Ο Πέτρος Νικόλτσος γεννήθηκε το 1979 στην Θεσσαλονίκη. Έχει κάνει πολλές εκθέσεις και οι εικόνες του βρίσκονται σε βιβλία και έντυπα από το 2003 όμως θεωρεί πως αυτή θα είναι η πρώτη πραγματική ατομική του έκθεση στην Αθήνα καθώς δεν αποτελεί κάποιου είδους συνεργασίας ή συνύπαρξης αλλά την έχει επιμεληθεί εξ’ ολοκλήρου μόνος του. Τον τελευταίο χρόνο κάνουμε στενή παρέα με κοινό παρονομαστή, την φωτογραφία. Οι Κυριακές μας βρίσκουν στον δρόμο, σε μικρές εκδρομές γύρω από την Αθήνα όπου κάθε φορά υπάρχει εκείνη η στιγμή που θα μας αφήσει με το στόμα ανοιχτό μπροστά από κάποιο πολύ εντυπωσιακό θέαμα. Αυτό που τόσο θαυμάζω σ’ εκείνον είναι η απόλυτη φυσικότητα που μπορεί να δημιουργήσει αριστουργηματικές φωτογραφίες οπουδήποτε βρεθεί. Από που ξεκινά όμως η ιστορία του;
Ξεκίνησα στην πρώτη γυμνασίου. Εκείνη την εποχή δεν του έδινα και πολύ σκέψη. Απλώς το έκανα. Είχα μια κλίση στο σχέδιο. Από μικρό με έβαζε η μητέρα μου και ζωγράφιζα γιατί και η ίδια είναι ζωγράφος. Ο Τέο και γω είμασταν τα δύο αστέρια στο σχέδιο. Στις εκδρομές όμως και τα διαλείμματα όπου ο Τέο ήταν αστέρι και στο μπάσκετ έπρεπε και εγώ να κάνω κάτι. Ίσως λόγω του αστιγματισμού μου, καλάθι δεν έβαζα με τίποτα, οπότε τσίμπησα μια πολύ φτηνή μηχανή και φωτογράφιζα τους συμμαθητές μου. Τότε δεν υπήρχαν ούτε ψηφιακές μηχανές, ούτε κινητά ούτε κοινωνικά δίκτυα. Οπότε όταν έσκαγες μύτη με φωτογραφίες γινόταν πραγματικό ηβέντ, όχι σαν του φέισμπουκ. Το οτι έχω πραγματικές εικόνες από το 1991 μετράει πολύ για μένα. Λίγο καιρό αργότερα, στο Λύκειο, έκανα τα πρώτα μαθήματα στην Αμερική και στην συνέχεια στο 11ο τεχνικό επαγγελματικό λύκειο, γνωστό και ως “Ευκλείδης”. Οι γονείς μου, εκπαιδευτικοί και οι δύο στο επάγγελμα βλέποντας την κλίση μου με προορίζανε γι’ αντίστοιχες σπουδές και στην= συνέχεια μια αντίστοιχη καριέρα πράγμα που δεν έγινε. Έκανα διάφορα σεμινάρια και σπουδές εργαστηριακές κυρίως αλλά όταν κατάφερα τελικά να περάσω σε μια κατά τ΄ άλλα σπουδαία σχολή, την Ακαδημία Τεχνών του Ντύσελντορφ, είχαν περάσει τα χρόνια. Έτσι δεν ξεκίνησα καν το πρώτο έτος, είχα μπει ήδη σε κάποια κανάλια που απέφεραν κάποια έσοδα αλλά κυρίως δημοσιεύσεις.
