«Τα τραγούδια είναι βαγόνια», μου είχε πει κάποτε στο Πήλιο ένας θυμόσοφος καφετζής και διοργανωτής συναυλιών του Παπακωνσταντίνου, του Μάλαμα και του Αγγελάκα κάθε καλοκαίρι στον καφενέ του. Υποθέτω ότι εννοούσε πως τα τραγούδια δεν είναι για να κάθονται, πρέπει να κυκλοφορούν, να τσουλάνε στις ράγες, και να κουβαλάνε εκεί έξω όσα ήθελαν να πουν αυτοί που τα έγραψαν, για να γίνουν κτήμα και όσων θέλουν ή τύχει να τα ακούσουν. Ποιος ξέρει, ίσως κάτι τέτοιο να είχαν στο μυαλό τους και οι Θεσσαλονικείς Jane Doe όταν αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν ουσιαστικά ταυτόχρονα δύο δίσκους. Από τη μία το Revolution Diaries σε cd version (από την Puzzlemusik) και από την άλλη το Recipes for Refugees (το οποίο και μπορούν να αποκτήσουν δωρεάν σε ψηφιακή μορφή οι κάτοχοι των …Diaries). Και όλα αυτά ενώ δεν είχε περάσει και πολύς καιρός από την προηγούμενη δουλειά τους, The Enormous Head of King Splendid. H παροιμιώδης παραγωγικότητα, βέβαια, δεν θα έλεγε τίποτα από μόνη της, αν τα τραγούδια δε φτουρούσαν σε απανωτές ακροάσεις, με παρόμοια δυναμική, τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά, με αυτή των τραγουδιών των Make Believe που ακόμη κι εγώ δεν ξέρω πόσα χρόνια μετά τη διάλυσή τους, κάθε φορά που κάποιος dj τα χρησιμοποιεί στο σετ του, καίγεται το πελεκούδι.
Ο λόγος στον Πρόδρομο Γιαγκόπουλο.
Ποιος είναι ο πρώτος δίσκος που αγόρασες; Πότε; Πού βρήκες τα λεφτά; Είναι 1991, ο πατέρας μου με πάει στον θρυλικό Πάτση στο κέντρο της Θεσσαλονίκης κι εγώ λοβοτομημένος από την πλύση εγκεφάλου που μου έχει κάνει το Mtv με το “Wind of Change”, αγοράζω το Crazy World (και ανακαλύπτω πως οι Scorpions δεν ειδικεύονται μόνο στις μπαλάντες). Οι 3000 δραχμές που κόστισε το εν λόγω βινύλιο αποδείχθηκαν καλή επένδυση μιας και παραμένει στη δισκοθήκη μου χωρίς σημαντικές φθορές (ίσως και η έλλειψη χρήσης να έχει παίξει σημαντικό ρόλο σε αυτό).
Ποιος είναι ο τελευταίος; Το Kveikur των Sigur Ros. Παραγγελιά απ’ όξω.
Ποιοι είναι οι 3 δίσκοι που έχεις στη δισκοθήκη σου αλλά ντρέπεσαι γι’αυτό; Και ποιοι οι 3 που δεν έχεις και ντρέπεσαι ακόμη περισσότερο γι’ αυτό; Εντάξει, η ντροπή είναι μία βαριά λέξη, αλλά ας πούμε πως δεν έχω σε περίοπτη θέση το Massive Luxury Overdose των Army of Lovers, το Tomb of the Mutilated των Cannibal Corpse (που το πήρα εξαιτίας του εξωφύλλου του –γκουγκλάρετέ το μόνο αν δεν έχετε φάει- και ενός τραγουδιού που λέγεται “I cum blood”) και Οι μέρες της Φωτιάς του Στέφανου Κορκολή (που τον χάρισα σε μια κοπέλα και μου τον επέστρεψε ιπτάμενο στο κεφάλι). Πραγματικά ντρέπομαι που δεν έχω τον πρώτο των Στέρεο Νόβα, το The ghost of Tom Joad του Springsteen και για την παντελή απουσία δίσκων των Ramones (φωτιά να πέσει να με κάψει).
