Αν κάποιος σε έβαζε να διαλέξεις την περιοχή της Αθήνας που είναι περισσότερο «μυημένη» στην hip hop κουλτούρα, ασφαλής επιλογή είναι το Γαλάτσι. Αν και είναι πιο κοντά στα Βόρεια Προάστια μοιράζεται κυρίως την πολιτιστική κουλτούρα του κέντρου και αποδεικνύεται αφού από εκεί έχουν ξεκινήσει αρκετά γνωστά ονόματα της σκηνής όπως το GLAC (Galatsi Location Athens City team) με καθοδηγητή τον Λιάκο (ή Εισβολέα, Είσβο κλπ) και τους Βήτα Πεις. Μεταξύ των Γαλατσιωτών και ο Αλέξανδρος ή σωστότερα, Ραψωδός Φιλόλογος. Διατηρώντας πάντοτε χαμηλό προφίλ, συστήθηκε μαθητής με την hip hop και σχεδόν αμέσως άρχισε να γράφει τους πρώτους στίχους, αργότερα ήρθαν οι Ladose, ταύτισε το όνομά του στις συνειδήσεις των περισσότερων με το τραγούδι, Σε μια τόση δα στιγμή, και τώρα επτά χρόνια μετά ως ΡΦ με την αμιγώς προσωπική του δουλειά Κελί 218 εμφανίζεται πιο ώριμος και ξανασυστήνεται στην Popaganda.
Δεν μπορώ να πω ότι πήρα μουσική παιδεία από το σπίτι, μεγάλωσα με τους ήχους της εποχής και το hip hop εμφανίστηκε ουρανοκατέβατα στην κατασκήνωση, όταν ήμουν 11, ανταλλάξαμε κασέτες με ένα παιδί και μου έδωσε των TxC το Η πόλις εάλω και έπαθα σοκ. Μετά έπαιρνα αποκλειστικά και μόνο δίσκους, ό, τι έβρισκα σε ελληνικό. Πριν τους TxC είχα και μία μικρή επαφή με τα Ημισκούμπρια, χωρίς να ξέρω ότι είναι hip hop, μετά όλη η ελληνική σκηνή του τότε που ήταν και σε μάχιμα στάδια, FFC, Razastarr, Active Member, παρεμβολές, ΖΝ, Άλφα Γάμα, όλη η συνομοταξία. Από διεθνή ακόμα και τώρα μαθαίνω, έχει τόσο πολύ υλικό, κυρίως αμερικάνικο. Άκουγα και γαλλικό χωρίς βέβαια να καταλαβαίνω τους στίχους, αλλά είχε τόσο ωραία beats.
Από το ’96 και μετά μονίμως γράφω. Αξιοπρεπώς από το 2007 σε μια διαρκή ζύμωση. Με την παρέα μου από το δημοτικό, τρία άτομα στην αρχή, δύο άτομα στη συνέχεια, ο Περιπλανώμενος και εγώ, κάναμε τους Διαρρήκτες. Την πρώτη κασέτα τη γράψαμε το ’97, πολύ ερασιτεχνικά. Μια δεκαετία αργότερα δημιουργήθηκαν οι Ladose. Γνωριστήκαμε μέσω internet και σταδιακά κάναμε έναν πυρήνα που αποφασίσαμε να τον πάμε ένα βήμα παραπέρα με το συγκρότημα. Έτσι, αν και είμαστε από διαφορετικά μέρη της Ελλάδας, Αλεξανδρούπολη, Ροδόπη, Κοζάνη, Αθήνα, βρισκόμασταν συχνότερα. Δεν υπάρχει όμως κάποιο συγκεκριμένο περιεχόμενο γιατί είμαστε ετερογενές συγκρότημα. Εξαρτάται από το τι θα έχει ο καθένας στο κεφάλι του την συγκεκριμένη περίοδο. Είναι μίγμα χημικό, θα βάλεις κάτι από τον καθένα και θα βγει κάτι μοναδικό. Τώρα έχουμε μείνει τρεις, εγώ, ο Κριτής και ο Λόγος Απειλή και δουλεύουμε κατά κύριο λόγο σόλο και έπειτα ως γκρουπ. Περίπου κάθε τριετία γράφουμε μαζί έχοντας όμως πρώτα ολοκληρώσει ένα δικό μας κύκλο.
