Συνάντησα τον Γιώργο Μπίτσικα στη γειτονιά του και συγκεκριμένα στο Santa Botella στην Πανόρμου, όπου “ανεβάζει” τον κόσμο με τη μουσική του κάθε Παρασκευή. Μόλις είχε μαγειρέψει ψαρόσουπα, η οποία είχε γίνει εκπληκτική (όπως μου είπε)και “έδενε” με τον καιρό! Παραγγείλαμε τα καφεδάκια μας και ξεκινήσαμε τη κουβέντα μας.
Είσαι της περιοχής; Ναι, είμαι εδώ από το ’79.
Από πού πήρες μουσικά ερεθίσματα; Από μικρός άκουγα μουσική σε ένα κασσετοφωνάκι που είχαμε. Έπαιρνε και ο πατέρας μου δίσκους με γκρουπάκια της εποχής. Θυμάμαι, είχα πάθει πλάκα με το “Sultans of swing” των Dire Straits. Έπαιρνα το πικ-απ και to έβαζα συνέχεια να παίζει! Επίσης, άκουγα και άλλα συγκροτήματα που έμπαιναν στο σπίτι μέσω των δίσκων που έπαιρνε ο πατέρας μου, όπως Pink Floyd, Animals κλπ.
Από τους γονείς ασχολιόταν κανείς με τη μουσική; Όχι, κανείς. Μάλιστα, φρόντιζα να ακούω μουσική κρυφά από τους γονείς μου, ντρεπόμουν. Μιλάμε για ηλικία μόλις πέντε χρόνων.
Άκουγες συγκεκριμένα είδη; Από όλα άκουγα. Δεν είχα αφήσει μουσική για μουσική! Τη μια μέρα ήμουν Αυτοκίνηση και την επόμενη Ombre! Αφού άκουγα τα τραγούδια έψαχνα έναν τρόπο για να τα θυμάμαι. Έτσι, αγόρασα μια μελόντικα και προσπαθούσα να τα “βγάλω”! Πολλές φορές το κατάφερνα επί τόπου!
Και το djλίκι πότε προέκυψε; Ξεκίνησα να παίζω επαγγελματικά σε μαγαζιά στα 18. Πιο πριν ντρεπόμουν, δεν το ‘χα. Κάτι σαν αγοραφοβία (γελάει).
Σε βινύλιο,ε; Τότε ναι, μόνο βινύλιο… Ούτε cd υπήρχαν . Old school!
Περίμενες ότι από τον μεγάλο δίσκο του βινυλίου θα φτάναμε στο mp3 και mp4; Η αλήθεια είναι ότι-πάνω κάτω- το ‘χα φανταστεί… Ιδιαίτερα με τα Atari, αλλά και με τα υπόλοιπα μηχανήματα της εποχής, πίστευα ότι θα βγει το προγραμματάκι που θα του βάζεις τα samples και θα έχεις το αποτέλεσμα που θέλεις. Το ήξερα!
Ενημερωνόσουν για τις εξελίξεις στην τεχνολογία; Λίγο, ναι. Αργότερα, το ΄93 που γράφτηκα σε μια σχολή ηχοληψίας συνεχίζοντας μετέπειτα και στη μουσική παραγωγή, ασχολήθηκα λίγο παραπάνω με την τεχνολογία. Αγαπούσα, όμως, όλο το αντικείμενό μου. Φαντάσου ότι όταν οι υπόλοιποι σπουδαστές του τμήματός μου έκαναν μια εργασία, εγώ παρέδιδα σαράντα! Δεν έφευγα από ‘κει. Και όλα αυτά τα έκανα με ένα Atari και με κάτι άλλα προϊστορικά μηχανήματα, το οποία όμως ήταν πολύ καλά για την εποχή τους.
Θυμάσαι το πρώτο κομμάτι που έγραψες; Ναι, βέβαια το θυμάμαι. Στη σχολή που λέγαμε πριν το είχα φτιάξει. Μπορεί να υπάρχει ακόμα σε κάποιο mini disc. Βλέπεις, δεν είχα υπολογιστή τότε με αποτέλεσμα να κλείνω τον αντίστοιχο χώρο της σχολής για ένα οχτάωρο. Δεν πλήρωνα κάτι παραπάνω. Ήταν σαν να έκανα κάποια εργασία της σχολής. Οι υπόλοιποι πήγαιναν για γκόμενες(γελάμε). Θυμάμαι, τότε είχα πρωτακούσει και το “go” του Moby και εντυπωσιασμένος ρωτούσα τους πάντες αν το είχαν ακούσει κι εκείνοι… Όλοι μου απαντούσαν «Ποιος Moby;». Είχε τύχει να το ακούσω από έναν Άγγλο dj που παίζαμε μαζί στα Μάλια πολύ πριν έρθει το κομμάτι στην Ευρώπη… Τότε το είχε αποκλειστικά μια αμερικάνικη εταιρεία. Τελικά, όλο αυτό το “κόλλημα” με τον Moby είχε σαν αποτέλεσμα να με φωνάζουν όλοι Moby για μεγάλο διάστημα!
