Τα διαμάντια
The Thing (1981)
Η πρωτότυπη ταινία του 1951 ήταν μια απλά συμπαθητική b-movie. Το remake της, όμως ήταν αυτό που έμελλε να μείνει στην ιστορία. Ο Carpenter με ανατριχιαστική ατμόσφαιρα, κλιμακούμενο συναίσθημα απόγνωσης, σεμιναριακά ειδικά εφέ και δυσοίωνο soundtrack, καταφέρνει να τρομάξει το κοινό με πρωτόγνωρο τρόπο. Σε σημείο που, όταν πέφτουν οι τίτλοι τέλους, ο φόβος συνεχίζει να καίει, μαζί με τα ερωτηματικά που ποτέ δε σβήνουν και αφήνουν το σκηνοθέτη να περάσει στη σφαίρα του Μυθικού του κινηματογράφου. Όπως μόνο ένας γνήσιος δημιουργός θα μπορούσε.
Η Μύγα (1986)
Τον Cronenberg, είτε τον αγαπά είτε τον μισεί κάποιος, οφείλει να τον παραδεχτεί. Και αυτό γιατί, εκτός του ότι κατάφερε να μείνει ως ένας σκηνοθέτης ταυτόσημος με τη λέξη «θρίλερ», μπορεί άνετα να προκαλέσει φρίκη με τις εικόνες του και στα πιο ανεκτικά άτομα. Με τη Μύγα έχτισε μερικές από τις πιο αποτρόπαιες εικόνες βιομηχανικού εφιάλτη που έχει γνωρίσει η έβδομη τέχνη, βασίστηκε σε μια άψογη σκηνογραφία, σε αυθεντικά εφέ και την πανίσχυρη ερμηνεία του Jeff Goldblum για να μπορέσει να κατευθύνει την κάμερα ξέγνοιαστος από τα υπόλοιπα. Σε βαθμό να ξεχνάει το κοινό πως η ταινία του είναι remake μιας ταινίας του 1958.
The Ring (2002)
Ναι, το πρωτότυπο έκανε τον κόσμο να αναζητά τον φόβο στην Ασία και αποτελεί αδιαμφισβήτητα μια από τις καλύτερες ταινίες τρόμου όλων των εποχών. Και, επίσης, σίγουρα αυτό εδώ το remake ευθύνεται για τον οχετό των αποτυχημένων remakes σε ασιατικά θρίλερ που ακολούθησαν. Αυτό, όμως, δε σημαίνει πως δεν είναι ένα έξοχο φιλμ, με μια επί μονίμου βάσεως μουντή ατμόσφαιρα, εκπληκτικά σκοτεινά σκηνικά και ικανοποιητικότατες ερμηνείες από πλευράς τον πρωταγωνιστών. Δε διασκευάζει απλά το πρωτότυπο, το τιμά με την ευφυή εικονοπλασία του και τη διαρκή αγωνία που προσφέρει.
Ο Σημαδεμένος (1983)
Ο Howard Hawks το 1932 έδειξε πως γίνεται μια σωστή γκανγκστερική ταινία και παρουσίασε τον πρώτο κινηματογραφικό αντιήρωα με τρόπο που μνημονεύεται στους σινεφίλ κύκλους για 80 χρόνια. Ο Brian De Palma, εκσυγχρονίζει το όραμά του και βρίσκει στο πρόσωπο του Al Pacino τον τέλειο υποψήφιο για την παγκόσμια κυριαρχία, του οποίου τα λάθη τον οδηγούν στην καταστροφή. Με μικρούς φόρους τιμής διασκορπισμένους, άφθονη βία και με τέλεια προσαρμογή στο κινηματογραφικό παρόν των 80’s, καταφέρνει να σταθεί σινεφιλικά δίπλα στο πρωτότυπο και εμπορικά να το ξεπεράσει.
