Η άλλη πλευρά του Steve Wynn

«Παρακολουθώ στενά τις ειδήσεις. Πραγματικά ένιωθα και έλπιζα ότι τα πράγματα ήταν σε τροχιά βελτίωσης και λυπάμαι που βλέπω ότι μάλλον δεν ισχύει αυτό. Σίγουρα θα μάθω περισσότερα όταν βρεθώ κοντά σας. Απλώς ελπίζω πως μπορώ να φέρω λίγη μουσική, λίγη χαρά και την αίσθηση της φιλίας σε εσάς (στην Αθήνα) και σε όλους τους φίλους μου στην Ελλάδα, όσο θα είμαι εκεί. Θα δώσω ότι καλύτερο έχω γι’ αυτό». Αυτός είναι ο Steve Wynn – κι ότι λέει, χρόνια τώρα το ξέρουμε, και το νιώθει και το εννοεί.

Ξανά εδώ, ξανά μαζί μας για τέσσερεις μέρες -ως και την Κυριακή-, λίγους μόλις μήνες μετά την τελευταία εμφάνισή του στα μέρη τα δικά μας – έτσι κι αλλιώς, έχει πάντα κάτι καινούργιο να πει. Από την Μασσαλία απόψε κατευθείαν στην Θεσσαλονίκη, μετά στη Λάρισα, την Πτολεμαΐδα και στην Αθήνα τελικά -μια μίνι ελληνική περιοδεία, από αυτές που τόσο αγαπά. Φορτωμένος με την ηλεκτρική κιθάρα του και το τελευταίο άλμπουμ Solo! Electric!, με εξώφυλλο ένα ιδιόχειρο σκίτσο του εαυτού του και εσώφυλλο μια λευκή σελίδα που την ζωγραφίζει ο ίδιος την στιγμή που το αποκτάς. Γιατί ο Steve τελευταία ασχολείται όλο και πιο πολύ με τη ζωγραφική, ανέκαθεν κρυφή και μεγάλη του αγάπη.

Ξεκίνησε να ζωγραφίζει πάνω κάτω το 1986 –στη διάρκεια του απογειωτικού ταξιδιού του με τους μοναδικούς Dream Syndicate– χάρη στο τότε κορίτσι του που ήταν ζωγράφος. «Υπήρχαν ένα κάρο χρώματα και πινέλα διάσπαρτα στο σπίτι», θυμάται. «Πέρναγα μια δύσκολη περίοδο συναισθηματικά και ανακάλυψα πως η ζωγραφική είχε θεραπευτικές ιδιότητες πάνω μου. Μπορούσα να εκφράσω πράγματα στον καμβά που δεν μπορούσα μέσω των τραγουδιών μου ή μέσα από τις καθημερινές κουβέντες με τους φίλους μου. Για δυο χρόνια περίπου ζωγράφιζα συνέχεια – και ένας από αυτούς τους πίνακες κατέληξε στο εξώφυλλο του Ghost Stories».

Έργα του Steve Wynn στην έκθεση “Yard Dog’s 20th Anniversary Celebration Featuring Jon Langford & Steve Wynn”, στη γκαλερί Yard Dog στο Austin, Texas.

Ήταν τότε η πρώτη φορά που «εξέθεσες» έναν πίνακά σου στο κοινό; Μετά έκρυψες την ιδέα μέσα σου μέχρι να νιώσεις ότι ήρθε η κατάλληλη στιγμή να βγει στο φως ξανά; Ναι και ήμουν και λίγο ντροπαλός σχετικά με το όλο θέμα. Έδειξα το έργο στη μπάντα, σχεδόν απολογητικά. Αλλά τους άρεσε και με ενθάρρυναν να το χρησιμοποιήσω στο εξώφυλλο. Όμως ακόμη και τότε το έφτιαξα πραγματικά μικρό, ενάντια στα ένστικτά μου. Τελικά το πραγματικά ολοκληρωμένο εξώφυλλο το έφτιαξα για την επανέκδοση του άλμπουμ! Μετά το 1988 βασικά σταμάτησα να ζωγραφίζω. Ήταν απλώς κάτι που κράτησε δυο χρόνια. Μια σύντομη σε διάρκεια εμμονή. Αλλά η δουλειά μου άρεσε στον Randy Franklin, ιδιοκτήτη της Yard Dog Gallery στο Austin και με ενθάρρυνε να βουτήξω ξανά σε αυτά τα νερά και να δώσω τα έργα μου για τον εορτασμό της 20ης επετείου της γκαλερί του.  