Έμπλεξες και με Αγγλία, ε; Οι Άγγλοι είναι σκληρό κοινό! Αν δεν μπλέξεις με Αγγλία δεν μαθαίνεις.
Ο Best; Μεγάλη ιστορία, δεκαπέντε χρόνια! Μόλις τελείωνα τη σχολή άνοιγε ο Λυμπέρης τον σταθμό Status όπου υπήρχαν πολλοί φίλοι εκεί. Κάποια στιγμή έφυγε κάποιος και στόχευα στο να πάρω την θέση του. Επειδή όμως σ’ αυτές τις περιπτώσεις παίζουν ρόλο και οι δημόσιες σχέσεις, την θέση την πήρε κάποιος άλλος. Παρόλα αυτά, δεν μπορώ να πω ότι άργησα να ξεκινήσω. Σκέψου ότι έναν χρόνο μετά την έναρξη του Status ξεκίνησα κι εγώ. Απλά, υπήρχε μεγάλη ανυπομονησία όλο αυτόν τον χρόνο. Αργότερα, ο Status έγινε Best για έναν χρόνο και μετά ανέλαβε όλη η ομάδα του Κλικ.
Τι νομίζεις ότι φταίει σήμερα και πολλοί σταθμοί κλείνουν, μετά από μια επιτυχημένη πορεία; Το γνωστό θέμα, η υπερχρέωση. Όλοι με δανεικά λειτουργούσαν, μόνο που το κακό με τον Best ήταν ότι υπήρχαν και οι εκδόσεις από πίσω. Οι διαφημιστικές άρχισαν να μην πληρώνουν, οι εκδόσεις υπερχρεώθηκαν και το ένα κομμάτι προσπαθούσε να καλύψει το άλλο. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα όλοι να υπερχρεωθούν χωρίς να έχουν έσοδα από πουθενά.
Και πώς εξηγείς ότι την ίδια στιγμή που κάποιοι σταθμοί κλείνουν, ανοίγουν κάποιοι άλλοι με το ίδιο στυλ; Απλά προσπαθούν να αντικαταστήσουν το ραδιόφωνο που έφυγε, αλλά αυτό δεν γίνεται. Δεν υπάρχει κάποιο μυστικό στη συνταγή. Απλά πέτυχε γιατί “έδεσε” η ομάδα!
Αναφέρθηκες νωρίτερα στο βινύλιο και πήγε το μυαλό μου στην δισκογραφία που υπήρχε παλιότερα… Ο κόσμος αγόραζε δίσκους, μετά cds και τώρα απλά τα “κατεβάζει” όλα από το internet. Πιστεύεις ότι οι μουσικοί παραγωγοί μπορούν να εκμεταλλευτούν την τεχνολογία ή μπορεί να τους γυρίσει μπούμερανγκ αυτή η υπόθεση; Ίσως να έπρεπε να καταργηθούν οι δισκογραφικές. Θα έπρεπε απλά να υπάρχει ένα site όπου ο καθένας θα δηλώνει τα τραγούδια του. Θα υπάρχουν μηχανικά και πνευματικά δικαιώματα και φυσικά θα παρεμβαίνει και η εφορία. Με λίγα λόγια, να μην υπάρχει άλλος που να ελέγχει τα τραγούδια του κάθε καλλιτέχνη… γιατί τόσα χρόνια, μέσω της βιομηχανίας της δισκογραφίας, όλοι ελέγχανε τραγούδια και ο καλλιτέχνης έπαιρνε, για παράδειγμα, ένα ευρώ από κάθε cd όταν στον κόσμο πωλούταν είκοσι! Κι επειδή είναι και ηθικό το θέμα, δεν περιμένω να βγάλω χρήματα από τα cd μου, αλλά αν υπάρχει κάποιος άλλος που βγάζει από αυτά, τότε θεωρώ ότι κάτι πρέπει να βγάλω κι εγώ. Όχι για καταναλωτισμό… έτσι κι αλλιώς, δεν έχω καν αυτοκίνητο για να κυκλοφορώ. Απλά, για να μπορώ πληρώσω πράγματα που χρειάζονται για τη δουλειά μου.
