Εικαστική μολότοφ σκάει στο κέντρο της Αθήνας!

Όταν γνώρισα τον Steve ήτανε 21 ετών, συμφοιτητής μου στο Wimbledon School of Art στο Λονδίνο. Εγώ είχα την ηλικία της μαμάς του και βρέθηκα εκεί σαν “mature student” το 1987, όταν αυτό εφαρμόστηκε σαν θεσμός στην Αγγλία. Ο Steve Harvey και η Siân Hopkinson σπούδαζαν στο ίδιο εργαστήριο, στην ίδια αίθουσα. Γίναμε φίλοι και από την πρώτη στιγμή με αντιμετώπισαν με μεγάλη άνεση. Τα ζωηρά αυτά παιδιά με υιοθέτησαν και με μπόλιασαν με την ανατρεπτική διάθεσή τους και τα τολμηρά αστεία τους.

Ο Steve είχε από τότε το ίδιο σκαρί. Ψηλός, λιγνός και αιλουροειδής. Με τα σγουρά του μαλλιά να κυκλώνουν το λεπτότατο πρόσωπο. Η πρώτη μου εντύπωση ήτανε σαν να έβλεπα μπροστά μου τον Egon Schiele (1890-1918), τον Αυστριακό ζωγράφο που τις αυτοπροσωπογραφίες του ήξερα από παλιά. Το κάτασπρο σαν γάλα δέρμα του μου έφερνε στο νου τη μορφή του Egon. Θαμπώθηκα από τη μαεστρία με την οποία σχεδίαζε. Από τα μακριά του δάχτυλα βγαίνανε χρώματα και σχήματα που ξάφνιαζαν με την τελειότητά τους.

Ο Steve ήξερε να διακωμωδεί τα πάντα, ακόμα και το θαυμασμό που δημιουργούσε στους άλλους η δεξιοτεχνία του. Μας διηγιόταν την «ιστορία του μαγικού μολυβιού»: Σχεδίαζε ο ίδιος καλύτερα από όλα τα παιδάκια στο νηπιαγωγείο και αυτά πίστευαν ότι αυτός ζωγράφιζε καλύτερα γιατί είχε ένα μαγικό μολύβι. «Δώσ’ το μας κι εμάς το μαγικό σου μολύβι!» του λέγανε. Εκείνος διασκέδαζε με το να τους το δίνει να σχεδιάσουνε και αυτά. Και βέβαια διαπιστώνανε άμεσα ότι το μολύβι μόνο του δεν μπορούσε να τραβήξει καμία μεγαλοφυή γραμμή. Ξαναγινότανε σε άλλα χέρια ένα μικρό ξυλάκι με ένα συμπαγές σωληνάκι από μολύβι που δεν μπορούσε μόνο του να πορευτεί πάνω στο χαρτί.

Όταν ζωγράφιζε με πινέλα και λαδομπογιές, αποτύπωνε τα χρώματα και τη φύση με τον τρόπο των μεγάλων δασκάλων της ζωγραφικής. Ήταν το τρομερό παιδί.

Είχαμε οι τρεις μας δημιουργήσει μια συναρπαστική φιλία. Δουλεύαμε και κάθε τόσο γινότανε μια εξωφρενική κουβέντα όπου ο Steve έδειχνε τον ιδιόρρυθμο και χιουμοριστικό χαρακτήρα του. Εκφραζότανε αθυρόστομα και έβγαζε πολύ γέλιο. Όλα τα παιδιά του τμήματος γελάγανε και χαιρόντουσαν χωρίς να λογοκρίνουνε αυτά που λέγανε εξαιτίας της μεγαλύτερης συμφοιτήτριάς τους.

Μαζί με τον Steve και την Siân ξεκινήσαμε την ιστορία με τον πλαστό Ρούμπενς στη National Gallery, την Εθνική Πινακοθήκη. Είδαμε τον ακριβά αγορασμένο, τεράστιο πίνακα «Σαμψών και Δαλιδά», που τον απέδιδαν στο μεγάλο Φλαμανδό μάστορα του 17ου αιώνα. Εμένα μου φάνηκε κακοζωγραφισμένος, σαν από ατζαμή ζωγράφο. Αμέσως το είδαν κι αυτοί και αρχίσαμε τη μεγάλη έρευνα που οδήγησε στην πλήρη αποδόμηση του πίνακα. Δες εδώ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Οι πρεμιέρες του Δεκεμβρίου

Έχουνε περάσει είκοσι οκτώ χρόνια από τότε και τα δυο αυτά παιδιά έχουνε ωριμάσει και συνεχίζουν να ζωγραφίζουνε ολοένα και πιο μεστά. Ολοένα και με περισσότερη μαεστρία. Ο Steve απογειώθηκε. Πασχίζει πάντα να αποτυπώσει το προσωπικό του όραμα που ούτε για μια στιγμή δεν έχασε από μπροστά του.

Έκανε comic strips από μικρός με πρωταγωνιστές εξώκοσμα πλάσματα με μισοανθρώπινη φυσιογνωμία. A small child called “Biscuits” who is adopted by a tyrannical square-shaped mass of flesh called “The Washer” who lives in a strawberry basket. (Ένα μικρό παιδί που ονομάζεται «Μπισκότα» υιοθετημένο από μια τυραννική μάζα τετραγωνισμένης σάρκας, επονομαζόμενη «ο Πλύστης», που ζει μέσα σε ένα καλάθι για φράουλες.) Οι δράσεις αυτών των χαρακτήρων ξεπηδούν αυθόρμητα από το θησαυρό παράξενων επεισοδίων που κρύβει μέσα του ο καλλιτέχνης.

