Εκεί γύρω στον Φλεβάρη συνειδητοποίησα ότι το news feed μου στο Facebook είχε αρχίσει να μπουκώνει με σχόλια σχετικά με το Survivor, που ήδη προβαλλόταν στον ΣΚΑΪ με πολύ υψηλά ποσοστά θεαματικότητας, ποσοστά που στη συνέχεια έφτασαν μέχρι και το 60% και θύμισαν τις παλιές, καλές (…γέλια) ημέρες της ελληνικής τηλεόρασης. Φυσικά, είχα πάρει είδηση ότι το reality είχε ξεκινήσει να προβάλλεται, αλλά δεν είχε τύχει να δω ούτε ένα επεισόδιο. Άλλωστε θυμάμαι τον εαυτό μου να παρακολουθεί ανελλιπώς το πρώτο Survivor, ναι εκείνο που προβαλλόταν πριν 14 ολόκληρα χρόνια και είχε νικήτρια την Ευαγγελία Δερμετζόγλου (εννοείται ότι την γκούγκλαρα, το μόνο που θυμάμαι από αυτήν είναι οι μετέπειτα ημίγυμνες φωτογραφίσεις της).
Σε κάθε περίπτωση είχα θεωρήσει ότι ο κύκλος Survivor είχε οριστικά κλείσει για εμένα. Έκανα λάθος.
Μπαίνοντας καθημερινά στο προφίλ μου στο facebook και περνώντας ΠΟΛΛΕΣ ώρες σε αυτό, τα στάτους των άλλων και τα διακινούμενα links μου έδιναν κάθε πληροφορία για το reality και τους παίκτες του που δεν είχα άλλο τρόπο να τις μάθω. Εκτός κι αν πατούσα το κουμπί του τηλεκοντρόλ, πράγμα που δεν έκανα.
Έμαθα λοιπόν ότι υπάρχει ο Τσανγκ που είναι Θεσσαλονικιός με καταγωγή από την Κίνα κι έχει (αρνητική) εμμονή με την Ελισάβετ ή μήπως με την Ειρήνη Παπαδοπούλου που έχει αδυνατίσει παααάρα πολύ –σε αντίθεση με τη Λάουρα που τα έχει τα κιλάκια της και ειπώθηκε ότι παίζει να είναι κι έγκυος- , ότι έσπασε η Ειρήνη τα πλευρά της σε ένα ατύχημα με βαν που είχαν οι διάσημοι, που διάσημους δεν τους λες γιατί προσωπικά μόνο τον Σπαλιάρα και τον Χρανιώτη ήξερα από πριν (δηλαδή εσείς πόσους ξέρατε;) και ότι ο Χανταμπάκης είναι κάποιος που όλοι θέλουν να φύγει από το παιχνίδι. Όλοι οι παραπάνω, και κάποιοι άλλοι που δεν συγκράτησα, είναι καθημερινοί επισκέπτες στον τοίχο μου, βλέπω τουλάχιστον μισή ντουζίνα memes με τις φάτσες τους και τουλάχιστον μια ολόκληρη με στάτους που κράζουν/ αποθεώνουν/ προβλέπουν τη συμπεριφορά τους στον Άγιο Δομίνικο.
Και στην αρχή γελούσα με αρκετά από τα αστεία που έβγαιναν για τους πρωταγωνιστές του reality και κάπως ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα που έπιανα το χιούμορ που γινόταν για ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα που δεν παρακολουθούσα και είπα τότε να γράψω κι εγώ κάτι, το πρώτο και μοναδικό μου μέχρι τώρα…
Εντάξει, το παραδέχομαι. Ήμουν και λίγο ψεύτρα. Το ποσοστό μου δεν ήταν τόσο υψηλό. Ήταν αρκετές οι φορές που δεν καταλάβαινα Χριστό από τα στάτους και επειδή το 71% των «φίλων» μου το σχολίαζαν, είτε το έβλεπαν είτε όχι, είχα αρχίσει να νιώθω ότι είμαι στην απ’ έξω. Θυμάστε τη Rachel που δεν κάπνιζε, αλλά η προϊσταμένη της κάπνιζε (όπως και μια συνάδελφός της επίσης) κι έβγαιναν στην ταράτσα να κάνουν το τσιγάρο τους και συζητούσαν και η Rachel ένιωθε ότι χάνει την ευκαιρία της να δεθεί με την προϊσταμένη της; Ε, κάπως έτσι άρχισα να νιώθω κι εγώ…
https://www.youtube.com/watch?v=xRH_DhiKaeQ
Αλλά πέρα από αυτό, με έπιασε και περιέργεια. Τι είναι αυτό ρε παιδιά που καταφέρνει να φέρει τόσο υψηλά ποσοστά τηλεθέασης και να κάνει τον ΣΚΑΪ να κόψει την εκπομπή του Μπογδάνου και να εγκαινιάσει ωριαία καθημερινή εκπομπή σχολιασμού με παρουσιάστρια την Ελεωνόρα Μελέτη; Τι είχαμε, τι χάσαμε εν προκειμένω, αλλά όπως και να ‘χει όταν ένα κανάλι -άλλης γενικής κατεύθυνσης- έχει φτάσει να αφιερώνει σχεδόν το ένα τέταρτο της ημέρας σε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα, κάτι συμβαίνει…
Έκατσα λοιπόν κι εγώ να δω στο λαπτοπ, κάπου στις δύο και το βράδυ, το πρώτο επεισόδιο, αυτό που σύστηνε στο κοινό τους παίκτες και στο μισάωρο κοιμήθηκα. Δεν μπορώ βέβαια να βγάλω κανένα συμπέρασμα από αυτό. Ήταν πολύ αργά, ήταν στο λάπτοπ, ήταν το πρώτο επεισόδιο που η δράση ήταν μηδαμινή. Κι έτσι απλά δεν κόλλησα και δεν έκανα καμία προσπάθεια ξανά. Άλλωστε αυτό που μου προκαλούσε την μεγαλύτερη απορία ήταν πού έβρισκε τόσος κόσμος ένα τρίωρο, σχεδόν καθημερινά, για να παρακολουθεί ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα. Αλλά στην τελική, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα ή μάλλον burgers σαν αυτά που τρώνε οι ομάδες όταν κερδίσουν τη δοκιμασία..
