Είχατε καιρό να κάνετε δισκογραφία, γιατί; Ήταν χάλια τo κλίμα και εγώ δεν είχα πολύ έμπνευση.
Και τι συνέβη; Ξαφνικά σας ήρθε η έμπνευση; Κοίταξε τώρα να δεις τι γίνεται, είμαι σε ένα κλίμα που τα έχω παρατήσει και σκέφτομαι ποιος να με θυμάται; Δεν υπάρχουν δισκογραφικές και επίσης υπάρχουν τόσα νέα παιδάκια εκεί έξω που λιώνουν στη δουλειά. Αλλά πριν λίγο καιρό μου ήρθε μια παράξενη συνειδητοποίηση για το που πάμε, πως πάμε, ποιοι φίλοι έχουν μείνει, ποιος εραστής απέμεινε. Όλα αυτά δεν με άφηναν να ησυχάσω και λέω αφού δεν κοιμάσαι που δεν κοιμάσαι πάρε ένα μολυβί και ένα χαρτί και γραψ’ το. Βγήκε αρχικά το «Ατίθαση Καρδιά», ένα τραγούδι που με συγκινεί. Επίσης, μετά, ευχαριστημένη και λυτρωμένη, κοιμήθηκα σαν πουλάκι.
Τι περιμένουμε από αυτή τη δουλειά; Πολλά views, κόσμο στις συναυλίες; Θεωρώ ότι είναι συγκλονιστική. Απευθύνεται σε αυτούς που είναι συναισθηματικοί αλλά η απόφαση τους να πορεύονται μόνοι τους τους έχει ωριμάσει.
Πάνα ήσασταν έτσι; Είχα μια τάση από μικρή. Μέσα από την ποπ κατάφερα να εκφράσω λίγα πράγματα και κατευθυνόμενη από τις δεσμεύσεις που είχα από τη δισκογραφική μου διατήρησα έτσι το μοντέλο της κοπέλας που είναι χαριτωμένη, που ζει τη νιότη της και τους έρωτες της. Περιορίστηκα με τους στίχους μου από τραγούδια που έχουν γίνει επιτυχίες.
Τώρα απελευθερωθήκατε χωρίς τις δισκογραφικές και τους μάνατζερ; Ναι, και είναι σούπερ γιατί δεν έχω ένα συγκεκριμένο προφίλ και οι εταιρείες μου έλεγαν έτσι πρέπει να είσαι για να σε πουλήσουμε.
Σας έλεγαν τέτοια πράγματα; Σε όλους, γιατί η ποπ σκηνή υπηρετεί τη νιότη και το εφήμερο, αυτός είναι ο ρόλος της και εγώ τον έπαιζα.
Δεν σας γοήτευε η αναγνωρισιμότητα; Με γοήτευε, άλλα κατάλαβα πόσο εφήμερο ήταν. Δεν ήταν κάτι το φιλοσοφημένο,
Πάντως το «Μη Μου Μιλάς για Καλοκαίρια» δεν είναι μια εφήμερη επιτυχία. Είμαι χαρούμενη που έκανα αυτά που έκανα. Κάποια, μάλιστα από αυτά που έμμειναν όπως τα «Καλοκαίρια». Ακόμα, δεν μπορώ να μην είμαι περήφανη για το ντουέτο μου με την Bonnie Tyler στο «Πεθαίνω στην Ερημιά». Δεν μπορώ να είμαι αχάριστη και απέναντι στην έμπνευση που είχα και τότε.
Με την Bonnie Tyler πως ήταν η συνεργασία σας; Mια μέρα την είδα, τραβήξαμε ελάχιστα πλάνα, μερικά ήταν αμήχανα. Μετά μπήκε στο στούντιο, προσπαθούσε να το πει γρήγορα το τραγούδι, της έφευγαν κάτι φάλτσα, αφού το έλεγε για πρώτη φορά. Το βράδυ μας είδε και με τον Παπακωνσταντίνου στη Σφεντόνα και έφυγε. Εντάξει, ήταν και είναι μια θεά.
Πως ήταν αυτή η σύγκρουση; Το πρωί Παπακωσταντίνου το βράδυ Bonnie Tyler; Το «Πεθαίνω στην Ερημιά» άνετα θα μπορούσε να το πει ο Βασίλης.
