Παρασκευή απόγευμα και η διαδρομή προς την Πλατεία Νερού για την δεύτερη και τελευταία μέρα του Release, μετά την ατυχία με τους Jamiroquai, συνοδεύτηκε από αρκετά και ανησυχητικά σύννεφα στον ουρανό. Φτάνοντας στο Φάληρο για την πιο πολυσυλλεκτική μάλλον μέρα του φεστιβάλ με Chinese Basement, Omegaray, Kadebostany, Archive και Thievery Corporation, οι πρώτες ψιχάλες δίνουν την εντύπωση κάποιου ετήσιου ραντεβού του Release με την βροχή. Φυσικά ο λόγος για την περσινή αλησμόνητη εμφάνιση των Sigur Rós όπου κυριολεκτικά «άνοιξαν οι ουρανοί» και ομολογουμένως πρόσθεσαν αυτό το κάτι παραπάνω στο ισλανδικό ηχοτοπίο τους. Ωστόσο, η φετινή καταιγίδα που έπιασε γύρω στις 6 η ώρα με «εγκλώβισε» για κάποια ώρα κάτω από το υπόστεγο μίας στάσης, πράγμα που συνεπάγεται ότι η άφιξη δεν έγινε εγκαίρως για την εμφάνιση των Chinese Basement.
Με ομολογουμένως αρκετό κόσμο δεδομένης της ώρας και των καιρικών συνθηκών, οι Omegaray, το φρέσκο ελληνόφωνο σχήμα του Γιώργου Καρανικόλα (The Last Drive) βγαίνουν λίγο καθυστερημένα στην σκηνή (μία μικρή αλλά ανεπαίσθητη καθυστέρηση ακολούθησε και τις υπόλοιπες εμφανίσεις της ημέρας) και ενημερώνει ότι θα παίξουν -δυστυχώς- μόνο δύο κομμάτια λόγω έλλειψης χρόνου. Όση ώρα βρίσκονται πάνω στην σκηνή και παίζουν τον «Κυκλικό Χορό» και τον «Ξενιστή» επιβεβαιώνεται η υποψία μου ότι ο βαρύς psych ήχος τους ακούγεται πολύ πιο μεστός live απ’ ό,τι στην ηχογράφηση και ο Καρανικόλας, παρά την μικρή διάρκεια της εμφάνισής τους, δεν πτοείται, έχοντας αρκετή ενέργεια που φτάνει και στο κοινό.
Και εκεί που είχαμε αρχίσει να «στεγνώνουμε», μερικά λεπτά πριν την εμφάνιση των Kadebostany άρχισαν να πέφτουν χοντρές ψιχάλες οι οποίες εξελίχθηκαν σε κανονικότατη βροχή, συνοδεία της οποίας εμφανίστηκαν οι αγαπημένοι του ελληνικού κοινού Ελβετοί. Όσοι δεν πήγαν στα πλαϊνά υπόστεγα, απλά άνοιξαν τις ομπρέλες τους και δεν σταμάτησαν να χορεύουν. Με την νέα frontwoman τους, Kristina, να δείχνει ότι ευχαριστιέται πολύ τον ρόλο της, οι Kadebostany ξεκίνησαν με αρκετό κέφι το set τους, το οποίο μετά από μερικά κομμάτια διακόπηκε για λίγα λεπτά προκειμένου να μεταφερθούν τα όργανα και ο εξοπλισμός μερικά μέτρα πιο πίσω στην σκηνή, γιατί όπως είπε ο Guillaume Jérémie αστειευόμενος «δεν θέλει να πεθάνει».
Στο περίπου μίας ώρας set τους «έπαιξαν» αρκετά με το κοινό και φυσικά ακούστηκαν τα hits “Castle In The Snow” και η διασκευή στο “Crazy In Love” της Beyonce, η οποία δεν ήταν η μόνη καθώς «πείραξαν» και το “Heroes” του David Bowie (δεύτερη φορά που το ακούμε φέτος live, την πρώτη από τους Depeche Mode στην εμφάνισή τους στο Terra Vibe) με κατά γενική ομολογία, όχι ιδιαίτερη επιτυχία. Στο τέλος της εμφάνισής τους και αφού η βροχή είχε πλέον σταματήσει, ευχαρίστησαν το ελληνικό κοινό «που είναι ένα από τα πρώτα που πίστεψε στους Kadebostany» και αντίστοιχα, κάποιο από αυτό το κοινό ήταν εκεί και φάνηκε ικανοποιημένο όση ώρα χειροκροτούσε την μπάντα.
