φωτό: Michael Topyol
Το πρώτο πράγμα που κάνει ο Niv Arzi, ο ένας από τους δύο Red Axes (ο άλλος ακούει στο όνομα Dori Sadovnik), όταν το ρημάδι το Skype καταφέρνει να κάνει τη διαδρομή Αρδηττός-Τελ Αβίβ είναι να στρέψει την κάμερα του στον κήπο του σπιτιού του και να μου δείξει το φως για να καταλάβω πόσο ηλιόλουστη ημέρα έχει η ισραηλινή πρωτεύουσα. Μετά κλείνει την κάμερα, «γιατί τρώει πολύ bandwidth», αλλά από το λίγο που τον αντίκρυσα (και από το πως τον ακούω), υποθέτω ότι δε θέλει να φαίνεται αγουροξυπνημένος. Με βγάζει από την δύσκολη θέση λοιπόν, να απολογηθώ και για τη δική μου κατάσταση (εντάξει, λέω ότι «είναι αργία», δεν του λέω «των Φώτων») που είμαι με λίγες ώρες ύπνο, ακριβώς γιατί το προηγούμενο βράδυ με δύο ακόμα εκλεκτούς κυρίους προσπαθούσαμε να κάνουμε τον κόσμο να χορέψει σε ένα dance stage της δικής μας πόλης. Και κανένα άλλο όνομα δεν είχε την τιμητική του, όσο αυτό το δίδυμο από το Ισραήλ, από το οποίο όλο το βράδυ επιλεξαμε τουλάχιστον 4-5 δικές τους παραγωγές ή edits που έχουν κάνει σε κομμάτια άλλων.
Όμως το ζήτημα, και το σπουδαίο με το γεγονός ότι θα τους δούμε για πρώτη φορά στην Αθήνα το Σαββατόβραδο στο πλαίσιο του The Kids Are Alright vol. 4, είναι πως οι Red Axes δεν είναι δημοφιλείς μόνο σε μικρά clubs στο κέντρο της Αθήνας. Αντίθετα, βαθμιαία εδώ και 4-5 χρόνια έχουν εξελιχθεί σε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σχήματα στο χώρο της underground χορευτικής μουσικής. O Niv, αφού ξεκινάμε με τα τυπικά και μου λέει πως έχει έρθει πολλές φορές διακοπές στην Ελλάδα «Κρήτη, Μύκονος, Κως και σε άλλα νησιά» με την οικογενειά του, αρνείται -σε τυπικό καλλιτεχνικό mode- να δώσει έναν χαρακτηρισμό στη μουσική που πρεσβεύουν οι Red Axes. Στο μόνο που επιμένει είναι στο πόσο πιο δύσκολο είναι να επικοινωνείς με το κοινό ως DJ, στο πόσο πιο δύσκολο είναι να κρατάς αμείωτη την προσοχή του κοινού όταν μιξάρεις μουσική άλλων, παρά όταν παίζεις τη δική σου live. «Προσπαθούμε να μην είμαστε μονότονοι, να μην μένουμε, ας πούμε, στον σταθερό ρυθμό των 4/4 όλο το βράδυ αλλά να δημιουργούμε εκπλήξεις και να ανοίγουμε έναν απρόβλεπτο διάλογο με τους clubbers που δεν ξέρουμε πως θα εξελιχθεί», είναι τα λόγια που χρησιμοποιεί ακόμα κι όταν του ζητάω να μου πει πώς περιγράφει τη μουσική τους σε κάποιον που δεν τους έχει ξανακούσει ποτέ.
Αφού λοιπόν ο Niv αρνείται να βάλει ταμπέλες, ας πούμε δύο πράγματα για τους Red Axes. Οι δυο τους, συνομήλικοι 31 στα 32 σήμερα, γνωρίστηκαν μέσω των γονιών τους που ήταν οικογενειακοί φίλοι. Σε τραπέζια και γιορτές, ο Niv πάντα είχε από κοντά τον Dori, γιατί κάπου εκεί υπήρχε ένα τραπέζι πινγκ πονγκ, εκείνος ήταν πρωταθλητής και ήθελε να τον έχει «συμπαίκτη και όχι αντίπαλο στο διπλό». Μεγαλώνοντας, τα ενδιαφέροντα άλλαξαν, έφηβοι άρχισαν να ανακαλύπτουν τη μουσική. Να την ακούνε και να την παίζουν. Το post-punk και το new wave της δεκαετίας του ’80 τους καθόρισαν και τους έστρεψαν στο να γνωρίσουν την τοπική αντίστοιχη σκηνή, μικρή στο μέγεθος αλλά πολύ δυναμική με μπροστάρηδες φυσικά τους σπουδαίους Minimal Compact – ένα συγκρότημα που κατάφερε να βγει έξω από τα όρια του Τελ Αβίβ.