Ποιους δίσκους έχεις δανειστεί από φίλους σου και δεν τους επέστρεψες ποτέ; Πήρα το 1995 ολόκληρη τη δισκογραφία των Iron Maiden και των Manowar από τον κολλητό μου και ακόμα κοσμούν το ράφι της δικής μου βιβλιοθήκης. Το αστείο είναι πως κανείς μας δεν άκουγε metal φανατικά και έτσι δεν ενδιαφέρθηκε ούτε αυτός να πάρει πίσω τους δίσκους, ούτε εγώ να τους βγάλω από εκεί που βρίσκονται για να τους επιστρέψω (ή να τους ακούσω).
Ποια είναι η καλύτερη συναυλία που έχεις δει στη ζωή σου μέχρι σήμερα; Το σοκ που έφαγα όταν είδα τους Sigur Ros στο θέατρο Βράχων, δε νομίζω να μπορεί να συγκριθεί με όσα ακολούθησαν (ή προηγήθηκαν). Ένιωσα μικρός όταν είδα τον Roger Waters, είπα «ευχαριστώ», συγκινημένος, στον Bob Dylan και μούδιασα σε συναυλίες των Radiohead, του Terry Lee Hale, των Residents και των Τρυπών, όμως οι Ισλανδοί παραμένουν στο μυαλό ακόμα και τώρα, δώδεκα χρόνια μετά.
Ποιο είναι το πρώτο τραγούδι που σου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτεσαι sex, drugs και rock ‘n’ roll (το καθένα από αυτά ξεχωριστά); Prodigy – “Smack my bitch up”, Lou Reed – “Perfect day”, Black Rebel Motorcycle Club – “What happened to my rock n’ roll”, αντίστοιχα. Είμαι ειλικρινής, αυτά μου ήρθαν πρώτα στο μυαλό.
Είναι πρωί Κυριακής. Το κεφάλι σου κοντεύει να σπάσει από τον πονοκέφαλο και το στομάχι σου είναι σαν πλυντήριο στη λειτουργία του στυψίματος. Δυσκολεύεσαι να θυμηθείς όλα όσα συνέβησαν το προηγούμενο βράδυ. Τι μουσική θα βάλεις να παίζει για να έρθεις στα ίσια σου; Όλο το Nebraska στο repeat, ξανά και ξανά. Μέχρι να θυμηθώ ή μέχρι να περάσει κι αυτή η μέρα.
Είσαι backstage, έτοιμος να ανέβεις στη σκηνή για μία συναυλία. Ξαφνικά σε ενημερώνουν ότι στο venue έχει έρθει ο David Bowie. Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που περνάει από το μυαλό σου; Ότι δίνω συνέντευξη στο Popaganda. Μοιάζει εξίσου μυθικό με το να πάω εγώ σε ένα venue για να δω τον Bowie να παίζει ζωντανά.
http://www.youtube.com/watch?v=m3DrFaIcWhk&feature=share&list=PLVILgQROWxhDb7prNA6homcwT3umUVfRb
Μιας και τον έφερε η κουβέντα: David Bowie ή Iggy Pop; Bowie για τη φαντασία, Iggy για τον ρεαλισμό.
Πόσες φορές στη ζωή σου μέχρι σήμερα έχεις μετανιώσει που παίζεις μουσική και δεν ζεις μία «κανονική» ζωή; Δεν είναι θέμα επιλογής. Για τα δικά μου μέτρα και σταθμά ζω μια κανονική ζωή και δεν διαφέρω σε τίποτα από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Απλά, κάποιες στιγμές, με πιάνει ένας άγριος πόνος στο στομάχι και στο μυαλό και με υποχρεώνει να «παίξω» μουσική για να τον τιθασεύσω. Όλοι τον έχουμε αυτό τον πόνο, ίσως κάποιοι επιλέγουν να τον αγνοήσουν για να τον «αντέξουν».
