Με τους πλέον λαμπρούς οιωνούς ξεκίνησε χτες το φεστιβαλικό καλοκαίρι, συμβολικά μαζί με το ημερολογιακό. Πολύς και καλός κόσμος στην πλατεία Νερού για την 1η ημέρα του Release Athens Festival. Κι από μουσικής πλευράς, πολύ δύσκολο να έμεινε κάποιος δυσαρεστημενος.
Η χτεσινή μέρα υπήρξε η πρώτη καλοκαιρινή και από πλευράς θερμοκρασίας. Αυτό εμπόδισε τους περισσότερους να έρθουν από νωρίς κάτω από τον καυτό ήλιο ώστε να χαρούν τον Moa Bones – κι ήταν αληθινά κρίμα. Αυτό το παιδί κατέχει κάτι που δεν είναι εύκολο να το αποκτήσει κανείς αν δεν υπάρχει ήδη μέσα του: αυθεντικότητα. Χειρίζεται ένα ιδίωμα που έρχεται από αλλού ως απολύτως δικό του – τονίζω: «ως» και όχι «σαν» – δεν υπάρχει εδώ καμιά παρομοίωση. Τα βαθιά βιωμένα του κομμάτια ενθουσίασαν τους λίγους εκλεκτούς της καυτής απογευματινής ώρας. It’s my way or the highway, μας είπε από σκηνής, και είχε κάθε δικαίωμα να το πει… Ειρήσθω εν παρόδω: στα reviews αρκετών συναδέλφων σε διάφορα μέσα, όταν γράφουν για τις εμφανίσεις των πρώτων καλλιτεχνών της φεστιβαλικής ημέρας, να ΜΗΝ τους πιστεύετε. Γιατί απλούστατα το 90% δεν ήταν εκεί! (Αυτό ονομάζεται κάρφωμα…).
Καθώς η ώρα προχωρούσε και το ευεργετικό θαλασσινό αεράκι άρχιζε να μας δροσίζει από το λιοπύρι, ο κόσμος άρχισε να συρρέει, μεγάλο μέρος του με τα μέσα μαζικής μεταφοράς (άλλο ένα από τα πολλά ευεργετήματα της συγκεκριμένης τοποθεσίας). Στη σκηνή ανέβηκε η Ειρήνη Σκυλακάκη με το εξαμελές συγκρότημά της. Παρόλο που έχω την εντύπωση πως οι μικρότεροι χώροι ταιριάζουν περισσότερο στην εσωτερικότητα της ερμηνείας της, το κοινό τη χειροκρότησε θερμά. Η απάντηση για το αν η Ειρήνη μπορούσε να επαναλάβει την επιτυχία του In the Light έχει δοθεί προ πολλού: έχει κάνει τεράστια άλματα τόσο συνθετικά όσο και στιχουργικά, η πρόοδός της είναι θεαματική και συνεχίζεται. Αν επικεντρώσει τις προσπάθειές της και στη φωνητική της εξέλιξη κι αυτή είναι ανάλογη, νομίζω πως ο ουρανός είναι το όριο, και μάλιστα διεθνώς. Άλλωστε, εδώ και δέκα μήνες έχει μεταφέρει την έδρα και τη ζωή της στο Λονδίνο, ενώ το επόμενο άλμπουμ της, που βρίσκεται ήδη στα σκαριά, θα έχει παραγωγό τον Danton Supple, γνωστό μεταξύ άλλων κι από το ΧΥ των Coldplay, ο οποίος μάλιστα ήταν παρών χτες στην παραλία του Φαλήρου. Επίσης, ανήκει στις ελάχιστες τραγουδοποιούς που γνωρίζω και που δεν εκμεταλλεύονται ούτε στο ελάχιστο την ομορφιά τους επί σκηνής – κι αυτό το λέω με θετικό πρόσημο: είναι η επιλογή της και νομίζω πως πρέπει να γίνει σεβαστή.
Εντυπωσιακότατος ο Cass McCombs. Εκλεκτός εκπρόσωπος του σημερινού αμερικάνικου ήχου, οδήγησε το κουαρτέτο του σε μια εμφάνιση που ενθουσίασε όσους τον ήξεραν ήδη, και σίγουρα κέρδισε πολλούς από αυτούς που ήρθαν να ακούσουν τους headliners. Είναι λυπηρό που εκφράσεις όπως «κατάθεση ψυχής» και άλλες παρόμοιες έχουν χάσει το νόημά τους από την κακή χρήση, διαφορετικά θα αποτύπωναν ανάγλυφα αυτό που συνέβη χτες στο Release τις ύστερες απογευματινές ώρες. Δεν θα πω περισσότερα, γιατί μερικά πράγματα δεν περιγράφονται, απλώς βιώνονται.