Πριν αποροοφηθούν από την χορευτική μουσική και γίνουν οι Red Axes, λέγονταν Red Cotton κι έπαιζαν ένα πιο σκληρό, ακατέργαστο μεταπάνκ. Αυτές οι αναφορές είναι που επηρέασαν τον τρόπο με τον οποίο πέρασαν στην ηλεκτρονική μουσική και παρουσίασαν από το 2011 κι έπειτα τη δικη τους dark disco πρόταση. Μοιάζοντας πολύ με μια «ανατολίτικη», πιο ωμή, εκδοχή του σύγχρονού τους Fernando οι Red Axes ρεμίξαραν κλασικό Nick Cave and the Bad Seeds, διασκεύασαν Bauhaus, έδωσαν ένα ολοκληρωμένο LP το 2014 (Ballad of the Ice στην I’m A Cliché του Cosmo Vitelli), συνεργάστηκαν αποκτώντας μια πιο «τροπική» διάσταση με τον βραζιλιάνο βοκαλίστα Abrao και πλέον κυκλοφορούν με ρυθμούς πολυβόλου EPs και remixes σε αξιοσέβαστες underground εταιρείες όπως η Hivern Discs του John Talabot και η Crosstown Rebels του Damian Lazarus μεταξύ άλλων.
«Είμαστε όντως πολύ busy τον τελευταίο καιρό», παραδέχεται κάπως συνεσταλμένα, «έχουμε περίπου 3 gigs το μήνα εκτός Ισραήλ, κάνουμε πολλή δουλειά στο στούντιο για λογαριασμό μας και για λογαριασμό άλλων. Αλλά, μη νομίζεις, μόλις εδώ κι 1-1.5 χρόνο είναι που καταλάβαμε ότι πια κάνουμε επαγγελματικά το χόμπι μας». Δύο είναι τα στοιχεία που, κατά την γνώμη μου, τους διαφοροποιούν από τόσα και τόσα σχήματα που προσπαθούν να τα καταφέρουν στην απρόσωπη κρεατομηχανή της dance βιομηχανίας. Το «ντάρκικο» παρελθόν τους που τους κάνει ελκυστικούς σε μια μεγαλύτερη μερίδα κοινού από τους τυπικούς clubbers του μεσονυκτίου και φυσικά το oriental στοιχείο που δεν κρύβεται στις συνθέσεις τους. Είναι κάπως απρόθυμος να σχολιάσει το πρώτο, ίσως γιατί το κάνουν συνέχεια στις συνεντεύξεις, αρκείται να μου πει «ναι, οι δίσκοι των Joy Division είναι οι πρώτοι που θυμάμαι να αγοράζω και να έχουν κάποια σημασία για μένα». Αντίθετα, θέλει πολύ να μιλήσει για την τοπική σκηνή του Τελ Αβίβ. Του λέω ότι και τα παιδιά στην Αθήνα που κανουν techno/house, έχουν πρώτα απ’ όλα να ξεπεράσουν τον σκόπελο μιας «ανατολίτικης ηχητικής κληρονομιάς». Το δέχεται, αλλά επισημαίνει την ύπαρξη στο Ισραήλ ενός πυρήνα ήδη από τα 70s – 80s που ακολουθούσε τα ρεύματα σε ΗΠΑ-Αγγλία, καθώς και την πρόκληση να κάνει τα γεωγραφικά χαρακτηριστικά μέρος του ήχου σου. Κι επιμένει ότι στο Τελ Αβίβ, σε αυτήν την πόλη με την απίθανη νυχτερινή ζωή που μοιάζει τόσο με την Αθήνα και λατρεύει τη Γλυκερία, την Χάρις Αλεξίου και την Άντζελα Δημητρίου, υπάρχει μία πολύ ισχυρή και δεμένη σκηνή χορευτικής μουσικής.
Αποστολή των Red Axes θα είναι να τους μάθουν και την Λένα Πλάτωνος. Λίγο πριν κλείσουμε ο Niv μου αποκαλύπτει με τρομερό ενθουσιασμό ότι μέσα στους επόμενους μήνες θα κυκλοφορήσει στην σπουδαία αμερικάνικη ετικέτα Dark Entries ένα EP με 4 remixes τους σε ισάριθμα κομμάτια της πρωτοπόρου ελληνίδας δημιουργού από το αξεπέραστο Γκάλοπ (“Witches”, “The Number 9”, “What’s New Pussy Cat?” και “And We Hear I Love You”). Μάλλον ξέρουμε δηλαδή και περίπου πως θα κλείσουν το σετ τους το Σαββατόβραδο στο Ρομάντσο…