Είσαι από τους ελάχιστους καλλιτέχνες που θεωρούν ότι θα πρέπει να κλείσουν οι δισκογραφικές. Οι περισσότεροι ζητάνε να ξανανοίξουν οι δισκογραφικές και τα δισκοπωλεία. Ρομαντικά, κι εγώ θα το ήθελα αυτό, αλλά μόνο επί εποχής βινυλίου θα μπορούσε να γίνει. Τώρα, ακόμα και τα βιβλία βγαίνουν ψηφιακά. Προσωπικά, μου αρέσει το βινύλιο και το χαρτί. Μπορεί και να χάνει την “μαγεία” του ό,τι ψηφιοποιείται. Σκέψου, όμως ότι η ίδια η νέα γενιά έχει “ψηφιοποιηθεί”!
Μια και μιλάμε για internet και ψηφιοποίηση, πώς και αποφάσισες να ασχοληθείς με το διαδικτυακό ραδιόφωνο; Θα έλεγα ότι άργησα κιόλας…
Θέλεις να πεις ότι το διαδικτυακό ραδιόφωνο μπαίνει πιο έντονα στη ζωή μας; Όχι ακόμα. Είναι λίγο πρώιμο. Πρέπει να προσέξουμε γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις ότι γίνεται πολύ εύκολα χάνει την ουσία του. Πρέπει να γίνουν όλα με σταθερότητα.
Σε ένα από τα καλύτερα κομμάτια σου, το “ expectations”, ακούγεται η Simone από τη Δανία… Το πιστεύεις ότι δεν την έχω συναντήσει ποτέ; Έχουμε μια κοινή φίλη, η οποία την είχε φιλοξενήσει εδώ στην Ελλάδα για ένα πολύ μικρό διάστημα, αλλά δεν καταφέραμε να βρεθούμε. Όσο για το κομμάτι, ποτέ δεν έμαθα τι λέει στο σημείο που ακούγεται η Simone…
Πώς γίνεται να δημιουργείς μουσική από κάτι που δεν καταλαβαίνεις; Απλά, με καθοδηγεί αυτό που ακούγεται στο αυτί μου…
Ετοιμάζεις κάτι νέο; Έχω ετοιμάσει κάτι σε chill step. Αν και γενικότερα μου αρέσει να παίζω εύθυμα κομμάτια και να “ανεβάζω” τον κόσμο, μια και είμαι από την φύση μου αισιόδοξος, η τελευταία δουλειά θα έλεγες ότι είναι “νταουνίλα”.
“Νταουνίλα” υπάρχει στον κόσμο λόγω κρίσης; Όταν βγαίνει ο κόσμος, το έχει πάρει απόφαση ότι θα περάσει καλά… Ακόμα και αν είναι όλη νύχτα με ένα ποτό…. Αυτό μπορεί, αυτό θα κάνει. Παρόλα αυτά, θα “ανέβει”, χωρίς όμως να ξεχνάει τα προβλήματά του… χωρίς να ξεχνάει ότι τον κλέβουν καθημερινά και ότι, στην ουσία, δεν υπάρχει δημοκρατία. Αν με ρωτούσες τι καθεστώς έχουμε, θα σου έλεγα ότι επικρατούν μεσαιωνικά καθεστώτα. Διαβάζοντας κανείς τους νόμους που ψηφίζουν, καταλαβαίνει για τι μιλάμε. Για παράδειγμα, φορολογούνε την πρώτη κατοικία. Πώς είναι δυνατόν να φορολογείσαι για κάτι από το οποίο δεν έχεις κάποιο κέρδος;
Ποιο χαρακτηριστικό πιστεύεις ότι έχουμε σαν λαός που μπορεί να μας βοηθήσει να βγούμε από αυτή την κατάσταση; Πιστεύω ότι κάνουμε τρομερή υπομονή, αλλά όταν έρθει η ώρα και αγανακτήσουμε κάνουμε το μεγάλο “μπαμ” και έρχεται η ώρα της ανακαίνισης! Απλά, μέχρι εκείνη την ώρα δεν υπάρχει αντίδραση. Ακόμα και τώρα δεν υπάρχει αντίδραση. Ίσως να περιμένουμε ένα μεγάλο λάθος από την άλλη πλευρά για να κάνουμε το “μπαμ”… Το θέμα είναι ποιο θα είναι αυτό το λάθος;
Ακούστε περισσότερο Γιώργο Μπίτσικα εδώ