Εσάς που θα θέλατε να σας κατατάξουμε; Δεν είμαι για πολύ χαρούμενο ραδιόφωνο. Εννοώ, ότι τα τραγούδια μου δεν είναι καταθλιπτικά, έχουν ένα παλμό, έχουν γκάζια δεν είναι για «βάλτε κάτι παιδιά να ξεχάσω». Αντίθετα θα νιώσεις ν’ ανοίγει ο εαυτός σου, ν’ ανοίγει ένας εγκέφαλος φωτεινός, μόνο όμως αν έχεις το θάρρος να δεις τον εαυτό σου. Αν έχεις το θάρρος να νιώσεις τον πόνο σου.
Σας αρέσει η επαφή με το κοινό; Πάρα πολύ. Και έχω πάρα πολύ καλή επαφή με το κοινό όταν παίζω.
Σας ενοχλεί που ζητούν παλιά τραγούδια; Όχι, όχι, μα τι θα πω; Δεν μπορώ να ζαλίζω τον κόσμο με πράγματα που δεν ξέρει, μέχρι τώρα ένα δυο καινούρια έλεγα, αλλά εμένα ο πόθος μου ο κρυφός και μη κρυφός είναι ο κόσμος να μην έρχεται για να ακούσει μόνο τα «Καλοκαίρια». Δηλαδή, σκασίλα τους, θα τα ακούσουν τα «Καλοκαίρια», αλλά αυτές τις εποχές ο άλλος δεν θα πάει να σκάσει το δεκάρικο αλλά για να πάει να ακούσει ένα τραγούδι παρωχημένο. Εγώ θέλω να έρθει να με ακούσει τώρα, σε αυτό που είμαι τώρα. Πιστεύω πάρα πολύ στο υλικό μου, δεν κάνω έτσι κάθε φορά που κυκλοφορώ μια δισκογραφική δουλειά. Παλιότερα ήμουν πολύ χαλαρή στις παρουσιάσεις και κοίταζα πότε θα φύγω να πάω για φαγητό με το φλερτ μου. Τώρα έχω βάλει όλο μου το είναι και είμαι πιο ειλικρινείς από ποτέ.
Θεωρείτε πως αν δεν είχε γίνει αυτή η στροφή με το λαϊκά, τώρα που σας χάσαμε για τόσα χρόνια, θα μπορούσε ν’ αποφευχθεί; Δεν θα μπορούσε να έχει γίνει γιατί εγώ δεν ήμουν ποτέ μια κλασσική λαϊκή τραγουδίστρια. Αυτή είναι η φτιαξιά μου και το ποπ μόνο του σε πετάει γιατί υμνεί την νιότη.
Κάνετε και ραδιοφωνική εκπομπή ακόμα; Όχι πια, έκανα στο e-rock.gr «Το ροκ μακό», που ήταν από ΄να τραγούδι γιατί είχα κάνει δισκογραφία το 2009, το οποίο δεν το άκουσε κανείς, βγήκε σε δισκοπωλεία αλλά δε βγήκε στο ραδιόφωνο γιατί κανένας δεν ψηνόταν να επενδύσει.
Δεν σας παίζουν στα ραδιόφωνα; Μέχρι στιγμής όχι δεν μας παίζουν και καλά κάνουν γιατί δεν έχουν ψηθεί ότι εμείς μπορούμε να γεμίσουμε μαγαζιά. Πρέπει να γίνει ένας συνδυασμός που αυτοί να το ακούσουν και να τρελαθούν για να με παίξουν. Πράγμα που ευελπιστώ να γίνει με τον καινούριο δίσκο. Δεν θα κάνω καμία εμφάνιση αν δεν παιχτώ στο ραδιόφωνο. Γιατί τα live που θα κάνω στο μέλλον δεν περιμένω τον κόσμο να με στηρίξει, ο κόσμος που θα έρθει δεν θα έρθει να σε υποστηρίξει. Θα έρθει για να ακούσει επειδή σε γουστάρει. Για ένα live έχω κόσμο να με υποστηρίξει στο Σταυρό του Νότου αλλά το θέμα είναι να έρθει κόσμος που δεν. Αυτό θα συμβεί μόνο με το ραδιόφωνο.
Μουσική σκηνή όπως τη Σφεντόνα θα ξανακάνατε; Με τον καινούργιο μου δίσκο ναι! Φυσικά.