Τι σου δίνει η ζωγραφική σε σχέση με τη μουσική; Η μία τέχνη αλληλοσυμπληρώνει την άλλη μέσα σου; Έχει τύχει ποτέ να γράψεις ένα τραγούδι κοιτώντας έναν πίνακα; Ζωγράφισες ποτέ πρώτα κάτι και μετά το έκανες τραγούδι; Καθώς δεν είμαι ένας εκπαιδευμένος εικαστικός καλλιτέχνης και δεν ασχολούμαι φυσικά τόσο συχνά όσο με τη μουσική, με εκπλήσσει κάθε φορά. Όταν αρχίζω δεν ξέρω που πηγαίνω και κάθε ξεχωριστό βήμα στη διαδρομή μου λέει που να προχωρήσω μετά. Εντάξει, θα έλεγα ότι μοιάζει λίγο με την σύνθεση, αλλά μέσα από ένα διαφορετικό δρόμο. Μου αρέσει η ιδέα σου της διασταύρωσης των εμπνεύσεων και των εννοιών και των ερεθισμάτων των δύο τεχνών – θα πρέπει να το δοκιμάσω κάποια στιγμή. 

Tο τελευταίο του άλμπουμ, Solo! Electric! που δίνει τώρα στις συναυλίες του και ζωγραφίζει την ίδια ώρα ο ίδιος το εσώφυλλο του.

Πως θα χαρακτήριζες την ζωγραφική σου; Άγρια, παθιασμένη, γεμάτη δράση, ελεύθερη, νευρική, καθαρτήρια, σεξουαλική… Υπάρχει μια άμεση σχέση αυτού που αισθάνομαι με αυτό που βλέπω, μερικές φορές μάλιστα το νιώθω ακόμη πιο έντονα από ότι στα τραγούδια μου.

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου ζωγράφοι; Αγαπώ τον Jackson Pollock, τον Willem De Kooning και άλλους Νεοϋορκέζους  καλλιτέχνες της αφηρημένης τέχνης του δεύτερου μισού του 20^ου αιώνα. Αλλά μου αρέσει επίσης η «επανάληψη» της Bridget Riley – οι πίνακές της μου θυμίζουν την μουσική μου. Δεν μπορώ να ταιριάξω  με την ακρίβεια και την πειθαρχία της – το δικό μου υλικό είναι πιο ενεργητικό, ζωηρό και μαινόμενο –,  αλλά βλέπω τη δουλειά της και τη νιώθω στα τραγούδια μου.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Γιατί αγαπάς τόσο πολύ την Ελλάδα, Steve Wynn;

Η έκθεση στη γκαλερί Yard Dog που μόλις τελείωσε, ήταν η πρώτη σου έκθεση ζωγραφικής. Πως ένιωσες στα εγκαίνια, να βρίσκεσαι εκεί μπροστά στο κοινό πρώτα ως ζωγράφος και μετά ως μουσικός; Ήμουν κατενθουσιασμένος! Μάλιστα πούλησα τα μισά έργα μου την πρώτη νύχτα! Ήταν τόσο παράξενο. Κάτι τελείως διαφορετικό για μένα. Η έκθεση ήταν από κοινού με τον σπουδαίο Jon Langford –τα έργα του είναι καταπληκτικά και, χωρίς αμφιβολία, πιο καταρτισμένα από αυτό που κάνω εγώ. Οπότε το να είμαι μέρος μιας έκθεσης μαζί του ήταν για μένα συγκλονιστικό! Οφείλω να παραδεχτώ βέβαια πως χάρηκα όταν στο τέλος της βραδιάς έπαιξα μερικά τραγούδια μου, αφού, κακά τα ψέματα, αυτή είναι η καθημερινή «δουλειά» μου! 