Σπάνια στη ζωή μου έχω γνωρίσει άνθρωπο με τόσο ταλέντο, πηγαίο και αληθινό, με μια τόσο προσωπική σφραγίδα. Ένας ολόκληρος κόσμος από πρόσωπα, γεγονότα και τεκταινόμενα βγαίνουνε στη ζωγραφική επιφάνεια σαν ένα χείμαρρος από ονειρικές μορφές. Ένα κράμα από τη λοξή ματιά του Hieronymus Bosch “El Bosco” με τη σχεδιαστική παντοδυναμία του Peter Paul Rubens και με την πολιτική αγωνία του Francisco Goya είναι η επίγευση από τις οραματικές εικόνες του Steven C. Harvey.

Νομίζετε ότι υπερβάλλω, ε; Εγώ, πάλι, όχι.

Η ιδιαιτερότητά του υποστηρίζεται από μια εσωτερική πληθώρα καταστάσεων και αποκρυσταλλωμένων γεγονότων, ένα «στοκ» που δε λιγοστεύει όσο περνούν τα χρόνια, μάλλον εμπλουτίζεται.

Λένε ότι οι αληθινοί και μεγάλοι δημιουργοί έχουν διορατικότητα μοναδική και ιδιαίτερη. Εδώ διαπιστώνουμε μια αξιοπρόσεκτη εικαστική διορατικότητα που θα μπορούσε να παρομοιαστεί με έκτη αίσθηση, προφητική ικανότητα και  υπερευαισθησία στην ύπαρξη μιας άλλης διάστασης.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά πριν είκοσι χρόνια ένα έργο του με δυο μεγάλες ανδρικές φιγούρες που μετεωρίζονταν ανάμεσα σε δυο «πύργους», δυο πανύψηλα κτίρια σαν τους δίδυμους ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης. Η 11η Σεπτεμβρίου του 2001, όταν έγινε, έμοιαζε σκανδαλωδώς με την «προαναγγελθείσα» εικόνα του Steven πέντε χρόνια πριν. Πείτε το όπως θέλετε: «κεραίες» που πιάνουν μιαν άλλη πραγματικότητα, διαίσθηση, φαντασία, τερατώδες ταλέντο… Διαλέγετε και παίρνετε.

Πλούσια παρακαταθήκη εικόνων ο μέσα του κόσμος. Ευφυΐα υψηλότατη, συνδυασμένη με προσωπική τόλμη και φαντασία χαρακτηρίζουν ένα ζωγράφο με μεγάλη αξία. Χαιρόμαστε που τον έχουμε στην Αθήνα!

Γεννημένος στο Στάφορντ της Αγγλίας το 1967, ο Στίβεν Χάρβεϊ είναι ευρύτερα γνωστός για τη διάσημη σειρά έργων του Vehicles (Οχήματα), μια αποκαλυπτική σάτιρα πάνω στη φουτουριστική τεχνολογία, η οποία εκτέθηκε σε διάφορα μουσεία της Ευρώπης και εκδόθηκε στο Vitamin D2; New Perspectives in Drawing (Phaidon Press, 2013), μια επισκόπηση των καλύτερων παγκοσμίως νέων έργων σύγχρονης ζωγραφικής. Επιλεγμένοι πίνακες αντιπροσωπευτικοί της σειράς αυτής συμπεριλήφθηκαν στην προσωρινή συλλογή του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης του Μεγάλου Δούκα Ιωάννη (MUDAM) στο Λουξεμβούργο· ο επιμελητής παρομοίασε τη διορατική δύναμη της σειράς με το έργο του Γκόγια και του Πιρανέζι.

Απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών του Γουίμπλεντον, ο καλλιτέχνης ζει και εργάζεται πλέον στην Αθήνα, μια πόλη που του έδωσε την έμπνευση για μια σειρά από πίνακες με τίτλο The New Semi–Bacchic Deity Cycle: τρία αντιπροσωπευτικά έργα της σειράς παρουσιάζονται στην έκθεση. Αυτή η σειρά, μαζί με τον πίνακα Eve–olution, πιστοποιούν πώς ο καλλιτέχνης αναπλάθει τους Παλιούς Δασκάλους, και συγκεκριμένα σε αυτή την περίπτωση τον Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς. Επίσης παρουσιάζονται εδώ μερικά μικρά έργα που εκφράζουν την ιδιαιτερότητα και την αντικειμενική διαστρέβλωση του θέματος της σεξουαλικότητας.

Επιλογή εκθέσεων: Steven C. Harvey – Vehicles – Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Μεγάλου Δούκα Ιωάννη (MUDAM) Λουξεμβούργο, 2012 ● Visions: Atmosphere of Change – Μουσείο MARTa, Χέρφορντ, Γερμανία, 2013 ● Between the Lines – All Visual Arts, Λονδίνο, 2013 ● Drawing Now, Paris Drawing Fair, Παρίσι, 2014 ● I Dreamt About – Musée d‘art moderne Grand–Duc Jean (MUDAM), Λουξεμβούργο, 2011 ● Between a Rock and a Hard Place – 3η Μπιενάλε Θεσσαλονίκης, Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Θεσσαλονίκη, 2011 ● Steven C.Harvey – Vehicles – Γκαλερί ΑΔ, Αθήνα, 2014 ● When Counterculture Meets Society – Γκαλερί ΑΔ, Αθήνα, 2015 ● Steven C. Harvey – Old Age – Elika Gallery, Αθήνα, 2012.