Τι σήμαινε ότι δημοσίευσες για σένα; Η δημοσίευση είναι ο,τι σημαντικότερο για έναν φωτογράφο. Είναι το αγκίστρι που μπορεί να έχει με τον χρόνο. Η εικόνα είναι μια χρονική κιβωτός από μόνη της αλλά αν αν δεν αναπαραχθεί μέσα από το θαύμα της τυπογραφίας θα χάσει σιγά σιγά την μάχη με την αιωνιότητα. Το δε ίντερνετ αν δεν αποδειχθεί η δεύτερη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας θα φροντίσει για την ακαίρεη διάσωση των στιγμών μας. Το φιλμ και το βίντεο δεν είναι το ίδιο με την στατική εικόνα. Αναπαράγουν την αίσθηση του περάσματος και της παροδικότητας. Η στατική εικόνα αν και ατελείς δεν παύει να είναι ένα αληθινό ντοκουμέντο. Όλα τα χρόνια των σπουδών μου αλλά ακόμα και στην πιο απλή κουβέντα στις παρέες σήμερα ακούω να διατυπώνεται η ίδια κλισέ άποψη πως οι φωτογραφίες δεν είναι παρά μια υποκειμενική ματιά και άρα είναι αδύνατον να θεωρηθούν αυθεντικά ντοκουμέντα. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Μια φωτογραφία που έχει υποστεί ψηφιακές επεμβάσεις συχνά αποτελεί ακόμα καλύτερη μαρτυρία καθώς μας αποκαλύπτει την προβολή των επιθυμιών της εκάστοτε εποχής. Μου αρέσουν τα μέσα που έχουν κείμενο και εικόνα μαζί διότι το ένα συμπληρώνει το άλλο. Το ίντερνετ είναι η αποθέωση αυτής της ένωσης. Ξέρεις, μερικές φορές αναρωτιέμαι αν είναι μόνο οι ακαδημαϊκοί που συντάσσουν την ιστορία. Αν αυτοί είναι οι θεματοφύλακές της; Το ίδιο αναρωτιέμαι για την φωτοδημοσιογραφία. Πιστεύω πως με το να κάνω αυτό που κάνω, δηλαδή μια αποτύπωση, του καθημερινού κυρίως και όχι των μεγάλων γεγονότων, διασώζω σημαντικότερα αρχεία πληροφοριών για τον ιστορικό του μέλλοντος. Θέλω οι εικόνες μου μια μέρα να αποτελέσουν ιστορική πηγή. Αυτός δεν έπαψε ποτέ να είναι ο βασικότερος λόγος που φωτογραφίζω καθημερινά όσο πιο σωστά μπορώ τα πάντα γύρω μου.
Περιέγραψέ μου μια τυπική ημέρα σου. Tις Κυριακές έρχομαι και σας παίρνω με το αυτοκίνητο, κάνουμε μια στάση στην Ομόνοια για εφόδεια (καφεΪνη, υδατάνθρακες και νερό) και πηγαίνουμε εκδρομές χωρίς συγκεκριμένο προορισμό με στάσεις οπουδήποτε συναντάμε κάτι που μας φαίνεται εντυπωσιακό. Το Σάββατο συνήθως δεν βγαίνει τίποτα πολύ καλό επειδή το μόνο που θέλουμε όλοι είναι να ξεδώσουμε. Εσύ συχνά αναγκάζεσαι να φωτογραφίζεις νύχτα ενώ όλοι γύρω σου διασκεδάζουν. Δεν θα άντεχα να το κάνω αυτό. Σε θαυμάζω που έχεις το κουράγιο και το κάνεις. Επίσης το κάνεις χωρίς να φοράς ωτοασπίδες! Ο χρόνος για να σταματήσει χρειάζεται ησυχία! Πως το αντέχεις; Σε καταστάσεις όπως αυτές στις οποίες φωτογράφιζες όταν σε γνώρισα, συχνά τραβάω μικρής διάρκειας βίντεο επειδή συμβαίνουν τόσα πολλά ταυτόχρονα που είναι αδύνατον να διαλέξω τι είναι πιο ενδιαφέρον από κάτι άλλο και ξεδιαλέγω τα καρέ μετά. Ακούγεται εντελώς αντι-φωτογραφικό αλλά σε ένα event όπως είναι μια συναυλία είναι δύσκολο να βρω την «καθοριστική στιγμή του σωστού κλικ”. Όταν βέβαια κάνεις εικόνα ένα καρέ από κάποιο βίντεο η ποιότητα δεν είναι καλή. Συχνά δεν με ενδιαφέρει καθόλου η ποιότητα. Εννοώ το αν είχε πολύ κόκκο ή πολύ μεγάλα πίξελ μια εικόνα. Είναι και αυτό κομμάτι του ντοκουμέντου. Μαρτυρεί τις αντίξοες συνθήκες κάτω από τις οποίες δημιουργήθηκαν οι εικόνες σου. Τις καθημερινές τίποτα δεν συμβαίνει ενδιαφέρον στην ζωή μου όπως και στου καθενός σ’αυτή την πόλη. Τα δράματα ξεκινάνε κάπου μετά τα μεσάνυχτα της Πέμπτης. Τις καθημερινές όμως στις πιο απίθανες γωνιές αυτής της πόλης είναι που συλλέγω τις εικόνες που χρειάζομαι για όλα αυά που έλεγα για την πρώτη ερώτηση που μου έκανες.
