Κάθε φορά που ανακοινώνεται κάποιο νέο remake μιας κλασικής ταινίας, οι εικασίες πάνε αμέσως στο χειρότερο. Λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι η βάση μιας τέτοιας κίνησης δίνεται όχι στο να βγει «όπως θα έβγαινε σήμερα», με απόλυτη προσοχή στο να υπάρχει σεβασμός στην αρχική βερσιόν, αλλά στον οικονομικό παράγοντα και την πιθανότητα να χτυπήσουν διάνα στη νοσταλγία όσων θα ήθελαν να δουν μια αγαπημένη ταινία ξαναφτιαγμένη. Υπήρξαν, βέβαια, και οι περιπτώσεις αυτών που οραματίστηκαν μια δημιουργική αναπαράσταση των όσων είδαν στα πρωτότυπα φιλμ, φιλτραρισμένη με τρόπο που δείχνει τόσο την αμέριστη αγάπη τους στις συγκεκριμένες ταινίες αλλά και το δικό τους καλλιτεχνικό μπρίο.
Με αφορμή το remake της κλασικής ταινίας Poltergeist (σ.σ. Όχι, το Mad Max: Fury Road δεν είναι remake) θυμόμαστε μερικές από τις στιγμές που «αμαύρωσαν» στη συνείδησή μας κάποια ταινία με την άτσαλη ως επί το πλείστον προσέγγισή τους, καθώς και κάποιες οι οποίες σχεδόν «έσβησαν» τις ταινίες στις οποίες βασίστηκαν από το νοητικό χάρτη του θεατή, ή απλά στάθηκαν επάξια δίπλα τους.
Τα κατακάθια
Godzilla (1998)
Έχω αναφερθεί πολλάκις στο συγκεκριμένο remake ως παράδειγμα προς αποφυγήν. Ο λόγος είναι απλός: καταστρέφει όλη τη μυθολογία μιας από τις εμβληματικότερες μορφές του κινηματογράφου τεράτων, προσθέτει κάτι από Jurassic Park, ηλίθιο χιούμορ και, συν τοις άλλοις, προσπαθεί να το στηρίξει σε μια πλοκή η οποία όχι μόνο δεν έχει ενδιαφέρον, μα περιέχει και τις χειρότερες δυνατές ερμηνείες. Μηδενικός σεβασμός στην πρωτότυπη «πηγή» και ξεκάθαρη προσπάθεια «αμερικανοποίησης» και έμφασης στο εφετζίδικο του πράγματος. Ήτοι, ο ορισμός της βλασφημίας όταν μιλάμε για remake. Κρίμα τα εξαιρετικά διαφημιστικά τρικ.
Psycho (1998)
Ο Gus Van Sant είναι ικανότατος σκηνοθέτης, δε χωρά αμφιβολία. Αλλά η επιλογή του να σκηνοθετήσει το remake της κλασικότερης ταινίας του Hitchcock, μιας ταινίας από κάθε άποψη αριστουργηματικής, μόνο ως στραβοπάτημα μπορεί να κριθεί. Όχι μόνο επειδή στο τέλειο δεν υφίσταται η περαιτέρω βελτίωση, αλλά και επειδή, έστω και αν ακολούθησε καρέ-καρέ ολόκληρο το ρακόρ του πρωτότυπου, το έκανε χωρίς νεύρο και, εν τέλει, χωρίς ουσία. Στο ρίσκο του να διαλεχθεί άμεσα με το Κλασικό και να το μεταφέρει στο παρόν, ο Van Sant κρίνεται αποτυχημένος.
Κόναν ο Βάρβαρος (2011)
Η πρωτότυπη ταινία του 1982, του John Millius, δεν είναι απλά μια ταινία επικής φαντασίας. Είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του βλοσυρού, του αργόσυρτου, του ατμοσφαιρικού επικού σινεμά. Η απόλυτη επί της οθόνης μεταφορά του Υπεράνθρωπου που παίρνει στα χέρια του το πεπρωμένο του και φέρνει την ανατροπή. Και όλα αυτά με την εκπληκτική μουσική του Βασίλη Πολυδούρη. Και ο Schwarzenegger, ακόμα και αν δεν ξεχωρίζει για την ηθοποιία του, είναι ο τέλειος άνθρωπος για να απεικονίσει τον εν λόγω χαρακτήρα. Το remake της, από την άλλη, είναι ένα απλά γυαλισμένο άνευ ουσίας και ατμόσφαιρας φεστιβάλ αίματος και ακροβατικών που κάνει τον Κιμμέριο να φαίνεται όχι επιβλητικός, αλλά απλά βάρβαρος.
