Μια παράσταση στη Φοιτητική Εστία Αθηνών.
Εκεί όπου πλάθονται και διαλύονται τα εφηβικά όνειρα, στα χρόνια της μελέτης και της οκνηρίας, της πυρετώδους ενέργειας μέσα στην αφόρητη ανία της ύπαρξης.
Εκεί, στην υποβαθμισμένη εστία της Πατησίων, στο γυάλινο ενυδρείο μιας προηγούμενης κοινωνικής πολιτικής για την παιδεία, ανοίξαμε την πόρτα και μπήκαμε στη μεγάλη σάλα. Μέσα στρωμένα στρώματα, πιο ψηλά τα έδρανα των καθηγητών του Πανεπιστημίου-φάντασμα, πιο πάνω ένα δωμάτιο φαντασιακό, αυτό που θυμίζει τα δικά μας, προσωπικά δωμάτια, τα νοτισμένα από καταπιεστικό ρομαντισμό της ύστερης εφηβείας και που ανακαλείς με νόστο, όταν έχεις αφομοιωθεί από τη μαζική αποξενωμένη καπιταλιστική εστία των ενήλικων χρόνων.
Εκεί θα βρούμε τη Μιράντα από την «Τρικυμία» του Shakespeare. Ως ένα νέο κορίτσι, εκεί, στην αιχμή της νιότης, που διαλέγεις αν θα παραμείνεις στη νωθρή εφηβεία ή αν θα ανέβεις (κυριολεκτικά) πάνω στα έδρανα της γνώσης.
Αυτό το λευκοντυμένο κορίτσι του ονείρου, ένας εκκολαπτόμενος Άριελ της μεταφυσικής ή η κόρη του ακαδημαϊκού πατέρα της, Πρόσπερο (μέσα από την πολυφωνία μιας διογκωμένης εξάδας ηθοποιών που τον υποδύονται εν χορώ δίνοντας μια μαξιμαλιστική πτυχή στην αυθεντία).
Νατο το κορίτσι. Σε ένα μικρό δωμάτιο, στο μεταίχμιο της φαντασίας ή της πραγματικότητας…που, σαν σε ένα όνειρο, ενεργοποιεί τη μεγάλη θάλασσα του ύπνου, από εκεί που κανένα ον δεν ξεχωρίζει.
Η Μιράντα βρίσκει τελικά ένα αγόρι από τα στρώματα τ’ αραδιασμένα (ακόμα ολόλευκα, νέα σοδειά για τους κοιτώνες).
Ναι, διαβάζει και μπαίνει στην εστία.
Ναι, βρίσκει ένα αγόρι από την εστία…
Όχι πια εφηβικές αναπολήσεις στα γαλάζια δωμάτια, όχι πια προέκταση των επιθυμιών του πατέρα, όχι πια Μιράντα ως Άριελ-υπηρέτης του Πρόσπερο, αλλά η Μιράντα: μια νέα προοπτική, στο μεταίχμιο των επιθυμιών του κάθε φοιτητή της εστίας, του κάθε ανέστιου, μακριά από τον εαυτό του επιτέλους, μακριά από την αποστολή του για τα έδρανα.
Γιατί η μεγαλύτερη επίτευξη της νεότητας μοιάζει να ολοκληρώνεται σε αυτά τα καινούργια στρώματα. Εκεί ο έρωτας, εκεί ο σεξουαλισμός, εκεί η αθωότητα, εκεί τα νέα όνειρα – ναι! αυτά που εκπληρώνονται – εκεί τα μεθύσια και τα όργια, εκεί οι ψευδαισθήσεις, εκεί και η ‘‘Ελευθερία – τι μέρα χαρούμενη! Ελευθερία, ελευθερία, τι μέρα χαρούμενη, ελευθερία!’’. Εκεί που ο Άριελ παραδίδεται στην πραγματική ζωή, εκεί και η ζωή και εκεί και η ΑΤΙΘΑΣΗ ΦΥΣΗ τελικά εκπληρωμένη.
Αγαπητοί μου έφηβοι, δεν ήρθε η ώρα να φύγετε απ’ το σπίτι. Μην άδικα μαζεύετε βαλίτσες. Δεν θα ελευθερωθείτε έτσι εύκολα απ’ αυτό που σχεδίασε το “σύστημα” για εσάς. Περιμένετε λίγο ακόμα˙ έρχεται γρήγορα η ώρα που το “σύστημα” δεν θα έχει χώρο για εσάς και θα σας ρίξει στο νησί, στη μέση ενός ωκεανού, σε στρώματα νέα και ανέγγιχτα, ειδικά για εσάς. Και εκεί, βρείτε πώς είναι να είστε ‘‘από την ύλη που είναι φτιαγμένα τα όνειρα’’, τα δικά σας όνειρα, όνειρα που συγκεντρώνονται σα σύννεφα στον πυκνό ουρανό, τον ‘‘διάφανο αέρα’’ της Πατησίων – εκεί, στα “στοιβαγμένα νέα στρώματα” της Αθήνας – και υγραίνουν τον Αττικό ουρανό με κάποια ελπίδα…αυτήν την ‘‘όλοι για όλους και κανένας για δικού του’’, χωρίς πια έδρανα και αυθεντίες.
Εκεί, στα μεθυσμένα βράδια σας μπορείτε να βρείτε έναν άλλο σύμμαχο, λίγο σαν εσάς, ισότιμο με εσάς, που μπορεί να δώσει ακόμα όρκους ‘‘στο εξής μόνο ειλικρίνεια και άδολη αθωότητα’’.
Μια παράσταση από τη θεατρική ομάδα του Παντείου Πανεπιστημίου “Προσοχή…Έργα!” σε σκηνοθεσία του Μάριου Παναγιώτου και σκηνογραφία Νίκης Ψυχογιού. Παίζεται για λίγες ακόμα μέρες (ως τις 3 Ιουνίου) στην Φοιτητική Εστία του Πανεπιστημίου Αθηνών της οδού Πατησίων.
