Ούτε οι ίδιοι οι αδερφοί Duffer δεν περίμεναν ότι η πρώτη σεζόν της σειράς τους θα ήταν τόσο επιτυχημένη και θα αποκτούσε τόσο φανατικό κοινό. To Stranger Things έκανε μια ήσυχη πρεμιέρα στο Netflix, μέχρι που «εξερράγη» βασιζόμενο σε σπουδαίο word-of-mouth κατακτώντας τις καρδιές του τηλεοπτικού κοινού.
Το πρώτο πράγμα που μας τράβηξε την προσοχή ήταν ο φόρος τιμής που απέτισε στη δεκαετία του ’80 και η νοσταλγία που μας προκάλεσε: οι πολυάριθμες αναφορές στην ποπ κουλτούρα της εποχής· το ηλεκτρονικό soundtrack και τα δημοφιλή τραγούδια· η αισθητική που επηρεάστηκε τρομερά από τις δημιουργίες του Stephen Spielberg, του John Carpenter και του Stephen King.
Η σειρά, όμως, αποδείχθηκε ότι είχε όλο το πακέτο. Μια μυστηριώδη ιστορία που σε κρατούσε συνεχώς σε ένταση, ένα τρομερό καστ, αξιόλογη σκηνοθεσία και με στοιχεία κωμωδίας, δράματος, επιστημονικής φαντασίας και υπερφυσικού τρόμου να ισομοιράζονται καθόλη τη διάρκεια της σεζόν ικανοποιώντας όλα τα γούστα.
Το τέλος της πρώτης σεζόν βρήκε την ομάδα να κατατροπώνει τον Demogorgon και τον Will να δραπετεύει από το Upside Down. Αλλά η Eleven εξαφανίστηκε και ο Will έβγαζε μαύρα σκουλήκια από το στόμα του. Περιμέναμε πώς και πώς τη δεύτερη σεζόν να απαντήσει στα ερωτήματά μας.
Η ερώτηση λοιπόν είναι η εξής: άξιζε η αναμονή για τη δεύτερη σεζόν; Αν σου άρεσε η πρώτη σεζόν, τότε η απάντηση είναι ναι. Το Stranger Things 2 έχει πολλές ομοιότητες με την πρώτη σεζόν: θα ικανοποιήσει -απόλυτα- τους υπάρχοντες φαν, αλλά δεν προσφέρει κάτι καινούριο ώστε να κάνει νέους.
Η φετινή απειλή είναι σίγουρα μεγαλύτερη, με το τεράστιο τέρας που είδαμε στα τρέιλερ να τρομοκρατεί όλο το Hawkins. Το εύρος επιρροής του ατμοσφαιρικού Upside Down μεγαλώνει και κατακλύζει όλη την πόλη με τη γκροτέσκα παρουσία του (και να είναι ό,τι πρέπει για να το δεις κοντά στο Halloween).
To καστ παραμένει εξαιρετικό με τα πιτσιρίκια να κερδίζουν σαφώς την παράσταση: ο Dustin (Gaten Matarazzo) είναι σχεδόν ο πρωταγωνιστής, ο Lucas (Caleb McLaughlin) παραμένει το κουλ geek της παρέας, ο Will (Noah Schnapp) έχει σαφώς μεγαλύτερο ρόλο, μαθαίνουμε περισσότερα για το παρελθόν της Eleven, η Millie Bobby Brown αποδεικνύει ότι δεν χρειάζεται την υπόλοιπη παρέα για να ξεχωρίσει και το τμήμα casting πετυχαίνει ξανά διάνα με την προσθήκη της Max (Sadie Sink) που καλείται να γεμίσει το κενό της Eleven στην παρέα. Από τους «ενήλικες» ο σερίφης Hopper (David Harbour) κλέβει την παράσταση, ο Steve (Joe Keery) ολοκληρώνει τη μεταμόρφωσή του από τραμπούκος σε ήρωας, ενώ η προσθήκη του Sean Astin (Lord of the Rings, Goonies για την 80s αναφορά) είναι ευπρόσδεκτη σε έναν ολοκληρωτικά -και ηθελημένα- κλισέ ρόλο.
Οι εκατοντάδες αναφορές στην ποπ κουλτούρα της δεκαετίας του ’80 θα χαρίσουν και πάλι νοσταλγικό χαμόγελο στους σινεφίλ και θα τους οδηγήσουν σε ένα νοητό παιχνίδι «εντόπισε την αναφορά». Η μουσική παραμένει ηλεκτρονική και ατμοσφαιρική εκεί που πρέπει, ενώ επεκτείνει το ρεπερτόριο από χιτ της εποχής κάνοντας εκτενέστερη χρήση σε σχέση με την πρώτη σεζόν. Προσωπικά, συνεχίζω να απολαμβάνω αυτές τις αναφορές, αλλά ίσως σε κάποιους να μην έχουν την επίδραση και τη φρεσκάδα της πρώτης σεζόν, ενώ ίσως το παρακάνουν σε κάποια σημεία θυμίζοντας υπερβολικά το Jurassic Park (!) και -περιέργως- το Lost.
https://www.youtube.com/watch?v=vgS2L7WPIO4
Από την άλλη, κάποιες αδυναμίες που στο παρελθόν είτε είχαν καλυφθεί είτε δεν μας ένοιαζαν, ίσως γίνονται πιο ξεκάθαρες φέτος. Παρότι το Stranger Things 2 φαινομενικά μεγαλώνει, είναι αρκετά όμοιο με την πρώτη σεζόν: η Joyce (Winona Ryder) παραμένει μια μάνα σε απόγνωση, ο Will ταλαιπωρείται σε όλη τη σεζόν από το Upside Down και κάποιοι χαρακτήρες συνεχίζουν να παραμελούνται.
Στα αρνητικά είναι κάποια μέρη της ιστορίας της Eleven: ενώ μάθαμε πράγματα για το παρελθόν της, η εκτέλεση δεν ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένη, με αποτέλεσμα να χαλάσει κάπως ο ρυθμός της σειράς. Επίσης, παρότι η Barb είναι σαφώς νεκρή, κάνει την «εμφάνισή» της, αλλά η λύση της ιστορίας της μοιάζει να υπάρχει απλά και μόνο για να ικανοποιήσει το κοινό.
Τελικά, η δεύτερη σεζόν του Stranger Things δύσκολα θα προσηλυτίσει νέους πιστούς, αλλά σίγουρα κάνει ό,τι χρειάζεται για να ικανοποιήσει απόλυτα τους παλιούς. Η ιστορία είναι ενδιαφέρουσα, η σκηνοθεσία πολύ καλή, το καστ εξαιρετικό, η νοσταλγία υπάρχουσα και αυτή η μαγική ατμόσφαιρα που σε τραβάει χωρίς να μπορείς να αντισταθείς παραμένει αναλλοίωτη.