Θα σου άρεσε να κάνεις περισσότερες εκθέσεις σε συνδυασμό με μια περιοδεία; Και στην Ελλάδα εννοείται! Οποιαδήποτε στιγμή, οποιαδήποτε στιγμή! Θα το λάτρευα να έρθω στην Ελλάδα και να κάνω μια έκθεση. Ή απλώς να μπω στην… Leonard Cohen περίοδο μου και να πάω να ζωγραφίσω σε κάποιο νησί. Υπέροχη ιδέα! Πότε αρχίζω; 

Η άλλη πλευρά του Steve Wynn

VIEW ALL 13 PHOTOS

Δείτε στην παραπάνω gallery αρκετούς πίνακες του Steve Wynn

Το τελευταίο άλμπουμ σου Solo! Electric! πωλείται σχεδόν αποκλειστικά μόνο στις συναυλίες σου. Το εσώφυλλό του είναι σκοπίμως κενό ώστε να το ζωγραφίζεις την ίδια στιγμή που το αγοράζει κάποιος. Αποτελεί αυτό για σένα ένα νέο είδος επικοινωνίας με το κοινό σου; Η ιδέα του CD – ακόμη και η ιδέα ενός άλμπουμ γενικώς – έχει ξεθωριάσει κάπως. Οι φαν της μουσικής (εμού συμπεριλαμβανομένου) τείνουν να παίρνουν όλο και περισσότερη μουσική από υπηρεσίες όπως το Spotify. Είναι απλώς έτσι η εξέλιξη του κόσμου… Έψαχνα λοιπόν να βρω έναν τρόπο να κάνω το cd πιο θελκτικό, πιο σπέσιαλ, κάτι που ο φαν θα ήθελε πραγματικά να αποκτήσει. Οπότε σκέφθηκα «αν το καθένα ήταν μοναδικό και περιείχε ένα ανεξάρτητο έργο που θα γινόταν επί τόπου για τον καθένα ξεχωριστά;». Μου άρεσε η ιδέα και με συναρπάζει που δημιουργώ το έργο την ώρα που μιλάω με τον παραλήπτη –εννοείται πως επηρεάζει αυτό που φτιάχνω εκείνη τη στιγμή. Νομίζω πως ο κόσμος πραγματικά το απολαμβάνει. Κι εγώ το ίδιο!

Τριάντα τρία χρόνια μετά, το ιστορικό πλέον The Days of Wine and Roses κυκλοφορεί ξανά σε μια εξαιρετική  επανέκδοση – μάλιστα περιλαμβάνει και ανέκδοτο υλικό από πρόβες των Dream Syndicate. Πως νιώθεις σήμερα για το άλμπουμ που άλλαξε για πάντα τη ζωή σου; Ακόμη το λατρεύω κι ακόμη είμαι τόσο περήφανος γι’ αυτό! Τη στιγμή που το τελειώσαμε τότε, ξέραμε χωρίς καμιά αμφιβολία ότι κάναμε κάτι μοναδικό, ότι κάναμε ακριβώς ότι είχαμε στο μυαλό μας. Είναι τόσο ευχάριστο το γεγονός ότι ο κόσμος ενδιαφέρεται ακόμη γι’ αυτό 33 χρόνια μετά. Ναι, λοιπόν, πραγματικά αυτό το άλμπουμ άλλαξε για πάντα τη ζωή μου…