Ολοκληρώθηκε άλλη μια μουσική χρονιά χωρίς να λείψουν και πάλι οι πολλοί καλοί δίσκοι που όσο περνά ο καιρός απαιτούν όλο και περισσότερη προσπάθεια για να ανακαλυφθούν μέσα στην γιγαντιαία πια μουσική παραγωγή και το ατέρμονο downloading.
Ως γνωστό, το κύριο χαρακτηριστικό του 2014 ήταν η έλλειψη του μεγάλου κράχτη που θα αγαπήσουν όλοι, αφού τα ονόματα που έχουν τον όγκο για κάτι τέτοιο, όπως ας πούμε ο Caribou ή ο Morrissey, δεν κυκλοφόρησαν τους καλύτερους δίσκους της καριέρας τους (μάλλον το αντίθετο). Το μεγαλύτερο μουσικό γεγονός ήταν η αναπάντεχη επιστροφή του Aphex Twin στη δισκογραφία με ένα δίσκο που μπορεί να μην βρήκε θέση στα καλύτερα του έτους, αλλά ανάγκασε τους πάντες να θυμηθούν την επιρροή του (Call Super, Function & Vatican Shadow κτλ).
Σε πιο προσωπικό επίπεδο, όσον αφορά τα δεθνή η μουσική μου χρονιά ολοκληρώνεται ουσιαστικά στις αρχές Νοεμβρίου λόγω φόρτου εργασίας, αλλά μέχρι εκείνο το σημείο είχαν μαζευτεί ήδη δεκάδες δίσκοι που θα κουβαλάω τα επόμενα χρόνια. Στα δικά μας, άκουσα λίγες εγχώριες παραγωγές, αν και η σκηνή της πόλης (και της χώρας) περνάει την πλέον ενδιαφέρουσα φάση της. Ο καινούργιος δίσκος του Μπάμπη Παπαδόπουλου, για παράδειγμα, είναι έξοχος.
Παρακάτω ακολουθούν οι είκοσι αγαπημένοι μου δίσκοι για φέτος, οι οποίοι συνοδεύονται από μια ακόμα εναλλακτική επιλογή, η οποία έχει γίνει με ηχητικά κριτήρια και όχι αξιολογικά, είναι κάπως τα συμπληρωματικά αδερφάκια των βασικών επιλογών – κάτι σαν further listening αν προτιμάτε.
New Year’s Resolution: Να ακούσω περισσότερα τραγούδια.
Καλή χρονιά σε όλους.
20. A New Line (Related), s/t (Φεβρουάριος, Home Assembly Music)
Γνωστός στο ελληνικό κοινό που αγάπησε παράφορα τους Hood, o Andrew Johnson ξεκινάει μια νέα, σόλο καριέρα με αυτό το project που υπενθυμίζει τις υπνωτιστικές αρετές του dub techno χωρίς όμως να ακολουθεί την -τόσο ταλαιπωρημένη- φόρμουλα που στήθηκε αρχικά στην Chain Reaction απ’τον κύριο Von Oswald. Το A New Line (Related) δεν έχει εξάρσεις, μοιάζει λες και ο Johnson προσπαθεί να πιάσει όσο λιγότερο «χώρο» γίνεται, φροντίζοντας να διατηρήσει τη ροή του δίσκου αψεγάδιαστη.
Flip Side: Thom Yorke, Tomorrow’s Modern Boxes (Σεπτέμβριος, Self-Released). Εδώ θα μπορούσε να βρίσκεται ο ιδρυτής των Hood, Chris Adams aka Bracken, αν δεν είχα μόλις ανακαλύψει πως έβγαλε δίσκο φέτος. Για τον Yorke (ξανά) διαβάζετe εδώ.
19. Millie & Andrea, Drop The Vowels (Μάρτιος, Modern Love)
Η αναπάντεχη επιστροφή του ντουέτου των Milles Whittaker (Demdike Stare) και του Andy Stott (όπως καταλαβαίνετε θα τον συναντήσουμε και αργότερα) είναι ο απόλυτος φόρος-τιμής στις ένδοξες μέρες των βρετανικών breakbeat/jungle raves και ένας απ’τους πλέον διασκεδαστικούς ηλεκτρονικούς δίσκους της χρονιάς. Σε μια άλλη χρονιά που θα είχα ακούσει λιγότερους δίσκους θα το συναντούσαμε πολύ πιο πάνω.
Flip Side: Thug Entrancer, Death After Life (Φεβρουάριος, Software). Το ακριβώς αντίθετο απ’την παρελθοντολαγνεία του παραπάνω ντουέτου αντιπροσωπεύει ο Ryan McRyhew aka Thug Entrancer με το ντεμπούτο που κυκλοφόρησε στην ετικέτα του Daniel Lopatin. Ή τουλάχιστον, έτσι το αντιλαμβανόμαστε όσοι μεγαλώσαμε στην Αθήνα και όχι στο Σικάγο.
