Υπάρχουν δυο πράγματα με τα οποία οφείλει να ασχολείται αυτές τις μέρες κάποιος που σέβεται τον εαυτό του: το Game of Thrones και το Παγκόσμιο Κύπελλο. Υπό φυσιολογικές συνθήκες όλος ο υπόλοιπος χρόνος θα έπρεπε να αφιερώνεται στον ύπνο, στο φαγητό και σε συζητήσεις για το Game of Thrones και το Παγκόσμιο Κύπελλο. Αλλά επειδή είμαστε λάτρεις της υπερβολής, βρήκαμε ένα χρονικό κενό και παρακολουθήσαμε μονοκοπανιά τα έξι επεισόδια μιας ολόφρεσκης βρετανικής σειράς από το BBC ονόματι Happy Valley. Εκ των υστέρων αποδείχτηκε ότι κάναμε καλά. Φανταστείτε μια ταινία του Mike Leigh, με το γνωστό συναισθηματικό βαρίδι να κρέμεται από την λαιμό του τηλεθεατή, εμπλουτισμένη με μια αστυνομική ιστορία: μια απαγωγή, διάφοροι μπλεγμένοι τύποι, μια υπόθεση απ’ τα παλιά, ηθικοί προβληματισμοί και τέτοια πράγματα. Πολύ κλάμα, κάποια αγωνία και μια απίστευτη ερμηνεία από την βασική ηρωίδα, την μπατσίνα της γειτονιάς, την Sarah Lancashire. Με το χέρι στην καρδιά το λέμε: ό,τι καλύτερο είδαμε φέτος στην αγγλική τηλεόραση.
Αντίστοιχα, σε εγχώριες ειδήσεις -και αφού «ναι, ρε πούστη μου, κάποιες είμαστε κορίτσια εδώ μέσα. Ούτε Game of Thrones βλέπουμε, ούτε μπάλα ρε ζώα»-, σε μια fm-ική μας βόλτα, πέσαμε πάνω σ΄ ένα τραγούδι του Ηλία Βαμβακούση. Και όπως είναι φυσικό στο μυαλό μας ήρθε το live του στο Cien Fuegos στα Βριλήσσια (μια άλλη μέρα θα σας πούμε ην ιστορία της ονομασίας του μαγαζιού). Εξήντα μέρες για τα κουρασμένα μας μυαλά και τα ταραγμένα νεύρα μας δεν είναι και λίγος καιρός, οι μνήμες μας από εκείνη τη βραδιά έχουν κάπως ασθενήσει. Σίγουρα θυμόμαστε κόσμο να τραγουδάει, να βαράει παλαμάκια. Θυμόμαστε επίσης πως μας άρεσαν οι μελωδίες που ακούσαμε και πως οι στίχοι μας θύμιζαν κάτι από τη ζωή μας. Θυμόμαστε πως γενικά είχαμε περάσει καλά βρε αδερφέ. Την επομένη της συναυλίας, λοιπόν, ψάξαμε για τον δίσκο του Κάποια μέρα, και η αναζήτηση μας έβγαλε στο site της Antelma Music. Εκεί τον βρήκαμε διαθέσιμο είτε εντελώς δωρέαν, είτε με ένα συμβολικό αντίτιμο, ενώ υπήρχε και η δυνατότητα να παραγγείλουμε και το cd. Ε μετά κι από αυτό, και αφού πέρα από τα καλλιτεχνικά στηρίζουμε και user friendly μικρές εταιρείες/δισκογραφικές/εκδοτικούς, περιμένουμε πως και τι, το live των Ηλία και Gautier, που θα γίνει στις 19 Ιουνίου στον Μπλέ Παπαγάλο.
Εν αναμονή τώρα καλοκαιρών διακοπών και εν μέσω αστικής τρέλας και ζέστης, είπαμε να ξεχαστούμε λίγο. Να αδειάσουμε το κεφάλι από τις σκοτούρες, ξεσκονίζοντας πρότερες μνήμες διακοπών, θάλασσας, νησιών. Είδαμε, λοιπόν, ένα ντοκιμαντέρ αφιερωμένο στο πολυαγαπημένο μας νησί (Ικαρία) ονόματι Little Land. Πρόκειται για μια συμπαραγωγή της ΕΡΤ και του γαλλογερμανικού καναλιού Arte σε σκηνοθεσία του Νίκου Νταταγιά, που καταγράφει τη μετάβαση ενός νέου από τη ζωή στην πόλη στην τελείως διαφορετική πραγματικότητα της Ικαρίας. Αν και το νησί είναι αρκετά γνωστό εδώ και πολύ καιρό στους κύκλους των «γκρούβαλων», ο μεγάλος ντόρος ξεκίνησε πριν από περίπου 2 χρόνια με μια έκθεση του Πανεπιστημίου Αθηνών περί μακροβιότητας των κατοίκων. Το ντοκιμαντέρ καταπιάνεται, κυρίως, με το αντίκτυπο της κρίσης στους νέους ανθρώπους της χώρας, οι οποίοι αποφασίζουν να επιστρέψουν σε ένα πιο απλό τρόπο ζωής. Αν και τα μηνύματα της είναι δοσμένα με μια παιδική αφέλεια και απλότητα, η ταινία κατάφερε να μας κερδίσει με τις ειλικρινείς τις προθέσεις, αλλά και με τα πανέμορφα πλάνα της άγριας ομορφιάς του νησιού, που μας έχει λείψει τόσο. Μάλιστα, πιάσαμε τον εαυτό μας να σκέφτεται: Σκατά Ζωή εν Αθήναις. Γιατί δεν είμαστε αραχτοί στην Ικαρία;
Για περισσότερες περιπέτειες των Βέλγων επισκεφτείτε την πιο Σουρεαλιστική Επιθεώρηση Πολιτισμού όλου του ίντερνετ.