Κανονικά, τρεις φορές την εβδομάδα; Οι εποχές δεν τα σηκώνουν αυτά. Εγώ και ένα live το μήνα να κάνω καλά είμαι. Δεν ζω από αυτό. Έχω μια ρομαντική διάθεση πάνω στη μουσική, δεν περιμένω να με ταΐσει. Έχω άλλο τρόπο για να ζω και ίσα ίσα μου φτάνουν για να μην πεθάνω. Έχω μάθει έτσι, ίσα, ίσα για να τα καταφέρνω δεν περιμένω κάτι, έχω την ελευθερία μου, το βαν μου, τα ζωάκια μου, τους κολλητούς, πολύ τρέλα, πολύ δημιουργία, ότι μου κατέβει τα γράφω, έχω τρομερές διεξόδους, είμαι χειμερινή κολυμβήτρια, είμαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος και με ελάχιστα λεφτά. Οι συναυλίες θέλω να κάνω είναι για να νιώθω τον παλμό και την τρέλα που θα αποτυπώνονται στα πρόσωπά τους όταν τους λέω τους στίχους.
Την δεκαετία του ‘90 περιμένατε ότι μετά από 20 χρόνια θα είναι έτσι η φάση σας; Περίμενα ότι θα ήμουν παντρεμένη, θα έχω παιδιά και θα τα πηγαίνω να δώσουν πανελλήνιες. Μια ζωή κανονική αλλά όπως λέει και ο στίχος «όσο και αν προσπάθησα να ζω κανονικά και τώρα που μεγάλωσα, κανείς δεν συγχωράει μια ατίθαση μποέμισσα και μια εύθραυστη καρδιά που για ένα ακόμα σ’αγαπώ στον ουρανό πετάει». Άλλα περίμενα και τώρα πορεύομαι διαφορετικά, μπορώ να πω όμως ότι είμαι ευτυχισμένη.
Θέλατε πολύ να φτιάξετε οικογένεια; Νομίζω πως ναι. Όπως μεγαλώνει ένας άνθρωπος. Από μια λαϊκή οικογένεια μεγάλωσα και έλεγα «ντάξει ρε μάνα θα κάνω τρεις-πέντε δίσκους», γιατί είχα φτάσει τριάντα και μου έλεγε «τί θα γίνει θα κάνεις τίποτα;» «Ντάξει ρε μάνα βλέπουμε», γιατί πάντα ήμουν ερωτευμένη και πάντα έλεγα αυτός θα είναι ο πατέρας των παιδιών μου, άσχετα που μετά χάλαγε ο έρωτας και αντί να κάνω παιδιά συνέχιζα να κυκλοφορώ δίσκους.
Που μεγαλώσατε; Γεννήθηκα στο Χαλάνδρι, από μικρασιατικής καταγωγής οικογένεια που ήταν λίγο η γειτονιά τι θα πει κτλ. Εγώ ήμουν κατσίκι από μικρή, ό,τι μου έλεγαν το χλεύαζα και οδηγούσα μηχανάκια από 15 χρονών. Ήμουν περίεργη αλλά ένιωθα ότι μου είχε γίνει πλύση εγκεφάλου και ότι στο τέλος θα είχα μια κανονική πορεία.
Ποια ήταν η στιγμή που ακούσατε κάποιο τραγούδι και είπατε πως αυτό θα κάνω; Εγώ από μικρή ήμουν το κοριτσάκι το λαϊκό και νόστιμο μαζί. Επίσης χόρευα, έκανα μπαλέτο όπου η νονά ήταν μια κοσμική μοδίστρα, έλεγε στους γονείς μου, «δεν πιστεύω το παιδί να το αφήσετε να γίνει σαν και εσάς να το αφήσετε να ανοίξει τα φτερά του». Και με άφησαν να πάω στη σχολή της γειτονιάς όπου με υποτροφία μου έδωσαν μαθήματα δωρεάν για να μην με χάσουν και κάθισα εκεί για δέκα χρόνια. Αλλά την δεκαετία του ’80 που ξεκίνησε η έξαρση της ποπ ξεμυαλίστηκα και λέω δεν δοκιμάζω; Άκουγα ροκ μουσική αλλά όταν σκέφτηκα για το τραγούδι καταλάβαινα πως πρώτα πρέπει να τραγουδήσω ελληνικό στίχο. Και τι έπαιζε η τηλεόραση; Αυτά έκανα κι εγώ. Γαλάνη, Βίσση, Αλεξίου, Αλέκα Κανελλίδου, αυτά θυμόμουν και έκανα με αυτά πρόβες.
Μετά βρεθήκατε στις μπουάτ; Όπου τραγουδούσα «Παποράκι του Μπουρνόβα» και τέτοια.
Ήταν καθόλου σχολείο αυτό; Ήταν γιατί εγώ σαν τραγουδίστρια δεν ήμουν πολύ καλή. Είχα τον χορό αλλά δεν μου πε ποτέ κανείς ότι είσαι φωνάρα. Απλά μετά την τριβή καλλιέργησα ένα ύφος και προσπαθούσα να γίνω καλή. Στη συνέχεια για χρόνια εξασκούσα τη φωνή μου κάνοντας δεύτερη φωνή σε ονόματα στις πίστες.