Πιστεύω οτι είσαι weirdo και αυτό παίζει ρόλο στη φωτογραφική σου πορεία; Weirdo είναι ο παράξενος με την αρνητική έννοια. Ελπίζω να μην είμαι πολύ weirdo αλλά λίγο είμαι σίγουρα. Περίεργος με την καλή έννοια είμαι σίγουρα. Θέλω να μαθαίνω ένα σωρό πράγματα και η επιφάνεια των πραγμάτων, η οπτική πραγματικότητα είναι η αφετηρία για να κατανοήσουμε την βαθύτερη πραγματικότητα. Αυτό δεν το λέω μεταφορικά. Με την φωτογραφία μπορείς εκ των υστέρων να μεγενθύνεις. Να δεις την τραχύτητα των αντικειμένων. Να δεις έναν έναν τους πόρους στο δέρμα των ανθρώπων.
Τι είναι αυτό που έχει ορίσει περισσότερο την αισθητική σου ματιά. Στο ξεκίνημα δυστυχώς ο κινηματογράφος. Στον δέκατο ένατο αιώνα οι φωτογράφοι είχαν αναφορές στην ζωγραφική. Και αυτό λάθος. Πρέπει οι στατικές εικόνες να μην είναι ούτε σαν πίνακες, ούτε σαν ταινίες ούτε σαν τίποτα άλλο. Επίσης όμως δεν πρέπει καν να θυμίζουν «ματιές». Δεν εννοώ πως πρέπει να είναι και εντελώς αλφαδιασμένες και πάντοτε απόλυτα ευκρινείς. Υπάρχουν και οι στιγμές που πέφτει η ομίχλη. Θέλω να πω, πως όσο πιο προετοιμασμένη είναι μια εικόνα τόσο πιο ψεύτικη. Βέβαια αν είναι προετοιμασμένη και αυτό φαίνεται τότε είναι και αυτό ντοκουμέντο και άρα απόλυτα θεμιτό. Όταν είναι προετοιμασμένη και αυτό δεν φαίνεται, είναι και τότε έγκυρη γιατί και με αυτό είναι γεμάτη η φύση: με αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε καμουφλάζ. Μου αρέσουν οι καθαρές εικόνες και το ασπρόμαυρο συχνά το προτιμώ για την οξύτητά του.
Γιατί δεν αποτυπώνεις το χρώμα στην εικόνα σου; Εκτός από αστυγματισμό έχω και αχρωματοψία αλλά και αυτό δεν είναι λόγος να φωτογραφίζω ασπρόμαυρα. Η οξύτητα και το κοντράστ είναι ο λόγος. Όταν έχεις αχρωματοψία βλέπεις χρώματα αλλά τα μπερδεύεις. Το ασπρόμαυρο τύπωμα όμως σου δίνει μια ξεκάθαρη διαβάθμιση τονικότητας ενώ το έγχρωμο συχνά «μπουκώνει.» Τώρα μιλάω αρκετά για το ασπρόμαυρο επειδή η δουλειά που δείχνω στο project room είναι τέτοια. Είναι υπέροχες οι έγχρωμες εικόνες και φωτογραφίζω εξίσου καλά θέλω να πιστεύω και με τους δύο τρόπους. Πάνω απ όλα με ενδιαφέρει να μπορώ να βλέπω στις εικόνες μου αυτά που δεν είδα όταν τις τράβηξα και αυτό συμβαίνει πολύ συχνά. Άρα αυτό που έχει ορίσει περισσότερο από όλα την αισθητική των εικόνων μου δεν είναι κάποια άλλη τέχνη αλλά το επίπεδο καθαρότητας με το οποίο αντιλαμβάνομαι το θέμα μου. Δεν ξέρω αν βγάζει νόημα αυτό που προσπαθώ να σου εξηγήσω εδώ. Ανάλογα με το πόσο εξοικειωμένος είμαι με τις συνθήκες κάτω από τις οποίες φωτογραφίζω τόσο λιγότερο ή περισσότερο “καθαρές” είναι οι εικόνες μου. Η αίσθηση του αποτελέσματος με την αισθητική σχεδόν ταυτίζονται. Η όραση εν προκειμένω.