Λίγο μετά τις 9 και με καθυστέρηση ελαφρώς μεγαλύτερη του ακαδημαϊκού τετάρτου, οι Archive ανεβαίνουν στην σκηνή, με την Πλατεία Νερού να έχει πλέον σχεδόν γεμίσει και ένα μεγάλο “WELCOME” να αναβοσβήνει στο videowall πίσω από τη μπάντα. Μεγάλο μέρος του κοινού και ιδιαίτερα αυτό στις πρώτες σειρές βρίσκεται εμφανώς εδώ για χάρη τους και η live εμφάνισή τους έχει ακριβώς ό,τι και η μουσική τους πορεία τα τελευταία 20 και βάλε χρόνια: πάνω που πιστεύεις ότι «κουμπώνει» σε ένα στυλ, μεταπηδά στο επόμενο -είτε το λες trip hop είτε post rock- και αυτό που σου μένει στο τέλος είναι περισσότερο μία σπουδή στην κινητικότητα, παρά η αποτύπωση ενός σταθερού στυλ -αλλά, αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.
Το σετ κινήθηκε ισορροπημένα μεταξύ παλιότερου και πιο καινούργιου υλικού, με τον κόσμο να μην κρύβει τον ενθουσιασμό του στο “You Make Me Feel” και το “Fuck You”, με τις αναμμένες οθόνες που υψώθηκαν μαζικά στο δεύτερο να δίνουν την αίσθηση ότι λειτουργούν ως υποκατάστατο του μεσαίου δαχτύλου που ήθελαν να υψώσουν όλοι οι κάτοχοι αυτών σε «εκείνον» ή «εκείνη». Σε κάθε περίπτωση, σίγουρα δεν ήθελαν να το υψώσουν στους Αrchive, τους οποίους φαίνεται πως το αθηναϊκό κοινό αγκάλιασε με την αναμενόμενη θέρμη για άλλη μια φορά.
Και η αυλαία της ημέρας, αλλά και ολόκληρου του φεστιβάλ, έπεσε με τους Thievery Corporation, οι οποίοι βγήκαν στην σκηνή λίγο μετά τις 11, σε μία κατάμεστη σχεδόν Πλατεία Νερού, δίνοντας ένα χορταστικό show που κράτησε 2 γεμάτες ώρες. Παρά την μουντάδα της ημέρας, έκαναν σημαία τους την dub και reggae εξωτική τους διάθεση, με το κοινό να δίνει την εντύπωση ότι ήταν πρόθυμο να διασκεδάσει με ό,τι του δώσει ο ξεσηκωτικός μουσικός θίασος από την Washington.
Το set λίγο μετά το πρώτο μισάωρο έκανε μία σχετική «κοιλιά» με κομμάτια που κινούνταν σε πιο ήπιους ρυθμούς, αλλά όσο περνούσε η ώρα οι ρυθμοί και η διάθεση του κόσμου ανέβαιναν, χωρίς όμως ποτέ τα μουσικά vibes που έρχονταν από την σκηνή να οδηγήσουν σε κάποια «έκρηξη». Οι πολλές εναλλαγές στα φωνητικά έδιναν μία νότα εγρήγορσης και πολυσυλλεκτικότητας. Όσοι δεν ήταν σκληροπυρηνικοί fans της μπάντας, μάλλον θεώρησαν πως το “The Richest Man In Babylon” που ακούστηκε στο encore ήταν ιδανικό για κλείσιμο, ωστόσο, οι fans ακόμη και μετά τα τέσσερα κομμάτια που ακολούθησαν, ζητούσαν κι άλλο στο τέλος. Όπως και να ‘χει, το γεγονός ότι ξεσήκωσαν τόσες χιλιάδες κόσμου που χόρεψε με την ψυχή του, αρκεί.
Το σίγουρο είναι πως όλοι κάποια στιγμή σε αυτό το διήμερο του Release χορέψαμε με την ψυχή μας. Άντε και του χρόνου.