Σε ποιες; Βίσση, Κανελίδου, Δούκισσα, Μοσχολιού. Φωνητικά, όλη τη νύχτα. Μετά μπόρεσα να πω πως ήμουν και καλή. Τότε ήρθαν και οι προτάσεις από δισκογραφικές, που άρχισαν να αναπτύσσονται, ήταν η έξαρση της ποπ και άρχισαν να μαζεύουν και να κάνουν τραγουδιστές ποπ.
Και μετά ήρθε και τ’ άλμα με τον Ρακιντζή που έγινε χαμός. Ναι. Ήταν σαρωτική συνεργασία, γιατί δεν ήταν καθαρά επαγγελματική. Υπήρχε ένας ανταγωνισμός, να το πω τσαμπουκά, αλλά ήταν λίγο ερωτικό, ένα πλέγμα που εμπεριείχε κάτι το στρεσογόνο. Πέσανε κάποιοι καβγάδες, υπήρχαν τριβές κι έτσι ο καθένας πήρε το δρόμο του μετά.
Την αντέχατε την έκθεση τότε; Το καβαλήσαμε λίγο, αλλά προσγειωθήκαμε απότομα γιατί αυτό το πράγμα ξεφούσκωσε γρήγορα.
Οι αμοιβές ήταν καλές; Ναι ήταν, αλλά εγώ αναγκάστηκα να βάλω ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μου. Ε, όταν αυτό το πράγμα ξεφούσκωνε οι υποχρέωσες, οι επιταγές και τα δάνεια παρέμεναν και όταν είχα προτάσεις από μικρότερης αξίας σχήματα έκανα το εαυτό μου να ενδώσει. Για αυτό έγραψα ένα τραγούδι στον δίσκο μου το «Αλαβαρντάχαλα» που τη μουσική έγραψε ο Αντρέας Κατσιγιάννης, ο μαέστρος της Εστουδιαντίνα. Οι στίχοι στο «Η Παλιοροκού» πάνε κάπως έτσι: «Σκουφιά μικρασιατική από τη Σμύρνη σηκωτή/ ο μπαμπάς αριστερός με μουστάκι αυστηρός/ μηχανόβιος αδελφός ζόρικος από μικρός/ που καβάλαγε τα αστέρια/ τάιζε και τα περιστέρια/ όλα ήταν φτωχικά όταν ήμασταν παιδιά/ μου την πέφταν οι γειτόνοι/ οι δάσκαλοι και ποιους γλυτώνει/ όνειρο από μικρή να ξεφύγω από εκεί/ και έτσι που ήμουν ζουμερή την κοπάνησα η τρελή/ έγινα παλιοσκυλού παρδαλή σαν κουρελού/ παραδόπιστη φρικτή μήπως πιάσω την καλή/ έγινα παλιοσκυλού, μα μικρή ήμουν ροκού». Δεν έχω διστάσει να αποκαλύψω κομμάτια του εαυτού μου με λυτρώνει και είναι ειλικρινές.
Ο κόσμος θέλει να βλέπει αυτή την πλευρά των ανθρώπων που θαυμάζει; Το κοινό θα ξενερώσει, αν θέλει να συνδέσει το παρελθόν μου με το «Μη μου μιλάς για καλοκαίρια» και όλο αυτό να το συσχετίσει με το τώρα μου. Ας καταλάβει ότι είναι σαν να γεννιέμαι αυτή τη στιγμή.
Τώρα τι ακούτε; Ακούω καλλιτέχνες που πάνε στο Κύτταρο και στο Σταυρό του Νότου. Πάω και βλέπω γκρουπ που δεν τα ξέρω για να χτυπηθώ.
Εσείς με τι θα είστε πιο ευτυχισμένη, να έρθουν δέκα άτομα να σας ακούσουν ή στο ραδιόφωνο; Ραδιόφωνο! Θέλω ο κόσμος να καταλάβει περί τίνος πρόκειται. Αυτός που ακούει ποπ θα ξενερώσει. Και μου λέει ο κολλητός «ρε συ δεν κάνεις και κανένα κομμάτι μέσα στο δίσκο για να μην ξενερώσουν οι παλιοί;». Και του είπα δε με νοιάζει δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ, λέω την αλήθεια μου.
Ο δίσκος «Αλαβαρντάχαλα» θα κυκλοφορήσει στις αρχές του καλοκαιριού.
