Ο Θρύλος του Μάικλ Κόλχαας *****
Γαλλία, Γερμανία, 2013, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Αρνό Ντε Παγιέ
Πρωταγωνιστούν: Μαντς Μίκελσεν, Μελουσίν Μαγιάνς, Ντελφίν Σιγιό
Διάρκεια: 122’
Ο Μάικλ Κόλχαας, ένας έμπορος αλόγων στη Γαλλία του 16ου αιώνα αδικείται από το βαρόνο της περιοχής του. Όταν αποφασίσει να κινηθεί δικαστικά ενάντια στον άξεστο βαρόνο, αυτός όχι μόνο θα χρησιμοποιήσει τα μέσα του για να αποφύγει την οποιαδήποτε κύρωση, μα θα σκοτώσει και τη γυναίκα του Μάικλ. Αγανακτισμένος, ο πάλαι πότε ήρεμος οικογενειάρχης θα μετατραπεί σε έναν αιμοσταγή αντάρτη που αναζητά τη δικαιοσύνη αλλά και την προσωπική του λύτρωση. Ένα συγκρατημένο έπος που, αν ήταν λίγο μικρότερο, θα μπορούσε να λογίζεται ως μια πραγματική αποκάλυψη.
Οι ρέμπελοι χαρακτήρες έχουν απασχολήσει αρκετά την ιστορία του κινηματογράφου και έχουν αποτελέσει ινδάλματα για μεγάλη μερίδα των θεατών. Από τον Σπάρτακο και τον Γουίλιαμ Γουάλας ως τον V του V for Vendetta, οι μορφές αυτές ταυτίζονταν με τους επαναστατικούς πόθους του κοινού, το οποίο, παρασυρμένο από την ίδια την κινηματογραφική εμπειρία, έμελλε να τους μνημονεύει μέχρι σήμερα λόγω της επικής τους υπόστασης και της αίσθησης της δικαιοσύνης που τους διαπερνούσε. Σε αυτούς έρχεται να προστεθεί και ο σχετικά άγνωστος Μάικλ Κόλχαας, μια φανταστική φιγούρα, φτιαγμένη από την πένα του Γερμανού ρομαντικού Χάινριχ Φον Κλάιστ.
Στο Θρύλο του Μάικλ Κόλχαας συναντάται για μια ακόμα φορά το μοτίβο του φιλήσυχου πολίτη που η εξουσία τον ταπείνωσε και τον έκανε εμμονικό με την αιματοβαμμένη εκδίκηση. Η κινηματογράφιση της ταινίας, παρόλα αυτά, ενώ θα μπορούσε να δώσει υποσχέσεις περί ευφάνταστων μαχών, χορογραφημένων σπαθασκιών και full-on πομπώδους μουσικής, δεν ακολουθεί το συγκεκριμένο δόγμα. Αφήνει τα blockbuster εγχειρίδια στην άκρη και επιλέγει να βγάλει προς τα έξω όλη την ευρωπαϊκή καλλιτεχνική ρίζα. Η προβολή της φύσης δε συνομιλεί με τον Πίτερ Τζάκσον, αλλά με έναν ρουστίκ νατουραλισμό/σκοτεινό εθνορομαντισμό και με το σιωπηλό σκηνοθετικό μεγαλείο της Σκανδιναβίας. Οι κλαγγές των ξιφών δεν ακούγονται ποτέ, τα μακρινά μονόπλανα στα οποία κυριαρχεί ο αέρας υπενθυμίζουν με σοβαρότητα ότι εξακολουθούμε να μένουμε παρατηρητές, δεν είμαστε μέσα στο πεδίο της μάχης. Αυτό δίνει στη διαδικασία παρακολούθησης, πέρα από μια «κουλτουρέ» υφολογία, μια υπόσταση παρόμοια με αυτήν ενός πίνακα, ή ίσως και μιας νουβέλας. Παρατηρούμε μια πραγματικότητα απ’ έξω, δεν εμπλεκόμαστε, θαυμάζουμε, δεν «καπηλευόμαστε» ψυχολογικά τη δόξα των άλλων. Και ο σιωπηλός μα εκφραστικός Μαντς Μίκελσεν θυμίζει πως δεν ήταν όλοι οι ήρωες μεστοί από ατάκες περί ελευθερίας και δικαιοσύνης, τσιτάτα που θα έμεναν στην (όποια) Ιστορία. Μα υπήρξαν και αυτοί που μίλησαν με τις πράξεις τους χωρίς πολλά ευφυολογήματα, και πέθαναν για τα προσωπικά τους ιδανικά. Ιδανικά τα οποία, στη συγκεκριμένη περίπτωση, μπορεί να κριθούν ως ένας πρόγονος των σημερινών υποθέσεων περί «αντάρτικων πόλεων» και να προβάλλουν τις αντιρρήσεις τους, μα στο συγκεκριμένο πλαίσιο λειτουργούν όπως πρέπει.
Αρνητικό της συγκεκριμένης ταινίας, η μεγάλη διάρκειά της που, αν σκεφτούμε το θέμα που πραγματεύεται μα και την υφολογία της, μετά από ένα σημείο κουράζει. Δεν έχει τόσο την τραγικότητα του Ο Άνεμος Χορεύει το Κριθάρι, όσο τον «πειραματισμό» του Valhalla Rising έκδηλο και, ως εκ τούτου, δεν απευθύνεται εξίσου σε όλον τον κόσμο. Μα οι πιο υπομονετικοί και αυτοί που προτιμούν μια ταινία βαρύθυμη και αργή θα την απολαύσουν σχεδόν στην ολότητά της. Εδώ δεν έχει μνημειώδεις ατάκες, μόνο μνημειακών προδιαγραφών (που, εν τέλει, δεν φτάνουν ποτέ την ίδια τη μνημειακότητα) πλάνα. (3/5)
Rio 2
ΗΠΑ, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Κάρλος Σαλντάνια
Με τις φωνές των: Αν Χάθαγουεϊ, Τζέσι Άιζενμπεργκ, Τζέιμι Φοξ
Διάρκεια: 101’
Τα πτηνά της πρώτης ταινίας ζουν βίο ανθόσπαρτο στο Ρίο Ντε Τζανέιρο, μέχρι που η μαμά Τζούελ αποφασίζει πως το καλύτερο περιβάλλον για να μεγαλώσουν τα παιδιά της δεν είναι αυτό της πόλης, μα της φύσης. Σύσσωμη η οικογένεια, μετακομίζει στα δάση του Αμαζονίου, στων οποίων τη ζωή προσπαθεί να προσαρμοστεί.
Στην επόμενη σελίδα: O Μόνος Επιζών, το Χίτλερ: Μια Ταινία Από Τη Γερμανία και το Senso.
