Οι Θεσσαλονικείς Sleepin Pillow είναι μια από τις μπάντες που ξεπετάχτηκαν στην αρχές των 00s και κρατάνε ακόμα, ακροβατώντας σταθερά ανάμεσα στις ψυχεδελικές δυτικές επιρροές και την ανατολίτικη επίδραση στην ελληνική μουσική. Είναι σχετικά παλιές καραβάνες της σκηνής, αφού σε δώδεκα χρόνια παρουσίας μετράνε ήδη τρείς δίσκους και πολλά πολλά live.
Πιστοί στη δική τους παράδοση που θέλει τις ζωντανές εμφανίσεις να έχουν εναν δραματικό και θεατρικό χαρακτήρα, οι Sleepin Pillos κατεβαίνουν την Παρασκευή 25 Μαρτίου στο KooKoo Live Music Bar (Ιάκχου 17, Γκάζι) για να παρουσιάσουν τον καινούργιο τους δίσκο. Η Popaganda τους καλωσορίζοντάς του και πάλι στην Αθήνα, μίλησε με τον frontman τους Nomik, για το παρελθόν, το παρόν αλλά και το πιθανό μέλλον της μπάντας που μεταξύ άλλων θα μπορούσε να διεκδικησει και βραβείο για το «πιο οξύμωρο» οξύμωρο όνομα.
Καλησπέρα Nomik. Είστε έτοιμοι να κατέβετε ξανά στην Αθήνα. Έχει γίνει πλέον συνήθεια; Συνήθεια δεν μπορώ να πω, γιατί η τελευταία συναυλία που είχαμε δώσει στην Αθήνα ήταν τον Οκτώβρη του 2011 οπότε έχουν μεσολαβήσει τέσσερα χρόνια και βάλε από τότε, αρκετός καιρός.
Πώς και τόσο πολύ; Κοίταξε, γενικώς, περάσαμε μια φάση παύσης ως μπάντα, αν εξαιρέσεις έναν δίσκο δηλαδή που ηχογραφήσαμε το 2013 και κυκλοφορήσαμε χωρίς να παρουσιάσουμε το 2014, το Superman’s Blues. Είχαμε την ανάγκη να σταματήσουμε λίγο, κυρίως για να επαναπροσδιοριστούμε και να επαναπροσδιορίσουμε κάποια πράγματα σε σχέση με τη μπάντα, κάτι το οποίο απέδωσε.
Μάλλον απέδωσε αυτή η απόφαση, κρίνοντας από την επιστροφή σας με τον καινούργιο δίσκο… Ναι οπωσδήποτε απέδωσε, είχαμε και πολύ καλό feedback από τον κόσμο μετά τα live που κάναμε τον Νοέμβρη και τον Δεκέμβρη, οπότε αποφασίσαμε να κατέβουμε ξανά και στην Αθήνα.
Αλήθεια, πως θα περιέγραφες τους Sleepin Pillow σε κάποιον που δεν τους έχει ακούσει ποτέ; Αυτό είναι το χειρότερο μου. Δε μπορώ να βάζω ταμπέλες ειδικά όσον αφορά τους Sleepin Pillow γιατί παίζουν κάτι πιο ιδιαίτερο, δεν είναι όπως παλιά που τα όρια ήταν διακριτά και ήξερες πως η μια μπάντα παίζει η ροκ, η άλλη τζαζ και πάει λέγοντας. Τώρα τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά, ειδικά τα τελευταία δεκαπέντε-είκοσι χρόνια με την είσοδο της ηλεκτρονικής μουσικής. Εμείς που λειτουργούμε και στην Ανατολή και στη Δύση, σ’ αυτό το περίεργο σταυροδρόμι που λέγεται Ελλάδα, δε μπορούμε να προσδιορίσουμε με δύο λέξεις τη μουσική μας. Πολύ γενικά και άτυπα θα έλεγα πως είμαστε μη κατηγοριοποιημένοι, “unclassified”.
Πλάκα πλάκα είστε ακριβώς η γεννιά των γκρουπ που έζησε τη μετάβαση στην ψηφιακή εποχή προώθησης και παρουσίασης της μουσικής τους, δημιουργώντας παράλληλα κι ένα fanbase αμιγώς μέσω του διαδικτύου… Ναι, εμείς είμαστε το κλασσικό παράδειγμα μπάντας που είχε δημιουργήσει έναν πυρήνα φίλων μέσω διαδικτύου πριν καν κυκλοφορήσει κάτι επίσημα. Φαινόταν πως το πράγμα θα πήγαινε προς τα εκεί, οπότε και εμείς με τη σειρά μας αξιοποιήσαμε με έξυπνο τρόπο τα μέσα που είχαμε ξαφνικά στη διάθεση μας και ωφεληθήκαμε πολύ απ’ αυτό. Οι μπάντες κέρδισαν από το διαδίκτυο, άλλοι άνθρωποι έχασαν.
Ναι, κι ευτυχώς κατά γενική ομολογία… Συμφωνώ απόλυτα.