Πόσο σε επηρεάζει το Αθηναϊκό τοπίο; Η Αθήνα είναι η πρώτη αληθινή πόλη. Σίγουρα υπήρξαν κι άλλες σπουδαίες πόλεις όπως η Περσέπολις, η Βαβυλώνα αλλά απ’ αυτές δεν έχει μείνει τίποτα. Τα σημάδια της πρώτης Αθήνας είναι παντού μπλεγμένα με όλες τις αλλεπάλληλες ιστορικές στρώσεις της. Κάποια στιγμή σκέφτηκα πως θα μπορούσε να υπάρχει κάτι που ονόμασα ουρμπανόμετρο. Κατέληξα στ’ ότι αυξάνει η τιμή του ουρμπάνιου όσο πιο πολλά ερείπια είναι παρόντα. Το ερείπιο είναι κομμάτι της καθημερινής εμπειρίας της ζωής μέσα στην πόλη. Δεν αναφέρομαι στα αρχαία. Ερείπιο μπορεί να είναι ένα κτίριο που χτίστηκε πριν μια δεκαετία αλλά έχει ήδη έντονα τα σημάδια του χρόνου πάνω του. Όσο περισσότερο μπλέκονται οι διαβαθμίσεις φθοράς μέσα στο ίδιο τοπίο, τόσο πιο έντονη είναι η συγκίνηση και η διέγερση μέσα στο κεφάλι μας. Αυτό για έναν φωτογράφο που σαρώνει το εκάστοτε αστικό τοπίο με πολύ μεγάλες ταχύτητες δίνει περισσότερες ευκαιρίες για όλο και πιο πολλές πετυχημένες εικόνες. Πετυχημένες είναι οι εικόνες που είναι πολύ δύσκολο να περάσουν απαρατήρητες. Στην Αθήνα έχουμε το ήλιο και τον ουρανό που ακόμα και αν ένα στιγμιότυπο είναι δυσάρεστο προσφέρεται για αυτό που σου είπα παραπάνω: συγκίνηση και διέγερση. Συχνά οι εικόνες που δεν περνάνε απαρατήρητες είναι αυτές που έγιναν την σωστή ώρα. Και μιλώ κυριολεκτικά: Την ώρα με το καλύτερο φως. Δεν αναφέρομαι μόνο στα στατικά αντικείμενα. Οι άνθρωποι και τα ζώα ειδικά εκείνη την μαγική ώρα μεταξύ 18.00 και 20.00 συμπεριφέρονται με μεγαλύτερη χάρη. Αυτό δεν σημαίνει πως φωτογραφίζω εκείνες τις ώρες μόνο. Τις περισσότερες φορές όμως, ειδικά για το αστικό τοπίο, είναι οι ώρες που προτιμώ. Για να ολοκληρώσω: Το ερώτημα δεν είναι πόσο επηρεάζει το Αθηναϊκό τοπίο εμάς αλλά πόσο εμείς επηρεάζουμε αυτό. Καταλαβαίνεις τι θέλω να σου πώ; Η ώρα που θα διαλέξεις να βγεiς στους δρόμους να φωτογραφήσεις αυτό το τοπίο είναι αυτό που θα καθορίσει την εικόνα που θα έχει αυτή η πόλη για τον εαυτό της στο μέλλον. Εμείς καθορίζουμε την ταυτότητά της. Κάποιοι φτιάχνουν τα κτίρια και τους δρόμους και εμείς μετά καλούμαστε να τα περιγράψουμε. Κοίτα τις εικόνες που έχω εδώ.