18. Thurston Moore, The Best Day (Οκτώβριος, Matador)
Ο Moore αφού πλήγωσε την Kim της καρδιάς μας, κυκλοφορεί τον έναν καλό δίσκο πίσω απ’ τον άλλο και φέτος σειρά είχε η πιο Sonic Youth κυκλοφορία της σύγχρονης σόλο καριέρας του. Ειδικότερα, το πρώτο μισό του The Best Day είναι το πιο ωραίο ημίωρο που άκουσα φέτος σε ροκ δίσκο, αν και δεν μπορώ να ισχυριστώ πως «έψαξα» πέρα απ’τις 3-4 ντουζίνες κυκλοφοριών που ακούν όλοι.
Flip Side: Mogwai, Rave Tapes (Ιανουάριος, Rock Action). Σταθερή εγγύηση οι συμπαθέστατοι Σκωτσέζοι που επιμένουν να εξερευνούν όλο και περισσότερο τον κορεσμένο κόσμο του ορχηστρικού ροκ. Ας είναι, εθιστικά κομμάτια όπως το “Remurdered” δεν συναντάς συχνά, ούτε τις μελωδίες που μοιράζουν απλόχερα καθ’όλη τη διάρκεια του δίσκου. Οι φανατικοί post-rockάδες ας ψάξουν και την επιστροφή των Jacob με το δίσκο Sines.
Διαβάστε επίσης: Αποκλειστική συνέντευξη του Thurston Moore στον Θεοδόση Μίχο
17. A Winged Victory For The Sullen, Atomos (Οκτώβριος, Erased Tapes)
Σε μια χρονιά που θα θυμόμαστε (τουλάχιστον εν μέρει) για τους πολλούς ambient δίσκους που σχολιάστηκαν από περιοδικά και κοινό που αντιμετώπιζαν το συγκεκριμένο είδος ως υποκατάστατο του Lexotanil, οι AWVFTS καταφέρνουν να ξεχωρίσουν χάρις στο απολύτως ισορροπημένο Atomos.
Flip Side: Bohren & Der Club of Gore, Piano Nights (Ιανουάριος, PIAS). Μετά από αρκετά χρόνια χωρίς ολοκληρωμένη κυκλοφορία, οι Γερμανοί επιστρέφουν αρκετά ανανεωμένοι με έναν δίσκο που αυτοπροσδιορίζεται απ’ τον τίτλο του. Οι πιανίστες θα περάσουν ώρες προσέχοντας τους αλάνθαστους χρωματισμούς του Morten Gass κι οι υπόλοιποι θα μείνουν με την απορία πως μια κοινότυπη ιδέα μπορεί να εξελιχθεί και να οδηγήσει σε ένα τόσο στιβαρό αποτέλεσμα.
16. Neel, Phobos (Οκτώβριος, Spectrum Spools)
Η μανία των ηλεκτρονικών παραγωγών να ασχολούνται με το διάστημα και τους πλανήτες μπορεί να ταιριάζει με το φουτουριστικό χαρακτήρα της συγκεκριμένης μουσικής αλλά δεν παύει να είναι μια πολυφορεμένη πηγή έμπνευσης απ’ τις μέρες που το LSD ήταν το ναρκωτικό της νεολαίας. Αν και ο Ιταλός mastering engineer Giuseppe Tillieci ακολουθεί αυτό το δρόμο, το Phobos καταφέρνει να διατηρήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του ακροατή και να κάνει περήφανο τον Brian Eno, χάρις στις ατελείωτες λεπτομέρειες που αναζητούν το σωστό ηχοσύστημα για να αναδειχθούν.
Flip Side: Ø, Konstellaatio (Ιανουάριος, Sahko). Η αλήθεια είναι πως είχε κολλήσει στο μυαλό μου πως είχε βγει πέρσι ο τελευταίος δίσκος του σπουδαίου Mika Vainio (τουλάχιστον με αυτό το alias) αλλά ας είναι. Όσοι πιστεύουν πως ο μοναδικός στόχος των Pan Sonic ήταν να αποδομήσουν κάθε έννοια μουσικής δεν θα αλλάξουν γνώμη τώρα. Οι υπόλοιποι, μάλλον δεν μπέρδεψαν την ημερομηνία κυκλοφορίας και το έχουν κατατάξει αναλόγως.
