Ο Σαίξπηρ είχε γράψει στο έργο του Όπως σας αρέσει ότι «Όλος ο κόσμος είναι μια σκηνή». Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου η Popaganda ανατρέχει σε μερικές μόνο από τις συνεντεύξεις ηθοποιών και σκηνοθετών, που έχει φιλοξενήσει, και που εκφράζουν την αγάπη τους αλλά και τις ανησυχίες τους για τον κόσμο του θεάτρου.
φωτ. Ανδρέας Σιμόπουλος
«Η ωραιότερη στιγμή του θεάτρου για μένα είναι όταν -και λέω όταν γιατί δεν γίνεται συχνά- σε ξαφνιάζει ο ίδιος σου ο εαυτός».
Η Μπέτυ Αρβανίτη στη Λίνα Ρόκου.
φωτ. Γεράσιμου Δομένικου
«Το θέατρο δεν είναι φωτογραφία της ζωής. Το θέατρο πρέπει να βλέπεις ότι είναι θέατρο γιατί με την αποδοχή του ψέματος μπορείς να έρθεις λίγο πιο κοντά στην αλήθεια»
Ο Δημήτρης Καραντζάς στον Θεοδόση Μίχο.
φωτ. Ανδρέα Σιμόπουλου
«Περιμένω την Μήδεια και τον Ιάσωνα, να μου αναπτύξουν με οποιονδήποτε τρόπο -δεν υπάρχει μόνο ένας τρόπος- τα επιχειρήματά τους κι εγώ, που είμαι ο θεατής, να τα ακούσω και να μιλήσω μαζί τους, χωρίς να μιλήσω. Αυτό είναι απολύτως αναγκαίο στο θέατρο σήμερα. Αυτή είναι η ουσία του πολιτικού στο θέατρο».
Ο Ακύλλας Καραζήσης στη Λίνα Ρόκου
φωτ. Γεράσιμου Δομένικου.
«Πιστεύω ότι όταν αρχίζει η τέχνη σταματάει η αυτοβιογραφία. Δεν πρέπει να μεταφέρουμε την ψυχοπαθολογία μας στη σκηνή, να την κάνουμε στιλ, να την πουλάμε και να ζούμε από αυτό».
Ο Θεόδωρος Τερζόπουλος στη Λίνα Ρόκου.
φωτ. Γεράσιμος Δομένικος.
«Έκλεισα 50 χρόνια στο θέατρο ενεργά, με εργατοώρες φοβερές που βγάλανε σύνταξη, την οποία μου την κόψανε, κόψανε, κόψανε… Δεν θα μπορούσα να ζω με αυτή. Έχω φίλους συνταξιούχους ηθοποιούς που δεν μπορούν να ζήσουν».
Η Νένα Μεντή στην Ιωάννα Κλεφτόγιαννη.
Φωτογραφία: Karol Jarek
«Καταλαβαίνω ότι είναι το θέατρο κάτι ζωντανό. Είναι συγκινητική τέχνη και συγκινητική η προσπάθεια των ηθοποιών να υπάρξουν πάνω στη σκηνή μέσω κάποιον χαρακτήρων και να μας πουν μια ιστορία. Το να μας πει κάποιος μια ιστορία για μένα είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της ύπαρξης μας».
Η Μαρία Ναυπλιώτου στη Λίνα Ρόκου.
φωτ. Ανδρέας Σιμόπουλος
«Αν είχα κατακτήσει την τέχνη μου, θα είχα πεθάνει».
Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός στην Ιωάννα Κλεφτόγιαννη.
φωτ. Ανδρέας Σιμόπουλος.
«Το τοπίο φαίνεται ρομαντικό αλλά δεν είναι. Το να μην πληρώνονται οι άνθρωποι για την εργασία τους στο θέατρο δεν βοηθάει στο να πιέσουμε για την στήριξη τους, ούτε τους ιδιώτες ούτε την πολιτεία. Μας θεωρούν αλλοπαρμένους και αυτό μας κάνει κακό. Θα σηκωθεί ο τραπεζικός να πάει να δουλέψει εάν δεν πληρωθεί μόνο και μόνο επειδή του αρέσει να είναι ταμίας; Όχι».
Η Κατερίνα Ευαγγελάτου στη Λίνα Ρόκου.
φωτ. Ανδρέας Σιμόπουλος.
«Οι ηθοποιοί κυνηγάμε μια χίμαιρα. Εμπεριέχει ένα στοιχείο δονκιχωτισμού όλο αυτό. Ειδικά στο θέατρο, που είναι πιο εφήμερα τα πράγματα. Κατεβαίνει η παράσταση και χάνεται».
Ο Ερρίκος Λίτσης στον Θεοδόση Μίχο.
«Όταν έκανα θέατρο δρόμου με γοήτευε πάρα πολύ η διαδικασία του να βγαίνουμε έξω, να μην είναι δεδομένο ότι ο θεατής θα έρθει να σε δει, ότι θα κάτσει να σε παρακολουθήσει και ότι θα πληρώσει στο τέλος. Αυτό με γοήτευε πάρα πολύ».
