Αν μη τι άλλο, οι επιταγές μιας underground μουσικής σκηνής μπορούν να καθυστερήσουν την κυκλοφορία του πρώτου «κανονικού» δίσκου σου. Παραδείγματα υπάρχουν κάμποσα, οι Strawberry Pills αποτελούν πλέον ένα από αυτά. Το darkwave ντουέτο υφίσταται εδώ και 7 περίπου χρόνια, έχοντας κυκλοφορήσει κομμάτια σε EP, κασέτα και διάφορες συλλογές, χωρίς ωστόσο να έχει προβεί στο μεγάλο βήμα του LP. Αυτό άλλαξε την προτελευταία μέρα του περασμένου Οκτώβρη όταν και κυκλοφόρησε το ντεμπούτο τους Murder To A Beat στην Inner Ear. Ένα σύνολο κομματιών –κάποια από τα οποία ξεκίνησαν δειλά δειλά να μας τα παρουσιάζουν από τις αρχές της παρασμένης χρονιάς- που εμπνέεται από το film noir και την κλασική λογοτεχνία, διαθέτοντας όμως και τα κοφτερά beats για να σε στείλει σε ένα dancefloor κατεκλυσμένο από αγόρια και κορίτσια που δεν λυπούνται το eyeliner.
Ας μην τα λέμει εμείς, ας τα πουν οι ίδιοι καλύτερα. Με αφορμή αυτή την, κομβική για την πορεία του διδύμου, κυκλοφορία, ο Αντώνης Κωνσταντάρας (κιθάρα, synths) και η Valisia Odell (φωνή, synths), αφήνουν για λίγο τις μελώδίες και την πρόζα των Strawberry Pills και παίρνουν τον λόγο…
Ως σχήμα είστε μαζί από το 2013, όμως η πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά όμως ήρθε φέτος. Που κάθεται η ζυγαριά μεταξύ του όφελους και της ζημιάς όταν κυκλοφορείς μετά από 7+ χρόνια το ντεμπούτο LP σου;
Αντώνης: Αυτό που ήταν ουσιαστικά το 2013 οι Strawberry Pills ήταν ένα project διάρκειας περίπου 6 μηνών. Έκτοτε, προχωρήσαμε και οι δυο με άλλα γκρουπ. Fast forward στο 2019 και πιο συγκεκριμένα τη μέρα που η Valisia παρουσίαζε μια κολεξιόν με το fashion brand της. Με προσκάλεσε, πήγα κι ενώ τα λέγαμε αποφασίσαμε να κάνουμε ξανά κάτι μουσικό μαζί. Εφόσον ήμασταν τα δύο ίδια άτομα αποφασίσαμε να κρατήσουμε και το όνομα Strawberry Pills. Το γκρουπ για μας τότε ξεκίνησε ως βασικό μουσικό μας όχημα. Όσον αφορά το ντεμπούτο, προσωπικά θεωρώ ότι βγήκε τη στιγμή που έπρεπε. Είμαστε και οι δυο πιο ώριμοι καλλιτεχνικά, αλλά και η εποχή σηκώνει περισσότερο τον σκοτεινό ήχο.
Valisia: Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν οφέλη ή ζημιές. Απλά είχε μείνει κάτι ημιτελές και νιώσαμε ταυτόχρονα την ανάγκη να το συνεχίσουμε. Σίγουρα και οι δύο είμαστε αρκετά πιο ώριμοι και συνειδητοποιημένοι.
Phoenix Catscratch και Le Page, τα σχήματα που γνωρίσαμε την Valisia και τον Αντώνη, αντίστοιχα. Έπαιξαν το post-punk και η indie pop χροιές στην πρωτόλεια μορφή των Strawberry Pills; Ή εξαρχής αποφασίσατε να κάνετε κάτι τελείως δικό σας;
V Ασφαλώς κι έπαιξαν ρόλο. Θα ήταν αδύνατο το αντίθετο καθώς και τα δύο αυτά σχήματα υποδηλώνουν μουσικά μονοπάτια που διεγείρουν τον καθένα μας ξεχωριστά. Οι Strawberry Pills επιδιώκουν εξαρχής να δημιουργήσουν κάτι φρέσκο και μοντέρνο έχοντας ως βάση τη γενικότερη ατμόσφαιρα των προσωπικών μας εμμονών.