Για Μια Χούφτα Δολλάρια (1964) και Και Οι Εφτά Ήταν Υπέροχοι (1960)
Και τα δύο παρατίθενται στη θέση του ενός επειδή επιτελούν το ίδιο ακριβώς έργο: τη σωστή ανάγνωση και διασκευή του έτερου θεατρικού «διασκευαστή», του Akira Kurosawa. Βασισμένα στο Yojimbo και τους 7 Σαμουράι αντίστοιχα, καταφέρνουν να μεταφέρουν τις ιστορίες του μαιτρ του ιαπωνικού κινηματογράφου στη μυθική Άγρια Δύση και να ορίσουν τη χρυσή εποχή των spaghetti westerns. Λίγη σημασία έπαιζε το ότι οι πανοπλίες αντικαταστάθηκαν από καουμπόικες μπότες, η πρωτότυπη πηγή δοξάστηκε όπως της άρμοζε.
Karate Kid (2009)
Πραγματικά δεν καταλαβαίνω πως γίνεται αυτό το remake να θεωρείται ως ένα εκ των χειρότερων όλων των εποχών. Επειδή υποτίθεται πως είναι σύγχρονο, έχει Justin Bieber στο soundtrack και παίζει ο (ατάλαντος) γιος του Will Smith; Αν παραμερήσουμε το νοσταλγικό παράγοντα του πρωτότυπου, θα δούμε πως μια χαρά στέκει και αυτό. Όχι μόνο δίνει στον Jackie Chan την ευκαιρία να υποδυθεί τον πυγμαλίωνα με άρτια αποτελέσματα, έδωσε εντυπωσιακότερες οπτικά σκηνές μάχης, μίλησε έστω και απλοϊκά για την καινούρια αρχή και το ρατσισμό, έδειξε πανέμορφα την Κίνα και είχε την αξιομνημόνευτη σκηνή που δάσκαλος και μαθητευόμενος παίρνουν από κοινού την απόφαση να μην το βάλουν κάτω. Δηλαδή, τι άλλο να ζητήσει κανείς από μια τέτοια ταινία;
King Kong (2005)
Αν το μόνο remake του King Kong που υπήρχε ήταν αυτό του 1976, θα επαρκούσε ως ταφόπλακα της λέξης remake μια και καλή. Ευτχώς, ο Peter Jackson, λίγο καιρό πριν αρχίσει να διχάζει με το Χόμπιτ, παρέδωσε μια αρτιότατη μεταφορά της ταινίας του τότε στα μέσα του σήμερα. Τα ψηφιακά εφέ του δεν φαίνονται πλαστικοποιημένα, ο Adrien Brody ικανοποιεί ως ο κεντρικός (ανθρώπινος) χαρακτήρας, ενώ ο ίδιος ο Kong παρουσιάζεται σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Αξίζουν, μάλιστα, εύσημα στον Jackson που ξανάφτιαξε τη χαμένη σκηνή με τη γιγάντια αράχνη (περιλαμβάνεται στα extras του blu-ray)και την έκανε να μοιάζει σαν όντως να βγήκε τη δεκαετία του ’30.
Nosferatu: Ο Δράκουλας Της Νύχτας (1979)
Η ταινία του 1922 αποτελεί έναν από τους θεμέλιους λίθους όχι μόνο του σινεμά τρόμου ή του κινηματογραφικού εξπρεσιονισμού, αλλά και του κινηματογράφου γενικότερα. Καθόλου τυχαία, πάνω από μισό αιώνα αργότερα, ο Werner Herzog, αυτός με τις μεγαλύτερες βάσεις στον εξπρεσιονιστικό κινηματογράφο εκ της τριάδας του Νέου Γερμανικού Κινηματογράγου, το αναπλάθει με υπέροχα αποτελέσματα. Αργόσυρτο, μουχλιασμένο, με έναν Klaus Kinski σε ρεσιτάλ φρικωδίας και τους Popol Vuh να υφαίνουν τα σκοτεινά τους ηχοτοπία, διαλέγεται άμεσα με τους προγόνους του και αποδεικνύεται πανάξιος μαθητής.
