόνες ορφανών παιδιών να θρηνούν τους αδικοχαμένους γονείς τους, και ενίοτε το αντίστροφο. Η πανελλαδική προβολή της ταινίας με ελληνικούς υπότιτλους θα γίνει στις 13 Ιουνίου στο ελεύθερο αυτοδιαχειριζόμενο θέατρο ΕΜΠΡΟΣ, που πήρε την εξαιρετική πρωτοβουλία να οργανώσει μια παρουσίαση πριν και μια συζήτηση μετά την προβολή. Στο πάνελ της παρουσίασης θα βρίσκονται η Ευρωβουλευτής Σοφία Σακοράφα, μέλος της ελληνικής αποστολής αλληλεγγύης που εισήλθε στη Λωρίδα της Γάζας κατά τον πόλεμο του 2009 και ο Παλαιστίνιος πολιτικός αναλυτής Ismat Sabri.