Ο Πλανήτης των Πιθήκων (2001)
Και ενώ ο Tim Burton θέλει να κάνει μια στροφή από τα γοτθικά σκηνικά που τον καθιέρωσαν προς διαφορετικούς κόσμους, συναντά τον πρώτο σκόπελο που τραυματίζει την κοιλιά του καραβιού του. Στην πρωτότυπη ταινία, η δυστοπία στην οποία ο Charlton Heston βρισκόταν εγκλωβισμένος ήταν απτή και απειλητική, με το κοινωνικό της σχόλιο παρόν, ακόμα και αν σήμερα ανήκει περισσότερο στη σφαίρα του cult (δεδομένων και των sequels της). Ο Burton αφυδατώνει τον κεντρικό ήρωα βάζοντας στη θέση του έναν Mark Wahlberg σε μια από τις χειρότερές του ερμηνείες και αποδεικνύει ότι δεν είναι αρκετός ώστε να διατηρήσει τη ζωντάνια παρούσα και στη δική του εκδοχή. Τουλάχιστον μετά ήρθε το σωστό reboot και η σειρά αναζωογονήθηκε μια και καλή.
Η Τιτανομαχία (2010)
Όχι μόνο ένα από τα χειρότερα remakes όλων των εποχών, αλλά και μια από τις χειρότερες ταινίες που έχει δει το μέσο στον ένα αιώνα της ύπαρξής του. Βασισμένο εξολοκλήρου σε πλαστικοποιημένα ειδικά εφέ που αντικαθιστούν αυτά του ειδήμονα Ray Harryhausen, γεμάτο κάκιστες ερμηνείες και με μια αστεία (με την κακή έννοια) πλοκή βιάζει μια κλασική –αν και περισσότερο στα όρια του cult-ταινίας, στερώντας της και την παραμικρή υποψία σεβασμού. Το remake που έκανε μια ατάκα σαν το Release The Kraken να λέγεται με ντροπή.
Oldboy (2013)
Η ταινία του Chan Wook Park δε μνημονεύεται τυχαία ως μια από τις καλύτερες των 00’s. Σκηνοθεσία, σενάριο, ρυθμός, αισθητική, φλερτ με την αρχαιοελληνική τραγωδία, όλα συναπαρτίζουν ένα πραγματικό αριστούργημα που έστρεψε τα μάτια του ανυποψίαστου κόσμου προς την Κορέα. Το remake του Spike Lee, από την άλλη, λαμβάνει υπόψιν του αποκλειστικά την ακρότητα του πρωτότυπου, την οποία πολλαπλασιάζει αχρείαστα και δε δίνει στην πλοκή το χώρο που χρειάζεται για να αναπνεύσει, ενώ όπου παρεμβαίνει με δική του πρωτοβουλία, το παρατραβάει και δεν προσθέτει τίποτα ουσιαστικό. Ο ίδιος, μάλιστα, είχε πει πως δεν είχε πολυκαταλάβει το πρωτότυπο. Φαίνεται.
The Evil Dead (2013)
Πιτσιρικάς, με μια κάμερα στο χέρι και μηδαμινά μέσα να στηρίζουν το επιχείρημά του, ο Sam Raimi χτίζει ένα από τα μνημειώδη cult φιλμ του κινηματογράφου τρόμου που, ακόμα και σήμερα, καταφέρνει να φανεί εξαιρετικό, παρά τα –και για την εποχή τους- ξεπερασμένα εφέ. Ο Fede Alvarez ναι μεν το ξαναφτιάχνει, αλλά στερεί όλη την ατμόσφαιρα του πρωτότυπου και προσπαθεί να το κάνει «σοβαρότερο» για το σημερινό κοινό, βασιζόμενος στην τακτική του jump-scare και στο υπερβολικό αίμα. Το μόνο που αξίζει, η guest εμφάνιση του Bruce Campbell να λέει Groovy και να προκαλεί μικρούς οργασμούς στους φαν της πρωτότυπης τριλογίας.
Ο Ροζ Πάνθηρας (2006)
Πόσες φορές βρεθήκαμε να μνημονεύουμε πόσο ευρηματική ήταν η πρωτότυπη κωμωδία; Πόσο μεγάλο ήταν το ταλέντο του εκλίποντα Peter Sellers; Τι οδούς άνοιξε προς την Κωμωδία των επόμενων ετών; Όλα αυτά πετιώνται από το παράθυρο και αντικαθίστανται με τα αισχρά αστειάκια του remake, με τη λογική πως το κοινό είναι ηλίθιο και γελάει με ανοησίες και με έναν Steve Martin να απορεί που πήγαν τα χρόνια όπου αναγνωριζόταν το κωμικό του ταλέντο.
Στην επόμενη σελίδα: Τα καλύτερα remakes όλων των εποχών.