Α Σίγουρα όταν είσαι songwriter -και στην περίπτωσή μας γράφουμε και οι δύο- δεν μπορείς να αποφύγεις τον εαυτό σου κι αυτό νομίζω μπορεί να το ακούσει κανείς στον ήχο μας. Παρεμπιπτόντως, υπήρξα και εγώ μέλος των Phoenix Catscratch. Ως μπασίστας έχω περάσει σιωπηλά από αρκετές μπάντες εκεί έξω.
Το ντεμπούτο σας αποτίει φόρο τιμής στο film noir και το κλασικό αστυνομικό μυθιστόρημα. Για ποιον θεατρικό/κινηματογραφικό σκηνοθέτη θα γράφατε μουσική; Έχετε μήπως κατά νου κάποια ήδη υπάρχουσα θεατρική παράσταση/κινηματογραφική ταινία για την οποία θα επανασυνθέτατε το score; Θα μελοποιούσατε (sic) κάποιο βιβλίο;
V Όλα όσα αναφέρεις, θα τα κάναμε με τεράστια χαρά. Προσωπικά, αφετηρία μου για πολλά κομμάτια είναι κάποια ταινία, ένα βιβλίο, ένας πίνακας κ.ο.κ.. Ενθουσιάζομαι στην ιδέα του να γράφαμε μουσική για κάποια ταινία του Ντάριο Αρτζέντο από την 70s-80s περίοδό του, ή για τον Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ. Τώρα λογοτεχνικά, θα «μελοποιούσαμε» σίγουρα το βιβλίο Ο Καλόγερος του Μάθιου Λιούις ή το Là-Bas του Ίσμανς.
Α Προσωπικά, θα ήθελα να γράψω μουσική βασισμένη στο Christine ή το Pet Sematary του Στίβεν Κινγκ. Και τα δύο καλύπτουν τον χώρο του βιβλίου και του κινηματογράφου ταυτόχρονα.
Οι βασικές επιρροές, όχι μόνο μουσικές, της γενικότερης αισθητικής των Strawberry Pills;
V Η δεκαετία των 80s. Σχεδόν όλα τα μουσικά κινήματα που ξεπήδησαν τότε, από new wave, darkwave και post-punk μέχρι new beat και italo disco. Μεγάλη μου επιρροή επίσης, είναι τα Blitz Kids του Λονδίνου που ουσιαστικά διαμόρφωσαν το κίνημα των New Romantics.
Τι υπάρχει στις playlists σας αυτήν την στιγμή; Στο μυαλό σας;
Α Τον τελευταίο καιρό ακούω κυρίως κλασική μουσική. Τα βασικά: Μπαχ, Μπετόβεν, Μάλερ, Ντεμπισί μεταξύ άλλων. Έβλεπα μια ταινία του Φελίνι, στην οποία, ο πρωταγωνιστής έβαλε την Πέμπτη του Μπετόβεν και κόλλησα. Στο μυαλό μου αυτήν την στιγμή υπάρχει ένας οργασμός σκέψεων κι ανακατατάξεων των αξιών μου, αλλά και μια μικρή εξερεύνηση στον κόσμο της αυτοβελτίωσης. Ήταν κάτι που είχα ξεκινήσει πριν από την πανδημία, όμως αυτή η βίαιη αλλαγή στις ζωές μας βοήθησε στην ανάπτυξη αυτών των σκέψεων.
V Αυτήν την στιγμή ακούω ξανά πολύ Yello, Art of Noise και διάφορα γερμανικά punk συγκροτήματα όπως οι Hans-A-Plast και οι Nichts.
