Π Ρ Α Σ Ι Ν Ο
της Παυλίνας Παμπούδη

Έχω πράσινα μάτια και το δικαίωμα να ορίσω

Καθώς το αγριόχορτο

Τα έργα των πολιτειών και τη μοναξιά

Των μνημείων.

Το δικαίωμα να διαγράψω την Ιστορία

Καθώς ο μικρότερος αδελφός,

Που κατέβηκε το πηγάδι

Και βγήκε στον ουρανό.

Το δικαίωμα να συλλαβίσω φύλλα κι αγκάθια

Καθώς αειθαλές

Στους πνεύμονες των πάρκων

Και στην ασυδοσία της ρεματιάς.

Η έπαρσή μου είναι του πράσινου

Κι έχω δικαίωμα,

Επιβάλλοντας σιωπή στην έρημο,

Ν’ αφουγκραστώ

Τη λαχτάρα μου να υπάρξω, που διακλαδίζεται,

Βαθιά, ραγίζοντας

Την πιο δυνατή λαχτάρα μου, να υπάρξει

Ὁ κόσμος.