Σε όλο σας το υλικό χρησιμοποιείτε αγγλικό στίχο, κάτι που δυνητικά σας επιτρέπει να προωθήσετε τη δουλεία σας και στο εξωτερικό… Ναι, μπορεί να σημαίνει και αυτό. Εγώ μεγάλωσα τόσο με ελληνική όσο και με ξένη μουσική αλλά εκφράζομαι καλύτερα μέσω του αγγλικού στίχου γιατί σου δίνει τις δυνατότητες που παρέχει μια αρκετά εύχρηστη και κωδικοποιημένη γλώσσα όπως η αγγλική. Μπορείς να πεις πράγματα που θα καταλάβει όλος ο κόσμος. Έχουμε κάνει κάποια βήματα προς το εξωτερικό, ανεπιτυχώς μέχρι τώρα, και πάντα στραβοκοιτάμε προς τα εκεί. Αυτό όμως δε σημαίνει πως είναι αυτοσκοπός να τα αφήσουμε όλα εδώ και να πάμε στην Αμερική για παράδειγμα. Είμαστε σε μια φάση της ζωής μας που είμαστε πολύ καλά με ό,τι μας συμβαίνει εδώ αλλά αν προκύψει κάτι, καλοδεχούμενο.
Είστε άλλωστε και πολλοί. Πώς είναι να κάνεις μουσική σε μια μπάντα που αριθμεί έξι μέλη; Κοίτα μετά από τόσα χρόνια έχουμε βρει πλέον τους κώδικες επικοινωνίας μεταξύ μας οπότε βοηθάει να υπάρχει μια ποικιλομορφία και να λειτουργούν πολλά μυαλά πάνω σε μια ιδέα. Σε εμάς λειτουργεί θετικά. Ανά τα χρόνια έχουν υπάρξει και ευτράπελα αλλά από την άλλη έτσι είναι οι ζωντανές σχέσεις.
Υποθέτω και η διαδικασία της σύνθεσης και της παραγωγής είναι μια ομαδική διαδικασία… Ναι, οπωσδήποτε, λειτουργούμε πάντα ομαδικά.
Από την αρχή έχετε αποφασίσει να έχετε στις εμφανίσεις σας έντονο θεατρικό στοιχείο, είτε με μεταμφιέσεις είτε με τα φώτα στη σκηνή. Είναι μια επιλογή στυλιστικής άποψης ή τη συνδέετε με τη μουσική σας περισσότερο; Είναι λίγο και από τα δύο. Ειδικά στην πρώτη φάση των Sleepin Pillow, μέχρι το 2011 δηλαδή, αυτή η επιλογή «εξυπηρετούσε» όλο το πράγμα που στηνόταν γύρω από ένα δίσκο, καθώς όλοι είχαν ένα κεντρικό concept και ένα κεντρικό μήνυμα. Έτσι το «θεατρικό» live έδεσε και με τη μουδική μας.
Η απουσία σας έτυχε να συμπέσει με τα πιο έντονα χρόνια της κρίσης. Σας απείλησε ποτε; Όχι, ποτέ γιατί έχουμε βρει τον τρόπο μας να παίζουμε, να παράγουμε και να προωθούμε τη μουσική μας. Άλλωστε για εμάς πάντα υπήρχε κρίση, δεν πρόκειται για κάτι καινούργιο και ποτέ δε σταθήκαμε εκεί. Αυτή η ας πούμε επίπλαστη κρίση δε θα μπορούσε ποτέ να μας επηρεάσει στο αν θα κάνουμε ή όχι μουσική ή αν θα βγάζουμε ή όχι δίσκους. Δεν υπήρξε ποτέ καμία τέτοια περίπτωση.
Μετά τις εμφανίσεις στο πλαίσιο της παρουσίασης του καινούργιου σας δίσκου, τι ακολουθεί; Δεν έχω ιδέα, πραγματικά. Υπάρχουν κάποιες σκέψεις να μπούμε στούντιο και να δουλέψουμε κάποια καινούργια πράγματα αλλά στην πραγματικότητα κανείς δεν ξέρει αν θα συμβεί αυτό, κάτι που είναι και κάπως λυτρωτικό. Σε αυτή τη φάση λειτουργούμε έτσι και μας κάνει. Το μόνο σίγουρο είναι πως αν φτάσουμε σε ένα σημείο να μη μπορούμε άλλο να μη μπούμε σε ένα στούντιο και να γράψουμε, τότε αυτό θα γίνει.
Τέλος, πες μου. Ισχύει πως η Θεσσαλονίκη είναι η πόλυ που βγάζει το καλύτερο ροκ στην Ελλάδα; Οπωσδήποτε όχι, αυτό είναι μια μπούρδα. Υπάρχουν και στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη και στις άλλες πόλεις αξιολογότατες μπάντες και πολύ καλοί μουσικοί. Η Θεσσαλονίκη δεν είναι περισσότερο ροκ από καμία άλλη πόλη. Είναι ένα απλό κλισέ για κατανάλωση και όπως δεν τα πάμε καλά με τις ταμπέλες έτσι δεν τα πάμε καλά και με τα κλισέ.