Ποια η σχέση σου με τους ανθρώπους και με ποιον τρόπο τους προσεγγίζεις όταν πρόκειται να τους φωτογραφήσεις; Έχω μόνο δυο τρεις στενούς φίλους με τους οποίους δεν έχω χάσει επαφή από τα παιδικά μου χρόνια και κάνα δυο από τα πιο πρόσφατα. Στην Αθήνα δεν το περίμενα αλλά έχω κάνει πολύ στενές σχέσεις. Η μεγαλούπολη κάνει τους ανθρώπους να φτιάχνουν στενές σχέσεις πολύ γρήγορα. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Κάθε μέρα που έχεις με τον άλλο είναι πολύτιμη. Σχετικά με το πως φωτογραφίζω τους ανθρώπους. Αυτούς που ξέρω καιρό και βρίσκομαι ας πούμε κάποιες ώρες μαζί τους, κάποια ανύποπτη στιγμή που οι συνθήκες το επιτρέπουν βγάζω μερικά σναπς τόσο γρήγορα που δεν το καταλαβαίνει κανείς και μετά όταν τις βλέπουν λένε: «μα πότε τις έβγαλες αυτές;» Αυτός είναι για μένα ο καλύτερος τρόπος να φωτογραφίζεις. Να περνάς απαρατήρητος την στιγμή του κλικ. Γι’ αυτό προτιμώ τις μικρές και αθόρυβες μηχανές που όσο περνάνε τα χρόνια μας δίνουν όλο και καλύτερα αποτελέσματα. Με σένα δεν ισχύει η παραπάνω τεχνική επειδή είσαι φωτογράφος και καταλαβαίνεις πολύ καλά πότε σε φωτογραφίζει ο άλλος. Το ίδιο και με μένα. Αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι αν έχω καμία αυθεντικά αυθόρμητη εικόνα του εαυτού μου. Έχω μάθει πως να στήνομαι, τις καλές γωνίες, τις σωστές εκφράσεις κ.τ.λ. και τις κάνω ασυναίσθητα. Με τους ανθρώπους που δεν ξέρω, σουτάρω κατά ριπάς σχεδόν σαν να τραβάω βίντεο επειδή δεν ξέρω πότε θα πετύχω την αποκαλυπτική στιγμή. Όταν ξέρω πως την έχω βρει βέβαια σταματάω επειδή πολλοί μπορεί να παρεξηγηθούν εύκολα και είναι το ηθικά ορθό να σεβόμαστε το θέμα μας είτε είναι άνθρωπος είτε είναι ο,τιδήποτε άλλο.
Η σκηνοθετημένη φωτογραφία δεν είναι, όμως, το ατού σου. Δεν συμφωνώ. Όλες οι φωτογραφίες είναι σκηνοθετημένες. Την σκηνή πάντα την διαλέγεις εσύ. Τον τόπο, τον χώρο, την ώρα που κάνεις τις λήψεις. Εσύ μάλλον εννοείς πως δεν διαλέγω στο πορτραίτο, φερ ειπήν τα ρούχα, το μακιγιάζ κ.τ.λ..
Δυσκολεύεσαι με οποιουδήποτε είδους δέσμευση; Με τα οικονομικά μόνο. Με τα υπόλοιπα μου αρέσει και την αποζητώ. Σκέψου για παράδειγμα πόσο με τα μούτρα πέφτω στις σχέσεις μου.
Τι κρατάς απο τα δύο workshop με τον Οικονομόπουλο (εκτός από τον 50m.m. φακό που σου πούλησε); Ώ καλά, τα πάντα! Ήταν και τα πρώτα δύο που έκανε ο ίδιος. Τώρα το έχει κάνει φουλ τάιμ τζομπ σχεδόν. Στην πραγματικότητα κάνει αυτό που έκανε πάντοτε και παίρνει μαζί του μαθητές που θέλουν να μάθουν πως το κάνει. Εγώ δεν κατάλαβα ποτέ πως το κάνει. Αν δεις τις εικόνες του είναι αδύνατον να έχουν κάτσει όλοι έτσι. Το λέω αυτό επειδή στις εικόνες του υπάρχουν πάντα άνθρωποι. 35m.m. φακός είναι αυτός που μου έδωσε όχι 50. Μην βλέπεις τώρα που τραβάω συνέχεια με έναν πενηντάρη. Είναι καινούργιος αυτός τώρα και μου αρέσει πολύ και τον χρησιμοποιώ διαρκώς. Ο τριανταπεντάρης βέβαια είναι ό,τι πιο κλασικό στην φωτογραφία και δεν τον αλλάζω με τίποτα. Με τον πενηντάρη όμως εστιάζω καλύτερα. Είναι τα κάδρα που φτιάχνεις πιο σφιχτά. Βγαίνουν εικόνες πιο αυστηρές.
