Για κάποιους η επίσημη έναρξη του καλοκαιριού σηματοδοτείται από την πρώτη βουτιά στην θάλασσα, το πρώτο παγωτό και το πρώτο ανάλαφρο ντύσιμο. Για άλλους (καλή ώρα) απαραίτητο τελετουργικό για να πάει καλά το καλοκαίρι αποτελεί το πρώτο μεγάλο φεστιβαλικό live που στην προκειμένη, γίνεται και δίπλα στην θάλασσα. Το συναυλιακό καλοκαίρι ξεκίνησε επίσημα στις 2 Ιουνίου, την πρώτη μέρα του Release Athens στην Πλατεία Νερού.
Άφιξη λίγο πριν τις 18:00 υπό καυτό ήλιο, με τον λίγο ακόμα κόσμο που βρίσκεται στο χώρο να μην ξεροσταλιάζει μπροστά στην σκηνή, αλλά να χαζολογάει στα γύρω stands. Η προσπάθεια της Etten απέδωσε κάποιους καρπούς, μιας και συγκεντρώθηκαν μερικοί τολμηροί μπροστά στην σκηνή, με την μπάντα να δείχνει ότι το διασκεδάζει απόλυτα για τα περίπου 20 λεπτά που έπαιξαν το ιδιόμορφο electro τους.
Κι επειδή κι ο ήλιος…φοβέρα θέλει, επόμενοι στην σκηνή οι Rattler Proxy για να ξορκίσουν το σκηνικό με την νταρκίλα τους. Η total black ενδυμασία και οι κουκούλες του ντουέτου συνοδεύτηκαν μουσικά από post punk και darkwave ήχους με electro εκρήξεις, σε ένα ζοφερά χορευτικό σετ κι ενώ έλεγα να μείνω λίγη ακόμη ώρα υπό σκιά, μετά από δύο κομμάτια πλησίασα δειλά δειλά στην σκηνή. Ως το τέλος της σαρανταπεντάλεπτης εμφάνισής τους, δεν περίμενα ότι η καθ’ όλα γοητευτική κατ’ εμέ αισθητική τους θα με έκανε να ξεκινήσω τον α λα Ian Curtis χορό από τόσο νωρίς.
Αλλά που να ήξερα τι θα ακολουθήσει στην συνέχεια. Ο Παναγιώτης Μελίδης aka Larry Gus, είχε δηλώσει προ ημερών: «Είναι ωραία πάντα η ζέστη και ειδικά το πιο ωραίο συναίσθημα είναι όταν παίζεις πραγματικά νωρίς και κανένας δεν έχει και ιδιαίτερη όρεξη να σε δει στ’ αλήθεια, αλλά δεν μπορεί να φύγει κιόλας, γιατί αφού ήρθε πού να πάει;». Έλα μου όμως που κατέρριψε μόνος του τα λεγόμενά του αποτελώντας το highlight της πρώτης μέρας του Release. Όντας το μεσαίο act κι αν κωδικοποιούσαμε τις εμφανίσεις της ημέρας σε γράφημα, κατά τη διάρκεια της δικής του συναυλίας θα έπαιρνε την μορφή πυραμίδας με τον Larry να στέκει στο υψηλότερο σημείο της.
Mε ένα uber cool attitude ανέβηκε στην σκηνή κάνοντας δοκιμές στην κονσόλα και με το look ναυαγού, μου καλλιέργησε εξ’ αρχής την εμμονή ότι φέρνει στον Serj Tankian των System Of A Down (δεν ξέρω γιατί, μάλλον έφταιγε ο ήλιος). Με μία φρενήρη διάθεση και σαν άνθρωπος-ορχήστρα ελισσόταν -ή μάλλον, εκτινασσόταν- μεταξύ κονσόλας, μικροφώνου, τυμπάνων και λοιπών σημείων της σκηνής, με τις φαλτσέτο κραυγές να δίνουν άμεση ενέργεια στα πόδια που είχαν αρχίσει το χτύπημα και τον χορό για τα καλά στους περισσότερους των πρώτων σειρών.