Βάλε τον εαυτό σου στη θέση του Rob Gordon στο High Fidelity. Το έτερόν σου ήμισυ σε έχει μόλις αφήσει σύξυλο, της σέρνεις τον εξάψαλμο από το παράθυρο και όταν το κλείνεις, βάζεις τέρμα τη μουσική. Ποιο τραγούδι ακούγεται; Eminen – “Kim”. Εντάξει, μπορεί και να γίνω ράκος και να προτιμήσω το “The Noose” των A Perfect Circle. Η αλήθεια είναι πως δεν τη βγάζω καθαρή με καμία από τις δύο επιλογές.
Τι μουσική άκουγες την τελευταία φορά που σου έκαναν παρατήρηση οι γείτονες για να χαμηλώσεις την ένταση; Το καλό με το σπίτι που μένω τα τελευταία χρόνια, είναι πως απέχει αρκετά από γείτονες. Οπότε, θα πρέπει να ανακαλέσω τη φορά που έβαλα τέρμα κάποιο κομμάτι των Rage against the machine και έπρεπε να τελειώσει για να αντιληφθώ το φοιτητή από το διπλανό διαμέρισμα που χτυπούσε από το πρώτο ριφ την πόρτα μου. Του έγραψα κάτι cd με ελληνικά έντεχνα και τα βρήκαμε στην πορεία.
Κρατάς στα χέρια σου το τιμόνι ενός Delorean. Ποιες τρεις από τις παρακάτω χωροχρονικές περιόδους θα ήθελες να επισκεφτείς και γιατί; 1) To 1962 στην Ύδρα, με τον Leonard Cohen. 2) Το 1968 στην Καλιφόρνια, με τον Neil Young. 3) To 1960 στην Ινδία με τους Beatles. 4) Το 1973 στη Νέα Υόρκη με τους New York Dolls. 5) Το 1977 στο Λονδίνο με τον Joe Strummer. 5) Το 1979 στο Manchester με τους Joy Division. 6) Το 1987 στη Θεσσαλονίκη με τον Γιάννη Αγγελάκα. 7) Το 1990 στο Seattle με τον Kurt Cobain. 8) Το 1993 στο Περιστέρι με τους Στέρεο Νόβα. Δεν παίζουνε με αυτά. Και φαντάζομαι πως το «σε όλες» αποκλείεται ως απάντηση (για χάρη του παιχνιδιού). Στο Seattle με τον Cobain στα σίγουρα, αν μπορούσα κιόλας να τον μεταπείσω και για τις μετέπειτα επιλογές του ακόμα καλύτερα. Το 1979 στο Manchester με τους Joy Division, θα έλεγα και εδώ πως θα προσπαθούσα να μεταπείσω τον Curtis για τις δικές του αποφάσεις αλλά πιο πιθανό είναι να έπειθε εμένα αυτός να κρεμαστούμε μαζί. Και με τους Beatles, και στην Ινδία και στη Βολιβία και στην Κουάλα Λουμπούρ (μόνο στο Manchester δεν θα τους ακολουθούσα).
Ποια μπάντα θα ήθελες να παίξει live στην κηδεία σου; Οι Band of Horses κάνοντας encore με το “The Funeral”. Πολύ κλάμα λέμε.
Με ποιον από τη «μεγάλη μπάντα του ουρανού» θα έκανες κολλητή παρέα; Με τον Freddie Mercury. Οκ, αυτό ακούστηκε κάπως, αλλά ήταν ο μόνος που ήξερε να κάνει μουσική και να ζωντανεύει ένα party. Οι υπόλοιποι έμεναν στο πρώτο.
Είναι τέλικα ο Morrissey ο Μεγαλοδύναμος; Στο δικό μου μπλοκάκι δεν είναι καν κλητήρας. Για να φτάσει τον Dylan έχει να φάει πολλά ψωμιά (και φοβάμαι πως δεν του έχουν μείνει ούτε ψωμιά, ούτε άσοι στο μανίκι του).
Το Revolution Diaries των Jane Doe κυκλοφορεί από την Puzzlemusik.