15. Clark, s/t (Νοέμβριος, Warp)
Ο Chris Clark είναι ιδιαίτερη περίπτωση μουσικού στα 14 χρόνια που δισκογραφεί στη Warp (δείτε κι εδώ) και σίγουρα δεν θα μπορούσε κανείς να διαφωνήσει με όποιον ισχυριζόταν ότι ακολουθεί πιστά τα μουσικά ρεύματα της εκάστοτε εποχής. Κάπως έτσι κυκλοφόρησε το Iradelphic πριν δύο χρόνια ακολουθώντας τη μόδα των αναλογικών συνθεσάιζερ, κάπως έτσι μετακινείται προς τη χορευτική μουσική σήμερα. Η βασική διαφορά όμως είναι πως ο Clark, άσχετα με τα κίνητρά του, είναι ένας ικανότατος παραγωγός που μπορεί να διαπρέψει σε ότι θελήσει. Γι’ αυτό το Iradelphic κατέχει περίοπτη θέση στο είδος του, γι’αυτό και το ομώνυμο, φετινό άλμπουμ του, περιέχει μερικά απ’ τα κομμάτια της χρονιάς.
Flip Side: Gesloten Cirkel, Submit X (Απρίλιος, Murder Capital). Ρώσος παραγωγός, άγνωστων λοιπών στοιχείων, τίμιος υπερασπιστής του acid και του electro που περνάνε κι αυτά με τη σειρά τους μια δυνατή αναβίωση. Για όσους έχουν βαρεθεί τα γερμανικά 4/4 και θέλουν να τεστάρουν τη δυναμική του σπιτικού ηχοσυστήματος. Προσωπικό κόλλημα.
14. Ekoplekz, Four Track Mind (Αύγουστος, Planet Mu)
Αν και είναι αδύνατο να παρακολουθήσεις όλες τις κυκλοφορίες του, ο Nick Edwards βρίσκεται στην καλύτερη φάση της καριέρας του, έχοντας πλέον της εγγύηση της εταιρείας του Mike Paradinas, Planet Mu. Το Four Track Mind είναι ένας πλούσιος και ιδιαίτερος σκοτεινός δίσκος.
Flip Side: Ekoplekz, Unfidelity (Μάρτιος, Planet Mu). Ισχύει όσα λέγαμε στην ανασκόπηση του πρώτου μισού της χρονιάς: Το Undifelity βρίσκεται κοντά στη γραμμή που διαχωρίζει την electronica με την dance, κι αν σε στιγμές ο πολύμορφος αυτός δίσκος μοιάζει να χάνει το στόχο του, συνολικά είναι μια έξοχη σπουδή σε αυτό που αποκαλούμε IDM.
13. Function & Vatican Shadow, Games Have Rules (Σεπτέμβριος, Hospital)
Πολυαναμενόμενος δίσκος-αποτέλεσμα της συνεργασίας δύο καλλιτεχνών με θολή ηχητική σχέση που όμως λειτουργεί ιδανικά, ακόμα κι αν το techno φινάλε του Games Have Rules, χαλάει τη Aphex Twin-ική ατμόσφαιρα (της Selected Ambient Works εποχής).
Flip Side: Jo Johnson, Weaving (Σεπτέμβριος, Further). Πρώτος δίσκος για την Johnson, πρώτο βήμα προς τον παραδεισένιο κόσμο των υπέροχων μελωδιών της.
12. Ben Frost, A U R O R A (Μάιος, Bedroom Community)
Η αλήθεια είναι πως η έντονη συμμετοχή του Thor Harris (Swans) και κατ’ επέκταση η παρουσία πολλών ρυθμικών στοιχείων, με κλώτσησε. Τον τελευταίο μήνα όμως άλλαξα γνώμη. Βοήθησε η παρουσία ενός εκ των κομματιών της χρονιάς, όπως είναι το “Nolan”.
Flip Side: Karl Hyde & Brian Eno, High Life (Αύγουστος, Warp). My Life In The Bush of Ghosts Vol. II.
11. Damon Albarn, Everyday Robots (Απρίλιος, Parlophone)
Έντονα απλός και συγκινητικά άμεσος, ο Damon Albarn φτιάχνει μια νοητή γραμμή που ενώνει όσους έζησαν τη φούσκα της brit pop, είτε πίστεψαν σε αυτή είτε όχι.
Διαβάστε επίσης πως είχε υποδεχθεί τον δίσκο, κάπως συγκινημένος, ο Παναγιώτης Μένεγος
Flip Side: Sharon Van Etten, Are We There (Μάιος, Jagjaguwar). Μάλλον προτιμώ το Tramp αλλά δεν έκανε λάθος που προσπάθησε να πετάξει την ταμπέλα της τραγουδοποιού «που βοήθησαν οι National».
Στην επόμενη σελίδα: …το καλύτερο άλμπουμ του 2014