Η ερώτηση με τη χρονομηχανή είναι κάπως τετριμμένη αλλά θα την κάνω… Πατάτε κουμπί κι επιλέγετε: α) 1977 στο Μάντσεστερ με τους Warsaw, β) 1982 στη Νέα Υόρκη με τους Swans, γ) 1984 στο Άαρσχοτ με τους Front 242 ή δ) 1985 στη Αθήνα με τους Χωρίς Περιδέραιο;
V Και τα τέσσερα. Εάν όμως πρέπει να διαλέξω οπωσδήποτε ένα, αυτό θα ήταν το 1984 στο Άαρσχοτ με τους Front 242. Είμαι μεγάλη fan της early ebm και τόσο το Geography του ’82 όσο και το No Comment του ’84 αποτελούν το καλύτερο δείγμα new wave μουσικής βασισμένης σε πιο σκληρούς synth ήχους.
Α Θα ήταν ξενέρωτο να πάω μόνος μου, οπότε θα ακολουθούσα τη Valisia.
Έχετε συμμετάσχει σε δύο βασικές συλλογές-αφιερώματα στο εγχώριο σκοτεινό underground (No Radar της Geheimnis Records και Return of the Bats… της Ars Nocturna). Πόσο ζωντανή είναι αυτή η σκηνή την τελευταία δεκαετία και πώς συνδέεται με τους αξιοσέβαστους μουσικούς προγόνους της εντός των συνόρων;
V Από τη δεκαετία του ’80 που εμφανίστηκε κι εξαπλώθηκε το darkwave και το post-punk μέχρι και σήμερα, πιστεύω ότι είμαστε από τις ελάχιστες χώρες που έχει σταθερά ένα πολύ πιστό και απαιτητικό κοινό. Δε νομίζω ότι πέθανε ποτέ, πάντοτε υπήρχε, πάντοτε ήταν ζωντάνη αλλά πιο διακριτικά. Ειδικά σήμερα, υπάρχουν πολλά συγκροτήματα και μουσικοί που την εκπροσωπούν επάξια. Ωστόσο, εμείς ως Strawberry Pills θεωρούμε ότι επεκτεινόμαστε σε μία ευρύτερη ευρωπαϊκή σκηνή.
Α Υποστηρίζω εδώ και καιρό μια συγκεκριμένη άποψη, που θέλει τον σκοτεινό, underground ήχο να είναι από τους «παραδοσιακούς» της Ελλάδας, αφού ξεκίνησε σχεδόν ταυτόχρονα με όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Κάτι σαν το δεύτερο κύμα του black metal, ας πούμε. Γι’ αυτό και σήμερα αυτή η σκηνή χαίρει σεβασμού από άτομα του χώρου από όλο τον κόσμο και αυτό φυσικά βοηθάει και όλους τους νέους καλλιτέχνες της Ελλάδας. Την τελευταία δεκαετία είναι πραγματικά πολύ δυνατή, αν και στην πραγματικότητα δεν σταμάτησε ποτέ να δίνει όμορφες δουλειές, απλά τώρα την ανακάλυψε περισσότερος κόσμος.
Η κουβέντα μας αναπόφευκτα οδηγηθηκε στην άνευ προηγουμένου καραντίνα και στο ότι μας έχει επηρεάσει όλους ανεξαιρέτως σε κάποιο βαθμό. Προσθέτοντας στο μπλέντερ μια ολοένα και πιο εντόνα παλλόμενη κοινωνικοπολιτική κατάσταση παγκοσμίως, αλλά και το γεγονός ότι τα live έχουν μπει στον πάγο τουλάχιστον για το άμεσο μέλλον, τους ρώτησα α επαναπροσδιορίστηκε με κάποιον τρόπο η δημιουργικότητά τους. «Δεν θεωρώ ότι επαναπροσδιορίστηκε», λέει η Valisia, «αλλά σίγουρα λόγω της όλης κατάστασης εμπλουτίστηκε. Δηλαδή, δουλεύουμε περισσότερο οπτικό υλικό είτε στη μορφή βίντεο κλιπ είτε βιντεοσκοπημένου performance και προετοιμάζουμε με μεγαλύτερη λεπτομέρεια και συνέπεια διάφορα πράγματα σχετικά με τα λάιβ (όταν αρχίσουν ξανά)».