Τη μία ώρα που έπαιζε ο Larry έδινε την αίσθηση ότι κάπως έτσι θα ήταν ο Iggy Pop αν είχε γεννηθεί 30 χρόνια αργότερα και αντί να γύρναγε τον κόσμο κάνοντας ναρκωτικά με τους Stooges, καβαλούσε την κονσόλα του. Γιατί ακόμα κι αν παίζεις electro pop μπορείς να είσαι punk πάνω στην σκηνή κι ο Larry Gus ήρθε να το επιβεβαιώσει μεταξύ άλλων, όχι μόνο όταν μάτωσε το κεφάλι του που κοπανούσε ασταμάτητα (ο Iggy που λέγαμε…) αλλά κι όταν λίγο μετά την μέση του set μαζί με την καλησπέρα του, εξομολογήθηκε τις ενοχές του που σήμερα κάθισε σε μία δημόσια τουαλέτα κι έδωσε συμβουλές αφόδευσης για…πονεμένες μέσες. Και γίναμε κι εμείς «Άγγελοι Κυρίου» στο τέλος, συνεχίζοντας τα απανωτά «ΞΑΝΑ, ΞΑΝΑ, ΞΑΝΑ» ακόμη κι όταν είχε φύγει από την σκηνή. Όπως ειπώθηκε και σε ένα τσατ: «Το πανκ το αληθινό».
Λίγο μετά τις 21:00 οι Moderat ανέβηκαν στην σκηνή. Ο ήχος αρχικά μπούκωνε στα μπάσα, αλλά έστρωσε γρήγορα και η μπιτάτη dubstep εσωστρέφεια τους κατάφερνε να κλιμακώνεται σε στιγμές, χωρίς ωστόσο να φτάνει ποτέ στην έκρηξη, αλλά κρατώντας το σώμα σε χορευτικά vibes εγρήγορσης. Τα εντυπωσιακά γεωμετρικά visuals σε βοηθούσαν ακόμη περισσότερο να βουτήξεις στην mid-tempo μυσταγωγία τους. Ακούστηκαν κομμάτια όπως τα “A New Error”, “Reminder”, “Eating Hooks” και φυσικά το “Bad Kingdom” που αναμενόμενα κράτησαν για το encore. Συνολικά, πάντως με οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι το έχουν πολύ καλύτερα όσο τείνουν προς το ατόφιο electro κι όταν δεν μπλέκουν τόσο κιθάρα ή/και πολλά φωνητικά, με την καλύτερη στιγμή από την μιάμισης ώρας εμφάνισή τους να ήταν μάλλον η αρχή του encore με τον σόλο Gernot Bronsert στα decks.
Στο ημίωρο διάλειμμα πριν τους headliners Röyksopp, οι προετοιμασίες στην σκηνή προδιέθετε για κάτι εντυπωσιακό. Λίγα λεπτά μετά τις 23:00 οι δύο Νορβηγοί ανέλαβαν τα decks και στο υπερυψωμένο μέρος της σκηνής εμφανίστηκε μία αιθέρια ξανθή ύπαρξη πίσω από το μικρόφωνο που ήταν μάλλον και η πιο εντυπωσιακή εικόνα πάνω στην σκηνή, αν και γινόταν τόσο φαντεζί που σε στιγμές είχε κάτι από Eurovision. Όπως και να έχει, η electro των Röyksopp έκανε το μεγαλύτερο μέρος του κοινού (όχι όμως και όλους όσους κοπανιόντουσαν στους Moderat) να χορέψει μέχρι περίπου την μία παρά με κλασικά hits όπως τα “Eple” και “What Else Is There?”, μετατρέποντας την Πλατεία Νερού σε ένα μεγάλο club της Παραλιακής με ό,τι συνεπάγεται αυτό.
Αφού οι σόλες κατάφεραν έστω και λίγο να λιώσουν μετά την πρώτη μέρα του φεστιβάλ, ραντεβού «ΞΑΝΑ, ΞΑΝΑ, ΞΑΝΑ» στις 16 του μήνα.