Ποιες ήταν οι αρμοδιότητες σου ως βοηθός του Jim Goldberg του magnum για το project “Open See”; Το καλύτερο ήταν ότι έπρεπε να πάω σε όλους τους οίκους ανοχής της Θεσσαλονίκης πριν έρθει για να κάνω τα κονέ. Κατά τα άλλα κυρίως οδηγός ήμουν και μεταφραστής. Έκανα και ένα σωρό τηλέφωνα για να κλείνω ραντεβού . Η δουλειά ήταν τόσο απαιτητική και κουραστική σκέψου που ο προηγούμενος που του στείλανε τα παράτησε μέσα σε μια μέρα. Ήταν μαζί μας και ένας φοβερός πιτσιρικάς ο οποίος ήταν ο βοηθός του σε όλα τα πρότζεκτςστην Ευρώπη και ο οποίος το έκανε χωρίς να πληρώνεται επειδή τον θαύμαζε απεριόριστα. Είχε βέβαια την οικονομική ευχέρεια. Ήταν από το κρατίδιο του Μονακό αλλά την είχε δει λίγο επανάσταση. Το Μάγκνουμ γενικά έχει μια αριστερίζουσα ματιά. Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό αλλά με ενοχλεί να υπάρχει κάποια πολιτική χροιά στην φωτογραφία. Δεν μιλώ για στράτευση. Αυτό είναι απαράδεκτο. Σε καμία περίπτωση το Μάγκνουμ δεν κάνει στρατευμένη φωτογραφία. Εγώ ήμουν μαζί τους, με τον Goldberg και τον βοηθό του μόνο στο κομμάτι που έκανε στην Β.Ελλάδα. Πήγαμε σε κάτι τελειωμένα κωλόμπαρα στην Αλεξανδρούπολη που δεν περιγράφονται με λόγια. Δυστυχώς όλες αυτές τις εικόνες με τις γυναίκες δεν τις έβαλε στο βιβλίο που έκανε σε αυτό το ταξίδι. Κυρίως εστίασε στο μεταναστευτικό. Από τότε μου έχει μείνει απωθημένο να κάνω και εγώ ένα παρόμοιο πρότζεκτ. Με μια τέτοια κουβέντα γνωριστήκαμε θυμάσαι; Είχες έρθει να καλύψεις το ReMap4 στον Κεραμεικό και μου έλεγες ότι ήθελες να μπεις στους οίκους ανοχής και σου είπα πως δεν θα σε άφηναν επειδή είσαι γυναίκα και να ντυθείς αγόρι και να πάμε μαζί. Γιατί δεν το κάναμε ποτέ αυτό; (η αλήθεια είναι πως αν κάνεις ένα πολύ αποκαλυπτικό story για ένα τόσο ευαίσθητο
Ποιοι Έλληνες φωτογράφοι εν ζωή έχουν κάτι να σου πουν; Όλοι. Θέλω να πω όλους τους παρακολουθώ!
Ποιο είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα που φωτογράφησες τελευταία; Είναι Κυριακή και σήμερα κάναμε μια τέλεια στάση στην εθνική οδό και πετύχαμε κάτι σοβαρά σακατεμένα αυτοκίνητα. Με τα αυτοκίνητα δεν ξέρω γιατί έχω πάθει τόσο μεγάλο κόλλημα τελευταία. Ίσως επειδή από τότε που έφυγα από το κέντρο περνάω πολλές ώρες μέσα στο αυτοκίνητο και παρατηρώ συνέχεια άλλα. Στην έκθεση είναι μόνο αυτοκίνητα με μικροχτυπήματα. Αυτά που πετύχαμε σήμερα ήταν κατακρεουργημένα.
Κατά καιρούς παθαίνεις εμμονές. Παλιότερα με τα γυναικεία πορτραίτα, τις πολυκατοικίες, τώρα τα αυτοκίνητα. Ποια είναι η πιο μόνιμη εμμονή σου; Δεν είναι τα θέματα αλλά τα σχήματα που προκύπτουν. Καταλαβαίνεις τι λέω; Εμμονή είναι η φόρμα.
Τι θέλεις να μας πεις με την έκθεση “minor damage”; Νομίζω και καλά κάτι για άλογα και τέτοια*.
Και τελικά ρε Πέτρο, είσαι εντάξει; Τον τελευταίο καιρό ναι, αλλά πολύ συχνά καθόλου. Προσπαθώ να είμαι εντάξει γιατί έχω την Πηνελόπη Γερασίμου κάθε Κυριακή να μου λέει ασταμάτητα σε χιπχόπ ρυθμό: “Σου σπάω το αμάξι γιατί δεν είσαι εντάξει”. Οπότε αν δεν είμαι εντάξει θα μου σπάσει το αμάξι και μετά τέλος οι Κυριακάτικες εκδρομές.
*: δεν τρολάρω, θα σου τα εξηγήσω από κοντά την Πέμπτη.
peternikoltsos.com // Τα εγκαίνια της έκθεσης είναι την Πέμπτη 7 Μαΐου στο project space του six d.o.g.s.