Άρα τι μέλλει γενέσθαι για τη μπάντα; Δισκογραφικά και μη; «Μόλις κυκλοφόρησε το Murder To A Beat, οπότε διανύουμε μία έντονη περίοδο αναφορικά με την προώθηση του», συνεχίζει. «Πάρα ταύτα, ήδη έχουμε διάφορες ιδέες στο μυαλό μας για το επόμενο άλμπουμ, τις οποίες δουλεύουμε ο καθένας στο σπίτι του κι αναμένουμε τη λήξη της καραντίνας για να μπούμε σιγά σιγά και στο στούντιο μαζί με τους συνεργάτες μας. Μάλιστα, συνειδητοποιήσαμε ότι τελείως τυχαία ότι οι στίχοι που γράφουμε και οι δύο αυτήν την περίοδο έχουν ένα κοινό θέμα αντίστοιχα όπως συνέβη με τα film noir του Murder To A Beat».
Πέραν του δικού τους υλικού, οι Strawberry Pills, εν μέσω (πρώτης) καραντίνας, παρέμειναν δημιουργικοί σερβίροντάς μας μια ολίγον τι αναπάντεχη μα ευρηματική διασκευή στο “Go With The Flow” των Queens of the Stone Age. Η «μεταφορά» των genres από το πρωτότυπο προς τη διασκευή μου θύμισε έντονα αυτό που έκαναν οι Smashing Pumpkins σε δικό τους κομμάτι “The End Is The Beginning Is The End”. (Υπενθύμιση: η original alternative/industrial μεταλλιζέ version ακούστηκε στα credits του Batman & Robin ενώ η σκοτεινά ethereal εκδοχή τρύπωσε στο τρέιλερ του Watchmen το 2008.) Μια τέτοια διασκευή μεταξύ σημαντικά διαφορετικών μεταξύ τους μουσικών ειδών σε κάνει στιγμιαία να σβήσεις από το κεφάλι σου το πρωτότυπο. Αναρωτιόμαστε εάν υπάρχει κάποιο σημείο στο οποίο παύει για λίγο να υφίσταται η ταυτότητα του original καλλιτέχνη και ξεκινά η «ιδιοποίηση» από τον διασκευάζοντα (πάντα με σεβασμό στον πρώτο ασφαλώς): «Σαφέστατα, αλλά όχι πάντα», απαντά ο Αντώνης. «Κυρίως στις επιτυχημένες διασκευές, που, πολλές φορές, όταν δεν πρόκειται για γνωστά κομμάτια μπορεί να σε ξεγελάσουν τόσο που να νομίζεις ότι είναι original τραγούδι. Στην περίπτωσή μας, η επιλογή του συγκεκριμένου κομματιού ήταν τυχαία. Το “άκουσα” μέσα στο μυαλό μου. Ο συνεργάτης μας, Αριστομένης Θεοδωρόπουλος και η Valisia έπιασαν ακριβώς το vibe και βγήκε. Αξίζει να αναφέρω ότι το drumbeat του κομματιού είναι σαμπλαρισμένο μέρος από remix που έκανε ο David Lynch στο “American Woman” για τις ανάγκες της τελευταίας σεζόν του “Twin Peaks”».
Για να δώσει και το punchline: «Είναι τρελό που αναφέρεις τους Smashing Pumpkins εντωμεταξύ. Μόλις τελείωσα την πρώτη ακρόαση του νέου τους δίσκου».
To Murder To A Beat κυκλοφορεί από την Inner Ear σε διάφανο κόκκινο βινύλιο και ψηφιακή μορφή.