Γνώριζα πως οι Daughter είναι ραγδαία ανερχόμενοι. Εκείνο που ομολογώ πως δεν είχα καταλάβει είναι πως έχουν τέτοιο following στη χώρα μας. Προφανώς ούτε κι οι ίδιοι, που έδειξαν να μην περιμένουν μια τόσο ένθερμη υποδοχή, Ο ενθουσιασμός του κοινού σίγουρα σήμαινε πως υπήρξαν άνθρωποι που κατηφόρισαν χτες στην πλατεία Νερού ειδικά για χατήρι τους. Κι όχι άδικα… Μπορεί ο ήχος τους να μην έχει πράγματα ιδιαιτέρως καινούρια – ακόμα κι αν δεν γνώριζε κανείς πως ανήκουν στο δυναμικό της 4AD, δεν θα δυσκολευόταν καθόλου να το μαντέψει. Όμως η παρουσία κι η φωνή της εύθραυστης, αέρινης και πανέμορφης (ερωτεύσιμης, θα τολμούσα να πω) frontwoman Elena Tonra σίγουρα δεν ανήκουν σε αυτά που συναντά κανείς κάθε μέρα. Κι ήταν τόσο γοητευτική η συστολή της μπροστά στις έξαλλες επευφημίες των θεατών… (OK, νομίζω πως αρχίζω να παρασύρομαι).
Όσο για το «κυρίως πιάτο» της βραδιάς, τους Beirut, πραγματοποίησαν όλα όσα υπόσχονταν. Το κοινό της Ελλάδας, προφανώς διψασμένο, καθώς είχε να τους δει πολλά χρόνια, κοντά δεκαετία, χάρηκε τόσο τις επιτυχίες όσο και τα λιγότερο γνωστά τους κομμάτια, χόρεψε, τραγούδησε, φώναξε, ίδρωσε, παρασύρθηκε από τον Zach Condon και τον παρέσυρε με τη σειρά του. Ο χαρακτηριστικός ήχος που όλοι αγαπήσαμε, εκτελεσμένος άψογα από μεγάλη μπάντα φωτισμένη υπέροχα, σε μια γλυκιά καλοκαιρινή βραδιά πλάι στη θάλασσα: τι άλλο να ζητήσει κανείς; «Μήπως έχει κανείς τα κλειδιά από κάποιο από αυτά τα σκάφη;» ρώτησε ο Zach σαν να άκουσε την ερώτησή μου…
Θα ήθελα να επικεντρώσω την αποτίμηση αυτής της πρώτης ημέρας του Release στο κοινό. Η διαφοροπoίηση που μοιάζει να έχει επιφέρει η οικονομική κρίση, είναι πως ο κόσμος που έρχεται πλέον στις συναυλίες είναι πιο συνειδητοποιημένος, ξέρει τι έχει έρθει να ακούσει και γιατί. Άλλωστε, έχει ματώσει για να πληρώσει το εισιτήριο, το οποίο παραμένει μεν αρκετά φθηνότερο από αντίστοιχα φεστιβάλ του εξωτερικού, αλλά για τους περισσότερους Έλληνες αντιπροσωπεύει πια ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό. Δύσκολα, λοιπόν, θα δεις πλέον ανθρώπους που απλώς «είδαν φως και μπήκαν». Διψούν για ψυχαγωγία – ας καταλάβουμε επιτέλους πως δεν αποτελεί πολυτέλεια, αλλά βασική ανθρώπινη ανάγκη – κι εμπιστεύονται στα καλοκαιρινά φεστιβάλ τον οβολό τους ελπίζοντας πως αυτή θα είναι υψηλότατης ποιότητας. Εκτιμώ πως η χτεσινή βραδιά δεν τους διέψευσε. Αν οι αριθμοί σημαίνουν κάτι, και χωρίς να είμαι πολύ καλός σε αυτά, υπολογίζω πως στο Φάληρο ίσως και να συγκεντρώθηκαν χτες παραπάνω από 5.000 ψυχές.