Από το 2007 ξεκίνησα να βγάζω τους δικούς μου δίσκους, ξεκινώντας από το Σε μια τόση δα στιγμή που το είχα τυπώσει και το πουλούσα μόνος μου. Το «μπαμ» έγινε μετά τους Ladose και κυρίως όταν έβγαλα τον δεύτερο προσωπικό μου δίσκο, Εγκεφαλικό τετ α τετ κατευθείαν στο YouTube που διαδόθηκε με ταχύτατους ρυθμούς. Ο Ακρωτηριασμένος Αχιλλέας κυκλοφόρησε από την Archangel και τώρα το Κελί 218 είναι πάλι αποκλειστικά ηλεκτρονικά.
Στα κομμάτια μου μιλάω κυρίως για εμένα. Έχω άποψη για τον κόσμο γύρω μου, τι συμβαίνει αλλά πιστεύω πως για να μάθεις τον κόσμο πρέπει πρώτα να μάθεις τον εαυτό σου. Κοιτάω πιο πολύ μέσα πριν κοιτάξω έξω. Νομίζω είναι πιο ειλικρινές. Εννοείται πως η πολιτική αναφορά στα τραγούδια μπορεί να είναι ερέθισμα, αλλά δεν αρκεί. Ποτέ δεν πίστευα ότι η μουσική από μόνη της μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, μπορείς όμως να δώσεις το στίγμα σου. Έχω πολιτικό στίχο αλλά σε καμία περίπτωση δεν κάνω πολιτικό τραγούδι. Εμένα μ’ αρέσει που το hip hop δίνει την ελευθερία λόγου στον καθένα και από εκεί ο καθένας αποδέχεται ή απορρίπτει. Η δολοφονία του Παύλου ήταν «βόμβα» για την σκηνή, ταρακουνήθηκαν πολλοί και αναθεώρησαν επίσης πολλά. Δε βρίσκω όμως γόνιμη θέση σαν είδος να αντιπροσωπεύουμε μόνο τη μία πλευρά «τσακίστε τους Ναζί, σπάστε τους φασίστες», δεν θεωρώ ότι δημιουργεί διαχρονικές λύσεις. Ρόλος της μουσικής είναι να ανοίξει το διάλογο, παρά να κάνει κήρυγμα.
Δυστυχώς το χρήμα στη μουσική είναι στα μπουζούκια και στα κλαμπ. Και δεν απαιτείται να είσαι καλός ράπερ, αν και έχουμε κάποιους εμπορικούς εκπρόσωπους που ξέρουν να ραπάρουν, όπως τον Μηδενιστή. Εμένα όμως αισθητικά δεν μου ταιριάζει, ο καθένας μπορεί να κάνει. Με την προηγούμενη κυκλοφορία ζούσα από τα έσοδα. Ισχύει όμως πως όσο επενδύεις, παίρνεις. Δεν μπορώ όμως να βασιστώ στη μουσική για βιοπορισμό επειδή γράφω από έμπνευση και όχι από ανάγκη.
Δούλευα το Κελί 218 μια τριετία που στην πορεία άλλαξαν πάρα πολλά προς το καλύτερο, γνώρισα τη γυναίκα μου, ξεκίνησα τις σπουδές μου στην Ψυχολογία. Διαπίστωσα ότι τα πρώτα κομμάτια που είχα γράψει αυτή την τριετία διέφεραν, δεν ήμουν πια ο ίδιος άνθρωπος. Σκεφτόμουν να μην τα βγάλω, αλλά μετά είχα την ιδέα να τα αποτυπώσω σα μία διαδρομή, από τη θλίψη στη χαρά. Είναι μια δουλειά που καμαρώνω πολύ, πρώτη φορά δεν είχα το άγχος θα αρέσει ή όχι.