Φαίνεται όμως ότι αυτήν την «περί ορέξεως…» οπτική μου δεν τη συμμερίζεται πολύς κόσμος. Όσο το Survivor γίνεται όλο και πιο viral, όσο καταρρίπτει το ένα μετά το άλλο τα ρεκόρ τηλεθέασης, όσο όλοι – καλώς ή κακώς – συζητάνε γι’ αυτό, πληθαίνει κι άλλη μια κατηγορία σχολιασμού. Τα στάτους που στάζουν αίμα. Από τη μια όσοι διακηρύττουν με πάθος ότι δεν βλέπουν τέτοια ποταπά προγράμματα που στόχο έχουν την αποβλάκωση του λαού και από την άλλη όσοι φανατικά αντιμετωπίζουν εκείνους που δεν βλέπουν σαν υποκριτές κι ελιτιστές που πουλάνε μούρη ότι είναι «ποιοτικοί».
Ούτε το να αγνοείς το Survivor σημαίνει αυτομάτως ότι είσαι ο σούπερ διανοούμενος (ξέρω άτομα που δεν το βλέπουν, αλλά παρακολουθούσαν Shopping Star), ούτε η παρακολούθησή του σε καθιστά κάποιον κοινωνικά εκμαυλισμένο σαδιστή που παρακολουθεί μια ντουζίνα ανθρώπων να ξεκατινιάζονται για ένα πιάτο φαϊ παραπάνω.
Και, παιδιά, μη ξεχνιόμαστε. Μιλάμε για τηλεοπτικό προϊόν, κανείς δεν υποφέρει πραγματικά με τόσες κάμερες γύρω του, με σκηνοθέτη και ώρες τηλεοπτικού χρόνου. Η πραγματική τραγωδία και αποκτήνωση δεν λαμβάνει χώρα στον Άγιο Δομήνικο, αλλά στα στρατόπεδα προσφύγων και στα παγκάκια των αστέγων. Γι’ αυτό ο παραμικρός φανατισμός γύρω από το Survivor, είτε υπέρ είτε κατά, μου φαίνεται τουλάχιστον γελοίος και το tweet του @BeatBukowski με βρίσκει εντελώς σύμφωνη και με κάνει να γελάω, κάπως πικρά είναι η αλήθεια
Για να ξαναγυρίσω όμως στο facebook και στην ατέρμονη διαμάχη μεταξύ Survivor-μάχων και Survivoρ-λατρών (που, αλήθεια, ποιος θα θυμάται σε έξι μήνες;), καταλαβαίνω ότι ένας σοσιαλμιντιακός σχολιασμός που ξεκίνησε με αρκετή πλάκα, έχει καταλήξει σε μια κουραστική και γεμάτη ποζεριά διαμάχη που εκφράζει θυμό, ποτισμένο με πολλή αγένεια. Τα βασικά συστατικά των social media, δηλαδή, που δεν αποτελούν μόνο ελληνικό φαινόμενο. Οσμίζομαι ότι πολλοί έχουν μείνει, που λέει ο λόγος, σχεδόν με τους μισούς τους «φίλους», για κάτι που συμβαίνει άπειρα μίλια μακριά –αλήθεια κατά πού πέφτει ο Άγιος Δομίνικος;- και που σκηνοθετείται από κάποιον που προφανώς κάνει πολύ καλά τη δουλειά του (γκούγκλαρα αλλά δεν τον βρήκα).
Για την ώρα κάνω υπομονή, θα τελειώσει κάποια στιγμή δεν μπορεί, θα βρούμε κάτι άλλο να σφαζόμαστε, κάτι για το οποίο κανονικά δεν θα άξιζε κανένα debate. Απλώς δεν ξέρω αν θα είναι τηλεοπτικό κι αυτό.
Είναι κάποιες ώρες που αναρωτιέμαι τι άραγε σκέφτεται η Ευαγγελία Δερμετζόγλου για όλα αυτά. Για τώρα ας μου εξηγήσει τουλάχιστον κάποιος: γιατί αυτός ο Τσανγκ έχει φάει τέτοιο κόλλημα με την Ελισάβετ;