Ο Άρης Μπινιάρης στον Σταύρο Διοσκουρίδη.
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος.
«Από την μια το θέατρο υπήρξε καταφύγιο από τον πραγματικό κόσμο, τον τόσο αφόρητο, και από την άλλη υπήρξε εφαλτήριο να βγάλω τη δύναμή μου, τις απόψεις μου και τις θέσεις μου. Νομίζω ότι έχω υπάρξει δυναμικός σε αυτόν τον χώρο».
Ο Δημήτρης Καταλειφός στη Λίνα Ρόκου.
Φωτ. Ανδρέας Σιμόπουλος.
«Κάθε βράδυ, μετά την παράσταση, κλείνει η φωνή μου. Πάω σπίτι και κάθομαι μπροστά στην τηλεόραση σαν ζόμπι για 3-4 ώρες. Κενός. Μετά κοιμάμαι και ξυπνάω, κάνοντας αφωνία, για να είμαι έτοιμος το επόμενο βράδυ».
Ο Στάθης Σταμουλακάτος στον Παναγιώτη Μένεγο.
φωτ. Κατερίνα Σαμαρτζή.
«Στο θέατρο νόημα έχει η πράξη. Του αρέσει, δεν του αρέσει ο ηθοποιός καλείται να υπηρετήσει την παράσταση πέρα κι από το κείμενο. Αυτό είναι το x εργαλείο, με αυτό θα πορευτεί κι αυτό θα σταθεί αφορμή για τους αυτοσχεδιασμούς».
Ο Βασίλης Νούλας στη Λίνα Ρόκου.
φωτ. Γεράσιμος Δομένικος.
«Δεν πιστεύω ότι έχω κάνει ποτέ κάτι το σπουδαίο στο θέατρο. Πιστεύω ότι έχω υποδυθεί κάποιους ρόλους καλά αλλά μέχρι εκεί. Είμαι ικανοποιημένος που κάνω αυτή τη δουλειά που μου αρέσει κι αυτό είναι το πιο σημαντικό».
Ο Γιάννης Φέρτης στη Λίνα Ρόκου.
Φωτογραφία: Γεράσιμος Δομένικος.
«Το θέατρο λοιπόν θα έρθει να φωτίσει την πιο απλή στιγμή που δεν έδωσες καμία σημασία. Για παράδειγμα, ένα απλό, τυχαίο άγγιγμα την ώρα που έπαιρνες τα ρέστα από κάποιον και το ξέχασες μέσα στη μέρα».
Η Γεωργία Μαυραγάνη στη Λίνα Ρόκου.
Φωτ. Γεράσιμος Δομένικος.
«Το θέατρο ήταν πάντα κάτι που προσαρμόζεται, οι άνθρωποι του θεάτρου πάντα ήταν σαν τις κατσαρίδες, που θα επιβιώσουν και μετά από πυρηνικό πόλεμο, λόγω της φοβερής τους προσαρμοστικότητας στις καταστάσεις και στην πραγματικότητα που συνεχώς αλλάζει»
Ο Σίμος Κακάλας στον Γιώργο Βουδικλάρη.
φωτ. Γεράσιμος Δομένικος.
«Πιστεύω ότι πάμε στο θέατρο για να ξεχάσουμε τον εαυτό μας και για να γίνει αυτό δεν μπορούμε να έχουμε συνείδηση. Βγαίνουμε λοιπόν από τον εαυτό μας και ζούμε μέσα από τον άλλο».
Η Στεφανία Γουλιώτη στη Λίνα Ρόκου.
φωτ. Ανδρέας Σιμόπουλος.
«Αν ένας ηθοποιός κόψει το θέατρο, θα μαραζώσει, θα πεθάνει, θα σβήσει η ψυχή του. Δε μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου καθισμένο μπροστά στην τηλεόραση, με τις πυτζάμες, να τρως νωρίς το φαγητό σου και να πέφτεις για ύπνο. Ούτε μία μέρα δεν έχω φανταστεί αυτό το πράγμα. Δεν μπορεί να περάσει καν από το μυαλό μου».
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου στον Θεοδόση Μίχο.
φωτ. Ανδρέας Σιμόπουλος.
«Αν ζούσαμε τις ζωές μας σαν ήρωες μυθιστορήματος δεν θα είχαμε ανάγκη να παίξουμε θέατρο. Δεν είμαστε όμως, γι΄αυτό κάνουμε θέατρο, για να ζήσουμε σαν θεατρικοί ήρωες και να πάει η ζωή στην ποίηση. Η ποίηση του θεάτρου δανείζει στη ζωή και μπορείς να την αντέξεις»
Ο Χάρης Φραγκούλης στην Ιωάννα Παναγοπούλου.
Φωτ: Μαρίλη Ζάρκου
«Το μεταφυσικό στο θέατρο το εκλαμβάνω ως φυσικό, όχι ως υπερφυσικό».
Η Άννα Κοκκίνου στη Λίνα Ρόκου.
